СтаВл Зосимов Премудрословски - SOVIETAJ MUTANTOJ. Amuza fantazio

© StaVl Zosimov Premudroslovskij, 2019

ISBN 978-5-0050-9405-6

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Malproksime – sur la limo de la eksa Sovetunio (nun Kazastanstano) kaj Ĉinio, en la sudoriento de la regiono Semipalatinsk, proksime al la urbo Ayaguz, tradukita kiel «Ho virbovo», ekzistis nuklea testada tereno kun infektita radioaktiva etoso akirita de la neglekto de ebriaj laborantaj sciencistoj. Tra la medio, ofte komencis okazi malsamaj mutacioj, malsamaj mutacioj: tiam du kapoj naskiĝos sur unu ŝafa korpo; poste du vostoj – ĉe lacerto aŭ serpento; poste tri futojn kaj unu manon, de posteulo de Temujin (Genghis Khan), loka loĝanto. Kaj okazis, ke normalaj homoj, ekzemple Sparrow Stasyan, ekzemple.

Ne estis korpa difekto sur lia korpo, ĉio estis kiel devus: la vosto, beko, okuloj kaj pli… Ĉio estis kiel pasero, sed li havis problemon pri plumaro. Pli precize, tute ne estis plumoj, kaj li estis tute kalva. Kaj tial, ekde la naskiĝo, li, lia malfacila vivo, estis devigita pasigi la teron, pli malbonan ol kokido, kiu almenaŭ iomete flugas. Sed ne pli malbone ol iu hundido aŭ lacerto, senhejmulo aŭ muso… Unuvorte, neniam ekflugante en la ĉielon, kiel iliaj plumaj parencoj, kiuj malice alkriis lin vokante kaj humiligante, kriis el la nestoj, jam fuĝintaj idojn. Kaj eĉ Stasyan eĉ malplenigis ĝuste lin – la kalva pasero malgaje mallevis la kapon kaj sobris en la animo, fluante ĉirkaŭ la birdaj gutoj de iu alia. Kaj ĉiutage. Sed li vere volis flugi, ke li estis dormemulo en sia dormo, eĉ provante ekflugi pli ol unu fojon, tiam la realo ne estas revo kaj li, saltante en Java kaj estante en la dormo de dormemulo, skuis siajn kalajn flugilojn, saltis kaj plonĝis al la tero…Kaj eĉ okazis, batante lian frunton, poste la vostoplaton. Kion li nur ne provis, sed nenio anstataŭis liajn plumojn.

Iam, sorto tamen kompatis la kalvan irradian paseron, kaj ree, forkurinte de senmova kato, kiu volis formanĝi lin, li trovis putran kadavron de korvo. Magotaj vermoj bone ghenis la forpasinton, kaj la plumoj simple kuŝis sur skeleto sur la tero proksime al la rubujo de homo. Li prenis per la piedoj du plumojn kaj skuis ilin kiel flugilojn, kaj li, turniĝinte, forprenis de la tero. Li sonĝis, ke li estas aglo alfluganta alte en la ĉielo kaj spuras ĉi tiun kalvan katon por matenmanĝo, kiu tiutempe klopodis kapti kaj karbi la kompatindan kunulon – handikapulon, kiu suferis pro malbonkvalitaj nukleaj provoj kun parta radiado en la atmosferon. Sed tenante la plumojn en la piedoj kaj kunpremante la fingrojn, estis maloportune elpreni kaj ne kutimis supreniĝi, precipe ĉar ne estis pluma vosto kaj Stasyan ne povis stiri, do turni maldekstren, dekstren, supre kaj malsupren, li devis surteriĝi, turniĝi ĉirkaŭe kun la beko kaj flugeto reen al la ĉielo. Jes, kaj vi ne renversas en la necesejo. Mi devis fari krizan surteriĝon, kio kaŭzis vundojn al la kranio kaj beko, ĉar ili kutime ankaŭ malrapidigis ilin. Kompreneble li lernis flugi tiel, antaŭ ne longe, ĝis kiam plumoj estis forprenitaj de liaj parencoj kaj li denove komencis vivi, pluvivi, forkuri kaj kaŝiĝi. Sed en la sekva sekvado, li ree regalis, almenaŭ iun aspekton de pasero, eĉ renverse, kaj resaniĝis. Sed iam Stasyan malsukcese surteriĝis en freŝa, homa, senhejma, ankoraŭ varma, ĝemel-aĉa odora produkto de la gastrointestina vojo. En vorto, en ravita. La sento ne estis agrabla kaj necesis lavi, sed mankis akvo: post ĉio, la stepo-zono. Homoj prenas akvon el la puto. Kaj la rivero sekiĝas meze de somero, ne plu pluvos dum duona jaro, la suno estas zenito. Ni devos atendi ĝis la raso sekiĝos kaj malaperas per si mem – Stasyan pensis laŭte kaj, irante al la sunplena flanko, kuŝiĝis sur lia dorso kaj komencis atendi.

