Susan Phillips - Wymyślne zachcianki

Onasis zachichotał i mruknął, iż ma nadzieję, że nigdy nie stanie się jego przeciwniczką w interesach.

Odesłano Francescę do łóżka. Wracała do swojej kajuty, a po drodze mijała pokój dziecinny, w którym w ciągu dnia odrabiała lekcje przy małym biureczku, ustawionym naprzeciwko fresku pędzla Ludwiga Bemelmana. Pokój zaprojektowano z myślą o dwójce dzieci Onasisa, ale żadnego z nich nie było akurat na jachcie, Francesca panowała więc w nim niepodzielnie. Nie miała mu nic do zarzucenia, ale wolała chodzić do baru, gdzie raz dziennie mogła popijać lemoniadę z wisienką z koktajlowej szklanki ozdobionej parasolką.

Zawsze sączyła napój bardzo powoli, chcąc, żeby starczył na jak najdłużej, i podziwiała miniaturowy statek w butelce. Bar zachwycał wnętrzem; podpórki pod stopy zrobiono z wypolerowanych kłów wielorybów. Ledwie do nich sięgała czubkami ręcznie robionych włoskich sandałków. Skóra foteli była cudownie miękka i delikatna. Nie zapomniała, jak Chloe dostała ataku śmiechu, gdy wujek Ari oznajmił, że siedzą na napletku wieloryba. Francesca też się roześmiała i powiedzała, że wujek Ari plecie głupoty – chyba miał na myśli jądra słonia?

Na „Christinie" było dziewięć kajut, a w każdej – salonik, sypialnia i łazienka wykończone marmurem i tak pełne przepychu, że zdaniem Chloe ocierały się o kicz. Kajuty nazwano na cześć greckich wysp, których kontury widniały na złotych plakietkach na drzwiach. Francesca spojrzała na zarysy wyspy na jej drzwiach – Lesbos. Chloe się roześmiała, gdy umieszczono je akurat w tej kabinie, i stwierdziła, że wielu mężczyzn miałoby absolutnie inne zdanie w tej kwestii. Francesca zapytała dlaczego, ale Chloe powiedziała tylko, że jest jeszcze za mała, żeby to zrozumieć.

Francesca nie znosiła, kiedy Chloe odpowiadała w ten sposób, i ze złości ukryła niebieskie pudełeczko z kapturkiem antykoncepcyjnym matki. Był to, jak Chloe jej kiedyś wyznała, jej największy skarb, choć Francesca nie pojmowała, dlaczego. Nie oddała go, póki Giancarlo Morandi nie przyłapał jej, kiedy Chloe nie patrzyła, i nie zagroził, że wyrzuci ją za burtę i będzie patrzył, jak rekiny obgryzają ją do kości, jeśli mu zaraz nie powie, gdzie je ukryła. Od tego czasu Francesca go nie znosiła i starała się stawać mu na drodze.

Dochodziła już do swojej kabiny, gdy usłyszała, że otwierają się drzwi z mapą wyspy Rodos. Podniosła głowę i zobaczyła Evana Variana. Wyszedł na korytarz. Uśmiechnęła się do niego, niech zobaczy, jakie ma śliczne zęby i rozkoszne dołeczki w policzkach. -

– Witaj, księżniczko – odezwał się tym samym niskim, zmysłowym głosem, którego używał, grając Johna Bulletta, agenta Jej Królewskiej Mości w serii bardzo popularnych filmów szpiegowskich albo Hamleta w teatrze. Był synem irlandzkiej nauczycielki i walijskiego murarza, jednak los obdarzył go urodą arystokraty, co podkreślał niedbale przydługą fryzurą studenta Oksfordu. Miał na sobie lawendową koszulę w barwny wzór i białe spodnie. Dla Franceski najważniejsze jednak było to, że trzymał w ręku fajkę- cudowną fajkę, jak taki prawdziwy tatuś.

– Nie za późno dla ciebie? – zapytał.

– Zawsze się tak późno kładę – oznajmiła dumnie i potrząsnęła kasztanowymi lokami. – Tylko małe dzieci idą spać wcześnie.

– No tak, rozumiem, a ty już nie jesteś małym dzieckiem. A może wykradasz się na randkę z jakimś dżentelmenem?

– Nie, głuptasie. Mamusia mnie zawołała, żebym pokazała sztuczkę z kawiorem.

– Ach tak, sztuczkę z kawiorem. – Starannie ubijał tytoń w fajce. – Zawiązała ci oczy i kazała rozpoznawać gatunki po smaku czy po wyglądzie?

– Po wyglądzie. Już nie robimy sztuczki z próbowaniem, bo ostatnio zaczęłam się dławić. – Francesca zobaczyła, że jej rozmówca chce iść dalej, paplała więc coraz szybciej: – Nie uważasz, że mamusia jest dzisiaj bardzo piękna?

