Fatma Nabieva - Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 5

Nicatı Ramiz evinə gətirmişdi, otaqdan çıxmamasıçün çox zor qarşını ala bilirdilər. Nicat Aylına getməkçün dartınırdı, Ramiz qarşısında dayanıb imkan vermirdi. Dilqəmlə Fəda da, gəlmişdilər Ramizə yardıma, olarda duyduqlarından şoka düşmüşdülər. Nicatı saxlamaqçün əllərindən gələni edirdilər. Nicat özünü buraxmıllar deyə bağıraraq! əllərini divara vurub, qarşısından çəkilmələrini tələb etsədə, alınmırdı. Yazıq çox peman olmuşdu etdiyinə, düşünürdü Aylın artıq özünü bağışlamayacaqdı. Dilqəm Nicata sakit olmasını deyirdi. Fəda isə qapının önündə qollarını bir – birinə dolayıb, baxırdı şüphəli baxışlarla.

Sərdarla Aylın hələdə qapının önündə bir – birinə sarılıb qalmışdılar, gözləri yaşlı. Fələk bitməz – tükənməz oyunlarını oynayaraq, günahsızları yandırırdı. Gərçəkdən haqsız dünyada yaşayırıq. Sərdar Aylını qollarından buraxmaq istəmirdi, uzun müddət sevdiyinə həsrət qalmışdı, gəldiyindən birinciydi ki, Aylına belə sarıla bilirdi. Aylın bilirdi, Sərdar çox güclü – qeyrətli biri idi. Nicatın ona etdiyinə baxmayaraq, onu bağışlayaraq canını zindandan qurtarmışdı. Aylın düşündükcə Sərdara qarşı olan heç vaxtdı unutmadığı hörməti, sevgisi dahada artırdı. Sərdar Aylının saçlarını qoxlayaraq, həsrət qalmış qoxusunu doya – doya ciyərlərinə çəkirdi.

Beləcə səhər açılmağa az qalmışdı, hava işıqlanırdı. Aylın Sərdarın yanında yatıb qalmışdı. Sərdar səhərə kimi gözlərini yummadan, Aylını seyr etmişdi həsrətlə. Aylın gözlərini açıb baxdığında, baxışları özünə baxan Sərdarın baxışlarıyla, tuş gəldi. Aylın – Sərdara: yatmadınmı sən?

Sərdar gülümsəyərək, – Aylına: mən xəstə olduğumda hər səhər oyandığımda, başım üstdə səhərə qədər keşiyimi çəkən sənə bu sualı verərdim. Canım yatmadınmı sən? nə gözəl günlədi o günlərimiz. Aylın gözlərini ovaraq yerində oturub, – Sərdara: aha çox gözəldi, atəşin 40 – dan aşağı düşmürdü, az qala öləcəkdin gözümün önündə. Sərdar qolunu başının altda qoyub – Aylına: sənin qollarında ölmək gözəl olardı canım. Mən çoxdan sən gedəni daxilən ölmüşəm, mənim sağalmağıma sən səbəb olmuşdun o zaman. Mən səndən güc alaraq, xəstəliyə qalib gələ bilmişdim. Bir daha xəstələnərsəm, qurtuluş yoxdur mənə sənsiz, unutma. Aylın dərindən nəfəs alıb – Sərdara: mən nə qədər sağam səndə yaşayacaqsan, ən azından buna əminəm, qalx gedək mənimlə. Nicatın sənə deyəcəkləri vardır umarım. Sərdar istəmədi yerindən qalxmağa, – Aylına: gəlsənə keşiyimi çəkəsən 5 dəqiqə yatım.

Aylın qaşlarını qaldıraraq, – Sərdara: mən bilirəm sənin 5 dəqiqəni, qalx dedim. Sərdar istəməyə – istəməyə yerində oturdu. Birdən Aylını yanına yıxıb, uşaq kimi qucaqlayıbc – Aylına: söz 5 dəqiqə yatıb qalxacam. Nə olar yanında yatım azacıq, Aylın özünə sarılıb uşaq kimi 5 dəqiqə yuxuçün yalvaran, Sərdarın xətrinə dəyə bilmədi. Aylın dərindən nəfəs alıb – Sərdara: tam olaraq 5 dəqiqə vaxtın var, danışdıqmı?

Sərdardan cavab gəlmədi, Aylın baxdı. Sərdar gərçəkdəndə yuxulayırdı, yorgünluqdan – üzüntüdən gözləri bağlanmışdı. Allah bilir bu birinci normal yatışı idi, özündən ayrılanı uzun zamanlardan sonra. Sərdar tək bir Aylının yanında rahat edərək hüzur tapa bilirdi, hər vaxtındakı kimi. Aylın bir anlıq dərdini unudub, özünə qısılıb uşaq kimi yuxulayan Sərdara baxıb kövrəldi. Necədə zəyifləmişdi, onu tərk edəni yazıq. Aylının gözlərindən bi ixtiyar yaş süzüldü, yuxuya getmiş Sərdarın üzünə damcıladı göz yaşları. Sərdar elə yatmışdı ki, hiss etmədi üzünə düşən göz yaşlarını. Aylın üzünü Sərdarın saçlarına – başına qısıb, səsini içinə salıb özünü zor tuturdu ki, ağladığını duymasın rahat yatsın.

