— Naukowi słowa nie pisną. Problem to biurwy i księgowość.
Reynaud pokiwał głową. Pracownicy naukowi co do jednego podzielali opinię Kare’a — niektórzy wyrażali swoją jeszcze ostrzej, i to zarówno w odniesieniu do rządu, jak i do narzuconych przez jego administrację pracowników biurowych, którzy nie dość że byli lojalni wyłącznie wobec polityków, to na dodatek mnożyli papiery w zastraszającym tempie. Już w Astro Kontroli zbędnych papierków było dużo, gdyż mimo struktury i stopni wojskowych była to organizacja cywilna, ale to, co tworzyły biurwy tutaj, przechodziło ludzkie pojęcie. Nie dość, że niektórzy co bardziej ambitni a bezkrytyczni, posiadający ze trzy procent inteligencji Kare’a, próbowali „kierować” jego pracami, to na dodatek na wszystkich szczeblach obowiązywał nadzór rodem z kolonii karnej. Ludzie, którzy powinni skupiać się na poszukiwaniach, spędzali przynajmniej połowę czasu na wypełnianiu formularzy, pisaniu bezsensownych notatek i uczestniczeniu w durnych konferencjach administracyjnych, odpowiadając na debilne pytania nie mające absolutnie nic wspólnego z poszukiwaniami siódmego terminalu. I absolutnie nic nie mogli na to poradzić, ponieważ działo się to wszystko za zgodą i wiedzą niejakiej damy Meliny Makris, osobistej przedstawicielki hrabiny New Kiev nominowanej do zarządu agencji przez premiera. Makris nie dość, że była naukową ignorantką, to na dodatek była nadętą, pyszałkowatą, wredną i śmiertelnie poważną osobniczką. Według Reynauda w porównaniu z całą resztą należało to uznać za zalety.
Doskonale też opanowała sztukę wojny biurokratycznej i miała dostęp do wszystkich dokumentów, co oznaczało, że z chwilą gdy zespół Kare’a zacznie żądać dodatkowych przelotów statków badawczych z pełnym skalibrowaniem sensorów, pogna do High Ridge’a, piętami się w tyłek bijąc z pośpiechu, z nowiną, że doktor Jordin Kare ponownie odkrył tajemnicę wszechświata. I naturalnie po drodze zawiadomi o tym rzecznika prasowego.
Nieuchronną zaś konsekwencją tego będzie mord w afekcie dokonany na niej przez tegoż doktora Jordina Kare’a przy użyciu pierwszego narzędzia, jakie wpadnie mu w ręce, gdy się o tym dowie.
Niekoniecznie ostrego.
— Daj mi dzień lub dwa do namysłu — poprosił po chwili Reynaud. — Musi być jakiś sposób, by zamaskować prawdziwy powód tych lotów i związanych z nimi kosztów… może poprosić o pomoc admirał Haynesworth… nie dość, że tak samo jak my nie cierpi wtrącających się we wszystko biurokratów, to na dodatek nie darowała władzom, że odebrały jej ten projekt. A w tej chwili jej statki wykonują rutynowy przegląd radiolatarni nexusa i sprawdzają ich lokalizację. Jeśli przekonam ją, by wykonały przy tej okazji więcej lotów z odpowiednio skalibrowanymi sensorami, dostaniemy potrzebne dane, nie musząc oficjalnie o nic prosić.
— Powodzenia — mruknął sceptycznie Kare.
— To jedna z możliwości — zapewnił go skromnie Reynaud. — Są też inne i obiecuję ci, że spróbuję wszystkiego, co mi tylko przyjdzie do głowy, bo to zbyt poważna sprawa, by kolejne przedwczesne oświadczenie zrobiło z niej i z ciebie pośmiewisko.
— Ładnie to ująłeś, choć ja bym powiedział, że zrobiło z nas wszystkich durniów — warknął Kare. — Natomiast jest coś, czego nie przeskoczą żadni nadęci politycy i głupie biurwy: gdy odkryjemy ten terminal, nikt, nawet ja, nie będzie miał zielonego pojęcia, dokąd on prowadzi.
— Wiem — uśmiechnął się radośnie Reynaud. — Wiem!
Wyyyautoowaniiiieee!
