Ринат Мухамадиев - Юлда булу хәерле… / Лучше быть в пути…

Ара әллә ни ерак булмаса да, юл өстендә ике-өч кешенең капка төбендә тукталып, әби хәл алды һәм берочтан очраган авылдашлар белән хәл-әхвәл белешеп барды. Ә мин, билгеле инде, әбине ашыктырдым. Кунакка бару теләге бик зур иде шул, соңга калмыйк тагы…

Ниһаять, без Әкбәр бабайларга төшеп җиттек. Урам яклап тезелешкән ак каеннар куенына елышып утырган өйнең биек капкасын ачып кердек. Капка төбеннән болдыргача түшәлгән ташларның аклыгы җәлеп итте мине иң әүвәл. Аннары өйләренең яктылыгы. Шул иркен һәм якты өйнең алгы ягында табын әзерләнгән. Өстәл түрендә баш түбәсенә түбәтәй кидерелгән җиз самавыр шаулап-гөрләп кайнап утыра. Ап-ак итеп агартылган мичтән, авыз суларын җибәреп, бәлеш исе аңкып тора. Чигелгән ак ашъяулык өстендә яңа гына кар базыннан чыккан, куе катык салынган табак, күпереп пешкән ап-ак икмәк, майда пешерелгән чәй токмачы (кайбер төбәкләрдә аны «кош теле» дип тә йөртәләр). Пыяла кәсәдә – вак кына итеп туралган ап-ак шикәр. Икенчесендә – энҗе бөртекләредәй елтырашкан сары йөзем. Хәтта бер телемен дүрткә бүлеп киселгән, алтын нурлар сибеп үзенә тартып торган лимон да куелган иде ул өстәлгә. Шулкадәрле сый-хөрмәтнең, күз карашын гына җәлеп итмичә, авыздан сулар җибәргәнен һич онытырлык түгел.

Әле булса өстәл хәстәрләү белән мәш килеп йөргән Шәрифелҗамал түти һәм Миңниса абыстайны да кертеп санаганда, һәммәсе җиде карчык иде алар. Җидесе дә аяк йөзләренә төшеп торган чәчәкле ап-ак күлмәктән, башларында – ап-ак яулык. Шул яулыклар астындагы чәчләре дә ап-ак төскә кереп чаларган иде аларның. Йорт хуҗасы Әкбәр бабай да туры якалы ак күлмәк киеп алган. Билгеле инде, ул үзе өстәл артына утырмады, кече якта калды. Әмма җәй көнендә ерак җирләрдән кунакка кайткан оныгы Нургаян белән мине, башларыбызга бер үк төрле ике түбәтәй кидереп, ишек катындагы буш урыннарга, абыстайлар янына кертеп утыртты. Мин инде шактый олы малай, җиде яшем тулып килә иде бугай. Үземнән яшь ярымга кечкенә булган Нургаяннар белән уйнаудан узган булсам да, борын чөймәдем, артык эреләнмәдем. Кунак булсаң – тыйнак бул, дигәнне беләм ич. Без шулай, күптәнге ике дус сыман, бер-бер артлы борын тартышып, өстәлдәге тәмле әйберләргә ара-тирә күз салып, шыпырт кына утыруда булдык.

Миңниса абыстай озак кына, безгә бөтенләй таныш булмаган сүзләр кыстырып, дога укыды. Бик инсафлы һәм белдекле малайлар сыман, әбиләрдән калышмаска тырышып, без дә уч төпләребезне югары күтәреп дога кылган булдык. Янәшәбездә утырган әбиләр, әледән-әле безгә карап, «сөбханалла, сөбханалла» диеп, үзләренең соклануларын белдерде. Аларның ул ягымлы карашларын һәм тоташ кан тамырларыннан гына торган җыерчыклы куллары белән йомшак итеп аркаларыбыздан сөеп куюларын һич онытасым юк.

Әбиләр, күгәрченнәр сыман чүкер-чүкер сөйләшеп, лимонлы чәй эчә калды. Ә без Нургаян белән, тәмле әйберләрнең һәммәсеннән дә авыз итеп, тамакларны ялгап алгач, ишегалдына чыктык. Бакча якларында Әкбәр бабай кемнеңдер чалгысын чүки иде инде. Үтенеч белән кергән күршеләрен ничек борып чыгарсын. Ул шундый ярдәмчел кеше, бөтен күрше-күлән, йомышы төшсә, киңәш кирәк булса, аның янына йөгерә. Әкбәр бабайның кулыннан килмәгән эш юк. Әти шахтага китеп бәхет эзләп йөргән чакларда без үзебез дә, балта саплатасы йә чалгы чүкетәсе булса, гел аңарга йөгерә торган идек. Чалгы чүкү һәм аны юкартып кыру кебек эш бик сирәк кеше кулыннан килә бит ул.

Безне күргәч тә, билен турайтып, Әкбәр бабай үз янына чакырып китерде. Янәшәсендә генә үскән алмагачка үрелеп, Нургаян белән икебезгә дә эре-эре ике кызыл алма өзеп алып бирде.

– Күр инде, Ринат, нинди зур егет булып үскәнсең икән бит, – дип, болай да бәхеттән талпынып торган йөрәгемне тагы да очындырып җибәрде әле ул тагы.

Мин, кыюланып китеп:

– Әкбәр бабай, мине дә, Нургаянны өйрәткән кебек, атка атланып йөрергә өйрәтмәссең микән? – дип тә сорап куйганмын.

– Өйрәтермен, нигә өйрәтмәскә, – диде ул, маңгаена чыккан тирне сөртеп. – Нургаян бит әнә кәнүшнигә аны көн дә үзе озата хәзер…

Үзен мактау кемгә ошамый, Нургаян да әнә, килештереп, тамак кырып куйды һәм, гәүдәсен турайтып, күкрәген киерә төште.

– Ә мин аңардан олырак та бит әле, – дидем мин, урынлы-урынсыз мактанасым килеп.

– Егет кеше булдыра алмаган эш бармыни, – дип, аркамнан сөеп куйды Әкбәр бабай.

Мин борынымны тартып алдым. Авыз ерылып китте… Әбине култыклап өйгә кайткан чакта мин инде атлап түгел, ике җилкәмдә үсеп чыккан канатларымны җилпеп, очып кайтырга әзер идем. Әби генә гел: «Улым, чүсәнә, тартма инде ул тикле, кая ашыгасың», – дип, үземне берөзлексез тыеп барды.