Юстын Альковіч - Цырк на ўсю Эўропу

У правінцыйным гарадку заезжы цырк пачаў несці страты. Дырэктар цырка Ціцянок што ні рабіў, як ні стараўся — не гараць людзі жаданнем ісці да яго, хоць ты забіся. Шчыра кажучы, а хто туды пойдзе, калі там такое дзеецца. Мяркуйце самі. Канферанс'е (яго функцыі выконвае блазан, былы доктар камумістычных навук Іван Іванавіч Пантановіч) узнёсла аб'яўляе:

— Зараз на арэну выйдзе Ян Чэўскі — чалавек-патрыёт з фенаменальнай памяццю!

У шляхетным фраку і цыліндры на арэну выкочваецца пузаты карлік. Казалі, небарака ў маленстве бомкнуўся галавой, ды так з тае пары і застаўся прыпыленым. Дык вось, карлік з важнецкім выглядам няспешна соўгаецца туды-сюды, размаўляе па дзіцячым мабільніку і заўзята калупаецца ў носе, затым патрыятычна выпівае ажно вядро фанты і надоўга знікае за кулісамі. Зала пачынае шумець, выказваць незадавальненне. Тады зноў з'яўляецца блазан (ці доктар навук — як каму больш падабаецца) і супакойвае:

— Шаноўная публіка! А зараз Ян Чэўскі з уласнага брандспойта патрыятычна замочыць ажно трэці рад!

Усе, хто сядзеў у першых радах, панічна пырхнулі, як куры перад шашком. А доктар (ці блазан камуністычных навук — як каму больш даспадобы), крычыць наўздагон:

— Уцякаць ня мае сэнсу! Я ж вам казаў, што хлопчык з фенаменальнай памяццю!

Ну які ж гэта дурань пасля такіх фокусаў папрэцца ў той паганы цырк?

Вядома, што нават з самых нявыкрутных варункаў заўсёды маецца выйсце, і Ціцянок упарта шукаў яго.

Аднойчы дырэктара наведаў нейкі дзіўны чалавек у цёмных акулярах, назваўся: рэжысёр Зяма Талін. Раней служыў у войску, дасягнуў высокага чыну на ніве ідэалогіі. Пасля развалу бальшавіцкай імперыі завіхаецца ў шоў-бізнесе: цяпер мае трывалыя сувязі з гаспадарамі самых высокіх кабінетаў і нагой адчыняе тыя дзьверы. Напрыканцы сустрэчы рэжысёр прапанаваў свой незвычайны атракцыён, атракцыён будучага: «Дванаццаць маладзіц і адзін дзяцюк!» Дзецям да шаснаццаці глядзець ня мае сэнсу.

Ціцянок ўхапіўся за нечаканую прапанову, як п'яны за плот. Раскашэліўся на рэкламу: раскідалі ўлёткі, расклеілі афішы. Па гораду папаўзлі дзівосныя чуткі.

І вось прэм'ера. Народ папёр дзевятым валам!

Першае аддзяленне, дзе паўтаралася ранейшае, глядзелі не надта. А што там глядзець? Жанглёра Латыпа Задрыпава, у якога і без падагры ўсё валіцца з рук з тае пары, як стала ўсім вядома, што ён стукач са стажам; дрэсіраваныя галубкі салдафона Сівачкова, што на галовы-спіны гледача мецілі аўтографы; блазан са сваімі дэбільнымі хохмамі, які вучыў асла гуляць у шашкі, а той упарта коўзаўся на лыжах па асфальце. Публіцы гэта даўно абрыдла, таму ўсе нецярпяліва чакалі новы атракцыён.

І вось у антракце на манеж выносяць дванаццаць шыкоўных арабскіх канапаў пад балдахінамі, закупленыя на выручаныя грошы ад продажу (ні то Ірану, ні то Іраку) сакрэтнага трактара на паветранай падушцы, за што для дырэктара прадпрыемства, які выпусціў тую стратэгічную машыну, пракурор Рэйман запатрабуе вышэйшай меры пакарання, хаця ўсе ведалі, што гешэфты пад прыкрыццем нейкіх засакрэчаных эскадронаў здзейсняў менавіта рэжысёр Зяма Талін.

Апошні званок. Затухае святло. Дырыжор Мотал Фінкельбром, ён жа і сенатар-аматар (казалі, калісьці Мотал з костак роднага бацькі скляпаў даміно і выгадна распрадаў яго, за што мазырская радня выраклася таго адмарозка. Тады Мотал кінуўся шукаць шчасце ў сталіцы, дзе яму раптам падфарціла. Пры падтрымцы ўсемагутнага Кабзон-картэля ён па галовах сваіх падманутых калег шпарка залазіць аж на самую вяршыню славы і прыватызуе яе. Затым у нейкага спіўшагася бамжа за флакон ласьёну агулам набывае яго прафесарскі дыплом, ганаровыя званні, свецкую імпазантнасць, і з гэдкай саліднай ліпай выплывае ў сенатары!) Нарэшце ліпавы сенатар узмахнуў — залу напоўніла чароўная мелодыя «Шахеразады». На сцэне паміж пальмаў, руж і піжоністых паўлінаў гарэм ні то шаха, ні то падзішаха, дзе сярод еўнухаў салодкім дуэтам галасіста заліваюцца блакітныя кенары Сохапаў з Падгаеўскім. Экзотыка Ўсходу адразачку настаўляе гледача на рамантычны лад. Зачарованая казачнай прыгажосцю, публіка нават не варухнецца, прыціхлі ўсе, як тыя малыя дзеткі, - ад здзіўлення аж рот разявілі

Грацыёзна пагойдваючы бёдрамі і голымі цыцкамі, пад чароўную мелодыю на арэну няспешна выплываюць дванаццаць цудоўных амазонак — адна лепшая за другую. Аднак і ў такой адмысловай кампаніі выдзяляліся сваёй красой і выбітнасцю непараўнальныя артысткі Тамарка Свіннікава (№ 8), Натка Таршэрава (№ 11) і Лідка Гармошына (№ 12). Эратычны танец жывата пераканаўча акрэсліў хараство і прывабнасць новага стандарту афіцыйнай жаноцкасці, што зала ацаніла нават без рэферэндуму. Абаяльныя амазонкі з усмешкай Джаконды элегантна ўзнеслі сваю нерастрачаную прыгажосць пад балдахіны падзішахскай раскошы, і дзеля райскай асалоды доўга пяшчотна люлялі эратычную спакусу.