Terry Pratchett - Zbrojni

…dzyń… dzyń… dzyń… dzyń…

Marchewa przytaknął.

— Tak. Ale osobiste to nie to samo, co ważne.

Vimes spojrzał wzdłuż swego ramienia. Twarz doktora Crucesa, z otwartymi ze zgrozy ustami, kołysała się na końcu luty.

…dzyń… dzyń… dzyń… dzyń… dzyń…

— Kapitanie Vimes…

…dzyń.

— Kapitanie? Odznaka numer 177, kapitanie. Nigdy nie zbrukało jej nic oprócz brudu.

Niezmożony duch rusznica, płynący wzdłuż ramion Vimesa, napotkał maszerujące z naprzeciwka armie czystej, upartej vimesowości.

— Na pańskim miejscu odłożyłbym go, kapitanie. Nie jest panu potrzebny — mówił Marchewa, jakby zwracał się do małego dziecka.

Vimes patrzył na przedmiot, który trzymał w rękach. Teraz krzyk rozbrzmiewał ciszej, stłumiony.

— Rzućcie to, strażniku! To rozkaz!

Rusznic uderzył o podłogę. Vimes zasalutował i dopiero wtedy uświadomił sobie, co robi. Zamrugał, patrząc na Marchewę.

— Osobiste nie jest tym samym, co ważne? — zapytał.

— Posłuchaj mnie — odezwał się Cruces. — Przykro mi z powodu… dziewczyny, ale to był wypadek; chciałem tylko… Mam dowody! Mam…

Cruces właściwie nie zwracał uwagi na strażników. Porwał z biurka i pomachał skórzaną teczką.

— Są tutaj! Wszystko tu jest, sire! Dowody! Edward był głupi, uważał, że to tylko korona i ceremonie, nie miał pojęcia, co naprawdę znalazł! A potem, zeszłej nocy, to było jak…

— Nie jestem zainteresowany — wymamrotał Vimes.

— Miasto potrzebuje króla!

— Nie potrzebuje morderców — odparł Marchewa.

— Ale…

I nagle Cruces skoczył… Porwał z podłogi rusznic.

W jednej chwili Vimes starał się uporządkować swoje myśli, a w następnej uciekały już w najdalsze zakamarki świadomości. Patrzył prosto w wylot lufy — uśmiechała się do niego.

Cruces oparł się chwiejnie o kolumnę, ale rusznic pozostał nieruchomy, skierowany w Vimesa.

— Wszystko tam jest, sire — mówił Cruces. — Wszystko spisane. Cała historia. Znamiona, przepowiednie, genealogia i w ogóle. Nawet twój miecz. To jest ten miecz!

— Doprawdy? — zdziwił się uprzejmie Marchewa. — Mogę zobaczyć?

Opuścił miecz, podszedł do biurka i — ku przerażeniu Vimesa — wyjął z teczki plik dokumentów. Cruces z aprobatą pokiwał głową, jakby obserwował grzecznego chłopczyka.

Marchewa przeczytał jedną stronicę, odwrócił ją, zerknął na kolejną.

— Interesujące — stwierdził.

— Otóż to — zgodził się Cruces. — Ale teraz musimy się pozbyć tego natrętnego policjanta.

Vimes miał wrażenie, że może zajrzeć w głąb rury, że widzi małą kulkę metalu, która wkrótce pomknie ku niemu…

— To przykre — mruknął Cruces. — Gdybyś tylko… Marchewa stanął przed rusznicem. Jego ręka zmieniła się w niewyraźną smugę. Właściwie nic nie było słychać.

Módl się, żebyś nigdy nie stanął przeciwko dobremu człowiekowi. Zabije cię bez jednego słowa.

Cruces popatrzył w dół. Miał krew na koszuli. Uniósł dłoń do sterczącej z piersi rękojeści miecza i spojrzał Marchewie prosto w oczy.

— Ale dlaczego? Mogłeś zostać…

Umarł. Rusznic wypadł mu z rąk i wystrzelił w podłogę. Zapadła cisza.

Marchewa wyszarpnął miecz. Ciało osunęło się bezwładnie. Vimes oparł się o blat, dysząc ciężko.

— Niech… go… demony… — wyszeptał.

— Kapitanie?

— On… on nazywał cię „sire”. Co było w tych…

— Jest pan spóźniony, kapitanie — przerwał mu Marchewa.

— Spóźniony? Spóźniony? O co ci chodzi? — Vimes walczył, by powstrzymać swój mózg przed rozstaniem z rzeczywistością.

— Miał pan się ożenić… — Marchewa spojrzał na zegarek, po czym zamknął klapkę i wręczył go Vimesowi — …dwie minuty temu.

