Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Даша. Дачушка, вядома, успомніла б, але яна ў бабулі. А потым... страшна нават успомніць... Пошту Сашка з райцэнтра не ў пару прывёз. Пакуль разабралася — замучылася. Адных газет ды часопісаў — цэнтнер. А лістоў... І ўсё адна... А то з гэтымі пасылкамі замучылася. Як Лёлька ў дэкрэтны пайшла — і пачалося. У вёсцы нібы ўсе падурнелі. Адпраўляюць па ўсёй краіне. Дзе гэта вы бачылі, каб на чатырыста хат шэсцьдзесят пасылак штодзень. І на працягу тыдня запар. А дзе я столькі сургучу набяруся? Мне ж норму далі. Павыліваю на скрынкі, і пішы прапала. І так на паўгода ўперад вымазала сургучу. Скрынкі ў мяне не купляюць, перайшлі на самаробныя. Дзед Васька іх кляпае. За шкляначку. Кулібін знайшоўся. А я ж з праданай скрынкі сургуч атрымліваю. У мяне іх вунь — тры дзесяткі. Як стаялі ў куце, так і стаяць.

А тут яшчэ за два дні трэцяя дзіўная тэлеграма Філіпоўскаму, каменданту турбазы «Зараніца». І адкуль яе адправілі, ніяк не разбяруся. «Дрмацка». З Данецка, ці што? Напэўна, так. Нібы тэлеграфістка, якая перадавала тую тэлеграму, выпіўшы была. Як мой Карповіч пасля зарплаты. Ці то апарат там, у іх, звар'яцеў, не фурычыць. Значыць — запчастак няма, вось і робіць, небарака, абы дзень да вечара.

Але пры чым тут мквацракі? І навошта Філіпоўскаму камандзіроўку ўкарочваць? Хіба ён тут у камандзіроўцы? Колькі жыву, ведаю яго як мясцовага. Вось няўдача, прыйдзецца самой несці. Адсвяткавала дзень нараджэння!.. Адзін раз у год думала дамоў раней патрапіць... І адказ ад Філіпоўскага патрабуюць неадкладна...

Шостая гадзіна вечара. Мне па часе работы ўжо зачыняць пара. А Карповіча і след прастыў. Ну, дзед. Наб'ю заўтра. Вазьму звольню — і ўся гаворка. За прагул! Хіба я без сям'і? Дык не, смалі, Нюрка, у «Зараніцу». А гэта паўгадзіны туды ды хвілін сорак дахаты. Колька, мусіць, не зразумее. Ну ды добра. Муж. Хай хоць сёння сам капусту разагрэе. Пра Карповіча... Яму хоць не выдавай зарплату. Пакуль не прагуляе ўсё да капейкі — на рабоце не з'явіцца. І не звольніш. Каго браць? Не магу знайсці нават аператара на месца дэкрэтніцы Лёлькі. А пра разносчыка тэлеграм... Хто ж на гэтыя грошы пойдзе? А да Філіпоўскага Карповіч другі раз адмовіўся несці. Ледзьве ўгаварыла. Усё скардзіўся на ногі. Нябось як да каго з вясковых — уперад. Дзіва што — кілішачак пададуць. Людзі ў нас гасцінныя.

Што ж рабіць? Зачыніць пошту і несці тэлеграму гэтаму пузачу. Не падабаецца ён мне. Не наш ён чалавек. Якісьці непрыветны, падазроны. Хоць столькі гадоў яго ведаю, але ўсё роўна незразумелы нейкі. У яго, напэўна, шыз. А ісці трэба...

Я ўжо выйшла на ганак і зачыніла пошту. Гляджу, з-за вугла паказалася баба Стэпа. Пад пахаю нешта нясе. Загарнула ў хустку. У такую слоту паперлася. На пенсіі, магла б іншым разам. Увесь дзень лясы з сяброўкамі тачыла, а пад ноч уздумала. Ды я б на яе месцы дома ля печы сядзела альбо дрыхнула ў гэты час на ложку.

— Нюр, а Нюр! Ты што, ісці, гляджу, уздумала? — крычыць. — Я вось толькі сабралася пасылачку ўнучцы паслаць.

— Заўтра, — кажу, — прыходзь. Пакінь пасылку ў Сільцовых, я раніцай да іх зайдуся і адпраўлю.

— Добра, каб сёння, Нюр, — упарта прашамкала старая.

— Сёння ўсё роўна адвозіць не будуць, Сцепаніда Максімаўна, — кажу так стрымана, пераканаўча. — Машына ўжо пайшла. А ты б ішла дахаты, адагрэлася б.

Яна так на мяне зірнула, нібы я вінаватая ёй мільён. Не менш.

— Мусіць, прамокла ўся? Заходзь ужо. — Мне чамусьці шкада стала бабку Сцепаніду. Забрала я ў яе пасылку, зноў адчыніла пошту, кінула пасылку ў кучу, падрыхтаваную да заўтрашняй адпраўкі, квітанцыі выпісала.

— Ты дахаты, Нюр? — пацікавілася бабка Сцепаніда, калі мы былі з ёй зноў на ганку пошты.

— Ды не, яшчэ ў «Зараніцу» трэба тэлеграму занесці.

— Як трэба — то ты нясі. А я дахаты праз лог. Так зручней.

— Асцярожна, не паслізніся, — сказала я наўздагон.

— Вось дзіва! Не ўпершыню, — памаладзелым голасам бадзёра адказала бабка Сцепаніда і, падхапіўшы рукой даўжэзную цёмную спадніцу сваю, стала спускацца па пратаптанай і размоклай ад дажджу сцежцы ўніз.

Ванна была поўная цёплай вады. Я ўжо плюхнуў у яе паўфлакона крцэну. Адзінага, чаго вадзе не ставала, — лістоў дма. Але і на Зямлі не было з чаго сінтэзаваць. З гэтым я павінен быў мірыцца.

Нарэшце можна плюхнуцца ў ванну. Усе падначаленыя занятыя сваімі справамі. «Інструкцыя дазваляе адпачыць, — падумаў я, акуратна павесіўшы на вешалку штаны. — Не дома, дык хоць такі камфорт. У Моцы і такога няма. Пакутуе, бядак. Сам вінаваты. У пустыню напрасіўся, дурань. Няхай наракае на сябе.»