Сяргей Календа - Усё ўлічана. All inclusive

ВГ: Добра, тады скажы, сысьці хацелася б?

СК: Канешне, але пакуль мяне трымае кантракт. Калі я не магу адтуль зваліць, то хаця б напішу пра гэта. Гэта зьмяняе ўспрыманьне працы: ты едзеш туды ўжо не проста працаваць, а дасьледаваць, слухаць, прыслухоўвацца і назіраць. Увогуле праца ў гатэлі ненапружная, я маю свой асобны кабінэт, магу скарыстацца душам і, зрабіўшы ўсе бягучыя справы, заняцца літаратурай.

ВГ: Ці не ўзьнікаў у цябе кагнітыўны дысананс ад спалучэньня творчасьці ды гатэльнага жыцьця?

СК: Раней я шмат пакутаваў праз гэта. Не хацеў нават казаць, дзе я працую. Хай у дупу ідуць! Дастаткова было ведаць, што я займаюся часопісам ды літаратурай.

ВГ: А на працы ў гатэлі ведаюць, што ты пісьменьнік?

СК: Я імкнуся адмежаваць іх ад гэтай інфармацыі, навошта ім гэта ведаць. Яны мяне там і так дзіваком лічаць. Калі ж даведаюцца, пачнуцца тупыя пытаньні. А чаму я пішу? А чаму па-беларуску?

ВГ: Не хочацца псаваць статус літаратара?

СК: Хочацца перадусім у сваёй галаве адчуваць сябе ім. Але тое, што я бачу іншае жыцьцё, дае мне шмат карыснага. Тым болей, перад звычайным калегам могуць шмат чаго распавесьці, папляткарыць, гэтага па-просту не было б, калі б усе ведалі, што я пісьменьнік, зьбіраю матар’ял.

ВГ: На кожнай старонцы тваёй “гатэльнай” кнігі сутыкаесься з дозай такога трэшу, што хапаесься за галаву і спачатку ня верыш, што такое можа быць.

СК: Больш скажу, ня проста можа, але і ёсьць. Гатэль – гэта зачыненая прастора са сваімі правіламі і ўкладам. Там нават сьветапогляд іншы. Вядома, такі дурдом ня кожны дзень. Кніга мае вялікую канцэтрацыю такіх падзей.

ВГ: Звычайна гісторыі гатэля і ягонага жыцьця за парог не выносяцца.

СК: А я вынес. Таму паглядзім, што атрымаецца, бо я лічу, пра некаторыя рэчы варта ведаць, гутарыць і абмяркоўваць.

ВГ: А ці можна казаць, што арганізацыя гатэля – гэта такі своеасаблівы, але зрэз грамадзтва?

СК: Вядома, так. Мяне вось дзівіць, наколькі пад кожную работу падбіраюцца людзі з агульнымі характарыстыкамі. Вось пакаёўкі, напрыклад, вельмі няшчасныя і любяць бухаць, а прыбіральшчыцы маюць шмат адукацый. Дарэчы, самыя западлістыя – адміністратары.

ВГ: А на кім усё ж такі трымаецца гатэль?

СК: Я б сказаў, на дырэктары. Вось я заўважыў, што які дырэктар, такі і гатэль. Калі ён, напрыклад, калгасьнік, то і гатэль адпаведны будзе.

ВГ: Як ты зьбіраў усе гэтыя прыгоды ды інфармацыю пра сваіх герояў?

СК: Я насамрэч ня вельмі камунікатыўны. Асабліва не кантактую ні з кім, але шмат чаго можна пачуць на курылцы ці ад іншых людзей – усе ж любяць папляткарыць.

ВГ: А ці ведаеш сам, што пра цябе кажуць?

СК: Ведаю. Некаторыя кажуць: як такі стромны чувак, як я, можа працаваць стылістам.

ВГ: Ня крыўдна?

СК: Ды не. Раней нешта такое магло закрануць, а потым да любой крытыкі, у тым ліку і літаратурнай, пачаў ставіцца спакайней.

ВГ: Тады вернемся да кнігі. Яна вельмі сакавітая. Мяне больш за ўсё ўразіла тое, наколькі ты дасьведчаны пра аспекты працы кожнага героя. А пра прастытутак напісана так, нібыта ты сам зь імі працаваў.

СК: Я проста шмат чаго ведаю, шмат чаго бачыў ды чуў. Да ўсяго я вывучаю ня толькі саму прафэсію, але канкрэтнага чалавека, характар… Перад тым, як пачаць пісаць гісторыю, стараюся даведацца пра ўсе дробязі, натхніцца, пажыць героем, таму часта пішу, можна сказаць, ад уласнага досьведу, сьветапогляду і заўсёды знаходжуся на баку героя, бо не жадаю станавіцца аб’ектыўным ці цалкам здымаць пісьменьніка як асобу, якая задае пэўны тон і характар, бо лічу сваю “гатэльную” кнігу, скажам так, камэрнай, для кожнага – асабістай… У мяне ёсьць іншыя апавяданьні і літаратуныя праекты, дзе я больш-менш станаўлюся скрыптарам, назіральнікам.

ВГ: І ў цябе ёсьць знаёмыя прастытуткі?

СК: Вядома, ёсьць. Ды нармальныя яны ў сваёй большасьці. Гэта проста дзяўчаты, якія зарабляюць грошы. А нармальныя прастытуткі дык увогуле добра зарабляюць. Вось ведаеш, чым прыцягваюць замежнікаў нашыя дзяўчаты і нават прастытуткі?

ВГ: Прыгажосьцю?

СК: Тым, што зь імі можна трапіць на каханьне і шчырыя пачуцьці. Замежнікі прыяжджаюць і дзівяцца, як лёгка нашыя дзяўчаты сапраўды пачынаюць кахаць. У нас беларусачкі больш шчырыя, прывабныя, у іх нават позірк жывы, прыемны, яны табою насамрэч цікавяцца.

ВГ: У сваёй кнізе ты пішаш, як вашыя кліенты спрабавалі зьняць супрацоўніка. Скажы шчыра, а табе сэкс калі-небудзь прапаноўвалі?