Marion Lennox - Miłość i spadek

Oszołomiona, siedziała sztywno. Przypomniała sobie niektóre z szalonych planów Douga. Ten mężczyzna myślał podobnie.

– To… To jest śmieszne – podjęła słabym głosem.

– Wydawać tyle pieniędzy…

– Ach, to. – Pokiwał głową. – Zapomniałem, że rozmawiam z największą sknerą na świecie. Jak rozumiem, nie interesuje panią przystąpienie do spółki.

Kate zaczerwieniła się i zacisnęła dłonie.

– Nie mam pojęcia, skąd pochodzą pana fundusze, ale ja z pewnością nie jestem w stanie wnieść równego udziału – oznajmiła ozięble.

– Za mało w pończosze? – spytał kpiąco.

Kate zacisnęła usta i nie odpowiedziała.

W milczeniu dojechali do domku Mavis Souter. Podobnie jak Bert miała już ponad osiemdziesiąt lat i żyła samotnie. W przeciwieństwie jednak do zaniedbanego domku Berta, jej – świecił czystością. W maleńkim ogródku rosło mnóstwo sezonowych kwiatów i żaden chwast nie ośmielił się wyrosnąć wyżej od nich. Malutki domek był świeżo pomalowany. Starannie wygrawerowane na wejściowej bramie słowa: „Wee Hoose”, oznaczające po szkocku maleńki domek, ujawniały pochodzenie jego właścicielki.

Zostali ceremonialnie wprowadzeni do nieskazitelnie czystego saloniku. Staruszka drżała z podniecenia.

– Powinna mnie pani uprzedzić, że przyprowadzi nowego doktora – delikatnie złajała Kate, lekko sapiąc z podekscytowania. – Nakryłam tylko na dwie osoby…

– Popędziła do kuchni, ignorując mimowolny protest obojga lekarzy.

Filiżanki, podstawki, wspaniały czajniczek z chińskiej porcelany oraz zastawa stołowa zapowiadały podwieczorek zastępujący kolację. Na stole były też placuszki, kanapki i biszkopt.

– Teraz rozumiem, dlaczego nie chciała pani lunchu.

– Richard uśmiechnął się.

– U panny Souter zawsze tak jest – powiedziała z rozrzewnieniem Kate. – Wpadam do niej kiedy mogę, ale oficjalnie raz w miesiącu i ona traktuje to bardzo uroczyście. Bardzo się cieszy z pańskiego przyjścia.

Spędzili u niej pół godziny, z tego pięć minut poświęcili sprawom medycznym. Kate osłuchała jej klatkę piersiową i obejrzała stopy.

– Pani Souter ma cukrzycę – wyjaśniła Richardowi.

– Ale wyśmienicie dba o siebie.

– Wypełniam wszystkie zalecenia – oświadczyła z dumą rozpromieniona Mavis Souter. – Doktor Harris poinformowała mnie dokładnie, co mam robić, i bardzo się staram…

– To co pani zrobi z tym, w takim razie? – Richard spojrzał z uśmiechem na biszkopt, z którego uszczknęli niewielki kawałek.

– Wyrzucę – odpowiedziała ze szczerością w głosie i spojrzała na niego, a w jej oczach pojawiła się nadzieja.

– Chyba że pan by go chciał. – Wstrzymała oddech.

– Nie może go pani wyrzucić. – Richard był zgorszony. – Takie marnotrawstwo, kiedy w potrzebie są samotni kawalerowie, tacy jak ja, tęskniący do domowego jedzenia…

Pomarszczona twarz panny Souter rozpromieniła się uśmiechem.

– Och, jak się… Och, oczywiście… – Zerwała się i pobiegła do kuchni, skąd przyniosła plastikową folię i w dwie minuty później Richard ustawiał biszkopt i placki w bagażniku.

– Zwrócenie talerzy wymaga kolejnej wizyty – ostrzegła go Kate, gdy już usadowili się w samochodzie i ruszyli.

– Wiem. – Roześmiał się. – To mi nie przeszkadza. Niewielka cena za domowy biszkopt…

Kate spojrzała badawczo na siedzącego obok mężczyznę.

– Zdaje pan sobie sprawę, że zdobył pan przyjaciela na całe życie?

– Czy ona jest naprawdę tak bardzo samotna? – Patrzył na drogę.

– Nawet bardzo. Nie ma absolutnie nikogo. Raz w tygodniu jeździ taksówką po zakupy do Corrook, i to jest jej jedyny kontakt z ludźmi. Ma kotkę, Meg, i nikogo więcej. – Uśmiechnęła się z wysiłkiem. – Teraz ma pana.

