Fatma Nabieva: Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 4

Ramiz qapını açıb olara baxırdı, tezdə qapını örtüb çıxdı dözə bilməyib. Əllərini tez – tez açıb yumdu, öz – özünə: olsun sən belə et zalım fələk, bax səninlə ayaqlaşmassam, dirəşməssəm, son nəfəsimə kimi haram olsun mənə. Dur bu dəfə mən sayacam sən peşman olacaqsan, tez getdi həkimlə danışmağa.

Nicatla Aylın yeməkdən dönmüşdülər şirkətə, bir necə yeni işçilərdə əlavə gəlmişdilər. Nicat yeni gəlmiş katibə – qıza: yeni işçiləri tanış et işləri ilə, yardımçı ol olara. Qız – Nicata: baş üstə Nicat bəy, qız yeni – gələnlərə: buyurun mənimlə gəlin, otaqdan apardı olarda çıxdılar.

Nicat-Aylına: sən bir söz demədin? – Nicata: ehtiyac yoxdur dostum, sən işini məndən yaxşı bilirsən. Nicat qalxıb Aylınla özünə kofe makinasından iki fincan qəhvə süzdü, gətirib Aylına verdi qəhvə fincanını. Aylın təşəkkür edib götürdü, Nicat Aylına yaxın stulda əyləşib – Aylına: nəyin var sənin? canın sıxılan kimi görsənirsən. Aylın dərindən nəfəs alıb – Nicata: bilmirəm, ürəyimdə bir narahatlıq var, sanki yaxın birinə nə isə olmuş, yada olacaq. Nicat qəhvədən içib – Aylına: sıxma o gözəl ürəyini, hər şey yaxşı olacaq inan mənə, – Niçata: inşallah, Nicatın telefonuna zəng gəldi. Nicat qalxıb masadan telefonunu götürüb dönüb Ayına baxdı. Aylın Nicatın baxdığını görüb, elə bildi zəng edən Ramizdir ona, – Nicata: Ramizdirsə açma, nə olar bax ürəyim boş yerə sıxılmır, çırpınmır mənim. Bax bilirəm yenə bir oyun açacaq başımıza, – Aylına: Ramiz deyil Dilqəmdi, telefona cavab verdi alo. Nicat biraz qulaq asdı dediklərinə və əlindən qəhvə fincanı düşüb çilik – çilik oldu yerdə. Aylın həyəcan dolu baxışlarla baxdı Nicata, tez qalxıb Nicatın yanında dayandı. Nicatın üzünün ifadəsi elə dəyişmişdi ki, Aylın qorxdu, Nicatın qolundan tutub, nə oldu? Nicatın gözləri doldu yaşla. Səsi tirədi, – Aylına: Nazlı rak xəstəliyinə düçar oldumuş, indi xəstəxanadadır. Aylın əlləriylə üzünü tutub baxdı, inanmaq belə istəmədi bir anlıq. Aylının axlından nələr gəldi – keçdi bir Allah bildi, dəhşətə gəldi eşitdiyindən xəbərdən. Əlləriylə başını tutub baxdı Nicata, ikisidə eyni şeyi düşünürdülər, biri – birilərinə baxıb.

Nicat dözmədi, Aylını qucaqlayıb ağladı hönkürərək, Aylın keyləşmişdi sarsıldıcı xəbərdən. Nicatın kürəklərində əllərini yumuruq sıxıb tutudu, canları acıyırdı ikisinində. Aylın yumuruqlarıyla Nicatın kürəyinə yavaşdan vura – vura, içinin yanğısını durdurmaq istəyirdi sanki. Ancaq bu elə bir xəbər idi ki, insanın canına alovsiz yanğı qoyurdu, dünyasını yıxırdı başına. Aylın Nicatın boynunun arxasından tutub sıxdı bərk – bərk özünə, Nicatın qulağına pıçıldadı həyəcandan batmış səsiylə. Nicat nə olar yalandı de, nə olar yuxudu de, nə olar ayılt məni bu yuxudan, nə olar, nə olar yalvarıram bir şey de. Aylın səsini içinə salıb ağladı Nicatı qucaqlayıb, Nazlının xəstəliyi bir yanğı idi indi canıarını acıtırdı. Anası bildiyində bu dərtlə yaşayardımı? bu da başqa bir yanğı idi, ürəklərinə gəlmişdi dəvətsiz qonaq kimi.

Ramiz həkimlərlə danışırdı, həkim – Ramizə: mən sizi anlayıram cavan oğlan. Bu xəstəlikdən son zamanlar təssüflər olsun ki, çox insanlar əziyyət çəkirlər, bu xəstəlik nə yaşlıya, nə körpəyə acımır, amansızdır. Dediyim kimi, biz sabahdan başlayacağıq xəstəmizin müalicəsinə, bildiyiniz kimi donur tapılsa xəstəmizi qurtarmaq mümkün olacaq. İnanıram ki tapılacaq inşallah, məni bağışlayın indi isə xəstəmizlə maraqlanım, Ramizin yanından keçib getdi. Ramiz əlindən gələn hər şeyi etməyə hazır idi, indi axlında tək bir fikir vardı, təki Nazlı sağalaydı.

