Валерий Гапеев: Вартаўнік (Кольцы Одры)

— Працэс завершаны, — канстатаваў металічны голас робата. — Адно несупадзенне з першаснымі дадзенымі: дэфіцыт масы — 6 грамаў.

Разгубленасць ад гэтай навіны была кароткай, яе некалі было абдумваць, таму што голая жанчына на ложы варухнулася і — села. Агледзела сябе, пакой з люстранымі сценамі, ўстала і павольна стала падыходзіць — прама да мяне і Ільі.

Скрозь шкло на нас быў скіраваны роўны, халодны позірк пустых вачэй на абсалютна раўнадушным, мёртвым твары.

Хтосьці сказаў:

— 6 грамаў — дэфіцыт масы. Сотню гадоў назад казалі, што гэтулькі важыць душа чалавека.

Ілья абярнуўся на гэты голас — і знайдзі ён поглядам таго, хто казаў, той напэўна мог бы загарэцца.

— Проста ёсць памылка! Проста мы нешта не ўлічылі! Трэба шукаць! Трэба шукаць! — амаль ашалела крычаў ён.

Праз гадзіну жанчына ў "акварыуме" зноў распалася на тэрабайты, якія былі зацёртыя Ільёй.

Ілья прыйшоў тым жа вечарам, хоць я амаль фізічна не мог выносіць прысутнасці хоць некага.

— Я ведаю, у чым справа, — ціха загаварыў Ілья. — 6 грамаў — гэта маса хвалевага існавання…

Мне здалося, што ён трызніць. Мой погляд быў настолькі красамоўны, што Ілья асцярожна ўсміхнуўся.

— Не бойся, я не звар'яцеў. Мінулае існуе ў форме хваль. Але яно не проста існуе — яно жыве. 6 грамаў, якія губляе чалавек пры смерці — гэтае вызваленне яго хвалевай сутнасці. Да гэтага фізічнае цела жыве разам з хвалевым. Смерць фізічнага азначае волю для хвалевага. Чалавек працягвае жыць — адразу ва ўсёй сусвеце. Адразу са ўсімі, пранікаючы і датыкаючыся.

– І што? — злосна спытаў я.

Злосна — таму што мне не хацелася нічога больш, што ў мяне ўжо было — ведання, што Одры была, і маёй галаграмы. І я не хацеў нічога больш атрымліваць.

— Я думаю, што можна не проста стартаваць — тармазіць кольцамі Одры. Я паспрабую рэгуляваць хуткасць…

— Карацей.

— Карацей… наш прыёмнік перамяшчаўся ў тунелі менавіта ў хвалевай форме — ніякая іншая форма ў такіх умовах немагчымая. Вось…

– Ідзі да чорта, — папрасіў я шчыра.

— Я… потым цябе папрашу…

Ілья папрасіў мяне праз паўгода — увесь гэты час ён, як пустэльнік, праседзеў у сваёй лабараторыі.

— Я знайшоў магчымасць кіравання хуткасцю ўсярэдзіне тунеля.

— Ды навошта ж, навошта? — амаль закрычаў я. — Ты хочаш яшчэ адзін жудасны эксперымент? Ты хочаш дабіць мяне, выцягваючы і ажыўляючы мярцвячыну?

— Прабач… Прабач, я не думаў… Не падумаў, што табе таксама Одры… не абыякавая. Не, я не буду яе …выцягваць. Разумееш, хвалевае жыццё — яно ёсць. Мы проста не змаглі штучна злучыць разам фізічную і хвалевую… Нешта мы не ўлічылі. Нейкія сігналы ляжаць па — за дыяпазонам прыёмніка. Мы іх наогул не можам пакуль улавіць — нам не ясная іх прырода. Але… я ведаю, як фізічнае жыццё ператварыць у хвалевае.

— А ты вар'ят, — працягнуў я.

— Ну і хай, — бяскрыўдна пагадзіўся Ілья. — У тунелі Одры цела набывае хвалевую форму і хуткасць, большую за хуткасць святла. Яно… даганяе тое самае мінулае. А зараз… зараз трэба не спыняць цела, а замарудзіць яго хуткасць да светлавой. І цела стане жыць у тым свеце… у мінулым.

– І …ты сам хочаш у тунель?

— Так…

— А мне ты даверыш сачыць за ўсім гэтым і праз колькі часу выдраць цябе назад?

— Так… уключыць і сачыць…

Вы б спрачаліся з Ільёй? Я таксама не стаў.

На падрыхтоўку мы патрацілі не так і шмат часу — тэхнічных змен у кіраванні кольцамі было мала.

Ілья быў бледны, калі станавіўся ў круг.

— Прывітанне ёй там перадай, — сказаў я.

— Так, так… Я усё ёй раскажу.

Я адышоў да ноўтбука, запусціў праграму, напісаную Ільёй.

Такім чынам, ён павінен быў апынуцца ў той самы дзень на тым самім берагу. У гэтай кропцы я павінен выставіць хуткасць роўную хуткасці святла. Ілья сказаў, што яму хопіць пяці хвілін. Пасля гэтага мне трэба змяніць накірунак на зваротны, задаць максімум і выключыць усё гэтую чортаву штуку ў разлічаны час.

Мінула амаль чатыры гадзіны. Разліковая кропка. Я скінуў хуткасць да светлавой.

Зараз чакаем пяць хвілін.

І тут на маніторы з'явіўся надпіс: "Праграма выканана паспяхова. Рэжым падтрымкі"

Я няўцямна чытаў тэкст, што пабег ніжэй:

"Прабач, дружа — я зманіў табе: усё было пралічана мной сотню разоў: зваротны пераход з хвалевай у фізічную форму жыцця пакуль немагчымы. Я застаюся тут. Не спрабуй мяне выцягнуць: ты вернеш труп, калі вернеш. Але без разліковых праграмных дадзеных (а іх няма, праграма іх не лічыла), ты, вяртаючы мяне назад, прамахнешся абавязкова ў адлегласці. І мой труп апынецца альбо ў тоўшчы зямлі, альбо ў космасе. Я застаюся тут. Не забівай мяне. Ты сам разумееш, што я буду жыць, пакуль працуюць кольцы Одры. Прашу цябе: нагледзь за імі. Хоць колькі часу… Усё, што я магу зрабіць для цябе — зраблю: я абавязкова скажу Одры, што ты яе таксама кахаеш".