David Weber - W rękach wroga

— Bo to ty musiałbyś wydać rozkaz, a masz jaja mniejsze od mózgu i potrzebujesz rozkazu w trzech egzemplarzach, żeby się wysrać — odparł rzeczowo i z całkowitym lekceważeniem McKeon, po czym skinął na pozostałych jeńców i powiedział: — Idziemy, panowie. Dostaliśmy zaproszenie, a kobietom podobno nie powinno pozwolić się czekać. Nawet takim jak ta…

Warner Caslet nade wszystko chciał znaleźć się gdzie indziej. Nieistotne gdzie, byle nie tu. I to ledwie stanął w progu sali gimnastycznej dla załogi. Przyrządy do ćwiczeń zwalono w rogu boiska na podobieństwo szczątków dawno wymarłych dinozaurów, a całą salę obstawiono uzbrojonymi w nieodłączne strzelby strażnikami. Na środku ustawiono stół przykryty byle jak flagą Ludowej Republiki. Za stołem zasiedli Ransom i Vladovich, a za Ransom jak zwykle stali dwaj ochroniarze. Dwie ekipy z holokamerami zostały rozstawione w strategicznych punktach, tak by nic im nie umknęło, a całość wyglądała jakoś tak upiornie nierealnie.

Z pewnością przyczyniało się do tego miejsce — rozumiał konieczność użycia sali gimnastycznej, gdyż nigdzie indziej na pokładzie nie pomieszczono by wszystkich, i to tak, jak sobie tego życzyła Ransom, mając na względzie odpowiedni efekt wizualny. Natomiast tło, jakie stanowił sprzęt rekreacyjny, piłki i cała reszta przedmiotów, których przeznaczeniem była rozrywka i odpoczynek, powodowało, że wszystko inne było po prostu nie na miejscu.

Nikogo naturalnie nie interesowało jego zdanie w tej kwestii. Janseci doprowadził go do stołu, Ransom zaszczyciła go spojrzeniem, ale ponieważ wszystko było już nagrywane, nie odezwała się słowem. Wskazała jedynie krzesło ustawione z boku w sporej odległości od tych, które zajmowali ona i Vladovich. Caslet usiadł, przyznając w duchu, że sama potrafiła wywierać wrażenie — nadal czuł wściekłość, ale nawet mu przez myśl nie przeszło, żeby się postawić. Cóż, między aroganckim poruczniczyną a trzecią czy drugą w kolejności osobą w państwie była pewna istotna różnica…

Dopiero co zdążył usiąść, gdy z korytarza dobiegł odgłos wielu zbliżających się równocześnie osób. Caslet spojrzał w stronę wejścia i zacisnął zęby, widząc, w jakim stanie są jeńcy. Konwojenci w zasadzie ich nie popychali, bo niewiele by to dało — część nie mogła po prostu iść szybciej, a niektórzy nie byli w stanie tego zrobić bez pomocy. Geraldine Metcalf na przykład miała kłopoty z samym choćby utrzymaniem równowagi, w czym nie było nic dziwnego — opuchlizna na lewym policzku uniemożliwiała jej otwarcie oka, a na czole miała imponujący strup zakrzepniętej krwi dziwnie przypominający odbicie kolby strzelby. Prawe oko, choć mrugała nim gwałtownie, nie bardzo potrafiło się zogniskować na czymkolwiek i gdyby nie pomocna dłoń Marcii McGinley, która ją prowadziła i podpierała, po prostu nie utrzymałaby pionu.

Część z wprowadzonych Caslet znał z okresu swego pobytu na pokładzie HMS Wayfarer. Scotty Tremaine… Andrew LaFollet, James Candless… do wściekłości doszedł wstyd, gdy dostrzegł, że i oni go rozpoznali. Zmusił się, by spojrzeć każdemu z nich w oczy w nadziei, że zorientują się, co oznacza jego izolacja, ale z wyrazów ich twarzy nie potrafił niczego odczytać. Przeniósł wzrok na resztę jeńców… łącznie było ich dwudziestu trzech, w tym kilku oficerów z Prince Adriana: sztabowców Harrington, 3 gwardzistów i 8 podoficerów. Ponad połowy nie potrafił zidentyfikować czy przypisać do funkcji, zwłaszcza jeśli chodziło o podoficerów, ale gębę Horacego Harknessa rozpoznałby wszędzie. Swoistą zagadkę stanowiło to, że sporo oficerów krążownika wysłano do systemu Tarragon, a wybrano tych właśnie dziewięciu podoficerów. Sądząc z ich min, też byli tym zaskoczeni, ale stali spokojnie wraz z oficerami, czekając na dalszy rozwój wydarzeń.

