Helen Fielding: Dziennik Bridget Jones

– Bridget! Prawie straciliśmy nadzieję! Szczęśliwego Nowego Roku! Mieliśmy już zacząć bez ciebie.

W jednej sekundzie udało jej się mnie pocałować, zabrać mi płaszcz, rzucić go na poręcz schodów, zetrzeć mi swoją szminkę z policzka i przyprawić mnie o okropne poczucie winy. Oparłam się o ozdobną półkę, żeby nie upaść.

– Przepraszam. Zgubiłam się.

– Zgubiłaś się? Uch! Co my z tobą zrobimy? Wchodź!

Przez drzwi z mlecznego szkła wprowadziła mnie do pokoju, krzycząc:

– Słuchajcie, zgubiła się!

– Bridget! Szczęśliwego Nowego Roku! – zawołał Geoffrey Alconbury, przy odziany w żółty sweter w romby. Podszedł tanecznym krokiem i uścisnął mnie w taki sposób, że powinnam podać go do sądu. – Hm… – mruknął, rumieniąc się i podciągając sobie spodnie. – Na której krzyżówce zjechałaś z autostrady?

– Na dziewiętnastej, ale był objazd…

– Na dziewiętnastej! Una, Bridget zjechała na dziewiętnastej krzyżówce! Na dzień dobry dodałaś sobie godzinę jazdy. Chodź, naleję ci drinka. Jak tam twoje sprawy sercowe?

Boże, dlaczego żonaci i mężatki nie mogą zrozumieć, że nie wypada już o to pytać?! My nie dopadamy ich z rykiem: „Jak tam wasze małżeństwo? Jeszcze ze sobą sypiacie?” Każdy wie, że chodzenie na randki po trzydziestce nie jest już łatwą i przyjemną konkurencją otwartą, jaką było dziesięć lat wcześniej, i że uczciwa odpowiedź będzie raczej brzmiała: „Wczoraj wieczorem mój żonaty kochanek przyszedł do mnie w podwiązkach i uroczym sweterku z angory, oznajmił mi, że jest gejem /seksoholikiem/ narkomanem/ związkofobem i zbił mnie sztucznym członkiem” niż: „Super, dzięki”. Nie będąc urodzoną kłamczuchą, wymamrotałam z zakłopotaniem, że dobrze, na co Geoffrey zagrzmiał:

– Więc nadal nie masz chłopaka!!!

– Bridget! Co my z tobą zrobimy?! – zatroskała się Una. – Ach, te pracujące dziewczyny! Nie rozumiem was! Nie możesz tego odkładać bez końca. Tik-tak, tik-tak.

– Właśnie, jak to możliwe, że w tym wieku nie jesteś jeszcze mężatką? – ryknął Brian Enderby (mąż Mavis, były prezes Klubu Rotarian w Kettering), wymachując kieliszkiem sherry. Na szczęście tata ruszył mi na ratunek.

– Bardzo się cieszę, że cię widzę, Bridget – powiedział, biorąc mnie pod rękę. – Jeszcze trochę, a matka kazałaby policji przeczesać całe Northamptonshire szczoteczkami do zębów w poszukiwaniu twoich poćwiartowanych zwłok. Pokaż jej, że żyjesz, bo chcę się wreszcie zacząć bawić. Jak tam walizka na kółkach?

– Nieprzytomnie wielka. Jak tam nożyczki do wycinania włosów z uszu?

– Och, cudownie, no wiesz, nożyczkowe.

Dało się wytrzymać. Miałabym lekkie wyrzuty sumienia, gdybym nie przyjechała. Ale Mark Darcy… Yyy… Od tygodni, ilekroć matka do mnie dzwoniła, słyszałam: „Oczywiście pamiętasz D a r c y c h, kochanie? Odwiedzili nas, kiedy mieszkaliśmy w Buckingham, i bawiłaś się z Markiem w baseniku!” albo: „Och! Mówiłam ci, że Malcolm i Elaine przywożą Marka na noworocznego indyka curry Uny? Niedawno wrócił z Ameryki. Rozwiedziony. Szuka domu w Holland Park. Podobno straszliwie cierpiał przez swoją żonę. Japończycy. Bardzo okrutny naród”. I następnym razem, niby mimochodem: „Pamiętasz Marka Darcy'ego, kochanie? Syna Malcolma i Elaine? Jest jednym z tych pierwszorzędnych pierwszoligowych adwokatów. Rozwiedziony. Elaine mówi, że ciągle pracuje i jest okropnie samotny. Chyba przyjedzie na noworocznego indyka curry Uny”.

Nie wiem, dlaczego nie powiedziała po prostu: „Kochanie, bzyknij się z Markiem Darcym przy indyku curry, dobrze? Jest bardzo bogaty”.

