Emma Darcy: Tańcząca z demonami

– On się nazywa Danny Boy. To dwuletni ogier… – wtrąciła Caitlin.

Ten temat był tak bliski jej sercu, że zupełnie w tej chwili nie zastanawiała się, jak wygląda matka Davida. Z entuzjazmem w głosie zaczęła opowiadać o tym, jak długo nie mogła natrafić na konia, który potrafiłby jej zastąpić ukochanego kuca, i o tym, jaki wspaniały jest Danny Boy. Podkreśliła, jak bardzo David pomógł jej, jak targował się z właścicielem konia… David oczywiście natychmiast zaprzeczył, mówiąc, iż jego pomoc nie była aż tak wielka, że po prostu robił to, co do niego należało. Potem opowiedział, jak wybierali dom dla Danny'ego Boya.

Matka Davida stała pomiędzy nimi, głaskała baraszkującego na jej szyi szczeniaka. I chyba nie mogła uwierzyć, iż tak nagle nadeszło szczęście, że dane jej było tak gwałtownie powrócić do życia. I już nie uciekała od nich, nie odwracała twarzy.

Caitlin, patrząc na panią Hartley, zastanawiała się, dlaczego nikt dotąd nie pomyślał o zrobieniu jej operacji plastycznej. Czyżby w jej przypadku taka operacja nie wchodziła w grę? Dlaczego? Przecież stać było Davida na opłacenie nawet najdroższej operacji. Postanowiła, że jak najszybciej dowie się, jakie są możliwości chirurgii kosmetycznej w przypadku pani Hartley. Pomyślała jednak, że gdyby nawet w ten sposób nic się nie dało zrobić, to przecież nie wygląda aż tak strasznie, jak sugerował David. No, tak, ale on znał swoją matkę z czasów, kiedy była prawdziwą pięknością i kontrast między dawną jej twarzą a obecną robił na nim duże wrażenie.

– Chodź do nas, mamo, usiądź, proszę – powiedział David. – Caitlin powie ci teraz, jak należy karmić tego szczeniaka. – Przysunął matce fotel.

Caitlin otworzyła szeroko swój koszyk, żeby pokazać jego zawartość.

– Kupiłam dla niego psie sucharki, tu są witaminy, a tu miseczka, w której dawałam mu rozcieńczone mleko… On bardzo lubi jeść to samo, co jego właściciel. Gdy jadłam kurczaka na obiad, on chciał to samo, na talerzu, jak człowiek – zaśmiała się. – Siedział przy mnie i piszczał błagalnie, żebym potraktowała go po ludzku.

Pani Hartley spojrzała na syna.

– David, proszę, czy mógłbyś podać nam kawę?

– Oczywiście, mamo.

Zostały same. Pani Hartley delikatnie postawiła szczeniaka na podłodze. Caitlin miała nadzieję, że chyba nie oznaczało to, iż prezent został odrzucony.

– Musisz bardzo kochać mojego syna – powiedziała kobieta.

– Tak.

– Bardzo mi przykro… Tak bałam się tego spotkania…

– Wiem… – zaczęła Caitlin, ale szybko zmieniła temat. – Najwspanialsze jest to, że te cudownie jedwabiste teriery dopominają się o pieszczoty… Potrafią być naprawdę wspaniałymi przyjaciółmi.

– Chciała pani, żebym miała towarzystwo?

– Tylko na ten czas, kiedy mnie ani Davida nie będzie przy pani.

Pani Hartley uśmiechnęła się.

– Jest pani wyjątkową dziewczyną. David miał całkowitą rację co do tego. Przykro mi, iż nie wierzyłam własnemu synowi.

– Dziękuję, że pani mnie zaakceptowała – powiedziała Caitlin. – To znaczy dla mnie znacznie więcej, niż potrafię powiedzieć.

– Moja droga… – Kobieta spojrzała na szczeniaczka, który baraszkował przy jej nogach, obgryzając kapcie. – Taki malutki… – rozczuliła się.

Do czasu, kiedy wrócił David, niosąc kawę, zdążyły serdecznie się polubić. Stanął obok nich i ze szczęśliwą miną na twarzy słuchał, jak żywo rozmawiają i śmieją się ze szczeniaka. David też cały czas uśmiechał się, bo czuł, że po raz pierwszy w życiu jest tak naprawdę szczęśliwy.

Kiedy matka wstała i poszła do kuchni, żeby dać pieskowi mleka, David podszedł do Caitlin, wziął ją w ramiona i pocałował z tak wielką czułością, jak nigdy dotąd.

