David Weber - W rękach wroga

Nowina była w równej mierze paskudna co niepokojąca. Podobnie jak wszyscy oficerowie Ludowej Marynarki, nawet ci najbardziej opętani ideami rewolucyjnymi, uważał pomysł marnowania desperacko potrzebnych flocie okrętów za, łagodnie mówiąc, poroniony. Gorsze natomiast, bo groźne, było co innego — UB organizowało własną flotę, obsadzając ją własnymi ludźmi, a to miało tylko jedno logiczne wytłumaczenie, którego jednakże Theisman póki co wolał głośno nie wypowiadać, nawet wśród najbardziej zaufanych współpracowników.

Fakt, większość oficerów i personelu, którymi ubecja dysponowała i wykorzystywała do tego celu, rekrutowała się z szeregów przedrewolucyjnej floty. Ludzie ci z rozmaitych powodów przeszli z Ludowej Marynarki i Marines do Urzędu Bezpieczeństwa. Ale nawet im brak było stosownego wyszkolenia i treningu, o umiejętnościach nie mówiąc, a o doświadczeniu nawet nie wspominając, by po latach przerwy obsadzać najnowsze klasy okrętów wojennych. No bo dla bezpieki mogło być tylko to, co najlepsze. Skoro więc ktoś taki jak Saint-Just, o kim powiedzieć można było wiele złego, ale nie to, że jest głupi, tworzył sobie prywatną flotę niezdolną do skutecznego stawienia czoła wyszkolonej profesjonalnej Królewskiej Marynarce, to powody mogły być tylko dwa. Pierwszy, mniej prawdopodobny, choć możliwy, że był to typowy biurokratyczny odruch — jak każdy pasożyt, UB miało niezaspokajalny apetyt na coraz więcej siły, nawet jeśli odbywało się to kosztem wysiłku wojennego. Drugim, znacznie logiczniejszym, była chęć posiadania w pełni godnej zaufania i gotowej wykonać każdy rozkaz własnej floty, którą można by wykorzystać do wszelkich zadań wewnętrznych. Czyli brudnej roboty w stylu masakr i czystek na dużą skalę. Saint-Just nie był widać do końca pewien, czy Ludowa Marynarka spełniłaby rozkaz zmasakrowania bezbronnego tłumu. Albo też swoich własnych ludzi i ich rodzin, jak się stało w systemie Malgasy.

Zrobiło mu się zimno z jeszcze innego powodu. To było to, co tłumaczyło nieobecność LePica. Otóż Tepes, choć obsadzony przez załogę należącą do UB, miał stały przydział do Ministerstwa Informacji. A konkretnie był osobistym okrętem dyspozycyjnym Cordelii Ransom. Już sam fakt marnowania jednego z najnowszych i najpotężniejszych krążowników liniowych na jacht szefowej propagandy i jej ekipy technicznej był szokujący. Choć naturalnie nikt się nie odważył czegoś podobnego powiedzieć głośno. Natomiast to, że w obecnej sytuacji Ransom zdecydowała się odwiedzić system Barnett, nie wróżyło dobrze oficerowi odpowiedzialnemu za jego obronę. Mówiąc krótko, wizyta ta mogła mieć dla niego gorsze skutki od niespodziewanego ataku całej Królewskiej Marynarki.

Choć tego także nikt nie odważyłby się głośno powiedzieć.

— Cóż… — usłyszał własny głos i zdziwił się, jak naturalnie on brzmi — czy zdołamy zatrzymać Tepesa czy nie, reszta okrętów z pewnością się nam przyda. Warner, przeanalizuj rozmieszczenie wysuniętych pikiet. Skoro dostaniemy więcej okrętów liniowych, możemy przestać używać krążowników liniowych kontradmirała Tourville’a do służby patrolowej wewnątrz systemu.

— Zgadza się, możemy — przytaknął Caslet, opuszczając wzrok na klawiaturę i zapisując polecenie. — Już same niszczyciele do tego wystarczą. Co w takim razie chce pan zrobić z okrętami kontradmirała Tourville’a, towarzyszu admirale?

— Chcę wysłać połowę jego sił jako wzmocnione pikiety w układzie Corrigan. To oczywiście nie wystarczy do utrzymania go, gdy przeciwnik rozpocznie natarcie, ale zmusi go do ostrożniejszego rozpoznania systemu i przeznaczenia większych sił do jego zdobycia. Nie będą już mogli robić przelotów zwiadowczych przy użyciu lekkich krążowników.

— Rozumiem. A reszta eskadry?

— Sądzę, że wydzielę ją do bardziej agresywnego działania… może do jakiegoś rajdu… — Theisman odchylił oparcie fotela i zamyślił się.