– Chodź poznać Marka – zaświergotała Una Alconbury, zanim jeszcze zdążyłam łyknąć drinka. Być swataną z facetem wbrew twojej woli jest dostatecznie upokarzające, ale zostać dosłownie wepchniętą mu w ramiona przez Unę Alconbury na oczach tłumu przyjaciół twoich rodziców, kiedy w dodatku leczy się kaca, to już szczyt poniżenia. Bogaty i rozwiedziony z okrutną żoną Mark – dosyć wysoki – stał tyłem do pokoju, studiując zawartość regału Alconburych: głównie oprawne w skórę książki o Trzeciej Rzeszy, które Geoffrey zamawia w „Reader's Digest”. Pomyślałam, że to trochę śmieszne, nosić nazwisko Darcy i stać samotnie na przyjęciu, z dumną i nieprzystępną miną. To tak jakby nazywać się Heathcliffi spędzić cały wieczór w ogrodzie, krzycząc: „Cathy” i waląc głową w drzewo.

– Mark! – zawołała Una niczym pomocnica świętego Mikołaja. – Chcę ci przedstawić kogoś miłego.

Kiedy się odwrócił, zobaczyłam, że to, co wyglądało z tyłu na przyzwoity granatowy pulower, jest w rzeczywistości wyciętym w serek swetrem w romby w różnych odcieniach żółci i błękitu – z takich, jakie uwielbiają podstarzali dziennikarze sportowi. Jak często mówi mój przyjaciel Tom, to niesamowite, ile czasu i pieniędzy mogliby zaoszczędzić randkowicze, gdyby zwracali uwagę na szczegóły. Białe skarpetki, czerwone szelki czy szare mokasyny to przeważnie dość, aby się zorientować, że nie ma sensu zapisywać numeru telefonu i szarpać się na drogi lunch, bo nic z tego nie będzie.

– Mark, to córka Colina i Pam, Bridget – powiedziała rozemocjonowana Una, cała w rumieńcach. – Bridget pracuje w wydawnictwie, prawda, Bridget?

– W rzeczy samej – odparłam idiotycznie, jakbym dzwoniła do radia i miała zaraz spytać Unę, czy mogę pozdrowić moich przyjaciół Jude, Sharon i Toma, mojego brata Jamiego, kolegów z pracy, rodziców i na koniec wszystkich ludzi na noworocznym indyku curry.

– Zostawię was młodych samych – powiedziała Una. – Pewnie macie po dziurki w nosie towarzystwa starych pryków.

– Ależ skąd – odparł Mark Darcy z zakłopotaniem w głosie, bezskutecznie próbując się uśmiechnąć, na co Una przewróciła oczami, położyła dłoń na sercu, parsknęła radosnym, perlistym śmiechem, kiwnęła głową i zostawiła nas w ohydnej ciszy.

– Yyy… Czytasz jakąś… Czytałaś ostatnio jakieś dobre książki? – zapytał. Litości!

Na gwałt próbowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz miałam w ręku prawdziwą książkę. Jeśli pracujesz w wydawnictwie, raczej nie czytasz w wolnym czasie, tak jak śmieciarz nie grzebie wieczorami po śmietnikach. Jestem w połowie pożyczonego od Jude poradnika Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus, ale wątpiłam, aby Mark Darcy, choć ewidentnie dziwny, był gotów przyjąć do wiadomości, że jest Marsjaninem. Nagle mnie oświeciło.

– Backlash Susan Faludi – oznajmiłam triumfalnie. Ha! Tyle się nasłuchałam o tej książce od Sharon, że mam wrażenie, jakbym ją czytała. Poza tym nic mi nie groziło, bo nie było siły, żeby picuś-glancuś w swetrze w romby sięgnął po pięćsetstronicowy traktat feministyczny.

– Naprawdę? – powiedział. – Czytałem Backlash, jak tylko wyszedł. Nie uważasz, że jest bardzo tendencyjny?

– Może trochę – odparłam i pospiesznie zmieniłam temat. – Spędziłeś całe święta z rodzicami?

– Tak – potwierdził skwapliwie. – Ty też?

– Tak. Nie. Na sylwestra byłam w Londynie. Szczerze mówiąc, jestem trochę skacowana. – Nawijałam nerwowo, żeby Una i mama nie pomyślały, że jestem tak beznadziejna w kontaktach z mężczyznami, że nie umiem porozmawiać nawet z Markiem Darcym. – Ale moim zdaniem nie można wymagać, żeby ludzie zaczynali realizować postanowienia noworoczne już w Nowy Rok. Jest to przedłużenie sylwestra, więc palacze są w ciągu i nie należy oczekiwać, że mając tyle nikotyny w organizmie, przestaną palić równo z wybiciem północy. Przechodzenie w Nowy Rok na dietę też nie jest dobrym pomysłem, bo nie możesz odżywiać się racjonalnie. Musisz mieć swobodę jedzenia tego, co w danej chwili pomaga ci na kaca. Myślę, że byłoby dużo sensowniej, gdyby realizacja postanowień noworocznych zaczynała się drugiego stycznia.