Jude Deveraux: Dama

– Zabij mnie! – zaskrzeczała mu prosto w twarz. – On zginął i teraz nie mamy nic! Zupełnie nic!

Wciągnęła go do środka szałasu. Chatka Rafę’a była w porównaniu z tym rezydencją. Pięcioro brudnych dzieci, ubranych w szmaty, tuliło się do siebie. Drobne twarzyczki i duże, smutne oczy świadczyły o ich wygłodzeniu. Nie widział tych dzieci wczoraj, ale nie był w tej części osady, gdzie domy sklecono z tektury i spłaszczonych puszek.

– Zabij nas wszystkich! – błagała kobieta. – Będzie nam lepiej. I tak umrzemy z głodu.

Na desce zastępującej stół leżało pół starego chleba i Kane nie widział w chatce więcej jedzenia.

– Proszę pana – przypomniał lokaj, który wszedł za Kane’em. – Czekają tam na pomoc przy ciałach.

– Tak – powiedział Kane wychodząc. – Co to za ludzie? – spytał.

– Nie stać ich na komorne za domy spółki po dwa dolary za pokój, więc spółka wynajmuje im działki po dolarze za miesiąc i sami budują domki, z czego zdołają.

Wskazał głową na slumsy ze starych puszek, tektury, a nawet zauważył resztki chyba wczorajszych skrzynek od sprzętu sportowego.

– Co się stanie z tą kobietą, jeżeli okaże się, że jej mąż nie żyje?

– Jeśli będzie miała szczęście, spółka wypłaci jej sześciomiesięczną pensję, ale później ona i dzieci będą pozostawione na pastwę losu. Niezależnie od tego, co się stało, właściciele spółki zawsze powiedzą, że winni byli sami górnicy.

Kane wyprostował się.

– Możemy jej pomóc chociażby teraz. Kupmy jej jakieś jedzenie.

– Gdzie? – spytał służący. – Cztery lata temu, jak były zamieszki, górnicy zaatakowali sklep i od tego czasu trzymają w nim tylko minimalną ilość towaru, również żywności. – Skrzywił się. – A miasto też nie pomoże. Próbowaliśmy w ratuszu, kiedy był ostatni wybuch w kopalni, ale powiedzieli, że musimy to załatwiać odpowiednimi „kanałami”.

Kane ruszył do środka osady, w pobliżu kopalni. U wylotu kopalni leżały trzy ciała owinięte w prześcieradła, a dwaj ludzie nieśli następne ciało do warsztatu, gdzie widział pracującą już Blair i dwóch mężczyzn. Kane podszedł do Leandera.

– Bardzo źle?

– Gorzej nie można – odparł Leander. – Na dole jest tyle gazu, że ratownicy mdleją, nim dotrą do ludzi. Nie da się jeszcze dokładnie powiedzieć, co się stało, ani ilu zginęło, bo wybuch poszedł do wewnątrz, a nie na zewnątrz. Mogą być ludzie w tunelach żywi, ale zablokowani. Niech ktoś ją stąd zabierze, dobrze? – zawołał, wskakując do windy, którą miał zjechać na dół.

Kane przytrzymał kobietę, która biegła do spalonego ciała, wywleczonego z kopalni. Była bardzo wątła, więc wziął ją na ręce.

– Zaprowadzę panią do domu – powiedział, ale ona potrząsnęła głową.

Podeszła do nich inna kobieta.

– Ja się nią zajmę – powiedziała.

– Ma pani jakiś koniak? – spytał Kane.

– Koniak? – Kobieta spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Nie mamy nawet czystej wody. – Pomogła stać kobiecie, którą dotąd trzymał Kane.

Dwie minuty później Kane był znów na koniu, zjeżdżając w dół do Chandler. Minął Houston, jadącą w górę, ale nie zatrzymał się.

Będąc już w mieście, omal nie stratował kilku pieszych, którzy zatrzymywali go po drodze pytając, co się stało. Pędził przez miasto do domu Edana, z którym nie widział się od czasu ich burzliwego rozstania.

Edan wychodził właśnie na ganek, obok którego czekał osiodłany koń. Kane zatrzymał się tak nagle, że koń stanął dęba. Taggert zeskoczył, po czym wbiegł szybko po schodach.

– Wiem, że cię już nic nie obchodzę, ale nie znam nikogo równie bystrego, kto mógłby pomóc mi wszystko zorganizować. Zapomnij na razie o uczuciach do mnie i pomóż mi w tym.