Pierwszy raz tak naprawdę analizował resztę informacji o posiłkach, a nie tylko wieść o Tepesie i związanych z jego przybyciem konsekwencjach.

— Warner, mówiłeś, że w drodze jest kilka ciężkich krążowników, tak? — upewnił się po chwili.

— Tak, towarzyszu admirale.

— W porządku. W takim razie może wzmocnić Tourville’a 50. Eskadrą Ciężkich Krążowników i półflotyllą niszczycieli w zamian za okręty, które mu zabierzemy. To niezłe siły do niewielkiego rajdu — mają wystarczającą prędkość, by uciec przed wszystkim, co zbyt wielkie, jeśliby na coś takiego wpadły… naturalnie poza flotyllą krążowników liniowych Królewskiej Marynarki z nowymi kompensatorami.

Theisman skrzywił się, mówiąc to ostatnie zdanie. Był to typowy dupochron i fakt, że go wykorzystał, niepomiernie go irytował. Niemniej wszystkie krążowniki liniowe, które zamierzał wydzielić do tego rajdu, należały do klasy Warlord będącej owocem pierwszych transferów techniki solarnej. Okręty klasy Reliant, najnowszej klasy krążowników liniowych Royal Manticoran Navy, nadal były lepiej uzbrojone i miały lepsze wyposażenie elektroniczne, ale nie była to aż tak rażąca dysproporcja, do jakiej przeciwnik przywykł i jakiej mógł się spodziewać. A jeżeli Tourville natknie się na krążownik liniowy starszej klasy, no to cóż…

— Rozumiem, towarzyszu admirale — powtórzył Caslet. — Ma pan na myśli jakiś określony cel czy mam wspólnie z komandorem Ito zająć się sporządzeniem listy do wyboru?

— Myślę o systemach Adler lub Madras. W Adlerze przeciwnik dopiero się zadomawia, więc solidny rajd powinien skłonić go do skierowania tam większych sił, a to odciągnie je od ataku na Barnett. Ale nie ma sensu ograniczać się tylko tym, co jako pierwsze przyszło mi do głowy. Weźcie się do tego z Ito i zróbcie listę najlepszych możliwości. — Theisman przerwał, potarł czoło i dodał: — Mogą to być propozycje zestawu celów. Nie chcę dać się ponieść, ale skoro mamy możliwość uderzenia przeciwnika w więcej niż jednym miejscu w krótkim odstępie czasowym, może okazać się to znacznie korzystniejszym rozwiązaniem. A możliwość będziemy mieli, jak tylko dotrą do nas wysłane przez dowództwo okręty. Co prawda nawet z nimi utrzymanie systemu Barnett jest mało prawdopodobne, ale to nie znaczy, że powinniśmy drugiej stronie ułatwiać życie. Niech Królewska Marynarka też zacznie się martwić kwestiami obronnymi.

— Rozkaz, towarzyszu admirale.

— Doskonale, Warner — pochwalił go Theisman, siląc się na normalny ton, polecił Hathaway: — A ty, Megan, odszukaj tymczasem towarzysza komisarza i przekaż mu stosowne informacje. Wzmocnienie jest znacznie silniejsze, niż się spodziewałem i może wpłynąć na całą koncepcję obronną. Powiedz mu, proszę, że chcę z nim przedyskutować nowe możliwości i że poprosiłem cię, żebyś wprowadziła go wcześniej w nową dyslokację okrętów, o której właśnie zawiadomiło nas dowództwo.

— Naturalnie, towarzyszu admirale — odparła Hathaway takim tonem, jakby nie wiedziała, że Theisman wypowiedział te słowa wyłącznie na użytek podsłuchu.

Albo że wszystko, co powiedzieli z Casletem, nim pierwszy raz wspomnieli nazwę Tepes, było tylko zasłoną dymną i wstępem na użytek tegoż podsłuchu.

— Dziękuję, Megan. I tobie też, Warner — dodał zupełnie szczerze Theisman. — Doceniam szybkość waszej reakcji.

Honor opuściła Graysona pięć dni po przybyciu na niego. Próba wywiązania się z obowiązków w tak krótkim czasie, znacznie zresztą krótszym od przewidywanego, postawiła administrację domeny i służbę w Harrington House na głowie. I nadal czuła się winna z tego powodu. Zwłaszcza że wszyscy, od Howarda Clinkscalesa zaczynając, spodziewali się, że będzie na Graysonie co najmniej cztery tygodnie. To i tak byłby niezwykle pracowity okres, jako że waga problemów, które zebrały się w czasie jej długiej nieobecności, wymagała jej osobistej uwagi i podjęcia rozwiązań. I miała świadomość, że pozostawiła zbyt wiele spraw nie załatwionych.