Mała, biała piłka przeleciała obok młodzieńca w białym, lamowanym zielenią stroju i trafiła w płaską, skórzaną rękawicę innego — w szarym stroju — kucającego za nim. Trzeci mężczyzna z grupki, ten, który krzyknął, ubrany był w anachroniczną czarną kurtkę i czapkę z daszkiem. Miał tez podanie jak kucający drucianą maskę na twarzy i napierśnik. Widzowie wypełniający niemal szczelnie trybuny zareagowali na jego okrzyk pomrukiem niezadowolenia przetykanym gwizdami, a młodzian w biało-zielonym stroju opuścił długą, starannie wykonaną z drewna pałkę i spojrzał na niego bykiem. Czarno ubrany odwzajemnił spojrzenie i biało-zielony po chwili opuścił wzrok. Ten zaś, który złapał piłkę, rzucił ją innemu, na szaro ubranemu mężczyźnie stojącemu na usypanym z ziemi niewielkim kopczyku oddalonym o jakieś dwadzieścia metrów. Zaraz! — Komodor lady Michelle Henke, hrabina Gold Peak, odwróciła się w wygodnym fotelu i spojrzała na siedzącą obok kobietę. — To jest wyatutowanie?
— Oczywiście — potwierdziła lady Honor Harrington, księżna i patronka Harrington, do której należały tak loża, jak i stadion.
— Powiedziałaś, że wyatutowany jest wtedy, jak się zamachnie i nie trafi w piłkę — w głosie Henke słychać było pretensję.
— Bo tak jest — zapewniła ją Honor.
— Ale on się nie zamachnął!
— To bez znaczenia, jeśli rzut był prawidłowy, czyli nastąpił w strefie. Jeśli trzy razy nie spróbuje jej odbić, zostaje wyautowany.
Przez moment Henke miała taką samą minę jak pałkarz, gdy przyglądał się sędziemu bazowemu. Honor zaś przyglądała się jej niewinnie i czekała na ciąg dalszy.
— A ta cała strefa to? — spytała Henke tonem kogoś zdecydowanego nie dać rozmówcy satysfakcji z drobnego zwycięstwa.
— Wszędzie między kolanami a ramionami, jeśli piłka przeleci także nad bazą-domową — odparła Honor cierpliwie, tonem, jakim zwykle tłumaczy się coś oczywistego średnio tępemu dziecku.
— I jeszcze mi powiesz, że wiedziałaś to rok temu! — prychnęła Henke z pretensją w głosie.
— Czego innego mogłam się spodziewać?! — westchnęła Honor z żalem. — To naprawdę bardzo prosta gra.
— Pewnie! Dlatego jest to jedyna planeta w znanym wszechświecie, gdzie nadal w nią grają.
— Nieprawda! Doskonale wiesz, że w baseball grają także na Ziemi i przynajmniej pięciu innych planetach — zaprotestowała Honor ze świętym oburzeniem.
Rozciągnięty wygodnie na oparciu jej fotela Nimitz bleeknął radośnie, spoglądając z wyższością na Henke.
— No dobrze — ustąpiła Michelle Henke. — Na siedmiu planetach z ponad tysiąca siedmiuset zamieszkanych przez ludzi.
— Jako doświadczony astronawigator powinnaś nauczyć się dokładności — upomniała ją Honor z kamienną miną i radosnymi błyskami w oczach.
W tym momencie miotacz wykonał wyjątkowo szybki i paskudny rzut zwany diderem. Pałkarz wziął zamach i kij baseballowy z hukiem trafił w lecącą piłkę, posyłając ją na zapole. Ta przeleciała nad niską ścianką dzielącą boisko od reszty stadionu i Henke zerwała się, otwierając już usta do radosnego okrzyku.
I w tym momencie zorientowała się, że Honor nawet nie drgnęła.
Ujęła się więc pod boki i obróciła z miną na poły cierpiętniczą, na poły zdesperowaną.
— Jak rozumiem, z jakiegoś tam powodu to nie był ten, jakmutam… homerun?
— Nie, ponieważ piłka, przelatując nad granicą zapola bramkowego, powinna być między słupkami bocznymi — poinformowała ją cierpliwie Honor, wskazując na żółto-białe paliki. — Ta spudłowała o co najmniej dziesięć, jeśli nie piętnaście stóp.
— Stóp?! — jęknęła ze zgrozą Henke. — Czy ty przynajmniej nie możesz podawać odległości w tej durnej grze przy użyciu jednostek rozpoznawalnych przez cywilizowanych ludzi?!
— Michelle! — jęknęła Honor tonem rezerwowanym zwykle dla przypadków niereformowalnych, jak dajmy na to organizator orgii oznajmiający, że do picia będzie lemoniada.
Читать дальше