John Tolkien - La hobito

— Torino, filo de Traino, nepo de Troro, Regxo sub la Monto! — diris la gnomo lauxtvocxe, kaj li aspektis regxece, malgraux siaj cxifonaj vestajxoj kaj malpura kapucxo. La oro brilis cxirkaux lia kolo kaj zono, liaj okuloj malhelis kaj profundis. — Mi revenis. Mi deziras renkontigxi kun la Urbestro!

Tiam estis gxenerala ekscitigxo. La plej malspritaj uloj eliris el la kabano por vidi, cxu la Monto dumnokte kovrigxis per oro kaj la rivero subite flavigxis. La cxefgardisto pasxis antauxen.

— Kaj kiuj estas tiuj? — li demandis, indikante Filion kaj Kilion, kaj Bilbon.

— La idoj de la filino de mia patro, — respondis Torino. — Filio kaj Kilio de la gento de Durino, kaj sinjoro Baginzo, kiu vojagxis kun ni el la okcidento.

— Se vi venis pace, kusxigu viajn armilojn! — diris la cxefgardisto.

— Tiujn ni ne havas, — diris Torino, suficxe vere. La arbaraj elfoj konfiskis iliajn trancxilojn, inkluzive de la potenca glavo Orkristo. Bilbo kasxis kiel kutime sian glaveton, sed li nenion diris pri tio. — Ni ne bezonas armilojn, ni kiuj revenas fine al nia heredajxo kiel rakontite delonge. Kaj ni ne povus batali kontraux tiom multaj. Nun konduku nin al via mastro!

— Li festenas, — diris la cxefgardisto.

— Do jen plia kialo por alkonduki nin! — intervenis Filio, kiu enuigxis pri cxiuj tiuj solenaj formalajxoj. — Ni estas lacegaj kaj malsataj post nia longa vojo, kaj niaj kunuloj estas malsanaj. Nun ni hastu kaj ne prokrastu parolante, aux via mastro riprocxos al vi tion.

— Sekvu min do, — diris la cxefgardisto.

Akompanis ilin ses gardistoj, dum ili transiris la ponton, trapasis la pordojn, kaj iris gxis la urba vendoplaco. Tio estis akvorondo cxirkauxita de altaj fostoj, sur kiuj estis konstruitaj la plej imponaj domoj kaj longaj varfoj, kun sxtuparoj kondukantaj malsupren al la laga surfaco. El unu granda domo brilis multaj lumoj kaj sonis multaj vocxoj. Ili trapasis gxian pordon, kaj staris gapante en la brila lumo la longajn tablojn, cxe kiuj sidis multe da homoj.

— Mi estas Torino, filo de Traino, nepo de Troro, Regxo sub la Monto! Mi revenis! — kriis Torino lauxtvocxe de la pordo, antaux ol la cxefgardisto povis elparoli ion.

CXiuj subite levigxis. La Urbestro impetis de sia granda trono. Sed neniu levigxis pli surprizite ol la elfaj flosistoj, kiuj estis sidantaj en la hala fundo. Hastante gxis la urbestra tablo, ili kriis:

— Tiuj estas la eskapintaj kaptitoj de nia regxo, vagantaj gnomoj almozpetantaj, kiuj ne havis klarigon, kiam oni trovis ilin sxtelirantaj tra la arbaro persekutante nian popolon!

— CXu tio estas vera? — demandis la Urbestro. Fakte, li kredis ke jes, pli vera ol la reveno de iu Regxo sub la Monto, se tia persono ecx ekzistis.

— Estas vere, ke la Elfregxo maljuste deviigis nin de nia vojo kaj senkauxze enkarcerigis nin dum ni vojagxadis al nia patrio,—respondis Torino. — Sed nek seruro nek barilo malhelpos la revenon rakontitan de la praaj legendoj. Kaj cetere tiu cxi urbo ne trovigxas en la elfa regno. Mi parolas kun la Estro de Lagurbo kaj ne kun flosistoj de l’ Regxo.

Tiam la Urbestro hezitis kaj rigardis ilin unu post la alia. La Elfregxo estis tre potenca en tiu regiono, kaj la Urbestro ne volis malamiki kun li. Kaj li ankaux ne alte taksis la antikvajn kantojn, cxar li preferis pripensi komercon, impostojn, kargojn kaj oron — okupoj per kiuj li establis sian karieron. Aliaj tamen pensis malsame, kaj la afero decidigxis rapide sen lia interveno. La novajxo rapidis fulme de la hala pordego gxis la tuta urbo. Homoj kuris kaj amasigxis sur la kajoj. Kelkaj komencis kanti malnovajn kantojn rilate al la reveno de l’ Regxo sub la Monto, kaj la fakto, ke temis pri la nepo de Troro — sed ne Troro mem — ne perturbis ilin. Aliaj kunkantis kaj resonigis gxin lauxte kaj alte super la lagon.