– Jesteś jak czarodziejka, jak dobra wróżka – powiedział głosem lekko zachrypniętym ze wzruszenia.

– A co z tymi dziećmi, które mamy mieć? Pamiętasz, co mówiła twoja mama?

– Tak… właśnie…

– Davidzie, przecież ja nawet nie wiem, czy mnie kochasz. Nigdy mi tego nie mówiłeś.

– Caitlin, szaleję z miłości do ciebie.

– Ciekawe, jak długo to potrwa – droczyła się z nim.

– Caitlin! – krzyknął. – To jest prawdziwa miłość i z całą pewnością nie może to być nic innego. Kocham cię na zawsze, jesteśmy jednym ciałem i jedną duszą i… nigdy nie zapomnę tego, co zrobiłaś dla mojej matki.

Pocałował ją znowu, by jeszcze lepiej wyrazić to, co czuł. Caitlin już nigdy więcej nie pomyślała, że to tymczasowa znajomość bez żadnej przyszłości. On naprawdę ją kochał.

Następnego dnia po tym, jak Caitlin poznała matkę Davida, zadzwoniła do niej jej własna matka. Caitlin siedziała akurat razem z Davidem i omawiali plany małżeńskie. Kiedy usłyszała głos swojej matki, pomyślała z zadowoleniem, że będzie miała dla rodziców dobre wieści. Matka jednakże od razu zaczęła mówić o własnych sprawach.

– Caitlin, znowu mam problem z twoim ojcem.

– Co takiego zrobił? – uśmiechnęła się Caitlin.

– Wyszedł z domu, mając w kieszeni zaledwie dwanaście centów, spotkał zupełnie przypadkowo znajomego sprzedawcę samochodów i wrócił do domu, wyobraź sobie, nowiutkim ferrari!

Caitlin roześmiała się.

– Córko, tu nie ma nic do śmiechu. Ferrari to bardzo drogi samochód i bardzo szybki, a ojciec i tak jeździ zawsze wolno jak ślimak. On nigdy nie przekracza sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Po co mu taki dobry samochód? Michelle mówi, że to śmieszne. Trevorowi też się to nie podoba.

– Mamo, dżip ojca ma już ponad dwadzieścia lat i to bardzo niebezpieczne, że jeździ takim starym samochodem. A co tatko o tym mówi?

– Jest uparty jak osioł. Powiedział, że trzeba jeszcze kupić drugie ferrari dla mnie, bo to najlepszy samochód, a poza tym uważa, iż w ferrari będzie mi do twarzy.

– I co w tym złego, mamo? Tatko ładnie to powiedział.

– Tak myślisz? – zapytała matka z nadzieją w głosie.

– Oczywiście, będziecie wyglądali naprawdę fantastycznie przyjeżdżając ferrari na wesele.

– Jakie wesele?

– Moje. Doszliśmy z Davidem do wniosku, że warto się pobrać.

– Kiedy?

– Za sześć miesięcy.

– Za ile? – krzyknął David. – Myślałem najwyżej o dwóch miesiącach.

– Cierpliwości – upomniała go Caitlin, zasłaniając ręką słuchawkę. – Musisz mieć pewność, że nie popełniasz głupstwa…

Ale wcale nie o to chodziło. Po prostu Caitlin planowała, iż przez ten czas zdoła na tyle zaskarbić sobie przyjaźń i zaufanie pani Hartley, że namówi ją na operację plastyczną. Miała nadzieję, iż po operacji matka Davida zgodzi się, aby przedstawić ją rodzicom Caitlin i w ten sposób chociaż trochę poszerzy się świat tej kobiety. Jednak tego nie można było załatwić w ciągu kilku dni czy też paru tygodni, ale pół roku wydawało się sensownym terminem.

– Dobrze – westchnęła w słuchawce matka. – Początkowo miałam do Davida wiele zastrzeżeń… No cóż, trzeba przyznać, że jest przystojny, a poza tym twój ojciec ceni go bardzo wysoko. Może nie jest tak zepsuty, jak mi się wydawało? Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi, Caitlin. Tak szczęśliwi jak ja i twój ojciec.

– Dziękuję, mamo. Uważam, iż dwa ferrari na weselu to cudowny pomysł.

– Tak, chyba będę musiała przyznać w tym wypadku rację twojemu ojcu, nawet jeśli to zirytuje Michelle i Trevora. Nie wiem, czy się orientujesz, ale Michelle znowu jest w ciąży. I znosi to jak zwykle źle.