John Tolkien: La hobito

Kaj Bilbo sidigxis sur segxo apud sia pordo, krucis la krurojn, kaj elblovis belan ringon da griza fumo, kiu supersxvebis en la aeron sen disigxi, transflosante la Monteton.

— Tre bele! — diris Gandalfo — Sed cxi-matene mi ne havas tempon por elblovi fumoringojn. Mi sercxas iun, kiu partoprenos aventuron, kiun mi organizas, kaj estas tre malfacile trovi iun.

— Nepre ne en nia regiono! Ni estas simpla gento, kaj al mi mem ne utilas aventuroj. Acxaj, konsternaj, nekomfortaj aferoj! Oni riskas malfrui vespermangxon! Mi ecx ne imagus kiel oni gxuas ilin, — diris nia sinjoro Baginzo, sxovante sian dikfingron sub la sxelkon, kaj denove elblovante ankoraux pli grandan fumoringon. Li prenis siajn matenajn leterojn, kaj eklegis sxajnigante ne plu rimarki la maljunulon. Li jam decidis, ke tiu vere ne estas tauxga persono, kaj ke li prefere foriru. Sed la maljunulo ne foriris. Li restis apoge de sia bastono, fikse rigardante la hobiton sen paroli, gxis kiam Bilbo igxis malkvieta kaj ecx kolera.

— Bonan matenon! — li diris fine. — Ni cxi tie ne deziras aventurojn, dankon! Vi eble provu sercxi post la Monteto aux trans la Akvo. — Tiel li volis diri, ke la konversacio estas finita.

— Kiom da sencoj havas via esprimo “Bonan Matenon”! — diris Gandalfo. — Nun vi diras tion por forigi min, celante ke estos bone nur kiam mi estos for.

— Certe ne, certe ne, estimata sinjoro. Mi ja konas vian nomon, cxu ne?

— Jes ja, estimata sinjoro. Mi konas la vian, sinjoro Bilbo Baginzo. Kaj vi ja konas la mian, kvankam vi ne memoras ke gxi apartenas al mi. Mi estas Gandalfo, kaj Gandalfo estas mi! Mi ne imagis, ke mi vivis tiel longe, por ke filo de Beladona Tjuko forsalutu min, kvazaux mi kolportus butonojn cxe l’ pordo!

— Gandalfo, Gandalfo! CXiele! CXu tiu vaganta sorcxisto, kiu donacis al la Maljuna Tjuko paron da magiaj juvelbutonoj, kiuj fermigxis senpere kaj malfermigxis nur je lia komando? CXu la ulo, kiu rakontis mirindajn fabelojn dum festoj pri drakoj, kaj goblenoj, kaj gigantoj, kaj liberigo de princinoj, kaj neatendita bonsxanco de idoj de vidvinoj? CXu la viro, kiu fabrikis tiel belajn artfajrajxojn! Mi memoras tiujn! La Maljuna Tjuko mendis ilin por la Somermeza Vespero. Grandioze! Ili supreniris kiel liliegoj, lupfauxkaj antirinoj kaj fajrocitizoj, sxvebante en la areo dum la tuta vespero.

Vi sendube rimarkis ke sinjoro Baginzo ne estis tiel senpoezia, kiel li emis pensi, kaj ke li ankaux tre sxatis florojn.

— Bona cxielo! — li dauxrigis. — Tiu Gandalfo kiu igis, ke tiom da kvietaj personoj ekiru en la naturon por frenezaj aventuroj. Por grimpi arbojn, viziti elfojn, veli sxipe al foraj strandoj! CXielego, la vivo estis tiel interes… mi volas diri, ke en la pasinteco vi tiom perturbis niajn kutimojn. Mi petas vian pardonon, sed mi tute ne sciis ke vi ankoraux praktikas.

— Kion mi do faru? — diris la sorcxisto. — CXiuokaze, mi kontentas ke vi memoras ion pri mi. Vi almenaux gxentile memoras miajn artfajrajxojn, kaj tio ankoraux estas esperiga. Pro la memoro de via avo Tjuko, kaj de kompatinda Beladona, mi certe donos al vi tion, kion vi petis.

— Mi pardonpetas, sed mi nenion petis!

— Jes ja! Dufoje. Mian pardonon. Mi donas gxin al vi. Fakte, mi intencas sendi vin al tiu aventuro. Tio amuzos min, kaj igos vin pli sana — kaj ankaux pli bonhava, versxajne, se iel vi travivos gxin.

— Pardonon! Mi ne volas aventurojn, dankon. Ne hodiaux. Bonan matenon! Sed bonvolu do veni iam por temangxi — iam ajn! Kial ne morgaux? Jes, venu morgaux, gxis revido!

La hobito turnis sin, kuretis post sian rondan verdan pordon, kaj fermis gxin kiel eble plej rapide, penante montrigxi ne tro malgxentila. CXar sorcxistoj estas sorcxistoj, malgraux cxio.

