Jude Deveraux: Uciekinierka

W zdenerwowaniu Regan nie zważała na to, że znalazła się z nim sam na sam w głębokim lesie. Wyrwała mu się oburzona.

– Na miłość boską, Farrellu! Czy ty uważasz mnie za idiotkę? Nigdy mnie nie kochałeś, nie kochasz i nie będziesz kochał. Pragniesz tylko moich pieniędzy, ale ich nigdy nie dostaniesz więc jeśli łaska, wracaj do swojego ślicznego, rozpadającego się domu w Anglii i zostaw mnie w spokoju.

W mgnieniu oka Farrell wymierzył jej cios, po którym zachwiała się i uderzyła w bok powozu. Oszołomiona osunęła się na ziemię.

– Jak śmiesz odzywać się do mnie w ten sposób? – zakipiał z gniewu. – Moja rodzina wywodzi się od królów, twoi przodkowie to zwykli kupcy. To, że muszę się poniżyć i wziąć za żonę kobietę, która lepiej zna się na rachunkach niż koronkach, jest dla mnie…

Kiedy mówił, Regan odzyskiwała przytomność umysłu. Ważniejszy od kłopotów z Farrellem był niepokój o córkę. Regan wsparła się na kolanach i całą siłą runęła na Anglika, jak taranem wymierzając mu głową uderzenie dokładnie między nogi.

Z bólu zgiął się we dwoje, dając Regan szansę ucieczki.

Zerknęła na powóz i zobaczyła, że jej prześladowca wyprzągł konie, więc nie mogła użyć pojazdu. Zebrała w dłoniach spódnice i biegiem ruszyła do drogi. Kiedy do niej dotarła, jakiś stary wóz znikał właśnie za zakrętem. Rzuciła się za nim, wkładając w pościg wszystkie siły.

Na koźle siedział stary człowiek z siwymi bokobrodami.

– Goni mnie pewien mężczyzna! – zawołała Regan, zrównawszy się z woźnicą.

– A może chcesz, żeby cię złapał? – odparł pogodnie staruszek, wyraźnie rozbawiony tą sytuacją.

– Chce mnie zmusić do ślubu, żeby dostać moje pieniądze, ale ja wolę wyjść za mąż za Amerykanina.

W staruszku zadrgała patriotyczna nuta. Nie zwalniając chwycił Regan za ramię i wciągnął ją na wóz, jakby nic nie ważyła. Jednym ruchem pchnął ją na tył platformy i nakrył workami z ziarnem.

Sekundę później pojawił się konno Farrell i Regan wstrzymała oddech, słysząc jak krzyczy na starego człowieka. Woźnica przez parę minut udawał, że jest głuchy a potem stanowczo zabronił Anglikowi przeszukać wóz. Kiedy Farrell nalegał, starzec wyciągnął pistolet. W końcu niechętnie wyznał, że widział po drodze trzech jeźdźców, z których jeden trzymał przed sobą na siodle ładną kobietę. Z tętentem kopyt Farrell rzucił się w pościg, wzbijając za sobą chmurę pyłu.

– Możesz już wyjść – odezwał się starzec, chwycił Regan za rękę i wciągnął na ławeczkę obok siebie.

Roztarła obolałe ramię. Miała ochotę powiedzieć mu, że rzuca nią, jakby była jednym z jego worków ze zbożem, ale się powstrzymała. Kichnąwszy kilkanaście razy, zapytała go, czy wie, gdzie znajduje się plantacja Stanfordów w Wirginii.

– To bardzo daleko. Podróż zajmie kilka dni.

– Jeśli zmienimy konie i będziemy podróżować również nocą, dotrzemy tam szybciej. Za wszystko zapłacę.

Przez z dłuższy czas przyglądał się jej z uwagą.

– Może jakoś się dogadamy. Zawiozę cię tam w rekordowym czasie, jeżeli mi wyjawisz, dlaczego ten Anglik cię ścigał i czy chodzi ci o Travisa czy Wesleya.

– Wszystko opowiem. Jadę do Travisa.

– No to czeka cię sporo ciężkiej roboty – roześmiał się staruszek i krzykiem ponaglił konie do szybszego biegu. Po sekundzie pędzili drogą jak szaleni i Regan musiała obiema rękami trzymać się ławki. Na wybojach jej zęby uderzały o siebie ze zgrzytem. Nie była w stanie odezwać się ani słowem.

Godzinę później mężczyzna zatrzymał wóz, zszedł z kozła i pociągnął ją za sobą.

– Co się dzieje? – zapytała.