Tiel ili kantis, aux simile cxar estis multe pli da versoj kaj kriado miksigxis kun la harpa kaj violona muziko. Fakte, tian fervoron ne konis ecx la memoroj de la plej oldaj avoj. La arbaraj elfoj mem starigis al si multajn demandojn kaj ektimis. Ili evidente ne sciis, kiamaniere Torino eskapis, kaj komencis opinii, ke ilia regxo grave miskalkulis. Koncerne la Urbestron, li ne havis elekton kaj simple sekvis la gxeneralan aklamon, almenaux tiumomente, kaj sxajnigis ke li kredis, ke Torino estis tio, kion li pretendis. Li do proponis sian sidlokon al li, kaj donis al Filio kaj Kilio apude honorajn poziciojn. Kaj ecx Bilbo ricevis sidlokon cxe la alta tablo, kaj en la gxenerala konfuzo kaj malordo oni ne petis klarigon pri lia rolo, kvankam neniu kanto ecx plej svage aludis lin.

Post nelonge oni venigis la aliajn gnomojn en la urbon, kiu prezentis scenon de eksterordinara entuziasmo. Oni flegis kaj nutris ilin, gastigis kaj dorlotis ilin delekte kaj gxissate. Oni provizis grandan domon por Torino kaj lia kunularo. Boatoj kaj remistoj estis je ilia dispono, kaj homoj amasigxis la tutan tagon antaux ilia pordo por kanti aux aklami, ecx se gnomo nur montris sian nazon.

Kelkaj el la kantoj estis tre malnovaj, sed aliaj estis novaj kaj temis memfide pri la morto de l’ drako kaj kargoj da ricxaj donacoj alfluantaj laux la rivero gxis Lagurbo. Tiujn instigis aparte la Urbestro, kaj tiuj ne tro placxis al la gnomoj, sed dume ili kontente grasigxis kaj refortigxis denove. Kaj efektive post semajno ili entute resanigxis. Ili estis proprakolore revestitaj en fajna sxtofo, iliaj barboj estis kombitaj kaj tonditaj, kaj ili povis teni sin fiere. Torino kondutis kaj marsxis kvazaux lia regno jam estis konkerita kaj Smauxgo distrancxita en etajn pecojn.

Tiam, kiel li diris, la gnoma dankemo al la hobito cxiutage altigxis. Ili ne plu plendis kaj gxemis. Ili tostis ja lia sano, amike frapis liajn sxultrojn kaj gxenerale lauxdis lin. Tio tauxgis al Bilbo, cxar krome li ne sentis sin tre kontenta. Li ne forgesis la aspekton de la Monto kaj ade pripensis la drakon. Krome li havis malvarmumon. Dum tri tagoj li ternis kaj tusis, kaj ne povis eliri. Tiam liaj bankedaj prelegoj estis reduktitaj al “Goran dangon”.

Dume la arbaraj elfoj hejmeniris laux la Arbara Rivero kun siaj kargoj, kaj la regxa palaco multe konsternigxis. Mi neniam auxdis, kio okazis al la cxefgardisto kaj cxefservisto. Kompreneble neniu menciis la sxlosilojn kaj barelojn, dum la gnomoj restis en Lagurbo, kaj Bilbo atente ne malvidigis sin. Tamen, pri la veraj faktoj oni divenis multe pli ol oni sciis, kvankam sendube sinjoro Baginzo restis mistero minora. Cetere, la regxo nun sciis pri la gnoma komisio, aux kredis ke li sciis, kaj li diris al si:

“Nu bone, ni vidos! Neniu trezoro migros tra la Mornarbaro sen mia konsento pri la afero. Sed mi ne dubas, ke ili renkontigxos kun trista sorto, kaj tio estos justa!” Li ne kredis, ke gnomoj kapablos batali kaj mortigi drakojn kiel Smauxgon, kaj li suspektis, ke ili provos rompsxteli la drakon, kio montras, ke li estis sagxa elfo kaj pli sagaca ol la urbanoj. Tamen li ne tute pravis, kiel ni vidos. Li sendis siajn spionojn al la lagaj bordoj kaj kiel eble plej norden gxis la Monto, kaj komencis atendi.

Post du semajnoj Torino komencis pensi pri foriro. Dum la entuziasmo ankoraux favoris en la urbo, estis tauxge havigi al si helpon. Sed ne konvenus atendi por malfresxigi la fervoron. Li do parolis kun la Urbestro kaj ties konsilantaro, kaj anoncis, ke lia kunularo baldaux devos aliri la Monton.