Набира Гиматдинова - Үзем генә беләм…

– Асылова фамилияле кыз күптән эшлиме? Кем булып? – дип сорады ул Мәликә ханымнан.

– Теге караңгы чоланда кемнеңдер киндерләре онытылып ята, имеш, музейга тапшырылмыйча. Шунда нәрсәдер эзләнә. Таҗи Галиевич ияртеп килгән. Сәнгать белгечеме, студентмы, тәгаен белмим.

«Хат иясе сулышың ишетерлек җирдә генә эшләп ята икән. Хатларын почтадан сала үзе», – дип уйлады Җаббаров. Чоланда кемнеңдер казынуы кәефен кырса да, атна-ун көннән үзенең иҗат күргәзмәсе ачылачагы исенә төшеп, күңеле тынычланды.

– Пүчтәк, – диде ул, көлеп. Аныңча, бөек максатлар белән янып-көеп яшәүче Әнәс Җаббаров каршында өч тиенлек хатлар язучы Асылова бер мескен генә иде.

– Ниемә хаҗәт соң ул чолан актару? – дип, сүзгә кушылды секретарь ханым. – Мирас, мирас диешеп, авыз сулары корый инде.

– Мин чоланны әйтмим, Мәликә ханым. Үземнең уйларны барлыйм.

– Алайса, мин әйттем, син ишетмәдең, Җаббаров.

– Анысы без ишетмәскә бик әйбәт күнегеп киләбез. Ниме, кызы чибәрме?

– Кереп кара инде, Әнәс. Өйләнергә кыз да эзлисең бугай.

Җаббаров, Мәликә ханымның сүзен ишетмәгәнгә салышып, коридорга чыкты. Чолан ишеге бикле түгел иде. Керергәме, кермәскәме? Әллә үз дәрәҗәңне белеп кенә кире борылыргамы? Түш кесәсенә бөгәрләп салган хат та тынгы бирми, укып бетергәнне көтә. Тукта, беренче хат алуы түгел ләбаса! Заманында таныш түгел бер ханым: «Сине гомерем буе ирем итеп яшәдем. Пешергән ашларым, кайнаткан чәем гел синең өчен иде. Хет ризыгымнан авыз итәргә кил», – дип язып җибәргән иде.

Хәзер ни өчендер Җаббаровны язманың азаккы өлеше кызыксындыра башлады.

«Дәү әниемә портрет ошамый, ул аны юк итү ягын гына карый иде. Мин авырып, саташып ятканда, рәсемне кочагымнан каерып алган да дөрләп янган учакка ташлаган. Ярый дәү әтием сизгер була, янарга өлгергәнче тартып ала да читләре күмерләнгән кадерле истәлегемне үземә суза. Шунда гына мин портретым артындагы язуны күрдем. Анда вак хәрефләр белән «Җәй. Алтынай яры. Җаббаров» дип сырланган иде».

Юкәдә икән чикләвек… Син, кызый, ялгышмыйсыңмы соң? Дөньяда Җаббаровлар азмыни? Кемгә килеп бәйләнмә, шул Җаббаров дигәндәй. Хәтерләмим Алтынаеңны һәм син кызчыкны, дип уйлады Әнәс, гаҗәпләнеп.

«Бу исемне мин инде оныта алмадым. Син хыял тудырганнан да бөегрәк шәхес идең. Сиңа тиңләшергә омтылып, үземчә, гел үземчә аерым дөнья төзедем. Икебезне генә сыйдырачак дөнья иде ул. Чөнки гади кешеләр яшәеше белән минем, синең яшәеш бер була алмый, без икебез бүтәннәрдән бер башка югары торып яшәмәсәк, кылган гамәлебез, тудырган әсәрләребез гавамның аяк астында калып изелер иде. Әйе, изелер иде, Әнәс. Сокландырмаган яки нәфрәтләндермәгән, үсендермәгән яки тетрәндермәгән һәр әйберне халык ваемсыз гына таптап китә. Моңа без үзебез, безнең түбән зәвыклы картиналарыбыз гаепле була. Мин төзегән дөньяда син дә бар идең, дидем. Тик дөрес аңла: мин аның һавасын, күген, кояшын тормышның чиркандыргыч ваклыкларыннан, ялагайлыктан, дан-шөһрәткә омтылудан һәм дә мескенлектән азат булсаң гына синең белән бүлешә алам. Дан колына әверелеп яшәгән рәссамнар бездә очрый әле. Син дә шуларга кызыкмыйсыңмы? Күккә йолдыз төсле атыласы иде дип, син дә ашкынмыйсыңмы? Күрегез дигәндәй, җиһанны сискәндереп, йолдыз матур атыла, һәркемне уйландырып, сокландырып ала… Әмма атылгач та, үзеңнең кара күмер төсендәге хәлеңне күрергә көчең җитәрме? Шәт, ни әйтергә теләвемне аңлыйсыңдыр. Күргәзмә оештырып, премия ягын кайгырту – бакчаңа утырткан алмаларның өлгерүен дә көтмичә, яшел килеш җыеп алу белән бер. Күп картиналарың әче алма төсле, йөзне чыттыра. Комиссия әгъзалары арасында мин иң бәләкәе. Шулай да сине коткарасым килә. Тукта, Әнәс! Ашыкма, Әнәс!»

Җаббаров җан ачуы белән килеп ишекне тартты.

«Ни хакың бар мине… мине өйрәтергә?» – дип кычкырмакчы иде, ул моңа инде әзер иде, ләкин бу юлы уен өздереп әйтергә күнеккән теле нигәдер көрмәкләнде. Тузанлы төргәкләр эченә күмелгән кызны күргәч, әллә нишләде Җаббаров. Гайрәте кызгану белән алмашынды. Тар, кысан чоланның тынчу һавасы тамакны өтә иде.

Кыз да сискәнеп башын күтәрде һәм бөтен буена калкып торып басты. Шул арада Җаббаров аның гәүдәсен, үсмер балалар гына кия торган саргылт күлмәген, калтыраган нечкә бармакларын күреп өлгерде.

Җитмәсә, шул мәлдә генә киштәләрдән идәнгә төргәге белән иске кәгазьләр коелды. Очты тузан, купты мәхшәр, Җаббаров ирексездән артка чигенергә мәҗбүр булды.

– Гафу итегез! – диде ул. – Гафу итегез, ишекләрне бутаганмын.

Куркып чигенгәндә, Җаббаров кызның тутырып ачылган зур күзләрен генә күреп өлгерде. «Тукта», – дип ялвара күзләр. Тик Әнәс бу күренештән айнырга көч таба алмыйча чыгып китте. Табигый урманнардан шәһәрдәге ясалма паркларны артыграк күргән Җаббаров хатын-кызларның да бөтен рәвешен китереп бизәнгән-ясанганнарын яратарак төшә иде. Гәрчә рәссам булса да, ни өчендер табигый матурлык аңа ят иде.