Susan Phillips - Kandydat na ojca

Uwielbiał, kiedy robiła taką minę, więc pocałował ją lekko.

– Mogłaś o tym pomyśleć miesiąc temu, a nie tuż przed porodem.

– Wtedy nie bylibyśmy razem.

To fakt. Byli sobie potrzebni do życia w większym stopniu niż podejrzewali. Dawali sobie namiętność, zadowolenie i energię, co znalazło odzwierciedlenie w ich pracy. Cal miał duże szanse pobić wszelkie ligowe rekordy.

Zaraz po ich powrocie do Chicago Jane została uhonorowana specjalną nagrodą. Nie wiedziała, że typowano ją od dawna i dzięki temu wszelkie paskudne plany Jerry'ego Milesa spaliły na panewce. W sierpniu usunięto go ze stanowiska. Jego zastępcą został jeden z najbardziej znanych i szanowanych fizyków w kraju. Namówił Jane, by na stałe związała się z Laboratorium Preeze. Ba, posunął się nawet do przekupstwa w postaci grupy młodych, entuzjastycznych pomocników do jej dyspozycji.

W tym momencie jednak Cala nie interesowała kariera Jane, tylko zdrowie, więc robiła co w jej mocy, by go uspokoić.

– Pomyśl logicznie, Cal. Dzisiaj rano rozmawiałam z doktor Vogler. Przecież prowadzi mnie od początku.

– Mimo wszystko mogłaś o tym pomyśleć trochę wcześniej.

Im bardziej zaawansowana była ciąża, tym silniejsze pragnienie, by dziecko przyszło na świat w Salvation. Nie mogła jednak zostawić Cala w Chicago. Kontuzja umożliwiła błyskawiczną zmianę planów.

Dziecko się poruszyło, a Jane odniosła wrażenie, że ogromne szczypce ściskają jej kręgosłup. Cal wpadnie w szał, gdy się dowie, wiec stłumiła jęk.

Właściwie miał rację, podróż samolotem była głupotą. Ale przecież pierwiastki rodzą bez końca, a Jim i Lynn na nią czekają. Teść zadzwoni po doktor Vogler we właściwym momencie.

Na szczęście Cal był tak pogrążony w myślach, że niczego nie zauważył.

– Co ci się stało w rękę? – Dotknął jej nadgarstka.

Oddychała z trudem.

– To… nic takiego. – Nie puszczał, choć się wyrywała. – Chyba niechcący ubrudziłam się długopisem.

– Dziwne, bo mi to przypomina równanie.

– Och, podchodziliśmy do lądowania – naburmuszyła się – i nie mogłam się dostać do notesu. – Wstrzymała oddech, gdy dziecko skoczyło czystego potrójnego aksela z podwójnym toolopem. Kręgosłup płonął żywym ogniem, ale to przecież tylko skurcze Braxton-Hicksa. Stłumiła jęk i postanowiła zapomnieć o bólu dzięki kłótni.

– Nie kłócisz się ze mną.

– Jak to nie? Kłócimy się cały czas o tę podróż.

– Sprzeczamy, nie kłócimy. Już nie wrzeszczysz.

– Przykro mi, ale jakoś nie mogę się na ciebie porządnie wkurzyć.

– Dlaczego? Przecież ja sama siebie nie znoszę!

– To szaleństwo, prawda? Sam tego nie rozumiem.

Łypnęła na niego.

– I znowu to robisz. -Co?

– To, co mnie wkurza.

– Uśmiecham się?

– Tak.

– Przykro mi. – Położył dłoń na jej twardym brzuchu. – Jestem taki szczęśliwy. Nie mogę przestać.

– To się postaraj!

Z trudem powstrzymała się od śmiechu. Kto by się spodziewał, że wojownik pokroju Cala Bonnera polubi takie głupstwa? Może zrozumiał, jak dobrze jest się wygłupiać i patrzeć w oczy pełne bezbrzeżnej miłości. Jak mogła kiedykolwiek wątpić w jego uczucie?

Kiedy Cal Bonner twierdził, że kogoś kocha, nie rzucał nigdy słów na wiatr.

Wybił jej z głowy obawy, że dziecko będzie genialne, tłumacząc, że powodem jej nieszczęśliwego dzieciństwa była nie inteligencja, ale oziębły ojciec. Ich dziecko będzie miało inną rodzinę.

Wyjrzał przez okno.

– Cholera!

– Co?

– Zobacz! Zaczyna padać! – Denerwował się coraz bardziej. – A co, jeśli uznasz, że pora urodzić, na szczycie tej cholernej góry, a drogi będą zalane i nie zdążymy do szpitala? Co wtedy?

– Takie rzeczy zdarzają się tylko w książkach.

