Anne-Lise Boge: Księżycowa noc

Wreszcie mogli zacząć przyjmować gości w Stornes. Sąsiedzi czekali z niecierpliwością, by zobaczyć nowe dziecko. Jednak ani Mali, ani Oja nie byli dostatecznie silni, by przyjąć wszystkich naraz. Najpierw przybyli najbliżsi z Buvika i Innstad, pozostali mieli jeszcze poczekać.

Matka Mali wzruszyła się, gdy usłyszała, że wnuka nazwano także na cześć dziadka ze strony matki. Mali poprosiła ją jednak, by nie mówiła o tym w obecności Beret.

– Kochanie – przestraszyła się matka. – Nie podobało jej się to?

– Chciała, by chłopiec nosił tylko imię Johana – odparła Mali. – Niczego innego nie można było oczekiwać.

– No to powinnaś tak zrobić. – Matka rozejrzała się wokół z obawą, czy nikt ich nie słyszy. – Nie warto drażnić Beret, tyle przeszła…

– Ale ja chciałam, by mały nosił także imię mojego ojca – powiedziała z naciskiem Mali. – I tak jest za późno, już jest po domowym chrzcie i już ma imię, z którego będzie dumny, gdy dorośnie. – Mali miała na myśli głównie „Ola"… – Już się zresztą ułożyło, bo od kiedy Sivert zaczął na niego mówić Oja, wszyscy tak mówią. Oprócz Beret, ale na to nic nie poradzę. Matka stała, patrząc na małego w kołysce.

– Co słychać u ojca? – spytała Mali. – Jak się wam mieszka w nowym domu?

Nowy dom w Buvika skończono przed jesienią i rodzice przeprowadzili się przed Bożym Narodzeniem. Odremontowano też i zmodernizowano stary dom, i najstarszy brat Mali wprowadził się tam z żoną, Anną. Wzięli ślub tydzień po porodzie Mali, więc oczywiście nie była na weselu, ale cieszyła się na myśl, że pojedzie złożyć życzenia nowożeńcom i obejrzy nowe porządki w obejściu.

– Jeszcze to do nas nie dociera – odparła matka z uśmiechem. – Nie można tak po prostu odzwyczaić się od życia w starym domu. Ale mamy teraz łatwiej, no i tak blisko do swoich. Anna Bjarnego jest dla nas taka miła! Naprawdę Bjarne znalazł dobrą żonę. Myślę, że wszystko będzie dobrze.

– A ojciec? – powtórzyła Mali, zerkając na ojca, który rozmawiał z Havardem. – Jak się ma?

Zauważyła od razu po ich wejściu, że ojciec schudł i nie wydawał się zdrowy. Jego twarz przybrała jakiś szarawy odcień i Mali słyszała, że szybko oddycha. Wspomniała swoją wizytę przedświąteczną w zeszłym roku, gdy ojciec z takim zapałem pokazywał jej, gdzie zbuduje ich nowy dom. Już wtedy domyśliła się, że ma problemy z sercem. Dotrzymała jednak obietnicy i nic nikomu nie powiedziała. Jego stan raczej się nie pogorszył, przynajmniej nic takiego nie słyszała. W tym roku nie była u nich przed świętami z powodu mrozu i swojej ciąży. Ciekawa była, czy ojciec dotrzymał obietnicy i poszedł do lekarza.

– Tak jak zwykle – odparła matka, gładząc wnuczka po policzku. – Może za dużo pracuje. Mówiłam mu, że nie jest już młody, ale on nie słucha. Wiesz, jaki jest. Ale niepokoi mnie to, że często jest zmęczony i zdyszany.

– Był u lekarza?

– Kto, ojciec? – Matka zaśmiała się cicho. – Słyszałaś, by ojciec kiedykolwiek poszedł do lekarza? Nie, ojciec nie ma zaufania do wiedzy lekarskiej. Mówi: „Ten, kto idzie do doktora, za dwa tygodnie nie żyje". Jest o tym przekonany, więc nie da się go zmusić…

Nie poruszały więcej tego tematu, lecz Mali lękała się o ojca. Niepokoiła ją też Margrethe. Siostra wydawała się wesoła i w dobrej formie, ale jak na kobietę, która za kilka tygodni ma termin porodu, miała zbyt mały brzuch. Ale może to dlatego, że pamiętała ją z ostatniej ciąży, gdy jej brzuch mieścił bliźnięta. Może oznacza to tylko, że będzie miała jedno dziecko?

– Jak się masz po tym wszystkim? – spytała Margrethe, pomagając w sprzątaniu stołu po kawie. – Jesteś za szczupła. Czy w ogóle coś jesz?

