Terry Pratchett - Eryk

Vassenego zbladł. Jego patrycjuszowskie nozdrza rozszerzyły się jak dysze wlotowe odrzutowca. Wszystko w nim mówiło: ty nadęta kreaturo, oczywiście, że zachęcaliśmy do buntu; przecież jesteśmy demonami. A ja sam budziłem wściekłość w umysłach młodych książąt, kiedy ty zachęcałeś koty, żeby zostawiły martwe myszy pod łóżkiem. Ty małostkowy, biurokratyczny tępaku!

Wszystko w nim to mówiło oprócz głosu, który zabrzmiał całkiem spokojnie.

— Nikt w to nie wątpi, sire.

— Więc szukajcie jeszcze raz! A demon, który ich wpuścił, ma zostać ciśnięty do najgłębszej otchłani i rozerwany na strzępy. Czy to jasne?

— Stary Urglefloggah, sire? — Vassenego uniósł brwi. — zachował się niemądrze, to prawda, ale jest lojalnym…

— Czyżbyś chciał mi się sprzeciwić?

Vassenego zawahał się. Chociaż prywatnie uważał króla za okropnego władcę, to jednak — jak wszystkie demony — głęboko wierzył w hierarchię. Zbyt wiele młodych demonów szukało dróg awansu, by najstarsi lordowie otwarcie demonstrowali metody królobójstwa i przewrotów — niezależnie od prowokacji. Vassenego miał swoje plany i nie zmierzał teraz wystawiać ich na szwank.

— Nie, sire — zapewnił. — Ale to oznacza, sire, że wrota strachu nie będą…

— Natychmiast!

Przed wrotami strachu stanął Bagaż.

Nie da się opisać, do jakiej wściekłości może doprowadzić dwukrotne przebiegnięcie prawie całej długości continuum czasoprzestrzennego, a bagaż już na początku był dość zirytowany. Przyjrzał się zamkom. Przyjrzał się zawiasom. Cofnął się trochę i zdawało się, że czyta nowy napis nad bramą.

Być może rozzłościł go jeszcze bardziej. Lecz u Bagażu trudno było cokolwiek stwierdzić dokładnie, ponieważ i tak cały swój czas spędzał — można tak to określić — za horyzontem zdarzeń wrogości.

Wrota do Piekła były prastare. Nie tylko czas i gorąco wypaliły drewno w coś przypominającego ciemny granit. Wrota wchłaniały lęk i mroczną złą wolę. Były czymś więcej niż dwoma przedmiotami wypełniającymi otwór w ścianie. Były dostatecznie świadome, by niewyraźnie zdawać sobie sprawę z tego, co może je czekać w bliskiej przyszłości.

Widziały, jak Bagaż odchodzi po piasku, rozprostowuje nogi, przykuca.

Szczęknął zamek. Sworznie cofnęły się pospiesznie. Ciężkie sztaby wyskoczyły z zaczepów. Wrota otworzyły się gwałtownie, uderzając o ściany korytarza.

Bagaż rozluźnił się. Wyprostował. Ruszył przed siebie. Niemal się puszył. Przeszedł między naprężonymi zawiasami, a kiedy był już prawie po drugiej stronie, odwrócił się i wymierzył bliższemu skrzydłu wrót solidnego kopniaka.

Był to ogromny kołowrót. Niczego nie napędzał, a jego łożyska zgrzytały głośno. Stanowił realizację jednego z bardziej natchnionych pomysłów Astfgla i nie służył do niczego. Miał jedynie pokazywać kilkuset ludziom, że jeśli swoje życie uważali za pozbawione sensu, to niczego jeszcze nie widzieli.

— Nie możemy tkwić tu przez wieczność — stwierdził Rincewind. — Musimy coś robić. Jeść, na przykład.

— To jedna z największych zalet bycia duszą potępioną — odparł Ponce da Quirm. — Znikają wszystkie dawne cielesne troski. Oczywiście, pojawia się całkiem nowy zestaw trosk, ale zawsze uważałem, że w każdej sytuacji należy szukać jasnych stron.

— Jakimtam! — wrzasnęła papuga, siedząca mu na ramieniu.

— To dziwne — zastanowił się Rincewind. — Nie wiedziałem, że zwierzęta mogą iść do Piekła. Chociaż doskonale rozumiem, dlaczego w tym przypadku zrobili wyjątek.

— Wypchaj się, magu!

— Nie rozumiem, dlaczego nas tutaj nie szukają — wtrącił Eryk.