— Tak, tak. Ale on mówił do ciebie „sire”, przecież słyszałem…

— To pewnie złudzenie. Może echo.

Jakaś myśl przebiła się przez chaos w umyśle Vimesa. Miecz Marchewy miał kilka stóp długości. Przebił Crucesa na wylot. Ale Cruces opierał się plecami o kolumnę…

Przyjrzał się jej. Była granitowa, średnicy około stopy. Nie znalazł żadnego pęknięcia ani szczeliny, jedynie otwór w kształcie ostrza, od przodu do tyłu.

— Marchewa… — zaczął.

— Strasznie pan wygląda. Musi się pan jakoś doprowadzić do porządku.

Marchewa sięgnął po skórzaną teczkę i zawiesił ją sobie na ramieniu.

— Marchewa…

— Tak?

— Rozkazuję ci oddać…

— Nie, drogi panie. Już nie może mi pan rozkazywać. Bo teraz jest pan, bez obrazy, cywilem. Zaczął pan nowe życie.

— Cywilem?

Vimes potarł czoło. Wszystko mu się mieszało: rusznic, kanały, Marchewa i fakt, że działał na czystej adrenalinie, która wkrótce przedstawi rachunek, a nie udziela kredytu. Przygarbił ramiona.

— Przecież to moje życie, Marchewa. Moja praca.

— Gorąca kąpiel i coś do picia, tego panu teraz potrzeba — zapewnił Marchewa. — Zaraz poczuje się pan lepiej. Chodźmy.

Vimes raz jeszcze spojrzał na bezwładne ciało Crucesa, a potem na rusznic. Sięgnął po niego, ale zdążył się pohamować.

Nawet magowie nie dysponowali niczym podobnym. Jeden błysk z laski i musieli położyć się, by odpocząć.

Nic dziwnego, że nikt nie chciał go zniszczyć. Nie można zniszczyć czegoś tak doskonałego. Przemawiało do myśli ukrytych gdzieś głęboko. Wystarczyło wziąć rusznic do ręki i człowiek zyskiwał moc. Większą niż z dowolnym łukiem czy kuszą — jeśli się dobrze zastanowić, one magazynowały tylko energię mięśni. A rusznic dawał moc z zewnątrz. Człowiek nie wykorzystywał jej — to ona jego wykorzystywała. Cruces był pewnie dobrym człowiekiem; prawdopodobnie uprzejmie wysłuchał Edwarda, a potem wziął rusznic i stał się jego własnością.

— Kapitanie Vimes, chyba powinniśmy stąd wyjść. Marchewa schylił się.

— Cokolwiek chcesz zrobić, nie dotykaj go! — ostrzegł Vimes.

— Dlaczego? To przecież tylko mechanizm.

Marchewa podniósł rusznic za lufę, przyglądał mu się przez chwilę, po czym roztrzaskał o ścianę. Kawałki metalu rozsypały się, wirując na podłodze.

— Jedyny w swoim rodzaju — rzekł. — Jedyny w swoim rodzaju zawsze jest czymś szczególnym, jak mawiał mój ojciec. Chodźmy.

Otworzył drzwi. Zamknął drzwi.

— Przy schodach czeka koło setki skrytobójców — poinformował.

— Ile bełtów masz do swojej kuszy? — spytał Vimes. Wciąż wpatrywał się w połamany rusznic.

— Jeden.

— To dobrze się składa, że i tak nie zdążysz przeładować. Ktoś grzecznie zapukał do drzwi.

Marchewa zerknął na Vimesa, który wzruszył ramionami. Otworzył.

W progu stanął Downey. Uniósł pustą rękę.

— Mogą panowie schować broń. Zapewniam, że nie będzie potrzebna. Gdzie jest doktor Cruces?

Marchewa wskazał palcem.

— Cóż… — Downey westchnął. — Zechcą panowie zostawić nam ciało? Zostanie inhumowany w naszej krypcie.

— Zabił… — zaczął Vimes.

— A teraz jest martwy. Muszę panów prosić o opuszczenie terenu gildii.

Downey otworzył drzwi. Skrytobójcy stali rzędami po bokach szerokich schodów. Nigdzie nie było widać broni, ale u skrytobójców nie jest to konieczne.

U stóp schodów leżało ciało Angui. Strażnicy powoli zeszli na dół, a Marchewa przyklęknął i podniósł je.

Skinął Downeyowi głową.

— Niedługo przyślę tu kogoś po zwłoki doktora Crucesa.

— Sądziłem, że doszliśmy do porozumienia…