Robin Hobb: Czarodziejski Statek

Tom I cyklu Kupcy i ich Żywostatki

Przełożyła: Ewa Wojtczak

Autor pragnie podziękować Gale Zimmerman z “Software Alternatives” w Tacomie, stan Waszyngton za szybką i przepełnioną współczuciem pomoc w usunięciu wirusa komputerowego, który zjadł niemal całą tę powieść.

Maulkin podniósł się nagle z legowiska i dziko otrząsnął. W górę pofrunęła chmura maleńkich drobinek zmieszanej z piaskiem i błotem starej skóry, natomiast większe płaty opadły z węża niczym pozostałości snów po przebudzeniu. Długie, faliste ciało Maulkina powoli przybrało kształt ruchliwej pętli – stwór czochrał się, usiłując się pozbyć ostatnich skrawków starej powłoki. Gdy błotniste dno znieruchomiało, przywódca zlustrował wzrokiem dwa tuziny węży, które wygrzewały się wokół niego na przyjemnie szorstkiej ziemi. Potrząsnął wielką grzywiastą głową, potem przeciągnął się wyprężając wszystkie mięśnie ogromnego ciała.

– Czas – oświadczył głębokim, gardłowym głosem. – Nadszedł już czas.

Towarzysze Maulkina bacznie się w niego wpatrywali wielkimi zielonozłotomiedzianymi oczami. Shreever odezwała się w imieniu całej grupy.

– Dlaczego? Woda jest tu ciepła, jedzenie łatwe do zdobycia. Zima nie nadejdzie jeszcze przez sto lat. Dlaczego musimy stąd odejść?

Maulkin przez chwilę wił się spokojnie i w milczeniu. Świeżo odkryte łuski błyskały olśniewająco w nasyconym błękitem słonecznym świetle, zwłaszcza wypolerowane długim muskaniem złote oka, biegnące przez całe ciało i nadające przywódcy wygląd starożytnego stworzenia. Potrafił sobie przypomnieć niektóre sprawy, sprawy z odległej przeszłości. Pamiętał je niestety w sposób nie do końca wyraźny i nie zawsze logiczny. Jak wielu spośród tych, którzy rozumieli swoje czasy oraz posiadali wiedzę o wcześniejszych żywotach, Maulkin często bywał roztargniony i chaotyczny.

Potrząsał grzywą tak długo, aż opary własnej paraliżującej trucizny stworzyły bladą poświatę wokół jego głowy. Połknął toksynę, po czym z rykiem wypuścił ją przez skrzela.

– Bo teraz nadeszła pora! – powiedział uparcie.

Pospiesznie oddalił się od pozostałych, wystrzelił na powierzchnię, wznosząc się precyzyjniej i szybciej niż wodne pęcherzyki. Wysoko ponad kłębowiskiem przebił górną granicę i wyskoczył na krótko w wielki Kraj Niedostatku, po czym ponownie zanurkował. Szaleńczo pływał wokół swoich towarzyszy, w milczeniu zataczając szybkie kręgi.

– Niektóre wężowiska już odpłynęły – oświadczyła Shreever w zadumie. – Nie wszystkie, nawet nie większość, lecz wystarczająco wiele, byśmy dostrzegli ich brak, kiedy podnieśliśmy się w Kraj Niedostatku, by zaśpiewać. Może rzeczywiście nadeszła pora.

Sessurea umościł się wygodniej w błocie.

– A może wcale nie nadeszła – zauważył leniwie. – Sądzę, że powinniśmy poczekać, aż wyruszy wężowisko Aubrena. Aubren jest… bardziej wiarygodny od Maulkina.

Leżąca obok niego Shreever dźwignęła się nagle z błota. Połyskujący szkarłat jej nowej skóry wyglądał niesamowicie. Kasztanowate strzępy ciągle jeszcze zwisały z jej ciała. Oderwała wielki płat, przełknęła go i dopiero wtedy się odezwała.

– Skoro nie ufasz słowom Maulkina, może powinieneś się przyłączyć do Aubrena. Ja, w każdym razie, podążam na północ za naszym przywódcą. Lepiej wyruszyć zbyt szybko niż za późno. Może warto wybrać się w drogę wcześniej zamiast płynąć wraz z dziesiątkami innych wężowisk, tocząc z nimi walkę o pożywienie. – Poruszyła się wdzięcznie, układając swe ciało w węzeł i ścierając ostatnie fragmenty starej skóry. Potrząsnęła grzywą, potem odrzuciła głowę w tył. Jej przeraźliwy ryk wzburzył wodę. – Idę, Maulkinie! Podążę za tobą! – Podniosła się i przyłączyła do przywódcy, który nadal krążył w górze w wężowym tańcu.