– Oczywiście, że tak – uśmiechnęła się Mali. – Już mi o wiele lepiej. Ale tym razem nie było łatwo, o nie. Nikt nie ma apetytu, gdy chodzi i się zamartwia, czy dziecko przeżyje. Znasz ten stan? Oja naprawdę był w słabej formie, bałam się o niego.

– A jest już taki słodki – odrzekła siostra. – Ale doprawdy, jakże podobny do ojca! Aż przeszedł mnie dreszcz, gdy go zobaczyłam.

Ja tak mam ciągle, pomyślała Mali, zmywając filiżanki.

– Jak się czujesz? – spytała, spoglądając na młodszą siostrę. – Wkrótce twoja kolej, co?

Przez twarz Margrethe przebiegł cień. Nerwowym ruchem przygładziła włosy.

– Co się dzieje? – Mali objęła ją.

– Nie, pewnie nic takiego… ale trochę krwawiłam w zeszłym tygodniu. Myślałam, że to znak zbliżającego się porodu, ale nic się nie działo. Pewnie to nic takiego? – spytała, patrząc na starszą siostrę z nadzieją.

Mali zrobiło się gorąco. Krwawienia zawsze oznaczały coś poważnego, tyle wiedziała.

– Czujesz ruchy? – spytała, kładąc dłoń na brzuchu siostry.

– Ja… tak sądzę – szepnęła Margrethe, zwracając na nią oczy pełne łez. – Ale nie jestem pewna. Wcześniej było bardziej ruchliwe, ale może teraz ma mniej miejsca, nie uważasz?

– Może i tak – odparła Mali, choć wiedziała, że to nieprawda. – Sądzę, że Bengt powinien zawieźć cię do akuszerki. Badanie pod koniec ciąży nie zawadzi.

– O nie, nie chcę go niepokoić! – zaprotestowała siostra. – On i tak się boi, że coś ze mną może się stać, wiesz, jaki on jest…

– Tak, wiem. Dlatego powinien jeszcze chętniej cię do niej zawieźć – powiedziała Mali spokojnym tonem. -Prawdopodobnie wszystko jest w porządku, ale warto sprawdzić. Jeśli coś się dzieje, lepiej to wiedzieć wcześniej niż…

– Coś się dzieje… – powtórzyła Margrethe, wpijając wzrok w Mali. Oczy jej błagały o pocieszenie, lecz Mali nie umiała kłamać. Zycie siostry znaczyło dla niej więcej, niż gdyby miała odjechać stąd z fałszywą nadzieją.

– Nie mówię, że coś się dzieje złego – powiedziała, gładząc siostrę po policzku. – Chcę tylko, żebyś się zbadała. Jeśli nie dla mnie, zrób to dla Bengta i trójki dzieci, które już macie. Oni cię potrzebują, wiesz przecież.

– O czym tak szepczecie?

Żadna nie zauważyła, że podszedł do nich Bengt. Margrethe aż podskoczyła i zaczerwieniła się po czoło. Patrzyła na Mali błagalnym spojrzeniem, by nic nie mówiła.

– Chciałabym, byś zawiózł Margrethe do akuszerki, Bengt – rzekła Mali.

Margrethe jakby zapadła się w sobie.

Bengt spojrzał na żonę z przestrachem i objął ją.

– Co takiego? – spytał cicho. – Coś się dzieje złego? Nic nie mówiła…

– Zapewne nie – odparła Mali. – Ale mówię właśnie Margrethe, że najwyżej przejedziecie się na próżno. Przecież to nic takiego, prawda, Bengt?

– Oczywiście, że pojedziemy, skoro Mali tak mówi. Ale nic nie mówiłaś, że…

– To nic takiego – zapewniła Margrethe cicho. Mali czuła, że jest na nią zła. – To Mali uważa…

– Mali nam zawsze pomagała – rzekł Bengt spokojnie. – Zrobimy tak, jak mówi. Ona chce naszego dobra, przecież wiesz, moja Margrethe. Ja też tego chcę. Jesteś dla mnie najdroższą osobą na całym świecie – powiedział, przytulając mocno żonę.

Margrethe uśmiechnęła się i spojrzała na niego rozjaśnionymi oczami.

– Skoro tak chcesz – powiedziała cicho.

Mali była spocona i wymęczona, gdy już wszyscy odjechali. Zostawiła sprzątanie i zmywanie w rękach Ane i Ingeborg i podeszła do stołu, przy którym siedział Sivert i Havard. Chłopiec bawił się drewnianym konikiem, którego wystrugał dla niego Gudmund.

– Czas do łóżka – powiedziała, targając włosy synkowi. – Chodź, pójdę z tobą.