— Siedź cicho i maszeruj — odparł Rincewind. — Dlatego, że są głupi. Nie mogą sobie wyobrazić, że robilibyśmy coś takiego.

— Tak, I pod tym względem mają rację. Ja też nie mogę sobie wyobrazić, że robimy coś takiego.

Rincewind podeptał chwilę. Obserwując przebiegające obok gromady szukających go demonów.

— A więc nie znalazłeś Źródła Młodości? — zapytał czując, że powinien podtrzymać rozmowę.

— Ależ znalazłem — zawołał urażony da Quirm. — czyste źródełko ukryte w głęboko w dżungli. I napiłem się z niego. A raczej pociągnąłem sobie solidnie, to chyba lepsze określenie.

— I…?

— Zdecydowanie działało. Tak. Przez pewien czas wyraźnie czułem, że młodnieję.

— Ale… — Rincewind szerokim gestem wskazał da Quirma, kołowrót i wysokie wieże Piekła.

— Ach — westchnął starzec. — To właśnie jest najbardziej denerwujące. Tyle czytałem o Źródle… Można by pomyśleć, że we wszystkich tych księgach ktoś przynajmniej wspomni kluczową informację na temat wody.

— To znaczy?

— Pić po przegotowaniu. To wszystko wyjaśnia, prawda? Szkoda.

Bagaż biegł truchtem po spiralnej drodze łączącej kręgi Piekła. Nawet w normalnych okolicznościach nie zwracałby pewnie na siebie uwagi. Jeśli już, to był wręcz mniej zdumiewający niż większość tutejszych lokatorów.

— To nudne — poskarżył się Eryk.

— O to właśnie chodzi — wytłumaczył mu Rincewind.

— Nie powinniśmy się tu chować, tylko szukać wyjścia!

— Może i tak, ale stąd nie ma wyjścia.

— Owszem, jest — zabrzmiał głos za plecami Rincewinda.

Był to głos człowieka, który widział już wszystko i wcale mu się nie podobało.

— Lavaeolus? — zdumiał się Rincewind.

Jego przodek maszerował tuż za nim.

— Wrócisz cały i zdrowy — rzekł z goryczą Lavaeolus. — Tak powiedziałeś. Ha! Przez dziesięć lat jedna wpadka po drugiej. Mogłeś uprzedzić kumpla.

— Ehm… — wykrztusił Eryk. — Nie chcieliśmy zmieniać biegu historii.

— Nie chcieliście zmieniać biegu historii — powtórzył wolno Lavaeolus. Spuścił głowę i spojrzał na drewniane szczeble kołowrotu. — Aha. To dobrze. To wszystko tłumaczy. Lepiej się czuję z tą świadomością. W imieniu biegu historii chciałbym wam serdecznie podziękować.

— Przepraszam — wtrącił Rincewind.

— Tak?

— Mówiłeś, że jest jakaś droga na zewnątrz.

— A tak. Tylne wyjście.

— A gdzie?

Lavaeolus na chwilę przestał deptać i wskazał poza mglistą pustkę.

— Widzisz ten łuk. O tam?

Rincewind wytężył wzrok.

— Mniej więcej — odparł. — Czy to ono?

— Tak. Długa, stroma wspinaczka. Ale nie wiem, dokąd prowadzi.

— Jak się o nim dowiedziałeś?

— Zapytałem demona. — Lavaeolus wzruszył ramionami. — Na wszystko jest prosty sposób.

— Cała wieczność minie, zanim tam dojedziemy — oświadczył Eryk. — To po drugiej stronie. Nigdy nam się nie uda.

Rincewind kiwnął głową i zasmucony podjął nieskończony marsz. Po kilku minutach podniósł głowę.

— Czy nie zauważyłeś, że idziemy chyba szybciej?

Eryk obejrzał się.

Bagaż wszedł na pokład i teraz próbował ich dogonić.

Astfgl stanął przed zwierciadłem.

— Pokaż mi to, co widzą — rozkazał.

Tak panie.

Król przez chwilę wpatrywał się w wirujący obraz.

— Powiedz, co to znaczy — zażądał.

Jestem tylko lustrem, panie. Skąd mogę wiedzieć?

Astfgl warknął gniewnie.

— A ja jestem władcą Hadesu — oznajmił i machnął trójzębem. — I gotów jestem zaryzykować następne siedem lat pecha.

Zwierciadło rozważyło wszelkie możliwości.

Być może słyszę zgrzyty, panie, spróbowało.

— I?