Andrzej Ziemiański - Przesiadka W Piekle

– I co, panie doktorze? – powiedział ochrypłym głosem. – Jak to wygląda?

Kaminsky powoli podniósł oczy znad papierów.

– Tak, jak wyglądać nie powinno – odparł zwięźle.

– Nie mam żadnej szansy?

Lekarz nie odpowiedział. Wyjął z szuflady grzebień, podszedł do niego i zaczął rozczesywać mu włosy. Fargo zetknął się kiedyś z opinią, że wszyscy psychiatrzy są po części wariatami, ale nigdy jeszcze nie był skłonny dać temu wiary tak, jak w tej chwili.

– Wydusi pan wreszcie coś z siebie, czy nie? – warknął. Kaminsky ponownie zajął swój fotel, obracając grzebień w palcach.

Cisza przeciągała się nieznośnie.

– Tak jak sądziłem, nie ma pan na głowie blizn – podjął nagle tonem krańcowego zniechęcenia. – To dowodzi, że nie przeprowadzono żadnej operacji na pana mózgu. Ale to niemożliwe, żeby nie pamiętał pan kompletnie niczego, zachowując się jednocześnie w sposób… – urwał, ze złością rzucając grzebień. – To znaczy… wszystko jest możliwe. Zawsze można znaleźć jakieś precedensy, ale… – plątał się coraz bardziej. – Nie wiem. Poza operacją są, co prawda, inne metody blokowania pamięci, ale one nigdy nie zostawiają tak kompletnego zera… I to bez żadnych skutków ubocznych. Chyba że… – zamyślił się na chwilę. – Chyba że procesu blokowania dokonano w momencie najwyższego napięcia psychicznego, jakiegoś szoku czy nieprawdopodobnego wręcz stresu… – I nie da się tego odkręcić?

– Gdyby stało się to w jakichś ekstremalnych warunkach – ciągnął – to może… Nie, bzdura – pochylił się znowu nad papierami. – Ma pan ciekawy typ osobowości – zmienił nagle temat, jakby chciał się uwolnić od męczących go wątpliwości. – Nazwałbym ją „wchłaniającą”, niesłychanie łatwo przyswajającą wszystko co nowe i obce. Ale to akurat niczego nie wyjaśnia.

Fargo zastanawiał się, czy to, co powiedział lekarz, może mieć jakiś związek z jego niesamowitymi zdolnościami. Po namyśle odrzucił jednak tę możliwość.

– Pan musi coś pamiętać! – Kaminsky nagle podniósł głos. – Coś musiało w panu zostać! Cokolwiek!

– Chryste, przecież mówiłem… – zmęczenie potęgowało nastrój rozgoryczenia.

– Proszę się skupić. Może jakieś zamazane obrazy?

– Nie.

– Jakieś gesty? – Lekarz napierał coraz ostrzej. – Słowa?

– Słowa? – Fargo wzruszył ramionami. – Pamiętam słowa piosenki. Tylko parę wersów, chyba jedną zwrotkę, a może refren.

– Co? – Kaminsky spojrzał na niego w skupieniu.

– Słowa piosenki. „Więc zabierz, zabierz mnie do ogrodu rozkoszy, gdzie sekretne pocałunki na górze wiatru…” – urwał widząc, że lekarz śmieje się coraz głośniej.

– Czy coś się stało?

Kaminsky rozparł się wygodnie w trzeszczącym fotelu.

– Po prostu jesteśmy w domu.

– Ta piosenka… To coś znaczy?

– Tak. Myślę, że zastosowano wobec pana niezwykle rzadką metodę blokowania pamięci – potarł brodę. – To już wyższa szkoła jazdy. Takich cudów dokonują tylko naprawdę dobrzy specjaliści. Zapewne kazano panu powtarzać bezmyślnie te rymy, żeby choć częściowo wyłączyć świadomość i wtedy dokonano zabiegu. Stąd też z całej przeszłości pamięta pan tylko tę zwrotkę.

– Ale mówił pan, że nie mam żadnej blizny.

– To… nie była operacja w klasycznym tego słowa rozumieniu. Są też… inne metody.

Fargo odruchowo zacisnął pięści.

– Czy… czy to jest odwracalne?

Kaminsky zapalił papierosa Przedłużającą się, pełną napięcia ciszę przerwało jedno słowo: – Tak. Lekarz przysunął sobie popielniczkę.

– Niemniej, nie jest to proste – pedantycznie zebrał palcem odrobiny popiołu z lśniącego blatu biurka. – Myślę, że specjalista, który się tego podjął, zostawił sobie jakąś furtkę. Bardzo możliwe, że uwarunkowano pana na jakiś środek chemiczny, może lekarstwo… Jeżeli pan je zażyje, pamięć powróci sama.

– Myśli pan, że to możliwe? – Fargo aż się poderwał z fotela.