Skinął głową, jakby jej ostatnie słowa potraktował bardzo poważnie. Nagle Kate zrozumiała, że to prawda. Prośba o biszkopt nie miała nic wspólnego z jego apetytem na domowe wyroby.

– W jakim jest stanie?

– Ma chorobę niedokrwienną serca i rozedmę płuc. Przeszła już trzy zawały. Pewnego dnia zajdę do niej i zastanę ją martwą. – Wzruszyła ramionami. – Tak samo jak Bert, nie powinna mieszkać sama, ale jedynym wyjściem jest dom opieki społecznej, sześćdziesiąt kilometrów stąd. A ona naprawdę nie potrzebuje takiej opieki.

– Czy w tym rejonie jest dużo starych ludzi?

– Bardzo. Rolnictwo jest mniej dochodowe, niż było trzydzieści lat temu i wielu młodych stąd wyjeżdża. Sporo małych gospodarstw przyłączono do większych, a ich byli właściciele dożywają swych dni we własnych domach, na dożywociu.

Richard uderzył palcami o kierownicę.

– Więc co, pani zdaniem, jest tu najbardziej potrzebne?

Kate zastanowiła się przez dłuższą chwilę. W końcu obróciła się do niego.

– Szpital – powiedziała stanowczo. – To oczywiste. Żałuję, że sama nie mogłam go otworzyć. Także po to, aby starzy ludzie, tacy jak Bert, mogli spokojnie umrzeć w dolinie. Następnie jakiś dom dziennego pobytu dla tych ludzi, z terapią zajęciową, fizjoterapią i możliwością kontaktu z innymi ludźmi. Połowa moich pacjentów robi wrażenie samotnych.

Dojeżdżając do domu kolejnego pacjenta Richard zwolnił. Zmarszczył brwi i przenikliwie spojrzał na swoją towarzyszkę.

– Nie ma pani pieniędzy, żeby w to zainwestować, zgadza się?

Kate wciągnęła głęboko powietrze.

– Nie mam.

Richard ściągnął brwi jeszcze bardziej.

– Czy w przypadku naszej współpracy byłaby pani skłonna zainwestować część swoich dochodów w szpital?

Kate pomyślała o górze nie spłaconych długów, o domu rodziców.

– Nie – odparła z ociąganiem i, na widok twardniejących rysów jego twarzy, dodała usprawiedliwiająco: – Nie mogę…

Potrząsnął głową.

– Cóż, może to i lepiej – zauważył po chwili z ponurym wyrazem twarzy. – Wcale nie jestem pewny, czy bylibyśmy dobrymi partnerami.

– Przecież powiedziałam panu, że wyjeżdżam – przypomniała. – Nie proszę o udział w pańskiej cennej praktyce.

– Nie proponuję go pani – odparował. – Już nie.

– Przez chwilę zastanawiał się nad czymś głęboko.

– A co pani powie na posadę?

– Posadę?

– Posadę – powtórzył. – Na miesiąc, bez żadnych warunków. Płatna tygodniowo, gotówką, co chyba pani odpowiada, według przyjętych w takich sytuacjach stawek.

– Ale ja nie chcę pracować dla pana – powiedziała ze złością.

– Wiem – odrzekł ponuro. – Chce pani, abym stąd wyjechał. Gorąco poprosił o wybaczenie, zerwał tutejsze umowy i wyniósł się do diabła. Cóż, zrobiłbym to. Zrobiłbym to – powtórzył – gdyby opieka medyczna była tu właściwa. Ale nie jest, pani doktor. Nie zapewnia jej pani i, jak widzę, nie ma pani zamiaru tego zrobić. Tutejsi ludzie, panny Souter i różni Bertowie, potrzebują więcej i ja im to zapewnię.

– I dążąc do tego zrujnuje się pan – zauważyła kwaśno.

– Możliwe – zgodził się. – Ale przynajmniej usiłuję zrobić coś sensownego i jest to, moim zdaniem, znacznie lepszy użytek z pieniędzy, niż chowanie ich na czarną godzinę. A więc, chce pani dla mnie pracować czy nie?

– Przecież nie stać pana na to, żeby mnie opłacać.

– Chce pani u mnie pracować czy nie?

– Nie mam samochodu – powiedziała słabym głosem. – Nie mogę bez niego pracować.

– Na litość boską… Chyba jest panią stać na samochód!

– Niestety, nie. – Zadrżała. – Ja… Jakiś czas temu wpadłam w kłopoty finansowe…