– Niby w czym? – spytał ostrożnie Edan. – Chcę pomagać w kopalni. Stryj Jean tam jest i…

– Tak się składa, do cholery, że to jest też mój stryj! – wrzasnął Kane. – Spędziłem tam ostatnią godzinę i wiem, że mają ratowników więcej, niż potrzeba, ale mają bardzo mało żywności, żadnej wody i wybuch zmiótł z ziemi kilka domów, jeżeli tak można nazwać te szałasy. Chciałbym, żebyś mi pomógł z żywnością i schronieniem dla tych ludzi, dla ratowników i kobiet, które tam stoją i krzyczą.

Edan patrzył przez dłuższą chwilę na swego byłego chlebodawcę.

– Sądząc po tym, czego Jean dowiedziała się przez telefon, wydostanie ciał to będzie dłuższa sprawa. Musimy wynająć wozy, żeby to wszystko zatargać na górę, i musimy zdobyć wagon na zwłoki. Na dzisiaj potrzebna będzie żywność, której nie trzeba gotować.

Kane obdarzył Edana promiennym uśmiechem.

– Chodź, musimy się zabrać do roboty.

W drzwiach pojawiła się trupio blada Jean.

Edan zwrócił się do niej:

– Zadzwoń do panny Emily w herbaciarni i powiedz, żeby wszystkie siostry czekały na mnie w sklepie spożywczym Randolpha, jak najprędzej. Upewnij się, że rozmawiasz z samą panną Emily i koniecznie zwróć się do niej – siostro. To bardzo ważne, rozumiesz?

Jean skinęła głową, a Edan szybko ja pocałował i wskoczył na konia.

W mieście Kane i Edan rozłączyli się i każdy pojechał w inną stronę, szukając ludzi, którzy mieli wozy towarowe. Większość właścicieli zaoferowała swoje usługi i w całym Chandler czuło się poczucie solidarności z ludźmi, których dotknęło nieszczęście w kopalni.

Sześć młodych dam spotkało się z nimi przed sklepem i kiedy tylko Kane wyjaśnił krótko, o co chodzi, słodka panna Emily zaczęła wydawać rozkazy tonem sierżanta artylerii. Gdy wozy pojawiły się przed dużymi tylnymi drzwiami sklepu, panie zaczęły ładować puszki z wołowiną, fasolą, mleko skondensowane, herbatniki, setki bochenków chleba. Zebrał się tłumek ciekawskich, których Emily zagoniła do ładowania pojemników z żywnością. Edan doglądał napełniania beczkowozu.

Ze wzgórza zbiegła Pamela Fenton z Zacharym.

– Co możemy zrobić? – spytała głośno.

Kane popatrzył na syna z uczuciem ulgi. To jego dziecko nigdy nie będzie narażone na niebezpieczeństwo pracy w kopalni. Położył mu rękę na głowie i zwrócił się do Pam:

– Poszukaj jakichś przyjaciółek do pomocy i zgromadźcie wszystkie namioty, jakie są w tym mieście. Jedź do mojego domu i dowiedz się, co Houston zrobiła z tymi dużymi namiotami, które miała na wesele. Trzeba wszystkie namioty zawieźć na górę, do kopalni.

– Chyba Zach jest jeszcze za mały, żeby patrzeć na to, co się tam stało – powiedziała Pamela. – Czasami te eksplozje mogą być…

Kane opanowywał się przez cały dzień, ale teraz wybuchnął.

– To wy! – wrzasnął jej prosto w twarz. – To wy, Fentonowie, spowodowaliście to wszystko. Gdyby kopalnie nie były takie niebezpieczne i twój ojciec nie żałował tak swoich ukochanych pieniędzy, nic takiego by się nie wydarzyło. Ten chłopak jest moim synem i jeżeli tamte dzieci mogą umierać w kopalniach, to on nie jest za młody, żeby widzieć śmierć, którą spowodował twój ojciec. A teraz, kobieto, weź się do roboty, bo przypomnę ci, kim jesteś, i pamiętaj, że w tej chwili najchętniej bym widział twojego ojca martwego.

Kiedy przestał krzyczeć, zauważył, że ludzie zatrzymali się koło niego i patrzyli zdumieni.

Edan zszedł z wozu i przerwał tę scenę.

– Będziemy tak stać cały dzień? Ty! – krzyknął do młodego chłopaka. – Załaduj tę skrzynkę fasoli, a ty posuń ten wóz, zanim konie na siebie powłażą.

Ludzie powoli zaczęli wracać do swych obowiązków. Myśli Kane’a były przy tych, których śmierć spowodował Jakub Fenton. Mimo tego, co powiedział Pameli, nie pozwoliłby, żeby Zach pojechał wozem z kim innym. Musi czekać, aż on sam pojedzie.