Aylın Nicatla Nazlının yanına gəlmişdilər. Aylın Nazlının başı üstə dayanmışdı, Nicatda yanında əyləşmişdi. Aylın özünü toparlayıb, Nazlını üzməməkçün ağlamırdı, – Nazlıya: sən sağalacaqsan canım bacım inan mənə. Nicatda Aylının sözünə dəstək olmağa çalışsada bacarmadı, kövrəldi kənara baxıb pıçıltılı səslə, Allahım nə olar sən mənim canımı al bacımın əvəzinə. Nazlı görürdü sevdiklərinin necə üzüldüklərini, cəsarətini toplayıb bütün gücüylə dayanırdı ağlamayıb. Nazlı – olara: anama nə olar bir söz deməyin bu haqda, məhv olar qalanıda yazığın, dözməz mənsiz. Nicat Nazlının alnından öpüb baxdı yaşlı gözləriylə ona, demərik bacım sən hələ sağal. Bilirsən sənsiz yaşamaz anan, güclü olacaqsan və sən bu xəstəliyə qalib gələcəksən bizimdə xətrimizə, ananında xətrinə, duyursanmı məni?

Nicat Nazlının üzündən ikki ələriylə tutub yalvardı, Bacım mənim xətrimə nə olar güclü ol, yalvarıram söz ver mənə. Aylında pis olurdu Nicatın yalvarışlı sözlərini duyduqca, qapı açıldı içəri Ramiz girdi. Aylın Ramizə baxdı çox üzgündü, sanki ruhunu canından almışdılar. Ramiz heç Aylına baxmadı, gəlib Nazlının yanında dayanıb baxdı Nivata tərs – tərs. Nicatda heç Ramizə məhəl qoymurdu, heç yeridə deyildi, indi hər kəsin axlında olan Nazlıya yardım etmələri idi, ona donur tapmaq lazımdır tələsik. Nicat Nazlının üzündə öpüb, ayağa qalxdığında Ramizlə üz – üzə gəldi. Ramiz Nicatın gözlərinin içinə nifrət dolu baxışlarla baxsada, Nicat ondan heç qorxmurdu. Nicat – Aylına: gəlsənə mənimlə deyəcəklərim var. Ramiz Nicatın yerində əyləşdi, Nazlının əlini tutudu. Aylın əyilib Nazlının alnından öpüb, biz burdayıq canım, indi dönəcəm getdi.

Ramiz Aylını xeyli vaxtdı görmürdü, Nazlını üzməməkçün sakit dayanırdı dilini dişlərinə sıxıb. Nazlının saçlarını sığallayıb titrək səslə – Nazlıya: canım bacım mənim. Nazlı Ramizin əlindən öpdü kövrəldi, – Ramizə: Dilqəm hara getdi? Ramiz yavaş səslə – Nazlıya: gələcək birazdan. Anasını apardı ananın yanına, tək qalmasın yazıq, Nazlı kövrəlib ağladı. Ramiz tez Nazlını qucaqlayıb tutdu sinəsinə qısıb, çarəsiz baxışlarla baxdı yazıq – yazıq.

Aylın Tahirə zəng edib, orda donur axtarmasını xayiş etdi. Nicatda kimlərələsə danışırdı telefonda, çox sağol gözləyirəm xəbər sağol, telefonu söndürüb Aylına baxdı. Aylın Tahirlə danışıb telefonu söndürüb baxdı kiməsə. Nicat Aylının baxdığı tərəfə baxdı, qaçaraq gələn üzgün – yorgün Dilqəmi görüb üzüldülər. Dilqəm yetişib qapını açınca dayanıb baxdı Aylına tərəf. Aylın Dilqəmin necə göz görə – görə məhv olduğunu görüb, dahada pis oldu. Dilqəm indi hər kəsdən yardım istəyirdi, baxışlarından bəlli idi, Aylın Dilqəmə ümid verici baxışlarla baxdı. Dilqəm qapıdan əlini çəkib, gəlib Aylına sarılıb ağladı. Nicat pis oldu, əliylə başını tutub kənara getdi, divara söykənib yerə çöküb qaldı baxa.

Aylında Dilqəmi qucaqlayıb – ona: möhkəm ol dostum, möhkəm ol sağalacaq inan, söz verirəm sənə hər şey edəcəyik. Bax görəcəksən sağalacaq, bu qədər haqsızlıq olarmı? olar hə zalım dünyadı, bizə üzümüzü güldürməyən zalım dünya. Ancaq biz onun zalımlığına qarşı gedəcəyik bir olub. Dilqəm – Aylına: mən onsuz yaşamaram, mən sənin kimi güclü deyiləm, eşidirsənmi? yoxdur artıq gücüm, məhv oldu hər şeyim, Aylına Dilqəmin bu sözləri daş kimi dəyirdi. Dilqəm – Aylına: ona bir şey olursa söz ver məni vuracaqsan, söz ver, nə olur məni onunla birgə məzara qoyacaqsan, mən bunu başqasından yox, səndən istəyirəm qonşum. Dilqəmin gözləri qızarmışdı ağlamaqdan. Aylının gözlərindən yaş sel kimi axırdı, Dilqəmin buynundan ikki əlləriylə tutub – Dilqəmə: söz dostum, sağalda bilməssəm dediyini edəcəm. İndi toparla özünü Nazlının yanında ağlama, danışdıqmı? qıza dayaq lazımdır bizdən, anladınmı? Dilqəmin boynundan tutub sirkələdi. Dilqəm anladınmı dostum məni, eşidirsənmi? Dilqəm içini çəkə – çəkə dərindən nəfəs alaraq, başıyala hə deyə işarə etdi, danışa bilmirdi. Dilqəm – Aylına: çox sağol dostum varsan, məni biraz rahatladın söz verib, artıq qorxmuram. İnan ki qorxmuram, bilirəm onunla olacam söz verdin mənə sən. Aylın Dilqəmin gözlərinin yaşını sildi əlləriylə, üzünə yavaşdan şillə vurub – Dilqəmə: get yanında ol, sənə ehtiyacı var. Dilqəm uşaq kimi qoluna gözlərini – burnunu silib, getdi icəri Nazlının yanına.