David Weber: Wojna Honor

— I co powiesz, Shilan? — spytał Glockauer.

— Możemy go dogonić bez problemu, sir — odparła oficer taktyczny Kapitan Leutnant Shilan Weiss. — Mamy dwa razy większe przyspieszenie i nawet gdyby w tej sekundzie wykonał zwrot i zaczął uciekać, dogonimy go pełną minutę świetlną przed granicą przejścia w nadprzestrzeń.

— Tyle, że byłoby to dość brutalne rozwiązanie — dodał Engelmann z paskudnym uśmiechem. — Przyznaję, że wolałbym wymyślić jakiś sprytny manewr, dzięki któremu pozwoliliby się nam zbliżyć bez konieczności długiego pościgu.

— Wybij to sobie z głowy — prychnął Glockauer. — Jeśli umieją liczyć, w momencie, w którym ruszymy ku nim, będą wiedzieli, że nie zdołają nam uciec. Najmądrzej by zrobili, wyłączając napęd i mając nadzieję, że będziemy skłonni ich aresztować, a nie zastrzelić od ręki, ale niezależnie od tego, czy postąpią logicznie czy nie, nawet najgłupsza banda piratów w takich okolicznościach nie da się nabrać na nic, co pozwoliłoby ciężkiemu krążownikowi zbliżyć się na odległość skutecznego ostrzału rakietowego.

— Obawiam się, że ma pan rację, sir — przyznał smętnie pierwszy oficer. — A nie mogą nie zauważyć, że się zbliżamy.

— W żaden sposób, chyba, że są w sztok pijani. — Glockauer przez parę następnych sekund przyglądał się ekranowi, po czym kiwnął głową i polecił: — No dobrze, Shilan, nie ma sensu się wysilać, weź kurs na przechwycenie i zwiększ przyspieszenie do pięciuset g. A ty Ruihuan, wywołaj frachtowiec, powiedz, kim jesteśmy, i zasugeruj, żeby poczekali na nas.

— Aye, aye, sir! — potwierdził z uśmieszkiem oficer łącznościowy, Kapitan Leutnant Ruihuan Hoffner.

— Żeby dodać wagi tej sugestii, Shilan, uaktywnij radary i lidary celownicze dalekiego zasięgu — dodał Glockauer. — To powinno ich przekonać, że nie żartujemy.

— Aye, aye, sir! — potwierdziła Weiss z równie paskudnym uśmiechem co przed chwilą Engelmann.

Po czym pochyliła się nad klawiaturą, by wykonać polecenie.

Glockauer odpowiedział jej uśmiechem i wrócił na swój fotel, by poczekać na odpowiedź z frachtowca. Spojrzał na przedstawiający go na głównym ekranie taktycznym symbol i spoważniał.

W Konfederacji Silesiańskiej piractwo zawsze stanowiło problem, mimo iż człowiek wyruszył do gwiazd tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt lat temu. Natomiast w ciągu ostatnich piętnastu lat standardowych stało się tu prawdziwą plagą.

Powód był prosty, choć rzadko przyznawał to którykolwiek z oficerów Imperialnej Marynarki — otóż od ponad dwustu lat standardowych w Konfederacji główny ciężar zwalczania piractwa ponosiła Royal Manticoran Navy. Imperium dopiero w ostatnim wieku standardowym stało się na tyle duże i na tyle rozbudowało flotę, by zacząć współuczestniczyć w tym procesie. Jeszcze bowiem dobre siedemdziesiąt pięć lat standardowych temu w Imperium Andermańskim zarejestrowanych było zbyt mało frachtowców, by miało sens zwiększanie lekkich sił floty na tyle, by stały się one poważniejszą przeszkodą dla operujących na obszarze Konfederacji piratów i korsarzy.

Naturalnie, choć każda szanująca się flota zwalczała piractwo, Imperialna Marynarka nigdy się do tego nie ograniczała, gdyż Imperium zawsze było w pierwszej kolejności zainteresowane bezpieczeństwem rejonów granicznych.

I dalszym rozwojem terytorialnym.

Nikt tego oficjalnie nie powiedział, ale wszyscy, których iloraz inteligencji przewyższał kretyna, tak w Imperium, jak i w Konfederacji czy Królestwie mieli tego świadomość. Królestwo Manticore także zupełnie jednoznacznie, choć nadal nieoficjalnie przypominało Imperium, że uważa Konfederację za swoje podwórko i żadnych zmian terytorialnych na rzecz Imperium nie zaakceptuje.

