Helen Fielding: Rozbuchana Wyobraźnia Olivii Joules

Problem w tym, że Olivia nigdy nie miała wyczucia czasu. Tak Barry, jak i Kate dawno już zaobserwowali, że Olivia traktowała czas bardzo osobiście, uważając, iż płynie z taką prędkością, jaka jej akurat odpowiada. Oboje nie kryli, iż podobne podejście nie jest kompatybilne z obowiązkami dziennikarza, który musi dotrzymywać terminów i tak dalej.

Mimo śniadaniowej pory uprawianie joggingu na South Strip Shore przypominało przeszukiwanie kanałów radiowych – z każdej kawiarni z dudnieniem dochodził inny rodzaj muzyki. Po chodnikach kręcili się kelnerzy, ogrodnicy uprzątali liście. Znikły sznury trąbiących aut, uczestnicy przyjęć dopiero co udali się na spoczynek. Olivia minęła kawiarnię, z której dobiegały rytmy salsy; wewnątrz wszystko – ściany, stoliki, talerze, menu – ozdabiał ten sam motyw dekoracyjny rodem z dżungli; kelnerka, mimo wczesnej pory, miała na sobie przewiązane wokół szyi body w lamparci wzór. Olivia przebiegła na drugą stronę ulicy, skąd miała lepszy widok na rozległą i okazałą posiadłość Versace oraz hotele w stylu art déco – w bieli, różach, fioletach i pomarańczach – Pelican, Avalon, Casa Grande, o kształtach i zdobieniach mających przypominać pociągi i morskie liniowce. Gorąco już się dawało we znaki, a cienie rzucane na chodnik przez szeleszczące w powiewach wiatru palmy nie zapewniały zbyt wiele ochłody. Biegnąc, Olivia zaczęła w myślach układać artykuł.

„Sądzicie, że Miami to zbiorowisko kondominiów dla starców, gdzie słychać jedynie szum napędzanych elektrycznie wózków na kółkach i strzały w mafijnych porachunkach? Nic bardziej mylnego”.

„Nagle wszędzie jak grzyby po deszczu pojawiły się odremontowane hotele w stylu art déco!”

„Jeżeli Paryż porównamy do muzyki puszczanej w windzie, to Miami jest nowym Eminemem”.

„Jeżeli Manchester jest nowym Soho, to Miami jest nowym Manhattanem”.

„Jeżeli Ian Schrager i Stella McCartney odmienili całkowicie Eastbourne, to zmuszenie wszystkich mieszkańców, by gromadnie zeszli się w gigantycznym solarium…”

Boże. Nie może już tego robić. Toż to stek bezsensownych bzdur. Koniecznie musi znaleźć historię z prawdziwego zdarzenia.

Na południowym końcu ulicy mieściły się gigantyczne bloki mieszkalne, za którymi majestatycznie sunął wielki liniowiec. Wywnioskowała stąd, że jest już w pobliżu portu. Biegła dalej, a okolica z każdą chwilą stawała się coraz bardziej obskurna i zaniedbana. Na koniec dotarła do wody w South Pointe Park, gdzie głęboki szlak żeglugowy biegł na wprost bloków i przystani. Liniowiec płynął szybko, zmierzając w stronę doków – był wielki, ale to nie OceansApart. Spojrzała na rozciągającą się za nim linię horyzontu: wysokościowce w centrum Miami, łukowate wiadukty przecinających ogromne połacie wody autostrad, portowe dźwigi. Zaczęła biec ku nim, lecz znajdowały się znacznie dalej, niż sądziła; nie przestawała wierzyć, że już prawie osiągnęła cel, wobec czego głupotą byłoby zawrócić.

Zatrzymała się na końcu wiaduktu, by wyrównać nieco oddech i odgarnąć z czoła wilgotne kosmyki włosów, gdy nagle zdała sobie sprawę, że to, co dotąd brała za biurowiec, w rzeczywistości było wielkim statkiem – w końcu znalazła OceansApart. Cumując w portowym basenie, sprawiał, iż otaczające go inne statki wydawały się nikczemnie małe, jak zabawki albo miniaturowe modele. Statek wyglądał jak monolit. Sprawiał wrażenie, że jest zbyt wielki, by mógł być bezpieczny, tak jakby lada moment groził wywróceniem się.

