Юстын Альковіч - Цырк на ўсю Эўропу

Народ краіны, дзе па дзяржаўнай статыстыцы сексу даўно няма, ажно шалеў ад убачанага. Нават бывалы тэлемагнат Рыгор Кампот не вытрываў такой экзэкуцыі, застагнаў, закрычаў: «Ой, мамачка родненькая!» — і споўз з крэсла ў непрытомнасці. Некалькі студэнтаў, сярод якіх былі заўважаны тэлезоркі Ягор Рыбаконь і альбінос Зімоцкі, рвануліся пад пальмы з жаданнем кінуцца да грудзей спакуслівых прыгажунь, як раптам у гарэме штосьці бабахнула. Калі дым развеяўся, усе ахнулі: на месцы выбуху ў позе лотаса сядзеў нейкі мужычок, у шахскай чалме, ледзь прыкрыты набедранай павязкай. Яго густыя чорныя вусы дужа кагосьці нагадвалі. (Няўжо і праўда той самы! Але ж чаму чалма, а не хакейны шлём?) А між тым, мужычок сатварыў няхітрыя маніпуляцыі рукамі, нешта накшталт малітвы (размаўляў ні то з небам, ні то з пеклам). Затым падняўся і неяк дзіўна падкраўся да Першай амазонкі. Публіка зніякавела.

Прыгажуня Канстытуцыя ляжала перад ім голенькай, безабароннай, як ахвяра перад удавам. Гэты спелы персік быў настолькі прывабным, што набедраная павязка мужычка і сапраўды заварушылася, вочы бліснулі д'яблаўскім агеньчыкам і, не звяртаючы ўвагі на дворню (так учыняе, напэўна, толькі сапраўдны шах!), нечакана для ўсіх ён распачаў менавіта тое самае пікантнае, за што дзецям вечна пападае ад бацькоў. Ды яшчэ як распачаў, - вось што значыць шах: шахнуў дык шахнуў! (А мы ж думалі проста нейкі мужычок).

Публіка ачомалася, радасна затупала, і са свінячым віскам узарвалася воплескамі. Атмасфера гарэма і шахскі імпэт усю залу — ад першага рада да галёркі — раптам ахінуў дух Вакха і публіка завялася не на жартачкі. Вочы вакханак заззялі шалёным бляскам, і здавалася, што ў тым бляску купаецца сам сатана.

Прадэманстраваўшы «вышэйшы пілатаж» і элегантную перамогу на Канстытуцыі, мужычок пад гром апладысментаў, як той Цэзар, нарэшце пакінуў спакуслівую Кляпатру і ўрачыста перайшоў другі Рубікон. Наступнай ахвярай стала Воля. Публіка ажно зайшлася ў захапленні! Гучаць воклічы: «Брава! Братка, давай яшчэ!» Пад несціханы гул авацый з тым жа поспехам была зваявана трэцяя прыгажуня — Прэса, за ёй чацвертая — Феміда, і нарэшце самая юная — Дэмакратыя!! Пяць ашаламляльных актаў раскалілі атмасферу да таго, што зала бурліла, як жэрала вулкана, і пад рытмічныя завіханні мужычка дружна лямантавала: «Шай-бу! Шай-бу!» Мужычок ад такой гарачай падтрымкі, здаецца, і сапраўды адчуў сябе на кані, бо даволі эфектна праходзіць Шостую серыю і трыўмфальна заканчвае Сёмую! Фантастыка!!

Што рабілася ў зале! Штаніны мужыкоў лопаліся, як пераспелы боб. Дзеўкі-бабы проста шалелі. Сарваўшыся нібы… самі ведаеце з чаго, у пошуках… самі ведаеце чаго, яны апантана шнарылі па шырынках і ўпарта цягнулі мужыкоў на сябе. Не менш адчайныя джыгіты сядлалі дзевак тут жа ў крэслах. Той стагнаў, той біўся ў істэрыцы, той смактаў валідол. Дырыжор Мотал, не ў стане вытрываць такія жарсці, зламаў дырыжорскую палачку і палітычную кар'еру, закаціўшы вочы, адчайна драіў уласны «смык» перад усім аркестрам. Вядомая публіцы сваімі фантастычнымі радыёруладамі флейтыстка Нінка Шайка, убачыўшы такі «інструмент» перад самым носам, з гарачкі забылася дзьмуць і парывалася дапамагчы дырыжору сваімі разбэшчанымі пухленькімі вуснамі.

А тым часам мужычок (а можа ўсё-такі шах!) дабраўся да восьмай прыгажуні, але яго пілатаж больш нікога не цікавіў — усіх ачмурыла ўласная спакуса, і групавухай давалі такога дразда, што й сам драздоўскі шах мог пазайздросціць! Чулая душа артыста тонка ўлавіла падзенне свайго рэйтынгу (а можа і кар'еры). Магчыма, гэта акалічнасць і стала прычынай таго, што Дзевятую цытадэль ён штурмаваў ужо не з тым імпэтам. Дзесятая ўдалася яшчэ горш, а на Адзінаццатай наогул здарыўся канфуз.

Што тут пачалося… Шаноўная публіка палічыла сябе жорстка падманутай. Такога падману яна б не даравала нават Філарэту. Пачуўся свіст і гнеўныя воклічы: «Халтура! За што мы грошы плацілі!!!», і ў адно імгненне кумір быў сапхнуты з п'едэсталу. Здрада не мае маралі! З-пад крэслаў выпаўзалі ўзмыленыя парачкі, і не паспеўшы падняцца з кален, крута мянялі галс — прымаліся бурна пратэставаць, хаця з падраных кофтачак-штанін яшчэ не выветрыўся дым былых баталій. Пад той шумок кабеты ліхаманкава шукалі: хто спадніцу, хто чаравік, хто падраныя калготкі.

Трохі астыўшы, партнёры гнеўна касіліся на колішні прадмет сваёй жарсці і гідліва пляваліся — масавае памутненне перарасло ва ўсеагульную нянавісць. Раптам натоўп кінуўся нішчыць усё навокал. На арэну паляцелі паламаныя крэслы, парасоны, мыліцы. Амазонкі хуценька рэціраваліся, і толькі голы шах (а можа проста мужык у чалме) яшчэ сіліўся нешта тлумачыць сваім колішнім прыхільнікам, але яго ўжо ніхто не слухаў. Больш за тое, раз'юшаны натоўп ледзь было не пазбавіў палавога гіганта яго гонару і багацця: некалькі фурый падкраліся з тылу, нечакана наваліліся і ўжо збіраліся славуты агрэгат парэзаць на пятакі, і толькі спрытныя ногі ўратавалі куміра ад народнай інквізіцыі.