– Owszem. – Kaminsky powstrzymał go ruchem ręki. – Ale niech pan nie biegnie do najbliższej apteki i nie pcha do ust wszystkiego, co tylko podejdzie pod rękę. Prędzej się pan zatruje albo bezwiednie wyleczy z kamicy nerkowej, niż przypomni przeszłość – uśmiechnął się ironicznie. – Ten środek to na pewno nie aspiryna.

Lekarz pochylił się i szybko napisał coś na jednym ze spiętych zszywką arkusików.

– Skieruję pana do jednego z najlepszych specjalistów w tym kraju – na marginesie zanotował kilka uwag. – To doktor Frederic Jastrow, mieszka niedaleko stąd, na przedmieściach. Jeśli on panu nie pomoże, to… – potrząsnął głową. – Może spróbuje pan w Unii, może w Stanach…

Fargo zerknął na trzymaną w ręce kartkę, potem złożył ją pieczołowicie i schował do kieszeni.

– Na pewno spróbuję – powiedział, wstając z fotela.

– Proszę pana, już dojeżdżamy.

Fargo drgnął na tylnym siedzeniu taksówki. Nie spał ani przez chwilę. Jego bezruch nie wynikał z monotonii krajobrazu widocznego za zamkniętymi szczelnie szybami. Natłok myśli i oczekiwań związanych z mającą nastąpić wizytą szarpał nerwy i nie pozwalał skupić się na czymkolwiek innym. Wiedział, że niezależnie od tego, czy spełnienie marzeń leży w zasięgu jego ręki, czy nie, musi zachować jasność umysłu.

– Poczeka pan na mnie – mruknął do kierowcy.

– Długo?

– Aż wrócę – rzucił do skrytki kilka banknotów. Czarna twarz rozjaśniła się w uśmiechu.

– Jasne, będę czekał aż do końca świata albo i dłużej – sprawna dłoń dyskretnie przeliczyła szeleszczące papierki. – No, jesteśmy na miejscu.

Samochód zatrzymał się na podjeździe ogromnego domu zbudowanego w starym, kolonialnym stylu.

– Proszę bardzo – kierowca zdalnie otworzył tylne drzwi – będę czekał o tam – wskazał ręką drugą stronę ulicy. – W cieniu.

Fargo wysiadł, powoli prostując zdrętwiałe podczas jazdy mięśnie. Nie interesowało go piękno okolicy ani żadne architektoniczne subtelności. Podszedł wprost do dębowych, przytłaczających swym ogromem drzwi i nacisnął dzwonek. Mimo że dom zdawał się pusty, prawe skrzydło wrót otworzyło się prawie natychmiast. Nie było też słychać najmniejszego nawet skrzypnięcia, a uroda dziewczyny, która stanęła przed nim, mile go zaskoczyła.

– Czy zastałem doktora Jastrowa?

– A… jest pan umówiony?

Przemknęło mu przez głowę, że mógł wcześniej zadzwonić.

– Bardzo mi zależy na tej wizycie… – zawahał się. Kitel okrywający dziewczynę świadczył, że raczej nie jest córką ani „zaprzyjaźnioną” sekretarką właściciela domu. Ciągle niepewny reakcji wsunął do jej kieszeni banknot o wysokim nominale. – Byłbym bardzo zobowiązany…

– Proszę – wpuściła go do przestronnego holu. – Zobaczę, co się da zrobić.

Chciał zaczekać przy drzwiach, ale kobieta wskazała mu drogę.

– Proszę – powtórzyła.

Poprowadziła go w górę szerokimi marmurowymi schodami wprost do zaskakująco skromnie urządzonej biblioteki służącej Jastrowowi za poczekalnię.

– Chwileczkę.

Otworzyła pobliskie drzwi, znikając za ich skrzydłem, ale nie szła dalej. Fargo słyszał, jak mówiła do kogoś szeptem, ale zrozumiał tylko kilka oderwanych słów. Wykrzywił wargi, kiedy po chwili drzwi otworzono na całą szerokość.

– Pan doktor prosi.

Wkroczył do obszernego, urządzonego z ascetyczną skromnością gabinetu. Pielęgniarka zamknęła za nim drzwi, sama zostając na zewnątrz. Dopiero wtedy spojrzał na siedzącego za biurkiem człowieka. Sucha, wręcz wychudła twarz okolona jasnymi, dobrze utrzymanymi włosami i markowe ubranie w niczym nie przywodziły na myśl starego szalonego naukowca, jakiego można by się spodziewać w takiej samotni. Obraz nowoczesnego i przy zdrowych zmysłach pracownika nauki burzył tylko jeden szczegół. Papieros, zamiast tkwić w znieruchomiałych przy ustach palcach, dopalał się w fałdach kosztownego swetra, powoli napełniając pomieszczenie swądem tlącej się wełny.