— Kial do mi nesingarde invitis lin temangxi? — li diris al si, enirante la provizejon. Li jam matenmangxis, sed sxajnis al li sane, post tia granda timo, ke li trinku ion kaj mangxu unu-du kukojn.

Tiutempe Gandalfo ankoraux staris antaux lia pordo, ridante longe sed silente. Poste li proksimigxis kaj per pinto de sia bastono gravuris strangan simbolon sur la bela verda antauxa pordo de la hobito. Poste li formarsxis, dum Bilbo formangxis sian duan kukon, pensante ke li sciis bone eviti aventurojn.

La sekvan tagon li preskaux forgesis Gandalfon. Li ne bone memoris aferojn, krom se li notis ilin en sia agendo por Rendevuoj tiele: “Gandalfo, Temangxo, Merkredon.” Sed hieraux li estis tro konfuzita por fari tion.

Antaux la temangxa horo sonoregis la antauxporda sonorilo, kaj li subite rememoris! Li kuris por varmigi la akvujon, preparis duan tason, subtason, plian kukon, kaj kuris porden.

“Mi pardonpetas pro la atendigo!” — li pretis diri, sed li vidis ke tie estis tute ne Gandalfo. Trovigxis gnomo, kun la barbo sxovita en oran zonon, kun la brilegaj okuloj sub ombre verda kapucxo. Tuj kiam malfermigxis la pordo, li pusxe eniris, kvazaux li estus atendata. Li pendigis sian mantelon sur la plej proksiman hokon kaj profunde riverencis:

— Dvalino, je via servo!

— Bilbo Baginzo, je la via! — diris la hobito, tro surprizita por starigi tujajn demandojn. Kiam la posta silento igxis tro malkomforta, li aldonis: — Mi estas trinkonta teon, bonvolu veni kaj kuntrinki. — Iom peza parolmaniero, sed li estis sincera. Cetere, kion vi farus se neinvitita gnomo venus pendigi siajn vestojn en via enirejo sen klarigoj?

Ili ne cxetablis longe, fakte ili jxus komencis la trian kukon, kiam sonoris ecx pli lauxte.

— Pardonu, — diris la hobito, kaj ekiris al la pordo.

“Jen vi alvenis, finfine!” — li dirus al Gandalfo cxi-foje, sed ne Gandalfo trovigxis. Anstataux li staris sur la sxtupo tre maljunaspekta gnomo kun blanka barbo, kaj skarlata kapucxo; ankaux li ensaltis tuj, kvazaux invitito, kiam la pordo estis malfermita.

— Mi vidas, ke ili jam alvenas, — li diris kiam li ekvidis la pendantan verdan kapucxon de Dvalino.

Li pendigis la sian, kiu estis rugxkolora, apude.

— Balino, je via servo! — li diris, tenante la manon sur la brusto.

— Dankon! — anhelis Bilbo.

Ne estis la gxusta esprimo, tamen “ili jam alvenas” perturbis lin. Li sxatis gastigi, sed li ankaux sxatis antauxkoni la gastojn, kaj li preferis propravole ilin inviti. Venis la terura ideo, ke baldaux mankos kukoj, kaj tiuokaze — li konis siajn devojn de la gastiganto, kaj li obeus ilin malgraux la gxeno — li devos mem rezigni pri mangxado.

— Venu, venu, kaj kuntrinku teon, — li sukcesis diri post profunda enspiro.

— Iom da biero pli tauxgus al mi, se estas al vi egale, kara sinjoro, — diris Balino kun la blanka barbo, — kaj ne tro gxenus min kuko, grenumita kuko, se vi havas iom.

— Multe da, — la hobito auxdis sin diri, kaj li sentis sin ankaux forkuri al la kelo por plenigi krucxon da biero, kaj poste al la provizejo por preni du bele rondajn grenkukojn, kiujn li jxus bakis dum la posttagmezo por sia post-vespermangxa mangxeto.

Kiam li revenis, Balino kaj Dvalino cxetable parolis kiel bonaj amikoj — fakte ili estis fratoj. Bilbo surtabligis la bieron kaj kukojn antaux ili, kiam lauxte sonoris kaj resonoradis.

“Certe Gandalfo nun “elvenis, — li pensis anhelante gxis la fino de la koridoro. Sed ne. Jen du novaj gnomoj, ambaux kun bluaj kapucxoj, argxentaj zonoj, kaj flavaj barboj, kaj ambaux portis sakojn kun laboriloj kaj fosilon. Ili ensaltetis tuj, kiam malfermigxis la pordo, kaj Bilbo ecx ne surprizigxis.

— Kiel mi servu vin, karaj gnomoj? — li diris.

— Kilio je via servo! — diris unu.

— Kaj Filio! — aldonis la alia, kaj ili riverencis, majeste forsvingante siajn kapucxojn.

— Je la viaj, kaj je tiu de viaj familioj! — respondis Bilbo, memorante la formulon cxi-foje.

— Dvalino kaj Balino jam estas, mi vidas, — diris Kilio. — Ni iru al la amaso.