Susan Fox: Braterska przysługa

– Nie, jesteśmy z Nickiem sąsiadami – z uśmiechem oświadczyła Corrie. – Corrie Davis. Z kim mam przyjemność?

– Serena Blake – odparła blondynka, cofając rękę. Oczy lekko jej pociemniały. Przeniosła wzrok na Nicka, nie czekając na odpowiedź czy zwyczajowe „bardzo mi miło”.

Dla Corrie było to nawet lepiej. Bo wszelkie tego typu stwierdzenia byłyby kłamstwem. Obie nie przypadły sobie do gustu. To się czuje, pomyślała Corrie. Choć przecież nie jest żadnym zagrożeniem dla olśniewającej blondynki.

Colby zaproponował przejście do drugiej stajni, gdzie chciał im pokazać kilka ciekawych klaczy. Potem wsiedli do samochodu i ruszyli w kierunku rezydencji. Corrie usiadła z Sereną na tylnym siedzeniu. Blondynka pochyliła się maksymalnie do przodu, opierając się na fotelach. Znajdowała się teraz między ojcem a Nickiem. Przez całą drogę szczebiotała o swoim „maleństwie”, które teraz trafi do Nicka. I za którym będzie strasznie tęsknić.

Oczywiście przymawiała się o zaproszenie na ranczo, to było jasne. Corrie zżymała się w duchu. Sama nigdy by się do czegoś takiego nie posunęła. Wpraszać się do kogoś na siłę, to się nie mieści w głowie. Nick nie miał innego wyjścia, jak ją zaprosić. Zaproszenie zabrzmiało szczerze. I może rzeczywiście tak jest. Przecież to nie jest ich pierwszy kontakt. Wyrażając się oględnie.

Takie rozpieszczone ślicznotki jak Serena potrafią owinąć sobie faceta wokół palca, nawet takiego doświadczonego światowca jak Nick. I wydębią od niego, co tylko zechcą. W dodatku Serena jest nie tylko olśniewająca i pewna siebie, ale jednocześnie bardzo kobieca. Takiej żaden mężczyzna, kimkolwiek by był, nie jest w stanie się oprzeć, zwłaszcza jeśli dziewczyna zagnie na niego parol. Serena wychodzi ze skóry, by oczarować Nicka. Wdzięczy się do niego i mizdrzy bez umiaru. Aż niedobrze się robi od patrzenia. Jednak jeśli Nick straci głowę dla kobiety tak sprytnej i wyrachowanej, sprawi jej tym ogromny zawód.

Podjechali pod rezydencję. Corrie nie zapomniała o torebce. Weszli do masywnego przestronnego domu. Odświeżyli się, a następnie spotkali w salonie. Gdy już się zebrali, Colby poprowadził do stołu Corrie, a Nick Serenę.

Jadalnia, podobnie jak inne pomieszczenia, była ogromna i stylowo urządzona. Zapewne przez zawodowego dekoratora, który zadbał o każdy szczegół. Wnętrze sprawiało jednak bardzo oficjalne, sztywne wrażenie, brakowało mu ciepła. Corrie nie była szczególnie zachwycona imponującą rezydencją; być może w jakimś stopniu z powodu Sereny. Jej ojciec był sympatycznym i miłym człowiekiem, ani trochę pretensjonalnym. Co dziwiło w porównaniu z tym wystawnym domem i bogactwem właściciela. Tym bardziej zaskakujące, że córka jest tak do niego niepodobna.

Colby i Serena zajęli miejsca po obu stronach długiego stołu, Nick i Corrie siedzieli na wprost siebie. Corrie popatrzyła na Nicka. Mrugnął do niej nieznacznie, porozumiewawczo. Jakby mieli swoją tajemnicę.

Ten drobny gest sprawił jej prawdziwą przyjemność. To tak, jakby Nick chciał podtrzymać ją na duchu, zmotywować, by jeszcze trochę wytrzymała. Choć może to tylko jej imaginacja. Z pewnością zauważył, że z Sereną nie przypadły sobie do gustu. Miała tylko nadzieję, że to, co dla niego jest takie oczywiste, dla Sereny jest niedostrzegalne. Stara się zachowywać w stosunku do niej jak należy, na pewno nie zrobi mu wstydu. Zaufał jej, a ona go nie zawiedzie.

Gadatliwy Colby nikomu nie darował. Każdy musiał się włączyć do rozmowy. Corrie, która wolała raczej słuchać niż mówić, uległa jego sile przekonywania. Nie miała wyjścia. Wypytywał ją o wszystko, jakby chciał wyciągnąć od niej co tylko się da. Jednak robił to z takim wdziękiem, że nie mogła go za to nie lubić.