Kiedy jeńcy zostali ustawieni w szeregu, w sali gimnastycznej zapanowała cisza.

Cisza zaczęła się przeciągać, gdyż Ransom przyglądała się jeńcom surowo, najwyraźniej czekając, aż ekipa nagrywająca ją z profilu, by lepiej ująć stalowe spojrzenie, nagra wystarczającą ilość materiału. W końcu najwidoczniej uznała, że dała im dość czasu, bowiem odchrząknęła i oświadczyła chłodno:

— Jesteście naszymi więźniami, a już same mundury, które nosicie, wystarczą, by wiedzieć, że jesteście wrogami ludu, ale Ludowa Republika okazałoby wam względy należne jeńcom wojennym, gdybyście nie ujawnili swej prawdziwej natury, atakując bez powodu naszych żołnierzy na planecie Enki. Co więcej, zabiliście i poraniliście ponad dziesięciu z nich, i mordując, wyrzekliście się ochrony, jaką mógł wam zapewnić status jeńca wojennego. Mówię to po, to żebyście jasno i bez złudzeń zrozumieli swoją sytuację.

Zrobiła przerwę i w sali zapanowała ponura, znacznie groźniejsza atmosfera, gdyż jasnym się stało, iż jest to wstęp do czegoś znacznie groźniejszego. Tylko nikt nie miał pojęcia do czego.

— Waszym miejscem przeznaczenia jest obóz Charon na planecie Hades — podjęła Ransom i uśmiechnęła się lodowato. — Jestem pewna, że słyszeliście i o obozie, i o planecie różne historie i mogę was zapewnić, że wszystkie były prawdziwe. Nie podejrzewam, by komukolwiek z was spodobał się pobyt tam… a będzie to naprawdę długi pobyt. Ludowa Republika zdaje sobie jednak sprawę, że niektórzy z was, być może nawet wielu zostało wprowadzonych w błąd przez rządzących wami imperialistów. Obywatele plutokratycznych państw nigdy nie mają nic do powiedzenia, gdy ich burżuazyjni władcy decydują się rozpętać kolejną pożogę wojenną. Ponieważ Komitet Bezpieczeństwa Publicznego jest przedstawicielem ludu walczącego z plutokracją, burżuazją i imperializmem, jego obowiązkiem jest wyciągnąć pomocną dłoń do ofiar imperialistycznego reżimu, zwłaszcza zaś ofiar tożsamych klasowo. I dlatego jako członek Komitetu mam prawo ofiarować wam możliwość odstąpienia od przywódców, którzy was okłamali i wykorzystali, by osiągnąć swe egoistyczne i imperialistyczne cele.

Ponownie przerwała i atmosfera w sali gimnastycznej znów uległa zmianie. Większość jeńców gapiła się na nią z takim osłupieniem i niedowierzaniem, jakby zwątpili we własny słuch czy też zdolność rozumienia ludzkiej mowy. Caslet co prawda nie wytrzeszczał jak oni oczu, ale całkowicie podzielał ich zaskoczenie. Podobnie jak większość obywateli Ludowej Republiki, widział przyznania się do winy „zbrodniarzy wojennych” i ani przez moment w żadne nie wierzył. Generalnie można było podzielić je na trzy typy.

Najczęściej było to mechaniczne powtarzanie wyuczonego, a napisanego przez kogoś innego tekstu, przez przerażonych i jąkających się ludzi o rozbieganym wzroku, albo też mało wyraźne bełkotanie ofiar znajdujących się pod wpływem narkotyków czy też innych środków odurzających. Okazjonalnie zdarzały się bardziej autentyczne wystąpienia nie wyglądające na pierwszy rzut oka na tandetną, nachalną propagandę, ale Warner zbyt długo służył w wojsku, by mieć złudzenia. W każdej grupie, zwłaszcza dużej znajdą się oportuniści bez charakteru czy osobnicy bez moralności, gotowi zrobić wszystko, by przypodobać się nowemu panu. W wojsku ich procent był ani mniejszy, ani większy niż w każdej innej licznej grupie, a więc tacy musieli się też znaleźć wśród jeńców. Bez trudu przekonali sami siebie do kolaboracji, widząc, co ubecy robią z opornymi.

Natomiast nie mógł uwierzyć, że Ransom jest aż tak głupia czy zadufana w sobie, by szukać ochotników wśród tego grona, i to na dodatek przed kamerami. Cokolwiek by wciskała Prolom, powinna wiedzieć, jak doprowadzono do tamtych wypowiedzi, a jeśli sądziła, że pustą, pełną frazesów gadaniną skłoni do zdrady kogoś, kto służył pod Harrington, była głupsza niż ustawa przewiduje. I znacznie głupsza niż oceniał to dotąd Warner Caslet.