Nicata gevə həkim çağırıb, sakitləşdirici iynə vurdurub zorla yatızdırmışdılar. Ramiz gözünü çəkmədən Nicata baxıb nə isə düşünürdü. Qapını açıb içəri Dilqəm girdi, əlində qəhvə fincanıyla. Dilqəm gəlib – Ramizə: al iç qardaşım, yuxusuz qalmağımız gərəkir bilirsən. Ramiz qəhvəni götürüb – Dilqəmə: belə olamaz, bir plan qurmaq lazımdır. Dilqəm keçib əyləşib, dərindən nəfəs aldı. Dilqəm – Ramizə: bəzən mənə elə gəlir ki, hər üzümüzə açılan sabahımızda, fələk bizdən qabaq oyanıb, yeni – yeni planlar qurur. Bizimlə oyun oynayır, nə plan qursaq boşa çıxır, bizi məyus edə bilir, bravo.

Ramiz öz – özünə: mən o fələyində, obirinində var yoxunu… pis söz işlətdi əsəbindən. Dilqəm – Ramizə: Fəda bizim yerimizə şirkətə işə getdi. Bunula biz nə edəcəyik tək başımıza, düşündünmü? Nicatı işarə etdi. Ramizə Aylından mesaj gəldi, tez telefonuna baxıb oxuyub, cavab yazdı yolladı. Ramiz – Dilqəmə: Aylın gəlir birazdan, mesaj yolladı bildirdi. Diqləm başını narazılıqla sirkələyərək, yatan Nicata baxıb – Rmizə: Allahın yazığı gəlsin Aylına. İnan vallahidə bu qədəridə günahdır, yazıqdır o adam. Ramiz qəhvədən bir qurtum içib – Dilqəmə: bu dəfə özümüzdən heç bir plan qurmayacağıq. Aylın gəlsin birlikdə məsləhətləşib, o nə deyirsə razı olacağıq. Dilqəm belə tez Ramizin təslim olmasına baxa qaldı. Dilqəm – Ramizə: qardaşım nə oldu sənə? həmişə deyirdin Aylınsız həll edək. Ramiz – Dilqəmə: o dediyin fələk deyilən… qurduğu oyunlara, tək bir Aylın üstün gələ bilər. Anladınmı qardaşım? biz nə etsəkdə hər iş tərsinə gedir, dahada qarışır ortalıq. Bir baxsana düşdüyümüz halımıza? mən Nicata, Aylını Sərdar deyilən tipdən uzaq tut dediyimdə əksinə oldu. Gecə öz ağzımla, Aylını oteldə ona tapşırıb gəlmək məcburyyətində qaldım. Bu fələk nə …oyunlar oynayırsa, artıq şaşırmağa başlayıram. Dilqəm əlini üzünə çəkib baxdı, iynənin təsirindən sakit – sakit yatan Nicata. Ramizdə üzgün – yorğun baxışlarla baxırdı, çarəsiz qalmışdılar.

Fəda Ramizlə Dilqəmin əvəzinə şirkətdə çalışırdı. Nazlıda yardım edirdi, və artıq xəbərdar idi olanlardan, üzgün – narahat çalışırdı. Qapı döyüldü, içəri Bahar girdi əlində səbətlə. Nazlı Dilqəmin anasını görən kimi, tez yerindən qalxıb, – xala? gəlib arvatla görüşdü. Bahar Nazlıyla görüşüb, qızım açsınızdır iş qalıb başınızda. Fəda ayağa qalxıb, xoş gəldiniz Bahar xala, niyə siz əziyyət çəkdiniz?

Bahr – Fədaya: oğlum, Dilqəm danışdı olanları mənə, bu qızın başından qara buludlar nə zaman çəkiləcək? Allahım, qorxuram mən. Nazlı əlindən səbəti götürüb, masaya qoydu. Arvdın qolundan mehribanlıqla tutub otuzdurdu. Nazlı – Bahara: xala inşallah bir yoluna qoyacaqlar, narahat olmayın siz. Arvad ah – of çəkərək, oturduğu yerdən – Nazlıya: aç qızım ordakı yeməkləri düz masaya, gözümün önündə yeyin ki, işləməyə güçünüz olsun. Nazlı Fədaya baxıb gülümsəyib, səbətdən yeməkləri çıxarıb masaya düzdü. Fəda zarafatla – Bahara: Bahar xala necə demişlər? müharibə – müharibədir, ancaq yemək saaatı hamıçün qanun olaraq, vaxtında yeyilməlidir. Aravad qalxıb Nazlıya yardım etdi, – Fədaya: gəl oğlum gəl, yeməklər isti – isti yeyin, soyuduqda dadı olmur. Fəda gəlib əyləşdi, Diqəmin anasının necə qayğıkeş olmasına həsrətlə baxdı. Arvad öz – özünə danışırdı ah çəkirdi, ofuldayırdı, Aylının başına gələndlərə görə üzgündü.