Ben Bova - Powrót na Marsa

— I zawsze tak będzie?

— Nie wiem — odparł. — Zawsze to trochę długo. Może kiedyś, gdy będziemy mądrzejsi… o wiele mądrzejsi niż teraz. Może nasze wnuki będą mogły żyć na Marsie. Z Marsem. Albo ich wnuki. Nie wiem.

Ruszyli z powrotem w stronę kopuły i Vijay zaczęła się zastanawiać:

— Czy będziemy w stanic chronić Marsa tak, jak chcemy? Czy powstrzymamy takich ludzi, jak ojciec Dexa, przed zniszczeniem tego świata?

Choć Jamie wiedział więcej na ten temat, wzruszył tylko ramionami w skafandrze.

— Możemy tylko próbować, Vijay. MKU jest przeciwko wnioskowi Nawahów, ale wygląda na to, że Międzynarodowy Urząd Astronautyczny uzna go za legalny i wiążący.

Usłyszał jej śmiech.

— Rezerwat Nawahów jest teraz większy niż całe Stany, co?

— Jeśli przyjąć, że to cały Mars, to tak, ale to nie jest część rezerwatu, to jest…

— Nie bierz tego tak serio!

— Ale to jest serio — odparł. — Mam nadzieję, że to zmotywuje nawajskie dzieci, żeby się uczyły, poznawały nauki ścisłe i astronautykę…

— I zostały Marsjanami? Wziął głęboki oddech.

— Tak, pewnie tak. Kiedyś. W końcu.

Zatrzymali się przy klapie śluzy i bez słowa oboje odwrócili się, by spojrzeć na czerwony, upstrzony skałami krajobraz.

— Gdybyśmy tylko mogli ich spotkać, porozmawiać…

— Marsjan?

— Tak. Nie potrafimy nawet odczytać ich pisma.

— Jakąś wiadomość nam przekazali, Vijay. Ważną wiadomość. Istnieli. Byli rozumną rasą tego świata. Muszą być gdzieś inni, pośród gwiazd. Nie jesteśmy sami.

Westchnęła ciężko.

— Tylko że przez najbliższe cztery miesiące będziemy na Marsie tylko we dwoje, ty i ja.

— Tak.

— Mamy dla siebie całą planetę.

— Podoba mi się tu — odparł.

— Tak tu spokojnie. Obiecuję ci, że tak zostanie.

— Dex będzie miał pełne ręce roboty, gdy wróci na Ziemię. Ojciec będzie go zwalczał na każdym kroku.

— Och, nie wiem — rzekła z przekonaniem Vijay. — Ojciec Dexa nie będzie sprawiał problemów. Dex sobie z nim poradzi.

— Tak sądzisz?

— Dex potrafi oczarować węża pod krzakiem, jeśli ma taką ochotę.

Jamie milczał.

— A jeśli nawet nie — mówiła dalej Vijay — Dex znajdzie dość pieniędzy na następną ekspedycję dzięki swojej fundacji.

— Zysku z tego nie będzie — stwierdził Jamie.

— Tak sądzisz? Dex ma pomysły na wirtualne wycieczki po Marsie. Zobaczyć, dotknąć, usłyszeć… pełnia doświadczeń pobytu na Marsie bez kosztów czy niewygód wychodzenia z domu. Albo sprzedawanie kamieni z Marsa, coś takiego.

Jamie mimowolnie zazgrzytał zębami.

— Kiedyś osiągnie zyski, nie martw się.

— I wpakuje te pieniądze w eksplorację.

— Zobaczymy.

Słońce było wysoko. Delikatny marsjański wiatr mruczał na pustej, płaskiej nizinie. Jamie widział skały i wystrzępione brzegi starożytnych kraterów i wydm, ustawione równo jak żołnierze na paradzie. Zaczął szukać odcisków stóp dawno wymarłych Marsjan w czerwonym pyle, ale znalazł tylko ślady ich własnych butów oraz koleiny traktorów i łazików.

Spojrzał ponownie na horyzont i wyobraził sobie dziadka Ala, stojącego obok i uśmiechającego się. Tu nas zawiodła nasza ścieżka, dziadku. Jesteśmy w domu.

— Kochasz mnie? — spytała Vijay.

Dzień wcześniej takie pytanie by go zaskoczyło. Teraz jednak wiedział. W jego duszy nie było wątpliwości ani sporu.

— Tak — rzekł po prostu. — Kocham cię, Vijay. I wtedy zapytała:

— A kochasz mnie bardziej niż Marsa?

Usłyszał w jej głosie rozbawienie. Zawahał się, po czym odparł:

— To zupełnie co innego. Vijay zaśmiała się z zachwytem.

— Dobrze! Gdybyś powiedział, że tak, nie uwierzyłabym. Ujęła jego rękawicę i ruszyli w stronę śluzy, gotowi do pierwszej nocy spędzonej samotnie na Marsie.