David Weber - Krótka, zwycięska wojenka

Здесь есть возможность читать онлайн «David Weber - Krótka, zwycięska wojenka» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Город: Poznań, Год выпуска: 2001, ISBN: 2001, Издательство: REBIS, Жанр: Космическая фантастика, на польском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Krótka, zwycięska wojenka: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Krótka, zwycięska wojenka»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Trzeci tom cyklu o Honor Harrington. Dwa lata po bitwie o Yeltsin bohaterka obejmuje dowództwo krążownika HMS Nike, najsłynniejszej jednostki w całej Królewskiej Marynarce. Okręt ten zostaje wysłany do ważnego strategicznie systemu Hancock. Tymczasem władze targanej wewnętrznymi problemami Ludowej Republiki Haven postanawiają posłużyć się starym, sprawdzonym sposobem na zmniejszenie niezadowolenia społecznego — prowokują wybuch lokalnego konfliktu zbrojnego, czyli ”krótkiej, zwycięskiej wojenki”. Kolejny raz okazuje się jednak, że nawet najdoskonalsze plany nie wytrzymują konfrontacji z rzeczywistością, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z waleczną, zakochaną i gotową na wszystko kobietą…

Krótka, zwycięska wojenka — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Krótka, zwycięska wojenka», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

— Gdzie go położyłeś? — spytała.

— Koło pani talerza, ma’am. — MacGuiness spojrzał wymownie na chronometr. — Kolacja czeka. Odruchowo cofnęła się lekko.

— Rozumiem… cóż, pozwolisz, że się umyję, a potem zajmę się obydwoma kwestiami.

— Jak tylko uzna pani za stosowne, ma’am — odparł bez śladu tryumfu w głosie.

Honor zmusiła się do wejścia do jadalni niespiesznym krokiem, choć miała ochotę biec. Stary dom stanowił jej prywatny azyl — była jedynaczką, a rodzice w ciągu tygodnia mieszkali w apartamencie w Duvalier City, gdzie mieściła się firma, czyli prawie pięćset kilometrów na północ. Bez nich dom wydawał się pustawy, co było tym dziwniejsze, że będąc daleko, wyobrażała sobie zawsze, że rodzice i ów budynek stanowią nierozerwalną całość zapamiętaną z dzieciństwa.

MacGuiness czekał obok jej krzesła ze starannie złożoną serwetką przerzuconą przez ramię. Jednym z przywilejów towarzyszących wpisaniu na listę starszych rangą oficerów był stały przydział stewarda, którego mogła sobie wybrać. Jedyne, czego do końca nie była pewna, to jak MacGuiness wybrał siebie na to stanowisko — wyglądało na to, że jest to po prostu jedna z nieuniknionych kolei losu. W każdym razie od paru lat pilnował jej niczym jastrzębica młodych, kierując się własnym zestawem Żelaznych zasad. Jedna z nich głosiła, że nic mniej istotnego od niespodziewanej bitwy nie ma prawa zakłócić kapitańskiego posiłku, toteż chrząknął, widząc, że ledwie siadła, sięgnęła po kopertę. Honor spojrzała na niego, więc wymownym gestem zdjął pokrywę z półmiska.

— Nie tym razem, Mac — powiedziała spokojnie i złamała lakową pieczęć.

Westchnął i przykrył półmisek.

— Bleek! — ocenił wesoło tę scenkę Nimitz ulokowany przy drugim końcu stołu, gdzie stało jego nakrycie.

MacGuiness zmarszczył brwi, Honor zaś wyjęła z koperty dwie karty pergaminu i rozłożyła je z szelestem. Przebiegła pismo wzrokiem i gwałtownie wciągnęła powietrze. MacGuiness zamarł, Honor przeczytała list ponownie — tym razem wolno i starannie. Uniosła głowę.

— Sądzę — powiedziała, patrząc mu w oczy — że mamy dziś wyjątkową okazję, Mac. Może byś tak otworzył butelkę Delacourt rocznik dwudziesty siódmy?

— Delacourt, ma’am?

— Wątpię, żeby ojciec miał coś przeciwko temu… w tych okolicznościach.

— Rozumiem… w takim razie sądzę, że to dobre wieści, ma’am?

— Słusznie sądzisz — odchrząknęła i pogładziła pergamin prawie z szacunkiem. — Wygląda na to, że Ich Lordowskie Moście w swej niezgłębionej mądrości zdecydowały, iż jestem gotowa do powrotu do czynnej służby, choć pojęcia nie mam, skąd to wiedzą. Admirał Cortez znalazł już nawet dla mnie okręt… Daje mi dowództwo HMS Nike. I uśmiechnęła się tak radośnie, jak jej się dawno nie zdarzyło.

Nieporuszony zazwyczaj MacGuiness gapił się w nią z opuszczoną szczęką. HMS Nike bowiem nie był zwyczajnym krążownikiem liniowym. Był najsłynniejszym okrętem Royal Manticoran Navy i najbardziej pożądanym dowództwem dla każdego kapitana, bowiem przysparzającym najwięcej prestiżu. W Królewskiej Marynarce zawsze był okręt o tej nazwie; historia Nike sięgała czasów Edwarda Saganami, twórcy RMN. Obecny HMS Nike był najnowszym i najsilniejszym krążownikiem liniowym we flocie.

Honor parsknęła śmiechem, widząc jego minę, i postukała palcem w pergamin.

— Pisze, że mamy się zameldować na pokładzie w środę. Zdążysz się spakować, Mac?

Zapytany otrząsnął się z osłupienia i uśmiechnął szeroko.

— Myślę, że tak, ma’am. To rzeczywiście odpowiednia okazja, by otworzyć butelkę Delacourt rocznik dwudziesty siódmy!

