СтаВл Зосимов Премудрословски - Crazy speurder. Snaakse speurder

– Waar is dit na die hemel?

– Dwaas, daar is geen stede in die lug nie, na Amerika.

– En waarna sal ons kyk? Wat moet gevind word om ons na Amerika te stuur?

– Ons soek die neus…

– Wie se neus? – Harutun het nie verstaan nie.

Ottila klim op die tafel en stap na die oorkant, nader aan die korporaal. Hy gaan sit en hang sy bene en gesels met hulle.

– Wel, in ’n neutedop.. – begin hy met ’n halwe stem.

– En wat, in ’n fluistering dan?

– Nerd, kompetisie. Die saak kan deur die Feds weggevoer word.

– Ahhh! Ek besef die patroon.

– Dus, die mou. Heh, cool! Ek is ’n ’patroon’ en jy is ’n ’mou’. En die patroon word in die mou gesit. Hahaha. Is snaaks

– Nee Hulle het ’n koeël in die patroon gesit.

– Wat, slim? En u weet dat in ons land almal slim is – arm en arm. Wil u ’n verskil maak? Luister dan, ek sal nie twee keer verduidelik nie. «N Heilige plek – nooit gebeur nie. En jou plek, nie net die Heilige nie. Weet jy hoeveel werklose mense in ons dorp jou wil fok om jou vrye plek in te neem?

Harutun steek sy oë uit van vrees en werp trane van seniliteit.

– Jammer, patroon, nie ’n koeël word in die mou geplaas nie, maar ’n patroon.

– Nou, hoor, hoeveel sal ek in ’n neutedop verduidelik: Eeee… het jy Gogol gelees?

– Hy het ’n mogul gedrink.

– Maak jy my gek?

– Dit was humor. Ek het films gekyk met sy deelname.

– Dit is goed. Het u ’n film oor NOS gesien?

– Oor wie se neus?

– Wel, nie oor joune nie? … – Ottila spring van die tafel af, – weer humor?

– Mnn, ja! – die ou man staan op. Ottila kyk na die lies van die korporaal en lig met sy bultende oë sy kop op, gooi sy kop tot die einde toe en sien net ’n slaperige pleksus.

– Sit fokken!! skree hy. Die korporaal sit in ’n beginposisie.

– ek het onthou. Die patroon… hier het die man sy neus verloor…

– Onthou?

– Dit is reg!!

– Ons sal dus na hom soek. Homself … – En Ottila steek ’n vinger na die plafon. – het my ’n halwe dag gevra. Hy het baie versoek dat ek self hierdie saak persoonlik sal aanpak. So te sê, het persoonlike beheer oorgeneem.

– God?

– Nee, jou gek, Marshal. Nuuu, ons god. Hy het gesê dat daar niemand waardiger is nie … – Ottila spring op haar knieë, staan ondergeskik en neem beheer van die situasie.

– En hoe sal ons na hom soek? Dit is ’n storie?! Verder het hulle gesterf.

– Wie is hulle?

– Wel, hierdie hoofkarakters is lank gelede dood… en Gogol is die hoofgetuie, dieselfde… wel, dood.?! Dit is nie humor nie.. Ahhh?

– Dwaas. – Die fout het uit die skoot van Incephalopath gespring. – Ons sal ’n monument op ’n koperbord soek wat gesteel is. Óf haweloses óf skelms. Alhoewel, ’n monument vir NOSU, en miskien… antiek.!?

– En wie sal hier bly?

– Isolde en Izzy as hoof.

– Is hy nog klein?

– Niks is klein nie, ek het al ’n vrou in sy jare geken.

– Hiervoor is baie gemoed nie nodig nie: sit dit, spoeg en gaan…

– Hoe om te weet, hoe om te weet…

– Nee, beskermheer, ek kon bly, my hart is swak…

– Niks, hier in St. Petersburg sal jy gasse inasem en gemaklik maak.

Harutun wil ook graag iets sê om by Klop se vrou te bly, maar hy word bedagsaam en kyk weg na die kruipende twee-stert op sy knie en druk met sy duim die insek in die materiaal van sy broek.

– Wat wou jy uitblaas? – sarkasties terwyl hy sy oë knip, vra Ottila.

– Ek het nie geld of medisyne nie.

– Wel, dit is oplosbaar. Alles betaal die begroting. As ons die neus vind.

– En as ons dit nie vind nie?

– En as ons dit nie vind nie, word alle uitgawes van u afgetrek.

– Hoe so?

– En so. As u steeds dom vrae stel, kan u u werk verloor. Het jy dit?