Byli w połowie posiłku, gdy Corrie wpadła na pomysł, by podsunąć mu temat, który go zajmie. Tym bardziej że Colby jest poważnym hodowcą i naprawdę zna się na koniach, a ona potrzebuje rady fachowca. Poza tym sama przestanie gadać i przez ten czas coś zje.

– Miał pan kiedyś problem ze źrebakiem, który nie może utrzymać wagi, choć ogólnie nic mu nie dolega? – zagaiła.

Colby nie dał się prosić. Opowiedział nie tylko o przypadkach z własnego podwórka, ale także o metodach, jakie zastosował.

Dzięki temu wybiegowi udało się jej zjeść cały deser. Colby wreszcie skończył swoją opowieść. Inicjatywę przejęła Serena. Rozmowa koncentrowała się teraz głównie wokół niej i Nicka. Po deserze przenieśli się do saloniku na kawę. Panowie omówili szczegóły transakcji i transportu konia na ranczo Merricków.

Było po drugiej, gdy Colby i Serena odprowadzili ich do samochodu. Colby z uśmiechem zaprosił Corrie do odwiedzin w dowolnym czasie, po drugiej stronie auta Serena półgłosem rozmawiała z Nickiem. Corrie starała się nie zwracać na nich uwagi. Serdecznie podziękowała panu Colby’emu za gościnność.

Gdy w końcu ruszyli, odetchnęła z ulgą. Prawdę mówiąc, miała dość. Wolała już być sam na sam z Nickiem, niż mieć do czynienia z Serena i jej gadatliwym ojcem.

– Oczarowałaś Colbyego – z uśmiechem stwierdził Nick. Corrie popatrzyła na jego profil. – Mówił poważnie, zapraszając cię do przyjazdu, kiedy tylko zechcesz.

– Usłyszałeś to. – W głębi duszy radowała się, że przysłuchiwał się ich rozmowie, choć Serena robiła wszystko, by odciągnąć jego uwagę. – Pan Colby był bardzo szarmancki.

– Spodobałaś mu się. Jeszcze coś… przepraszam za ten pocałunek. – Przestał się uśmiechać. – Coś między nami było, ale ta historia nie ma przyszłości.

Poruszyło ją to nieoczekiwane oświadczenie. Całą siłą woli powstrzymywała się, by nic sobie po tym nie obiecywać. Bez powodzenia.

– Prawdę mówiąc, to nie jest moja sprawa – zareplikowała natychmiast.

Nick popatrzył na nią.

– Naprawdę tak uważasz?

Poczuła, że oblewa się rumieńcem. Niby nie powiedział nic takiego, a jednak wiele się za tym kryło. Nick zaśmiał się cicho i przeniósł spojrzenie na drogę. Nie naciskał jej więcej, i była mu za to wdzięczna. No bo co mogła odpowiedzieć, skoro oboje wiedzą, jaka jest prawda? Jego układ z Sereną to tylko ich sprawa. Chyba że wydarzyłoby się coś cudownego… Na razie nawet nie chciała się nad tym zastanawiać. Ani nad tym, co go skłoniło do takiej aluzji.

Przez cały dzień napięcie między nimi narastało. Początkowo wcale tego nie zauważała, ale powoli zaczęło to do niej docierać. W drodze powrotnej doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Każdy uśmiech, każde dotknięcie, każdy szczegół, nawet najmniej istotny i przypadkowy, budował między nimi coś nowego, coś, czego dotąd nie było.

Gdy wreszcie zjechał z autostrady na szosę wiodącą na jej ranczo, rozmowa całkiem się urwała. Corrie zapatrzyła się w mijane krajobrazy i zamyśliła. Całkiem nieźle im się dziś rozmawiało, chwilami nawet bardzo dobrze. Choć może Nick liczył na coś więcej? Czekał na błyskotliwe riposty, ożywioną wymianę zdań, słowne zaczepki. Może go rozczarowała.

Zapraszając ją na ten wyjazd, otwarcie powiedział, że to będzie doskonała okazja, by lepiej się poznali. Ciekawe, co po tym wspólnie spędzonym dniu myśli sobie na jej temat.

Może czuje się zawiedziony. Wprawdzie nieco się rozluźniła i w stosunku do niego nie jest już taka spięta, jednak ciągle zachowuje pewną rezerwę. Za to on był wyjątkowo otwarty i zgodny. Wcale jej nie onieśmielał. Świetnie się czuła w jego towarzystwie. Co z tego, skoro prawda jest taka, że Nick może przebierać w panienkach jak w ulęgałkach. I ma do wyboru zupełnie inne dziewczyny niż ona. Bardziej dla niego odpowiednie, pod każdym względem.