Dean Koontz - Maska

– Strasznie. Puścisz nas z torbami.

– Pozwolę wam dalej tu mieszkać.

– Jesteś wspaniałomyślna.

– Ustalę niski czynsz.

– Ach, to dziecko ma doprawdy złote serce!

Kiedy tak przekomarzał się z Jane, Carol analizowała swój zestaw liter.

– Hej – powiedziała. – Mam litery, które pasują do słowa Jane. – Dodała K, E, W do R, tworząc słowo KREW.

– Z tego, co widzę – odrzekł Paul – jest to zabawa w poderżnięcie gardła.

Carol i Jane skrytykowały kiepski dowcip i uzupełniły swoje zestawy liter, dobierając ze stosiku leżącego na pokrywce pudełka.

Paul ze zdumieniem stwierdził, że ze swojego siedmioliterowego zestawu może ułożyć jedynie słowo ŚMIERĆ, kontynuując ten makabryczny temat.

– Niesamowite – rzekła Carol.

– A tu jeszcze coś bardziej niesamowitego – odezwała się Jane, uzupełniając w drugiej kolejce słowo OSTRZE słowem POGRZEB.

Ś

M

P K I

O S T R Z E

G E R

R W Ć

Z

E

B

Paul wpatrywał się w planszę. Nagle poczuł niepokój. Jaka jest szansa, aby pierwsze cztery słowa w grze wykazywały tak ścisłe powiązanie tematyczne? Jedna na dziesięć tysięcy? Nie. Jeszcze mniej. Jedna na sto tysięcy? Jedna na milion?

Carol podniosła wzrok znad swojego zestawu niezwykłych liter.

– W to już na pewno nie uwierzycie.

Ś

M

P K I

O S T R Z E

G E R

Z A M O R D O W A Ć

Z

E

B

– Zamordować? – powiedział Paul. – Och, daj spokój. Wystarczy już tego. Zabieraj to słowo i ułóż jakieś inne.

– Nie mogę – powiedziała Carol. – Mam tylko takie. Z pozostałych liter nie da się nic ułożyć.

– Ale możesz wstawić MA i AĆ po obu stronach Z w słowie POGRZEB. Powstanie wtedy MAZAĆ zamiast ZAMORDOWAĆ.

– Z pewnością, ale zarobię mniej punktów. Widzisz? Nie ma tu pola z podwójną punktacją.

Kiedy Paul słuchał wyjaśnienia Carol, poczuł się dziwnie. Lodowaty chłód w środku ciała. Pustka. Balansowanie na linie i świadomość, że spadnie, spadnie, spadnie…

Ogarnęło go déjà vu; niesamowite uczucie, że już kiedyś przeżywał tę scenę. A przecież nic takiego nigdy nie miało miejsca. Skąd więc ta pewność, że był świadkiem podobnych wydarzeń? W momencie postawienia pytania znalazł na nie odpowiedź. Uczucie déj? vu niewiele miało wspólnego z makabrycznym zestawem słów w niewinnej grze. Raczej ponownie przeżywał coś, jak w ubiegłym tygodniu na strychu, gdy tajemniczy stukający dźwięk wydawał się wychodzić z rozrzedzonego powietrza na wprost jego twarzy, gdy każde łup! brzmiało jak młot kowalski walący w kowadło gdzieś w innym wymiarze czasu i przestrzeni. Tak właśnie czuł się teraz, nad planszą gry w obliczu czegoś niezwyczajnego, nienaturalnego, może nadnaturalnego.

– Posłuchaj, po prostu zabierz te ostatnie litery z planszy, włóż z powrotem do pudełka, wybierz nowe i ułóż jakieś inne słowo zamiast ZAMODROWAĆ – zwrócił się do Carol.

Dostrzegł, że była przerażona jego propozycją.

– Dlaczego mam to zrobić? – spytała.

Paul zmarszczył brwi.

– Ostrze, krew, śmierć, pogrzeb, zamordować – cóż to za zestaw słów w miłej, spokojnej, przyjacielskiej grze?

Wpatrywała się w niego przez chwilę, a jej przenikliwe spojrzenie sprawiło, że poczuł się trochę nieswojo.

– To tylko zbieg okoliczności – tłumaczyła zakłopotana jego napięciem.

– Wiem, że to tylko zbieg okoliczności – odrzekł, chociaż nie mógł pozbyć się osobliwego przeświadczenia, że słowa na planszy to dzieło jakiejś siły o wiele potężniejszej niż zwykły przypadek. – A jednak dostałem gęsiej skórki – powiedział nieprzekonująco. Odwrócił się do Jane, szukając sprzymierzeńca. – Czy ty nie dostajesz gęsiej skórki?