Wieloletnia wojna z Ludową Republiką Haven odciągnęła jednak zbyt wiele sił Królewskiej Marynarki od zadań policyjnych, by nie stało się to widoczne. Proces rozpoczął się około 50-60 lat standardowych temu, natomiast od chwili wybuchu wojny przybrał gwałtownie na sile, gdyż RMN po prostu nie miała dość okrętów, by skutecznie utrzymywać porządek w Konfederacji. Glockauer naturalnie nie wiedział, jak przebiegały narady na najwyższym szczeblu Ministerstwa Spraw Zagranicznych czy Admiralicji ani też jak Imperium zdecydowało się wykorzystać te okoliczności, ale tylko skończony matoł mógł sądzić, że żadnej reakcji nie będzie.

Z jednej bowiem strony aż wstyd byłoby nie wykorzystać takiej okazji do powiększenia Imperium, z drugiej to właśnie Gwiezdne Królestwo Manticore stanowiło jedyny bufor pomiędzy Ludową Republiką Haven z rosnącymi apetytami terytorialnymi a Imperium.

Jak dotąd zwyciężyło pragmatyczne podejście, co było typowe dla polityki zagranicznej Imperium Andermańskiego — uznano, że rzucanie kłód pod nogi państwu toczącemu wojnę o przetrwanie z przeciwnikiem skłonnym połknąć także Imperium byłoby błędem. Imperium pozostało „neutralne”, sprzyjając jednakże na wszelkie możliwe sposoby Królestwu Manticore.

Jednakże Royal Manticoran Navy odniosła szybsze i większe zwycięstwo, niż spodziewał się ktokolwiek w wywiadzie floty — przynajmniej według wiedzy Glockauera.

A wywiad nie spał, o czym.najlepiej świadczyły nie tylko informacje o nowych systemach uzbrojenia i taktyce ich użycia przez RMN, ale także ostatnie modernizacje i prze-zbrojenia okrętów Imperialnej Marynarki. Natomiast skala przewagi technicznej Królewskiej Marynarki i tak w pełni oczywista stała się dopiero w momencie, gdy admirał White Haven rozpoczął ofensywę.

Wszystko wróciłoby do normy, gdyby wojna została zakończona, a RMN zajęła przedwojenne stanowisko w kwestii Konfederacji. Tak się jednak nie stało i z wielu powodów było to znacznie gorsze. Królewska Marynarka nie odtworzyła swych lekkich sił w stopniu wystarczającym, by licznie powróciły one na obszar Konfederacji, przejmując tradycyjną rolę głównego policjanta. Piractwo pieniło się więc nadal, a co gorsza wiele pirackich grup uzyskało znacznie nowsze okręty. Co prawda jak dotąd Imperialna Marynarka nie zetknęła się z niczym większym od krążownika liniowego, a te trzy, na które trafiono, zniszczono wspólnymi siłami z Royal Manticoran Navy, ale piratów było zdecydowanie więcej, i to nieporównanie lepiej uzbrojonych i wyszkolonych — jak na załogi Urzędu Bezpieczeństwa czy Ludowej Marynarki przystało. Ich repertuar wzbogacił się też o rajdy na planety. Według najnowszych ocen wywiadu w ciągu ostatniego roku w wyniku działań piratów zginęło ćwierć miliona obywateli Konfederacji. W stosunku do całej populacji był to niewart wspomnienia drobiazg, natomiast liczba sama w sobie była przerażająca.

Kolejnym powodem było zawarcie przez Królestwo Manticore traktatu z Republiką Sidemore obejmującą system Marsh. W ciągu ostatnich ośmiu lat standardowych system stał się całkiem potężną bazą floty, a fakt, że znajdował się poza granicami Konfederacji, powodował, iż była to wręcz idealna baza dla Royal Manticoran Navy. Leżąc bowiem nieco z boku tradycyjnej Trasy Trójkąta, stanowiła doskonałą bazę logistyczną do działań w południowo-zachodniej części Konfederacji.

Prywatnie Glockauer nie miał nic przeciwko pomocy w zwalczaniu piractwa, jaką w ten sposób otrzymywał. Natomiast jako imperialny oficer nie był zachwycony faktem, iż jest ona możliwa tylko dzięki temu, że Królestwo Manticore dorobiło się bazy floty w rejonie, w którym od lat odmawiało Imperium prawa do posiadania takowej. A to Imperium Andermańskie miało większe prawo do kontrolowania sytuacji w Konfederacji, bo z nią graniczyło. Ochrona granic i bezpieczeństwa oraz spójności wewnętrznej zawsze była priorytetowym zadaniem dla władz Imperium, a tymczasem w bazie Sidemore stacjonował cały zespół wydzielony Królewskiej Marynarki w składzie dwóch eskadr liniowych wspartych przez krążowniki liniowe i zwykłe. I siły te zdołały spacyfikować około 10% obszaru Konfederacji, co obiektywnie oceniając, było sporym osiągnięciem.