– Dalej popłyniemy łodzią – odparł. – Dowiozę cię pod drzwi Travisa. Wędrowali przez milę, aż dotarli do małej chatki i niewielkiego pomostu nad wąskim strumykiem. Staruszek zniknął w chacie i wrócił niosąc płócienną torbę. – Idziemy -polecił i zaprowadził ją na łódkę, równie starą i zniszczoną jak wóz.

– Teraz opowiadaj – zażądał, kiedy wypłynęli na wodę.

Kilka dni później wysadził Regan na nabrzeżu plantacji Travisa, pożegnał ją i życzył szczęścia. Był wczesny ranek i wokół panowała cisza. Regan przemierzyła biegiem całą drogę od rzeki do domu.

Drzwi stały otworem, więc wpadła do środka i pomknęła na górę w nadziei, że znajdzie Travisa i Jennifer śpiących w jednym z pokoi. Otwierała jedne drzwi po drugich, przeklinając ze złością, ponieważ dom był bardzo rozległy i przeszukanie go zabierało wiele czasu.

Wreszcie w czwartej sypialni znalazła to, czego szukała. Zobaczyła kosmyk ciemnych włosów, wystający spod kołdry.

– Travis! – krzyknęła i rzuciła się na niego. -

Gdzie jest Jennifer? Nic się jej nie stało? Jak mogłeś mnie zostawić? Nie przesłałeś mi żadnej wiadomości, a sam śpisz tu sobie w najlepsze.

Mężczyzna, który usiadł w pościeli nie był Travisem. Wyglądał jak mniejsza wersja ojca Jennifer

– Co znowu zmajstrował mój kochany brat?

drapiąc się po uchu zapytał znużonym głosem, ale spojrzawszy na nią uśmiechnął się. – Ty pewnie jesteś Regan. Pozwól, że się przedstawię…

– Gdzie są Travis i moja córka? Wesley natychmiast nabrał czujności.

– Powiedz mi, co się stało.

– Margo Jenkins porwała mi córkę a Travis pojechał za nią.

Zanim cokolwiek powiedział, nie zwracając uwagi na własną nagość odrzucił pościel i zaczął się ubierać.

– Zawsze mówiłem Travisowi, że Margo to nic dobrego, ale on chyba uważał, że jest jej coś winien i zawsze ulegał jej zachciankom. Ta kobieta myśli, że wszystko w życiu jej się należy, jeśli tylko tego zapragnie. Chodź ze mną. – Wesley złapał ją za rękę i poprowadził za sobą.

– Jesteś bardzo podobny do Travisa – Regan syknęła z bólu kiedy szarpnął ją za nadgarstek. Z trudem nadążała za jego długimi krokami.

Nie ma teraz czasu na obelgi – odparł prowadząc ją do biblioteki, gdzie nabił dwa pistolety i zatknął sobie za pas. – Umiesz jeździć konno? Nie, Travis mówił, że nie. No, cóż. Wezmę cię na siodło. Oboje i tak ważymy mniej niż Travis.

Gdyby Regan miała czas na rozmyślania, na pewno poczułaby oburzenie i niesmak, że na świecie istnieje drugi osobnik tak podobny do Travisa. Za rok czy dwa trudno będzie ich odróżnić.

Nazywam się Wesley- odezwał się sadzając ją im siodło i wskakując na konia.

Wyobraź sobie, że się sama domyśliłam – odparła.

Ruszyli ostrym galopem. Pod drzwiami Margo Wes postawił ją na ziemi. – Wejdziemy osobno. Pamiętaj, że jestem w pobliżu.

Z tymi słowami ją zostawił, a Regan weszła do środka. Niewiele czasu zabrało jej odszukanie Margo. Siedziała w bibliotece.

– W samą porę – oznajmiła i uśmiechnęła się wyniośle. Jednak oczy miała zaczerwienione. – Od rana jesteś już trzecim gościem.

– Co zrobiłaś z moją córką i gdzie jest Travis?

– Słodka, bogata Jennifer śpi, tak samo jak jej ukochany ojciec. Z tą różnicą, że Jennifer się obudzi, a Travis już nie.

– Co takiego? – krzyknęła Regan. – Coś ty zrobiła mojej rodzinie?

– To samo, co ty z moim życiem. Travis wypił tyle opium, że powaliłoby to z nóg dwóch dorosłych mężczyzn. Teraz jest na górze i będzie tam spał aż do rychłej śmierci.

Regan była już w progu, kiedy na zewnątrz rozległ się strzał. Stanęła jak wryta. Spojrzała na korytarz. Margo przecisnęła się obok niej i otworzyła frontowe drzwi. Wszedł przez nie Farrell, pół niosąc, pół ciągnąc krwawiące ciało Wesleya.