Kaj tiutempe ĉirkaŭaĵo de verdaj sterkoj alproksimiĝis, pri kiu Stasyan tute ne sciis. Ne, li vidis muŝojn en sia vivo kaj eĉ manĝis ilin, sed nur mortajn kaj sekajn, kiel kraketojn por biero. La vivado kutime ĉirkaŭiris lin, por ne fariĝi paneroj, pro la stomako de lia birdo. Post ĉio, birdoj maĉas sian stomakon. Kaj nuntempe la aromo de crap kaj nerekomprenebla aspekto, kiel amaso da ĉevalo sterko, kaŝis lian ĉasan karakteron de rabata birdo, grandega por muŝoj. Roy svingis la kapon de la pasero sur la sakon kaj faris tagmanĝon, trempis tuj, sed ĝi ne estis tie. La portilo estis dika antaŭ la okuloj kaj la kruroj de la merda avida muŝo algluiĝis al la tuta korpo. De tempo al tempo la muŝoj translokiĝis anstataŭe, tiel malebligis, ke iliaj paŝoj fine alkroĉiĝu al la manĝaĵo. La ĉefaj muŝoj, nur volis doni ordonon por ŝanĝi lokojn, kiam li estis maldaŭrigita de la malfermita okulo de Stasyan, antaŭ kiu li situis ĉe la pinto de sia beko.

– Stari!! Stasyan ekĝemis.

– Kiu vi estas?? – la estro demandis pro timo – mi estas via mastro, komprenu?

– Jes.

– Vokiĝu, mia sklavo!

– Mielo … – Kiel?

– Mielo…

– Altranga muŝo Mielo?

– Vi povas simple: «flugi Mielo.»

– Flugu Mielo … – Stasyan kapneis. – Kial mielo?

– Dolĉa, vi scias? La abeloj portas…

– Mielo, aux kio?

– En via opinio – Mielo, sed laŭ nia opinio – Mielo. Nu, ni flugis…

La ĉefaj muŝoj provis disŝiri siajn paŝojn, sed estis tro malfrue, kaj ili samtempe flugis siajn flugilojn, sed la gravito tenis la paseron senmova, kaj li komprenis, ke li bezonas salti kaj tweetis:

– Eŭreka!!! – kaj li resaltis la dorson kiel ninja. La muŝoj kaptis la aerfluon kaj portis la kalsonulon supre super la teron. El la subakva rubo, la sama kato rigardis kaj saltis al la vivoplena bruna fluganta lumpunuo.

– Pli alte, pli alte, flugu Mielo!!! – kriis Stasyan, en lingvo ne komprenebla por homoj kaj katoj, sed la muŝoj komprenis lin kaj post la dekkvino de ilia kamarado manĝis, ili tuj obeis liajn ordonojn, cent elcentoj. Do li fariĝis la mastro de la svarmo, kaj ilia iama estro propravole akceptis la postenon de kopiloto kaj konsentis en la persono de ĉiuj liaj parencoj, ke se Herr Stasyan ne formanĝos ilin, ili pretos servi lin fidele. Do la kalva irradia pasero eniris la rangojn de birdoj kaj eĉ plie li komencis flugi duoble pli rapide ol siaj parencoj pli alte, kiel reala Aglo.

Fiera aglo flugis en la ĉielo kaj vidis konkuranton alproksimiĝi al li de la tero. Antaŭ la vilaĝo, neniu povis kaj ne rajtis leviĝi al la nivelo de la Aglo, kaj ĉi tio …?!? – nura ĝojo kaj ignoramo!! – pensis la Aglo kaj kroĉis Stasyan per la paŝo per sia paŝo kaj alportis ĝin al sia terura, potenca, granda beko.

– Kiu vi estas???? li grumblis, kiel gramofono, al la tuta ĉielo kaj plene kovris siajn okulojn, kiel vera montgrimpanto, kraĉante sur la fortikan kadavran salivon de fripono de predanto, kiel mikrofona kantisto kaj elblovante muŝojn. Du cent muŝoj estis tuj krevigitaj sen paŭzoj.

– Yaa? Uh, mi estas ĉi… Aglo. – ekmiris, tremanta voĉo, respondis Stasyan. – kiel Te, ĉu… ankaŭ predanto.

– Altenu la posedanton, ni estas kun vi!!! – la koruso bruis kaj flustris, la duona miliono da muŝoj.

– Aglo, aux kio?! Jes? – La aglo malfermis sian bekon, tiel multe, ke ne nur pasero povis konveni tie, sed ankaŭ muŝoj, kiuj tute ne timis, sed prefere: mallarĝigis siajn okulojn kaj ekbruis samtempe.

– Kompreneble mi estas Oryol!! – kriis Stasyan kaj provis eliri el sub la ungegoj de muskola monstro de la ĉielo. Sed la Aglo de la infanaĝo, same kiel ĉiuj infanoj, timis tikli kaj lia deziro dispremi la beston kaj la impostiston, malsukcesis. La muŝoj perfiditaj de la pasero, kun sia tuta forto, flugiloj kaj proboscis la kalkanon, la krurojn de la aglo.