– Zawsze jest piękna. – Zapalił zapałkę i przytknął ją do fajki.

– Cecil Beaton twierdzi, że to jedna z najpiękniejszych kobiet w Europie. Ma niemal idealną figurę, jest też wspaniałą gospodynią. – Francesca przypomniała sobie coś, co na pewno mu zaimponuje. – Wiesz, że mamusia jako pierwsza podawała curry?

– Zadziwiające, księżniczko, ale zanim wyliczysz kolejne zalety twojej mamy, nie zapominaj, że my się nienawidzimy.

– E tam, polubi cię, jeśli jej każę. Mamusia robi wszystko, czego zapragnę.

– Zauważyłem – odparł sucho. – Nawet jeśli uda ci się wpłynąć na zmianę zdania mamusi, co wydaje mi się bardzo mało prawdopodobne, ja nie zmienię swojej opinii, niestety, musisz więc gdzie indziej poszukać sobie tatusia. Powiem ci szczerze, że sama myśl o spotykaniu się z neurotyczną Chloe przyprawia mnie o dreszcze.

Tej nocy nic nie układało się po myśli Franceski. Nadąsała się.

– Boję się, że wyjdzie za Giancarla, a jeśli to zrobi, to będzie twoja wina! To okropny gnojek! Nie znoszę go!

– Francesco, to nieodpowiednie słowa w ustach małej dziewczynki. Chloe powinna złoić ci skórę.

W jej oczach pojawiły się burzowe chmury.

– Jak możesz tak mówić! Ty też jesteś gnojkiem!

Varian podciągnął lekko spodnie, żeby się nie pogniotły, kiedy koło niej klękał.

– Francesco, skarbie, ciesz się, że nie jestem twoim tatusiem, bo gdybym nim był, zamknąłbym cię w ciemnej szafce i nie wypuszczał przez wiele lat, aż zostałaby z ciebie tylko mumia.

Miała łzy w oczach.

– Nienawidzę cię! – krzyknęła i kopnęła go w piszczel. Varian jęknął głośno, a ona uciekła do swojej kabiny.

W miarę upływu lat nawet Francesca zrozumiała, że matka nigdy nie zwiąże się z jednym mężczyzną na tyle długo, by go poślubić. Starała się znaleźć pozytywne strony nieposiadania ojca; i bez tego miała dokoła siebie zbyt wielu dorosłych, którzy ciągle jej mówili, co wolno, a czego nie, zwłaszcza odkąd zaczęła zwracać na siebie uwagę dorastających chłopców. Na jej widok zapominali języka w gębie, nogi plątały się im niezdarnie. Posyłała w ich stronę miękkie uwodzicielskie uśmiechy tylko po to, by patrzeć, jak młodzi ludzie się rumienią. Wprawiała się na nich w sztuce flirtowania, którą podpatrzyła u Chloe – perlisty śmiech, lekko przechylona głowa, przeciągłe spojrzenia. Wszystko to działało.

Francesca rozstała się z dziecinnymi ubraniami na rzecz powiewnych sukienek, szali z frędzlami i kolorowych paciorków nanizanych na jedwabną nitkę. Zrobiła sobie trwałą, przekłuła uszy i nauczyła się malować oczy w taki sposób, że wydawały się jeszcze większe. Dorastała matce zaledwie do nosa, gdy, ku swemu niezadowoleniu, przestała rosnąć. Jednak w przeciwieństwie do Chloe, w której gdzieś w głębi serca nadal żyła pulchna nastolatka, Francesca nigdy, nawet na chwilę, nie zwątpiła w swoją urodę. Jej piękność po prostu była, podobnie jak woda i powietrze. Jak Harrod's, na miłość boską! Zanim córka Black Jacka Daya skończyła siedemnaście lat, była otoczona legendą.

Evan Varian ponownie wkroczył w jej życie na dyskotece. Francesca i towarzyszący jej chłopak już wychodzili. Wybierali się do kawiarni oddzielonej szklanymi drzwiami od dyskoteki. Nawet tu, w Annabel's, najpopularniejszym nocnym klubie Londynu, Francesca zwracała uwagę wszystkich. Czerwony aksamitny garnitur, pod którym nie miała żadnej bluzki i siedemnastoletnie piersi przyciągały wzrok. Miała krótkie włosy, przez co wyglądała jak najbardziej zmysłowy uczniak Londynu.

– No proszę, proszę, mała księżniczka. – Dźwięczny, miękki głos, słyszalny nawet w najdalszych zakamarkach teatralnej widowni, rozległ się gdzieś blisko. – Najwyraźniej jużdorosła i wyruszyła na podbój świata.