Patricia McKillip: Dziedziczka Morza i Ognia

— Ma jakieś kłopoty? — spytał Morgon. Duac spojrzał na niego z zaskoczeniem, a potem pokręcił głową.

— Nie… nie sądzę. Niczego takiego nie wyczuwam.

— No to wiem, dokąd mógł się udać. Znajdę go. Rood podszedł do nich z drugiego końca sali. Twarz miał mokrą od łez; była znajomo surowa, taka sama jak na studiach i podczas bitew.

— Pomogę ci — zwrócił się cicho do Morgona.

— Roodzie…

— To mój ojciec. Jesteś największym Mistrzem królestwa. A ja tylko Czeladnikiem. I niech mnie pogrzebią w Hel obok Farra, jeśli pozwolę ci wyjść z tej sali tak, jak do niej wszedłeś: samemu.

— Nie wyjdzie stąd sam — wtrąciła Raederle.

— Nie zostawicie mnie chyba samego z tymi królami, Roodzie? — zaprotestował Duac, zniżając głos. — Nie znam nawet imion połowy z nich. Tych w sali można na jakiś czas udobruchać, ale na jak długo? Powstanie Aum i zachodnie Hel; w An mieszka może z pięcioro ludzi, którzy nie wpadną w panikę, między nimi ty i ja.

— Ja?

— Żaden upiór nie wejdzie już nigdy do tego domu — powiedział Morgon. Na oczach wszystkich zważył czaszkę w ręku, a potem cisnął ją Farrowi. Król złapał ją w powietrzu, trochę zaskoczony, jakby zapomniał, kim jest. Morgon potoczył wzrokiem po nieruchomym, upiornym zastępie. — Chcecie wojny? — spytał. — Dam wam taką. Rozpaczliwą wojnę o samą ziemię. Jeśli ją przegracie, będziecie się snuć jak smutek z jednego końca królestwa w drugi, nie znajdując miejsca na spoczynek. Co zyskaliście, zaganiając na śmierć byka Cyba Croega.

— To była zemsta — bąknął Farr.

— Tak. Powiedzmy. Ale jeśli zajdzie taka potrzeba, zamknę przed wami ten dom. Zrobię wszystko, do czego mnie zmusicie. I nie obchodzą mnie śluby umarłych z An.

— Nie masz takiej władzy nad umarłymi z An — odezwał się Oen. Coś twardego jak granit góry Erlenstar pojawiło się w oczach Morgona.

— Nauczyłem się tego od pewnego Mistrza — powiedział. — Możesz w nieskończoność prowadzić swoje prywatne, nie mające znaczenia wojny. Możesz też walczyć z tymi, którzy dali Oenowi jego ziemdziedzica i którzy, jeśli im na to pozwolisz, zniszczą Anuin, Hel i ziemię, z którą jesteś związany. I to — dodał — powinno wam obu przemówić do rozumu.

— Jaki mamy wybór? — spytał Evern Sokolnik.

— Nie wiem. Może żadnego. — I, zaciskając pięść, dorzucił szeptem: — Przysięgam na swoje imię, że jeśli będę w stanie, dam wam wybór.

Wśród żywych i umarłych znowu zaległa cisza. Morgon odwrócił się do Duaca i ten zrozumiał w lot pytanie w jego oczach.

— Rób na tej ziemi, co zechcesz — powiedział opryskliwie. — Proś mnie, o co zechcesz. Nie jestem Mistrzem, ale zdaję sobie sprawę, co powiedziałeś i zrobiłeś w tym domu. Nawet nie zaczynam jeszcze rozumieć. Nie wiem, skąd u ciebie władza nad prawem ziemi An. Podyskutujecie o tym późnej z moim ojcem, kiedy go odnajdziesz. Wiem tylko, że instynkt każe mi ufać ci ślepo. Bez oglądania się na rozsądek.

Podał Morgonowi miecz. Światło słoneczne zaigrało w gwiazdkach. Morgon nie poruszył się. Chciał coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Odwrócił się nagle ku otwartym drzwiom; obserwującą go Raederle zastanowiło, co też widzi za dziedzińcem, za murami Anuin. Po chwili wyciągnął rękę i odebrał miecz od Duaca.

— Dziękuję. — Ujrzeli na jego twarzy lekkie zakłopotanie i wspomnienie, które raczej nie wiązało się z bólem. Dotknął wolną ręką policzka Raederle i ta uśmiechnęła się. — Nie mam ci nic do zaoferowania — powiedział. — Nawet korony Pevena. Nawet pokoju. Ale czy zgodzisz się zaczekać na mnie jeszcze czas jakiś? Nie wiem, niestety, jak długo. Muszę zajrzeć na Hed, a potem do Lungold. Spróbuję… spróbuję…

Uśmiech spełzł z jej twarzy.

— Morgonie z Hed — powiedziała spokojnie — jeśli wyjdziesz za ten próg beze mnie, rzucę klątwę na twój następny krok i na następny, i obojętne gdzie się skierujesz, droga zaprowadzi cię zawsze do mnie.

— Raederle…

— Potrafię to. Chcesz się przekonać?

Milczał, zmagając się ze swą tęsknotą i z lękiem przed nią.

— Nie — powiedział. — Dobrze. Czy zaczekasz na mnie na Hed? Sądzę, że zdołam dowieźć cię tam bezpiecznie.

— Nie.

— To może…

— Nie.

— Rozumiem. Czy więc…

— Nie.

— A czy pójdziesz ze mną? — wyszeptał. — Bo nie zniosę rozłąki.

Zarzuciła mu ręce na szyję, ciekawa, co za dziwną, niebezpieczną przyszłość właśnie sobie wytargowała.

— Tak już lepiej — powiedziała, kiedy ją objął i przyciągnął do siebie z ognistą determinacją. — Bo przysięgłam na imię Ylona, że nigdy się nie rozstaniemy.