Po drugiej stronie drogi, na kawałku trawnika, zgromadził się niewielki tłumek; obok parkował sznur taksówek. Policzyła pokłady – było ich piętnaście, najpierw rządki bulajów, potem jeden nad drugim rzędy balkonów. Na białych krzesłach siedzieli przy stolikach ludzie i jedli śniadanie. Obrzuciła wzrokiem ludzi na lądzie. Niektórzy bez wątpienia zaliczali się do pasażerów, zajęci uwiecznianiem się nawzajem na zdjęciach z OceansApart w tle, ubrani w krzykliwe, dziwaczne stroje, w ich mniemaniu zapewne odpowiednie dla życia na statku. Olivia uśmiechnęła się na widok damy o pomarańczowej twarzy i z czerwoną szminką, niezbyt dokładnie pokrywającą się z zarysem jej ust, w kusym białym żakieciku z epoletami i kapitańskiej czapce, której towarzyszył wyraźnie zakłopotany małżonek w pastelowym, dziecinnym marynarskim ubranku. Oboje wdzięczyli się przed robiącym im pamiątkowe zdjęcie taksówkarzem.

– Przepraszam, kochanie – powiedział ktoś z północnoangielskim akcentem.

Olivia odwróciła się i ujrzała rudowłosą damę w eleganckiej zielonej sukni, z kremową torebką i w idealnie dobranych kremowych pantoflach. Kremowe pantofle zawsze przywodziły Olivii na myśl wakacje w Bournemouth. Potężnie zbudowany, troszeczkę tylko wyższy od damy mężczyzna, trzymał jej żakiet. Miło było patrzeć, jak go gładzi, niewątpliwie dumny, iż może go dla niej potrzymać.

– Czy mogłaby nam pani zrobić zdjęcie na tle statku? – Dama wyciągnęła do niej jednorazowy aparat fotograficzny.

Olivia uśmiechnęła się.

– Skąd państwo są?

– Z Leeds, kochanie. Z okolic Leeds.

– Ja jestem z Worksop – powiedziała Olivia, biorąc aparat.

– Sapie pani jak lokomotywa – zażartował starszy pan. – Biegła pani? Nie chce pani trochę odpocząć?

– Nie, nic mi nie będzie. Proszę stanąć bliżej – powiedziała Olivia, patrząc w obiektyw. – Ojej, chwileczkę. Muszę się trochę cofnąć, żeby wszystko objąć.

– Och, nie zawracaj sobie głowy, kochanie. Po prostu zrób zdjęcie. Przecież wiemy, co to jest, prawda, Edwardzie? – Dama prezentowała uroczą mieszaninę elegancji i mocnego akcentu rodem z Yorkshire.

Olivia zrobiła zdjęcie, przyglądając się w obiektywie rozpromienionej parze. Nagle odniosła wrażenie, że wszystko, co złe i straszne w życiu, gdzieś znikło, a ona znalazła się w świecie babć i dziadków, pełnym herbatników i koronkowych serwetek. Z przerażeniem poczuła, jak pod powiekami zaczynają ją szczypać łzy.

– Proszę bardzo. Pamiątka z Miami – powiedziała odrobinę zbyt radośnie i oddała aparat.

Starsza pani zachichotała.

– Biegła. Już od samego patrzenia na panią czuję się skonana. Chce pani cukierek na kaszel? – Zaczęła grzebać w torebce.

– Powiedz mi, kochanie – zaciekawił się staruszek – co też pani robi taki kawał świata od Worksop?

– Jestem dziennikarką – wyjaśniła Olivia. – Chcę, żeby moje pismo zgodziło się na artykuł o OceansApart.

– Proszę, proszę, bardzo pięknie. Dziennikarka. To jest coś.

– Możemy ci wszystko opowiedzieć o statku, kochanie.

– Mieszkacie państwo na nim?

– Tak! – z dumą wykrzyknął starszy pan.

– No, tylko chwilowo – sprostowała jego towarzyszka.

– To nasza kabina. O tam, w połowie wysokości, na środku, z różowym ręcznikiem. – Mężczyzna wskazał w górę.

– Och, wygląda wspaniale. Śliczny balkon. A tak przy okazji, jestem Olivia.

– Elsie, a to Edward. Jesteśmy w podróży poślubnej.

– W podróży poślubnej? Od dawna się znacie?

– Pięćdziesiąt lat – rzekł dumnie Edward. – Nie chciała mnie, kiedy miała osiemnaście.

– No, to ty zacząłeś się starać o inną. Czego się spodziewałeś?

– Tylko dlatego, że mnie nie chciałaś.

Olivia uwielbiała historie innych ludzi. Wystarczy trochę poskrobać i natychmiast okazuje się, że tuż pod powierzchnią kryją się dziwne i skomplikowane sprawy.

– Może gdzieś cię podwieźć? – zaproponował starszy pan. – Jedziemy taksówką do South Beach.