Pozostałe wielkie węże jeden po drugim uwolniły długie ciała z przywierającego błota i starej skóry. Wszyscy, nawet Sessurea, wstali z głębin i poczęli krążyć w ciepłej wodzie tuż pod powałą Krainy Obfitości, łącząc się w rytualnym tańcu. Podążą zatem na północ, z powrotem do wód, z których przybyli już tak dawno temu, że jedynie bardzo nieliczni zatrzymali wspomnienie tamtych wydarzeń.

Kennit szedł brzegiem, nie zważając na słone fale, które obmywały mu buty, lizały piaszczystą plażę i zalewały ślady stóp. Nie przestawał śledzić wzrokiem nierównego pasa wyrzuconych przez wodę wodorostów, muszli i pniaków. Zaczął się odpływ i każda kolejna przykrywająca ląd fala była krótsza od poprzedniej. Kiedy słona woda cofnie się po ciemnym piasku, pojawią się starte fragmenty iłołupka i kępy wodorostów, które obecnie jeszcze kryły się pod falami.

Po drugiej stronie Wyspy Innego Ludu, w Zatoce Fałszywej, kotwiczył dwumasztowy żaglowiec Kennita, “Marietta”. Kapitan przywiódł go tam, gdy poranne wiatry przegnały z nieba ostatnie ślady burzy. Trwał jeszcze wtedy przypływ i ostre skały słynnej zatoczki niechętnie wyłaniały się spod spienionej zielonej piany. Ze statku Kennit i Gankis przypłynęli na gigu, przemknąwszy się między pokrytymi pąklami skałami. Wysiedli na maleńkim półksiężycu ciemnej piaszczystej plaży, która całkowicie znikała, kiedy burzowe wiatry pędziły na nią ogromne fale. W górze majaczyły łupkowe klify, a rośliny zimozielone – tak ciemne, że wydawały się niemal czarne – chyliły się niepewnie, stawiając opór dominującym wiatrom. Nawet Kennitowi, człowiekowi o stalowych nerwach, wspinaczka skojarzyła się z wkraczaniem w paszczę potwora.

Kennit i Gankis zostawili chłopca pokładowego imieniem Opal na straży przy gigu, ponieważ niestrzeżonym statkom i łodziom w Zatoce Fałszywej często przytrafiały się dziwaczne i nieszczęśliwe wypadki. Gdy kapitan rozkazywał Gankisowi pójść ze sobą, kątem oka dostrzegł paniczny strach w oczach pozostawianego przy wyciągniętej na brzeg łódce chłopca. Kennit i Opal wymienili spojrzenia, po czym kapitan zagapił się przez ramię na zalesione szczyty klifów, wreszcie wpatrzył się niespokojnie w miejsce postoju “Marietty”. Statek naprężał się na kotwicach, jakby pragnął dać się porwać nurtowi pędzącemu obok ujścia zatoczki.

O niebezpieczeństwach zagrażających osobom odwiedzającym tę wyspę krążyły już legendy. Nie chodziło jedynie o “wrogie nastawienie” najlepszego kotwicowiska na wyspie, ani o niesamowite wypadki, które przytrafiały się tu statkom i ich pasażerom. Całą wyspę chroniła osobliwa magia Innego Ludu. Kennit poczuł jej działanie natychmiast, gdy wraz z Gankisem ruszyli ścieżką, prowadzącą z Zatoki Fałszywej na Plażę Skarbów. Jak na tak rzadko używaną trasę, czarny żużel był cudownie oczyszczony z opadłych liści i wszędobylskiego zielska. Na rosnące wokół idących, obciążone kryształowymi kropelkami liście paproci, z drzew kapał spóźniony deszcz, pozostały po zeszłonocnej burzy. Powietrze było chłodne i rześkie. Jaskrawobarwne kwiaty, wszystkie przynajmniej dorównujące wysokością człowiekowi, płonęły na tle półmroku zacienionego leśnego poszycia. Ponętne zapachy tych kwiatów unosiły się w porannym powietrzu, nakłaniając ludzi do porzucenia własnych poszukiwań i penetracji ich świata. Zdecydowanie mniej przyjazne wydawały się połyskujące pomarańczowe grzyby, które porastały pnie wielu drzew. Ich szokujący odcień przywodził Kennitowi na myśl pasożytniczy głód. Ścieżkę przecinała – podobnie jak paprocie obwieszona delikatnymi kropelkami – pajęcza sieć, zmuszając wędrowców do pochylenia pleców. Pająk, który siedział na brzegu splotu, był równie intensywnie pomarańczowy jak grzyby i prawie tak duży jak dziecięca pięść. W pajęczynie tkwiła uwięziona zielona rzekotka, szarpiąc się z lepkimi pasmami, pająk wszakże nie okazywał śladu zainteresowania. Przerażony Gankis cicho jęknął, przycupnąwszy, by przejść pod siecią.