Julia Quinn - Urodzinowy prezent

Ellie miała wrażenie, jakby w jej ciele tkwiły dwie kobiety. Jedna jej część pragnęła leżeć tutaj i pozwalać Charlesowi na tę magię, przyjmować jego pieszczoty jako cenny dar. Druga jej część pragnęła aktywnie w tym uczestniczyć. Zastanawiała się, co by poczuła, gdyby to ona go dotknęła, gdyby uniosła głowę i obsypała pocałunkami jego szyję.

W końcu nie mogła dłużej poskromić swoich pragnień. Zawsze lubiła działać i bierność nie leżała w jej naturze. Nawet gdy chodziło o jej uwiedzenie. Objęła go rękami i mocno przycisnęła do siebie. Jej palce zmieniły się w namiętne szpony i…

– Aaa! – powietrze rozdarł wrzask Charlesa, co całkowicie zgasiło namiętność Ellie- Jęknęła zdziwiona i skuliła się pod nim, próbując przyciągnąć ręce do siebie.

– Aaaaa! – Tym razem krzyk był jeszcze bardziej przeraźliwy.

– Co, u diabła? – spytała wreszcie, obracając się na bok, kiedy Charles stoczył się z niej z twarzą udręczoną bólem.

– Zabijesz mnie. – wydusił z siebie -Umrę zanim ten rok się skończy.

– O czym ty, u diabła, mówisz?

Charles usiadł i popatrzył na swoje ramię, które znów zaczęło krwawić.

– Ja to zrobiłam? Kiwnął głową.

– To był ten drugi krzyk.

– A pierwszy?

– Siniaki na plecach.

– Nie wiedziałam, że masz posiniaczone plecy.

– Ja też – odparł cierpko.

Ellie poczuła, że wybiera w niej będący zupełnie nie na miejscu śmiech. Przygryzła wargę.

– Bardzo cię przepraszam.

Charles tylko pokręcił głową.

– Przyjdzie taki dzień, kiedy wreszcie skonsumuję to cholerne małżeństwo!

– Mógłbyś spróbować dostrzec w tym jaśniejsze strony.

– A są jakieś?

– No, muszą być. – Sama jednak nie potrafiła ich znaleźć, Charles westchnął i wyciągnął rękę.

– Zeszyjesz mnie jeszcze raz?

– Masz ochotę na więcej brandy?

– To prawdopodobnie położy kres moim miłosnym zapędom na dzisiejszy wieczór, ale tak, bez tego się nie obejdzie. -Westchnął. – Wiesz, Ellie, chyba pojąłem, dlaczego mężczyźni biorą sobie żony.

– Nie rozumiem.

– Wszędzie mnie boli. Wszędzie. Miło jest mieć kogoś, komu można to powiedzieć.

– A wcześniej nie mówiłeś?

Pokręcił głową. Ellie dotknęła jego ręki.

– Wobec tego cieszę się, że możesz powiedzieć o tym mnie.

Potem znalazła szpulkę nici i butelkę brandy i zabrała się do pracy.

Następnego dnia rano Ellie obudziła się wcześnie, jak to miała w zwyczaju. Nadzwyczajny natomiast był fakt, że leżała na łóżku Charlesa, zwinięta w kłębek blisko niego, z jego ręką przerzuconą przez ramiona.

Poprzedniego wieczoru po powtórnym szyciu rany zasnął bardzo szybko. Miał za sobą ciężki, męczący dzień, a kolejna butelka brandy nie pomogła w zachowaniu przytomności. Ellie chciała wyjść i pozwolić mu odpoczywać, ale za każdym razem, gdy usiłowała wyzwolić się z jego uścisku i przejść do swojej sypialni, Charles się budził. W końcu zasnęła w ubraniu na kołdrze.

Teraz po cichutku wymknęła się z pokoju. Charles wciąż mocno spał, przypuszczała, że bardzo potrzeba mu odpoczynku.

Ona sama jednak nie potrafiła spać długo i zmieniwszy pomiętą suknię na świeżą, zeszła na dół na śniadanie. Nie zdziwiła się, że przy stole zastała już Helen przerzucającą gazetę, którą codziennie przywożono z Londynu wraz z pocztą.

– Dzień dobry, Ellie – powitała ją Helen.

– Dzień dobry.

Ledwie Ellie zdążyła usiąść, Helen spytała:

– Cóż to się wydarzyło wczoraj wieczorem? Doszły mnie słuchy, że Charles wyjątkowo się upił.

Ellie zrelacjonowała jej wydarzenia poprzedniego dnia, smarując pomarańczową marmoladą świeżutkie placuszki upieczone przez panią Stubbs.

