Dean Koontz: Groza

Zdjęła łańcuch i otworzyła drzwi.

– Witaj, Courtney – powiedział, wyciągając dłoń, by pogłaskać jej twarz.

– George? Co ty tu robisz?

Zanim zdołała odwrócić się i uciec, zanim nawet pojęła, że jest coś złowróżbnego w jego niespodzianej wizycie, unieruchomił jej ramię w żelaznym uścisku i poprowadził Courtney na hiszpańską sofę, gdzie usiadł razem z nią. Rozejrzał się po pokoju i pokiwał z uśmiechem głową.

– Miło tu. Podoba mi się.

– George? Co…

Wciąż zaciskając dłoń na jej ramieniu, dotknął twarzy dziewczyny, przesuwając palcami po delikatnej linii podbródka.

– Jesteś taka cudowna – powiedział.

– George, po co tu przyjechałeś? – Była przestraszona, chociaż nie przerażona. Jego pojawienie się nie miało najmniejszego sensu, ale nie był to jeszcze powód, żeby wpadać w panikę.

Ręka Lelanda ześliznęła się po jej szyi, badał palcami puls, a następnie opuścił dłoń i objął jej ciężką, nie podtrzymywaną stanikiem pierś.

– Cudowna jak zawsze.

– Proszę. Nie dotykaj mnie w ten sposób – powiedziała.

Próbowała odsunąć się od niego.

Trzymał ją mocno, pieszcząc wolną ręką. Teraz dotykał drugiej piersi.

– Powiedziałaś, że znów będę mógł cię dotykać.

– Co masz na myśli? – Jego palce wbijały się w ramię dziewczyny tak głęboko, że poczuła w barku eksplozję ostrego bólu.

– Powiedziałaś, że znów mógłbym się z tobą kochać. – Głos Lelanda był niski i senny. – Tak jak dawniej.

– Nie. Nigdy tego nie mówiłam.

– Owszem, Courtney. Mówiłaś.

Spojrzała w jego podkrążone, nabiegłe krwią oczy, w lekko niesymetryczne niebieskie źrenice i po raz pierwszy w życiu doznała lęku, który odczuwają wyłącznie kobiety. Wiedziała, że może spróbować ją zgwałcić. I wiedziała, że choć jest wychudzony, będzie miał dość siły, by to zrobić… ale czy takie obawy nie były śmieszne? Czy w przeszłości nie była z nim w łóżku dziesiątki razy, zanim zaczął się zmieniać? Czego w takim razie się obawiała? Ale ona wiedziała czego.

Nie seksu. Chodziło o siłę, przemoc, poniżenie i uczucie, że zostało się wykorzystanym. Nie miała pojęcia, jak się tu dostał, ani skąd wziął jej adres. Nie znała jego motywów postępowania. Ale teraz nie miało to absolutnie żadnego znaczenia. Najważniejsze było to, czy będzie chciał ją zgwałcić czy nie. Czuła się słaba, bezradna i zagrożona. Czuła wewnętrzną pustkę i chłód, drżąc na myśl, że będzie musiała zaakceptować jego przymusowe zaloty.

– Lepiej, żebyś dłużej tu nie siedział – powiedziała, czując do siebie pogardę za drżenie głosu. – Alex będzie tu za parę minut.

Leland uśmiechnął się.

– No pewnie. Wiem o tym.

Nie mogła pojąć, czego chce, o co mu jeszcze chodzi oprócz krótkiego, brutalnego zniewolenia jej.

– Więc co tu jeszcze robisz?

– Rozmawialiśmy już o tym.

– Nie. Nie rozmawialiśmy.

– Pewnie, Courtney. Pamiętasz. W furgonetce. Kiedy tu jechaliśmy. Ty i ja. Rozmawialiśmy o tym przez kilka dni – jak ich załatwimy, a potem będziemy razem.

Już nie była tylko przestraszona. Była przerażona. W końcu przekroczył granicę obłędu. Cokolwiek było przyczyną – jakieś fizyczne schorzenie czy choroba psychiczna – wypchnęło go ostatecznie poza granice normalności.

– George, musisz posłuchać. Czy mnie słuchasz?

– Oczywiście, Courtney. Lubię twój głos.

Nie mogła opanować drżenia.

– George, nie jesteś zdrowy. Cokolwiek ci dolegało przez ostatnie dwa lata…

Uśmiech zniknął z jego twarzy, gdy jej przerwał.

– Jestem zdrów jak ryba. Dlaczego zawsze upierasz się, że jest inaczej?

– Czy widziałeś kiedykolwiek te prześwietlenia, które lekarz…

– Zamknij się! – warknął. – Nie chcę o tym mówić.