– Odjęło mi rozum, gdy się na to zgodziłem.

– Musieliśmy, już ci tłumaczyłam. Chcę urodzić tutaj. I śniło mi się, że Annie leży na łożu śmierci.

– Dzwoniłaś do niej rano. U niej wszystko w porządku.

– Była zmęczona. Pewnie się nie kładła, do świtu spiskując przeciwko naszym rodzicom.

Uśmiechnęła się. Zawsze mówił o nich „nasi rodzice"; dał jej nie tylko miłość, ale i rodzinę.

Nie mogła dłużej tłumić uczuć. Rozpłakała się.

– Jesteś najwspanialszym mężem na ziemi. Nie zasłużyłam na ciebie!

Wydawało jej się, że usłyszała westchnienie, ale może to tylko szum wiatru?

– Czy poczujesz się lepiej, jeśli obiecam, że spiszę wszystkie bzdury, które wygadywałaś przez ostatni miesiąc, i zapewnię, że odbiję to sobie, kiedy tylko wrócisz do zdrowia?

Skinęła głową.

Parsknął śmiechem i ją pocałował. Limuzyna wspinała się na Heartache Mountain.

– Kocham cię, Janie Bonner, kocham cię całym sercem. Tamten wieczór, gdy weszłaś z różową kokardą na szyi, to najszczęśliwszy dzień w moim życiu.

– Moim też – chlipnęła.

W domku Annie paliły się wszystkie światła, czerwony samochód Jima stał na podwórzu. Jane ostatnio widziała teściów w Chicago, dwa tygodnie temu. Przyjechali na mecz Cala. Cały czas zachowywali się jak nowożeńcy. Tamtej nocy Cal oznajmił, że trzeba kupić nowe łóżko do pokoju gościnnego. Takie, które nie skrzypi!

Nie mogła się doczekać spotkania z Lynn i Jimem, więc sama otworzyła sobie drzwiczki.

– Poczekaj, Jane, leje jak…

Już szła na werandę. Cal utykał lekko, ale dogonił ją, zanim zapukała do drzwi. Lynn otworzyła błyskawicznie.

– Cal, jak mogłeś? Dlaczego jej na to pozwoliłeś? Jane zalała się łzami.

– Chcę urodzić tutaj!

Lynn i Cal wymienili spojrzenia.

– Im mądrzejsza baba – mruknął – tym bardziej szaleją hormony.

Jim uściskał serdecznie Jane akurat gdy dopadł ją kolejny skurcz. Jęknęła głośno.

Złapał ją za ramię.

– Masz skurcze?

– Nie, boli mnie kręgosłup. Czasami skurcze Braxtona-Hicksa, i tyle.

– Annie odezwała się z fotela przed telewizorem, Jane chciała ją objąć, ale brzuch na to nie pozwalał. Staruszka poklepała jej dłoń.

– Był najwyższy czas, żebyś mnie odwiedziła.

– Jak często masz te skurcze? – zapytał Jim.

– Co kilka minut. – Jęknęła i przycisnęła dłoń do pleców. – O Jezu!

Cal pokuśtykał przez dywan.

– Chcesz powiedzieć, że ona rodzi?

– Nie zdziwiłbym się. – Jim podprowadził ją do kanapy, położył dłoń na brzuchu i zerknął na zegarek.

Cal wpadł w panikę.

– Przecież szpital jest piętnaście kilometrów stąd! Na tych drogach to nam zajmie dwadzieścia minut! Dlaczego nic nie mówiłaś, skarbie? Dlaczego nie powiedziałaś, że masz skurcze?

– Bo zawiózłbyś mnie do szpitala, a oni odesłaliby mnie do domu. Zresztą plecy mnie bolą po samolocie. Au!

Jim zerknął na zegarek. Cal stracił głowę.

– Tato, musimy ją zawieźć do szpitala, zanim zaleje szosę!

– Przecież ledwie kropi – zauważyła Lynn – a drogi nie zalało od dziesięciu lat. A poza tym pierwsze dziecko nie spieszy się na świat.

Nie słuchał jej, biegł do drzwi.

– Limuzyna już odjechała! Weźmiemy blazera! Ty prowadzisz, tato. Usiądę z nią na tylnym siedzeniu.

– Nie! Chcę urodzić tutaj! -jęknęła Jane.

Cal spojrzał na nią z przerażeniem.

– Tutaj?

Skinęła głową.

– Chwileczkę. – Obniżył głos do złowieszczego pomruku, który sprawił jej przyjemność mimo bólu. – Kiedy się upierałaś, że chcesz urodzić tutaj, myślałem, że chodzi ci o te okolice, a dokładnie rzecz biorąc, tutejszy szpital!