– Dit is reg, verstaan. Wanneer gaan ons?

– dom vraag. Ons moet alreeds daar wees. Laat ons nou gaan!

– En wat is so gou? Ek het nie my tas gepak nie?

– Ons moet dit altyd gereed hou. U het geweet waar u werk kry… Terloops, dieselfde ding…

– Wat?

– Ek het nie my tas gepak nie. Ja, ons het hulle nie nodig nie. Koop met u aankoms wat u nodig het. Ek het ’n bankkaart.

– En as daar nie genoeg geld is nie?

– Hy sal gooi. – en weer het die distrikspolisieman met ’n vinger na die plafon gesteek en in ’n vurige styl gespring met behulp van somersaults op die tafel en met ’n voet voor die neus van die kollega gewaai. Hy staan op en kruis die tafel te voet in die rigting van Arutun na sy stoel. Trane en op pad na die uitgang.

– Wat sit jy? laat ons gaan! – en met sy hand geswaai, – en asof hy langs St. Petersburg langs die aarde beweeg…

Hulle het die vesting verlaat en slegs ’n nota met kryt aan die deur gelaat:

«Moenie bekommerd wees nie. Ons het ’n dringende opdrag na St. Petersburg vertrek. U bly in die plek van Incephalate, en Izya – in plaas van vir my.. Ek!»

En onderaan is die toevoeging in ’n ander handskrif:

«Jammer, Pupsik, ek sal terug wees soos ek moet! Terwyl jou vlooi oploop. Wag op my en ek is terug. Miskien een…»

Izya het die nota gelees en op die blad in die handskrif van sy vader en Intsefalopat geskryf, dit in sy sak versteek en die inskripsie van die deur afgevee.

– Wel, ou bok, jy slaan. – Ek het my selfoon geneem en SMS na my pa gestuur. Daarna gaan hy die huis binne en gee die brief aan sy moeder. Sy lees en trek op.

Laat hy ry. Ons sal dit vervang. En nie ’n woord oor die voortsetting van die vader nie. Het jy dit?

– Natuurlik, moeder, ek verstaan… En laat ons die vark van die skoolhoof neem, ahh? stel hy voor.

– Wat is jy? Ons moet alles volgens die handves en geregtigheid doen.

– En hy skree op my in billikheid?

– Hy is die regisseur. Hy weet beter. En hy self sal voor God geregverdig word.

– Is dit die een wat aan die muur in die kantoor hang?

– Amper. Daar hang Iron Felix, sy adjunk. Goed, gaan doen jou huiswerk.

– Ek het. Ma, kan ek gaan stap op die rivier?

– Gaan, maar onthou, hondjie: verdrink, moenie huis toe kom nie. Ek sal jou doodmaak…

– Ja. – Izzy het geskree en agter die deur verdwyn…

– Nee, beskermheer, ek kon bly, my hart is swak…

– Niks, hier in St. Petersburg sal jy gasse inasem en gemaklik maak.

Harutun wil ook graag iets sê om by Klop se vrou te bly, maar hy word bedagsaam en kyk weg na die kruipende twee-stert op sy knie en druk met sy duim die insek in die materiaal van sy broek.

– Wat wou jy uitblaas? – sarkasties terwyl hy sy oë knip, vra Ottila.

– Ek het nie geld of medisyne nie.

– Wel, dit is oplosbaar. Alles betaal die begroting. As ons die neus vind.

– En as ons dit nie vind nie?

– En as ons dit nie vind nie, word alle uitgawes van u afgetrek.

– Hoe so?

– En so. As u steeds dom vrae stel, kan u u werk verloor. Het jy dit?

– Dit is reg, verstaan. Wanneer gaan ons?

– dom vraag. Ons moet alreeds daar wees. Laat ons nou gaan!

– En wat is so gou? Ek het nie my tas gepak nie?

– Ons moet dit altyd gereed hou. U het geweet waar u werk kry… Terloops, dieselfde ding…

– Wat?

– Ek het nie my tas gepak nie. Ja, ons het hulle nie nodig nie. Koop met u aankoms wat u nodig het. Ek het ’n bankkaart.

– En as daar nie genoeg geld is nie?

– Hy sal gooi. – en weer het die distrikspolisieman met ’n vinger na die plafon gesteek en in ’n vurige styl gespring met behulp van somersaults op die tafel en met ’n voet voor die neus van die kollega gewaai. Hy staan op en kruis die tafel te voet in die rigting van Arutun na sy stoel. Trane en op pad na die uitgang.