– Tak. Trochę – zgodziła się. – Ale jest to także fascynujące. Zastanawiam się, jak długo możemy jeszcze układać słowa, które pasują tematycznie.

– Ja też jestem ciekawa. – Carol żartobliwie klepnęła Paula po ramieniu. – Wiesz, na czym polega twój kłopot, kochanie? Nie masz w sobie za grosz ciekawości naukowca. No, dalej. Twoja kolej.

Po ułożeniu na planszy słowa ŚMIERĆ nie uzupełnił zapasu liter. Wyciągnął cztery tekturowe kwadraciki i położył je przed sobą.

Zamarł.

O Boże. Znów znajdował się na linie, krocząc ponad wielką otchłanią.

– I co? – spytała Carol.

Zbieg okoliczności. To musiał być zbieg okoliczności.

– I co?

Podniósł na nią wzrok.

– Co tam masz? – spytała.

Oniemiały, przeniósł spojrzenie na dziewczynkę.

Pochylona nad stołem jak Carol, niecierpliwie oczekiwała odpowiedzi, czy makabryczny ciąg ma kontynuację.

Paul opuścił oczy na rząd liter w drewnianej przegródce. To słowo wciąż tu było. Niemożliwe. A jednak.

– Paul?

Zareagował tak szybko i gwałtownie, że Carol i Jane aż podskoczyły. Zgarnął litery z przegródki i niemal cisnął je z powrotem do pudełka. Zmiótł pięć wstrętnych wyrazów z planszy, zanim ktokolwiek zdołał zaprotestować, i zmieszał tabliczki z pozostałymi.

– Paul, na litość boską!

– Zaczniemy od nowa – oznajmił. – Może te słowa was nie drażniły, ale mnie tak. Jeśli chcę słuchać o krwi, śmierci i mordowaniu, włączam dziennik.

– Jakie słowo miałeś? – dopytywała się Carol.

– Nie wiem – skłamał. – Nie dopasowałem do pozostałych liter. Daj spokój, zacznijmy od nowa.

– Jednak coś ułożyłeś – stwierdziła.

– Nie.

– Mnie też się wydaje, że pan coś ułożył – odezwała się Jane.

– Przyznaj się – prosiła Carol.

– W porządku, miałem słowo. Obsceniczne. Dżentelmen, taki jak ja, nie użyłby go w wyrafinowanej grze, i to w obecności dam.

W oczach Jane zamigotały ogniki przekory.

– Naprawdę? Niech pan powie. Niech pan nie będzie nudny.

– Nudny? Cóż to za maniery, młoda damo?

– E tam, maniery!

– Nie masz ani krzty skromności?

– Ani trochę.

– Pochodzisz z motłochu?

– A z motłochu. – Kiwnęła głową stanowczo. – Z motłochu z dziada pradziada. Więc niech nam pan powie, co to za słowo.

– Wstyd, wstyd, wstyd! – odparł. Udało mu się jednak zmienić temat i zaczęli nową grę. Tym razem wszystkie słowa były zwyczajne i nie tworzyły żadnego niepokojącego ciągu.

Później, w łóżku, kochał się z Carol. Nie był specjalnie podniecony. Chciał po prostu znaleźć się jak najbliżej niej.

Potem, kiedy wyszeptali już wszystkie słowa miłości, spytała”

– Jakie było twoje słowo?

– Ehm? – udawał, że nie wie, o co jej chodzi.

– Twoje obsceniczne słowo w grze. Nie udawaj, że zapomniałeś.

– Nic ważnego.

Zaśmiała się.

– Po tym wszystkim, co robiliśmy w łóżku, nie powinieneś tak bardzo martwić się o moją niewinność.

– Nie miałem żadnego obscenicznego słowa. – To prawda. – Właściwie nie miałem żadnego słowa. – Tu skłamał. – Tylko… myślałem, że pierwsze pięć słów na planszy mogło źle wpłynąć na Jane.

– Na Jane?

– Tak. To znaczy, powiedziałaś mi, że być może straciła jedno z rodziców albo oboje podczas pożaru. Mogła znajdować się na krawędzi przypomnienia sobie strasznej tragedii z niedawnej przeszłości. A dzisiejszy wieczór miał być relaksowy i radosny. Cóż to za gra, w której słowa na planszy układały się w tak makabryczny ciąg.

Carol obróciła się na bok, trochę uniosła i pochyliła nad nim, a nagie piersi musnęły jego tors. Spojrzała mu w oczy.