– George, jeśli jesteś chory, to może jest jeszcze jakieś…

Zdążyła zauważyć, że wymierza jej cios, ale nie była w stanie uchylić się dostatecznie szybko. Wielka, twarda dłoń Lelanda spadła ciężko na jej skroń. Poczuła jak zgrzytnęły jej zęby. Courtney przyszło do głowy, że ten dźwięk jest prawie zabawny…

Ale wówczas zaczęła pogrążać się w ciemności, wiedząc, że zaraz zemdleje. Gdyby straciła przytomność, byłaby jeszcze bardziej bezradna. I nagle uświadomiła sobie, że gwałt to najmniejsze zło, jakie może ją spotkać. Mógł w ogóle jej nie zgwałcić. Mógł ją zabić.

Krzyknęła, albo tak jej się tylko wydawało, i wpadła do smolistego dołu.

Leland wyszedł z domu i wziął z furgonetki pistolet, który zapomniał zabrać za pierwszym razem. Wrócił do living-roomu i stanął obok sofy, spoglądając w dół na dziewczynę, podziwiając jej złote włosy i pieprzyki na skórze oraz doskonałą linię jej twarzy.

Dlaczego nie mogła być dla niego miła? Była taka przez całą drogę. Kiedy jej mówił, żeby przestała go dręczyć w jakiejś sprawie, to przestawała. Natychmiast. Ale znów wylazła z niej dziwka, która go krytykuje i wmawia mu, że zawodzi go umysł. Czy nie widziała, że jest to niemożliwe? To właśnie dzięki swemu umysłowi dostawał te wszystkie stypendia, lata temu. To dzięki swemu wyjątkowemu umysłowi wydostał się z tej cholernej farmy i uciekł od biedy, klepania Biblii i ręki ojca. Więc to niemożliwe, by umysł go zawodził. Powiedziała tak, żeby go przestraszyć.

Przystawił lufę pistoletu do jej ucha.

Ale nie był w stanie pociągnąć za spust.

– Kocham cię – powiedział, choć nie mogła go usłyszeć.

Usiadł na podłodze obok kanapy i zaczął płakać. Po jakimś czasie powrócił do rzeczywistości i stwierdził, że ją rozbiera. Gdy myśli Lelanda wędrowały gdzieś daleko, on zdjął cienki, niebieski sweter Courtney, a teraz manipulował przy zamku jej dżinsów. Przestał to robić i popatrzył na nią.

Naga do pasa, wyglądała jak mała dziewczynka, pomimo wyraźnie zarysowanych piersi. Wydawała się bezbronna, słaba i spragniona opieki.

Wszystko było nie tak. Nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy.

Leland uświadomił sobie nagle, że gdyby ją tylko związał i poczekał do chwili, gdy rozprawi się z Doyle’em i chłopcem, to wszystko byłoby dobrze. Gdy będą martwi, ona zrozumie, że Leland jest wszystkim, co jej pozostało. A wtedy będą mogli żyć razem.

Podniósł ją tak łatwo, jakby była niemowlęciem, zaniósł na górę i położył na łóżku w głównej sypialni. Przyniósł z living-roomu sweter dziewczyny i z trudem ją ubrał.

Kwadrans później związał jej ręce i stopy kawałkiem liny, którą znalazł na stercie śmieci w gościnnej sypialni, a taśmą samoprzylepną zakleił Courtney usta.

Siedział obok niej, na brzegu łóżka, wpatrując się w jej oczy, gdy zatrzepotała powiekami i odszukała go wzrokiem.

– Nie bój się – powiedział.

Z jej zasłoniętych ust wyrwał się zduszony krzyk.

– Nie skrzywdzę cię – powiedział. – Kocham cię. – Dotknął długich, cienkich, delikatnych włosów dziewczyny. – Już wkrótce wszystko będzie dobrze. Będziemy szczęśliwi, ponieważ nie będziemy mieć nikogo więcej prócz siebie.

– To już nasza ulica? – spytał Colin, podczas gdy thunderbird wspinał się z mozołem po pochyłej jezdni w kierunku świateł widocznych na szczycie wzniesienia.

– Zgadza się.

Po lewej stronie, za rzędami wyrośniętych drzew wiśniowych, rozciągała się ciemność parku Lincolna. Teren po prawej ginął w jeszcze głębszej ciemności, schodząc stopniowo w dół, ku światłom miasta i linii portu oraz mostu Golden Gate, która przypominała połyskujący naszyjnik. Był to niezwykły widok nawet o trzeciej nad ranem.