– To mi przypomina… – dodała, opowiedziawszy Helen o tym, jak szyła ramię Charlesa po raz drugi.

– O czym ci to przypomina?

– Zastanawiałam się nad czymś wyjątkowym, co moglibyśmy zrobić dla dzierżawców, skoro zbliża się zima i święta. Doszłam do wniosku, że mogłabym usmażyć dla nich konfitury.

Ręka Helen, która akurat sięgała po następny placuszek, zawisła w powietrzu.

– Mam nadzieję, że to nie oznacza twojej powtórnej wizyty w kuchni.

– O, to będzie wyjątkowa niespodzianka, bo przecież nikt z dzierżawców nie spodziewa się, że hrabina mogłaby coś sama przyrządzić.

– Pewnie nie bez powodu. Chociaż wierzę, że w twoim wypadku ludzie przestali już zastanawiać się, czego się można po tobie spodziewać.

Ellie posłała jej chmurne spojrzenie.

– Zapewniam cię, że smażyłam konfitury już setki razy.

– Wierzę, chociaż sądzę, że nikt inny nie da ci wiary. A zwłaszcza pani Stubbs, która wciąż jeszcze skarży się na sadzę we wszystkich kątach i zakamarkach,

– Pani Stubbs po prostu lubi narzekać.

– To oczywiście prawda, ale ciągłe nie jestem pewna…

– Za to ja jestem – oświadczyła Ellie z uczuciem. – I tylko to się liczy.

Zanim śniadanie dobiegło końca, Ellie zdołała przekonać Helen, by pomogła jej przy konfiturach. Dwie podkuchenne wysłano do miasta po zakupy. Wróciły godzinę później z wielkim zapasem rozmaitych owoców i Ellie była już gotowa, żeby zabrać się do dzieła. Jak należało się spodziewać, pani Stubbs nie była zachwycona, gdy ujrzała ją w kuchni.

– O, nie! – krzyknęła. – Dość już było kłopotów z tym piecem.

– Pani Stubbs – oświadczyła Ellie najsurowszym głosem, na jaki było ją stać. – Muszę przypomnieć, że to ja jestem panią tego domu i nawet jeśli zechcę wysmarować sosem cytrynowym ścianę, to mam do tego pełne prawo.

Pani Stubbs zbladła i z przerażeniem popatrzyła na Helen.

– Hrabina przesadza – prędko wyjaśniła Helen. – Ale być może lepiej by było, gdyby znalazła sobie pani jakieś zajęcie poza kuchnią.

– Świetny pomysł – zgodziła się Ellie i dosłownie wypchnęła gospodynię za drzwi.

– Mam wrażenie, że Charles nie będzie zadowolony, kiedy się o tym dowie – stwierdziła Helen.

– To nonsens. On wie, że pożar wybuchł nie z mojej winy.

– Czy aby na pewno? – spytała Helen z powątpiewaniem.

– No, w każdym razie jeśli nie wie, to powinien. A teraz bierzmy się do roboty!

Ellie kazała pomywaczce wyciągnąć największy garnek w kuchni Wycombe Abbey i wrzuciła do niego owoce.

– Mogłybyśmy zrobić kilka różnych rodzajów konfitur -zwróciła się do Helen. – Ale konfitura z mieszanych owoców; będzie naprawdę pyszna.

– I można ją zrobić w jednym garnku – ucieszyła się Helen.

– Bystra jesteś – pochwaliła ją Ellie i zajęła się dodawaniem cukru i wody. – Przypuszczam jednak, że trzeba będzie zrobić drugą porcję. To chyba nie wystarczy dla wszystkich dzierżawców.

Helen zajrzała do garnka.

– Może nie. Ale jeśli to naprawdę jest takie łatwe, to nie ma się czym martwić. Drugą porcję możemy zrobić jutro.

– Naprawdę niczego więcej nie potrzeba – powiedziała Ellie. – Teraz wystarczy tylko przykryć, niech się gotuje.

Przesunęła garnek na brzeg kuchni z dala od ognia, płonącego bezpośrednio pod jej centralnym punktem. Nie chciała kolejnego wypadku.

– Jak długo to potrwa? – spytała Helen.

– Och, cały dzień! Mogłabym spróbować usmażyć konfitury szybciej, ale wtedy musiałabym bardzo ich pilnować i częściej je mieszać. Przy tej ilości cukru mogłyby się przypalić. Muszę zresztą poprosić którąś z podkuchennych, żeby mieszała, kiedy wyjdę. Będę zaglądać tu co godzina i sprawdzać, jak idzie.