ROZDZIAŁ II

Prom wewnątrzsystemowy zacumował na pokładzie hangarowym Stacji Kosmicznej Jej Królewskiej Mości Hephaestus, toteż Honor wyłączyła notes, schowała go do kieszeni i wstała. Z kamienną twarzą wyjęła spod lewego naramiennika biały beret dowódcy okrętu i założyła go. I skrzywiła się w duchu — nie nosiła beretu od ponad roku standardowego i zapomniała, że jej włosy urosły. Ponieważ wymianę beretu uważano za proszenie się o nieszczęście, pozostały jej dwie możliwości — ściąć włosy lub spróbować powiększyć rozmiary obecnego nakrycia głowy na ile się da. Nałożyła go najlepiej jak się dało i wyciągnęła ręce ku Nimitzowi. Ten błyskawicznie wspiął się na wyściełane ramię kurtki mundurowej i zajął swoje miejsce z cichym bleeknięciem. Po czym gestem zadowolonego właściciela poklepał beret. Honor stłumiła uśmiech, który w jej przekonaniu nie pasował do oblicza starszego rangą oficera, na co treecat prychnął ironicznie. Wiedział, ile ten symbol dla niej znaczył, i nie widział najmniejszego powodu, dla którego nie miałaby tego okazać. Prawdę mówiąc, nie było potrzeby przybierania „marsowego oblicza kapitańskiego”, jako że oprócz niej i Maca nikt nie wiedział, kim jest i po co przybywa na stację, ale odruchy zadziałały. Niewiele było rzeczy ważniejszych od właściwego objęcia nowego okrętu. Poza tym… Zmusiła się do przerwania wewnętrznego bełkotu i przyznania się przed sobą, że po prostu obawia się powrotu w przestrzeń w roli dowódcy okrętu. Przerwa była zbyt długa, a godziny spędzane w symulatorze pomiędzy operacjami i rehabilitacją były ledwie częścią czasu, który powinna tam spędzić.

Niestety, z lekarzami trudno się dyskutuje, a kiedy głównym lekarzem jest własny ojciec, w dyskusji takiej jest się z góry stroną przegraną. Poza tym, nawet gdyby zgodził się, by siedziała w symulatorze do oporu, i tak nie zastąpiłoby to prawdziwych lotów. Na dodatek Nike był największym okrętem, jakim dotąd dowodziła — miał 880 tysięcy ton i załogę złożoną z ponad dwóch tysięcy osób. Już sam ten fakt mógł wywołać obawy i podenerwowanie nowego dowódcy. Miała jednakże świadomość, że nie tylko długotrwała przerwa jest powodem jej niepokoju — dowództwo HMS Nike było olbrzymim zawodowym komplementem, zwłaszcza dla kogoś, kto nigdy nie dowodził okrętem tej klasy. Był to też wyraźny dowód uznania jej działań na poprzednim stanowisku, niezależnie od wątpliwości, które żywiła w tej kwestii, i niedwuznaczny sygnał, że Admiralicja przygotowuje ją do stanowiska flagowego. Ale taki zaszczyt oznaczał również wielką odpowiedzialność i zwiększone szansę na klęskę.

Odetchnęła głęboko, wyprostowała się i odruchowo dotknęła trzech gwiazdek wyhaftowanych nad rzędem baretek po lewej stronie kurtki mundurowej. Coś głęboko w niej zaczęło radośnie chichotać. Każda z nich reprezentowała bowiem dowództwo okrętu zdolnego do lotów w nadprzestrzeni. Obejmując każdy z nich, miała dokładnie takie same obawy i wątpliwości. Naturalnie za każdym razem istniały drobne różnice, ale podstawowa kwestia zawsze była ta sama — niczego we wszechświecie nie pragnęła bardziej niż dowodzenia okrętem i niczego bardziej się nie bała niż tego, że zawiedzie jako dowódca.

Prawie podskoczyła, gdy Nimitz bleeknął cicho prosto w jej ucho. Spojrzała na niego zaskoczona — ziewnął, pokazując kły w rozleniwionym i pewnym siebie uśmiechu drapieżnika. Honor uśmiechnęła się, podrapała go za uszami i ruszyła ku śluzie. MacGuinnes pomaszerował w ślad za nią.

Pokład hangarowy znajdował się na obrzeżu stacji kosmicznej, która za każdym razem wydawała się Honor większa, najprawdopodobniej dlatego, że w istocie tak właśnie było. Hephaestus rozbudowywał się ciągle, toteż za każdym jej przylotem wyglądał nieco inaczej. Stacja Hephaestus była główną stocznią Royal Manticoran Navy i stały wzrost Królewskiej Marynarki powodował jej rozbudowę. Obecnie liczyła ponad czterdzieści kilometrów długości. Nie była ładna, stanowiła bowiem dziwaczny zlepek obiektów dobudowywanych w różnym czasie, jednak całość była niezwykle funkcjonalna; składała się z segmentów mieszkalnych, biur, suchych doków, odlewni i walcowni próżniowych oraz innych zakładów produkcyjnych, w których żyły i pracowały tysiące ludzi.

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Krótka, zwycięska wojenka»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Krótka, zwycięska wojenka» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


David Weber - Worlds of Honor
David Weber
David Weber - Wojna Honor
David Weber
David Weber - Kwestia honoru
David Weber
David Weber - Crusade
David Weber
David Weber - Sword Brother
David Weber
David Weber - War Of Honor
David Weber
Отзывы о книге «Krótka, zwycięska wojenka»

Обсуждение, отзывы о книге «Krótka, zwycięska wojenka» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x