George Martin: De strijd der koningen

Het zijn mijn broeders niet, dacht Arya terwijl ze zich vooroverboog om haar hozen met een ruk weer op te trekken. Maar dat hield ze wijselijk voor zich. Haar handen hadden moeite met de riem en de veters. Yoren sloeg haar gade. ‘Heb je pijn?’

Kalm als stille wateren, hield ze zichzelf voor, zoals ze van Syrio Forel had geleerd. ‘Beetje.’

Hij spuwde. ‘Die pasteiknul heb nog meer pijn. Hij heb je vader niet vermoord, meid, en die dief van een Lommie ook niet. Je krijgt ’m heus niet terug door die knullen d’r van langs te geven.’

‘Dat weet ik,’ mompelde Arya nors.

‘Dan heb ik hier iets dat je niet weet. Het had anders zullen gaan. Sta ik op het punt van vertrekken, karren betaald en geladen, komt’r een man die me een jongen brengt, en een beurs vol duiten, en een boodschap, doet’r niet toe van wie. Heer Eddard neemt het zwart aan, zegtie tegen me, dus wacht, want hij gaat met jou mee. Waarom dacht je dat ik daar was? Alleen liep het fout.’

‘Joffry,’ prevelde Arya. ‘Ik wou dat iemand hém vermoordde!’

‘Dat gebeurt ook nog wel, maar ik zal ’t nie wezen, en jij ook niet.’

Yoren smeet haar het stokzwaard toe. ‘Ik heb zuurblad in de karren,’ zei hij toen ze terugliepen naar de weg. ‘Kauw d’r maar wat van, dat helpt tegen de steken.’

Het hielp, een beetje, al smaakte het smerig en kleurde het haar speeksel bloedrood. Toch ging ze de rest van die dag te voet, en de dag daarop ook, en de dag daarna eveneens, te gevoelig om op een ezel te zitten. Warme Pastei was er nog erger aan toe; Yoren moest wat vaten verschuiven, zodat hij op een paar zakken gerst achter in een van de karren kon liggen, en hij jammerde zodra de wielen over een steen reden. Lommie Groenehand had ze niet eens aangeraakt, maar toch bleef hij zo ver mogelijk bij Arya vandaan. ‘Telkens als jij naar hem kijkt vertrekt z’n gezicht,’ zei de Stier tegen haar terwijl ze naast zijn ezel voortliep. Ze gaf geen antwoord. Het leek haar veiliger om met niemand te praten.

Die nacht lag ze op haar dunne deken op de harde grond naar de grote rode komeet te kijken. De komeet was prachtig en griezelig tegelijk. ‘Het Rode Zwaard,’ noemde de Stier hem, want volgens hem leek hij op een zwaard waarvan de kling nog roodgloeiend was van het smeden. Als Arya haar ogen op de juiste manier dichtkneep kon ook zij het zwaard zien, alleen was het geen nieuw zwaard, het was IJs, het slagzwaard van haar vader, helemaal van gevlamd Valyrisch staal, en het rood was heer Eddards bloed op de kling nadat ser Ilyn, de scherprechter van de koning, diens hoofd had afgehakt. Yoren had haar gedwongen de andere kant op te kijken toen het gebeurde, maar toch kwam het haar voor dat de komeet eruitzag zoals IJs er na afloop uitgezien had. Toen ze eindelijk insliep droomde ze van thuis. De Koningsweg kronkelde langs Winterfel in de richting van de Muur, en Yoren had beloofd dat hij haar daar zou achterlaten zonder dat iemand te weten kwam waar ze was geweest. Ze verlangde ernaar haar moeder terug te zien, en Robb, en Bran en Rickon… maar Jon Sneeuw was degene aan wie ze het meeste dacht. Ergens wilde ze dat ze vóór Winterfel bij de Muur zouden komen, zodat Jon haar haren kon omwoelen en haar ‘zusje’ kon noemen. Ze zou tegen hem zeggen: ‘Ik heb je gemist’, en hij zou het ook zeggen, op hetzelfde moment, zoals ze de dingen altijd tegelijk zeiden. Dat zou ze fijn gevonden hebben. Er was niets dat ze zo fijn gevonden zou hebben.

De ochtend van koning Joffry’s naamdag gloorde helder en winderig. De lange staart van de grote komeet was tussen de hoge, voortjagende wolken door te zien. Sansa stond er uit haar torenvenster naar te kijken toen ser Arys Eikhart kwam om haar naar het toernooiveld te begeleiden. ‘Wat betekent die komeet, denkt u?’ vroeg ze aan hem.

‘Glorie voor uw toekomstige gemaal,’ antwoordde ser Arys meteen.

‘Zie maar hoe hij vandaag, op de naamdag van Zijne Genade, vlammen schiet aan de hemel, alsof de goden zelf te zijner ere een banier gehesen hebben. De gewone man noemt hem al Koning Joffry’s Komeet.’

Dat was ongetwijfeld wat ze Joffry vertelden, maar Sansa was er niet zo zeker van. ‘Ik heb hem door bedienden de Drakenstaart horen noemen.’

‘Koning Joffry woont waar Aegon de Draak eens woonde, in het kasteel dat zijn zoon heeft laten bouwen,’ zei ser Arys. ‘Hij is de erfgenaam van de draak; en scharlakenrood is de kleur van het Huis Lannister, nog een teken. Deze komeet is gezonden als heraut van Joffry’s troonsbestijging. Hij kondigt Joffry’s overwinning over zijn vijanden aan.’

Zou dat waar zijn, vroeg ze zich af. Zouden de goden zo wreed zijn?

Haar moeder was tegenwoordig Joffry’s vijand, en haar broer Robb ook. Haar vader was op last van de koning gedood. Zouden Robb en haar moeder de volgenden zijn die stierven? Die komeet was inderdaad rood, maar Joffry was evenzeer een Baratheon als een Lannister, en hun wapenteken was een zwarte hertebok op een gouden veld. Zouden de goden Joff geen gouden komeet hebben gezonden?

Sansa sloot de luiken en keerde zich abrupt van het venster af. ‘U ziet er vandaag heel mooi uit, jonkvrouwe,’ zei ser Arys.

‘Dank u, ser.’ In de wetenschap dat Joffry zou eisen dat ze het toernooi te zijner ere zou bijwonen had Sansa extra zorg besteed aan haar gezicht en kleren. Ze droeg een japon van lichtpaarse zijde en een maanstenen haarnet dat Joffry haar had geschonken. De japon had lange mouwen om de blauwe plekken op haar armen te bedekken. Ook dat waren geschenken van Joffry. Toen hij had gehoord dat Robb tot koning in het Noorden was uitgeroepen, was zijn woede vreselijk geweest en had hij ser Boros gestuurd om haar te slaan.

‘Zullen we gaan?’ Ser Arys bood haar zijn arm en ze liet zien door hem haar kamer uit leiden. Als ze dan toch op al haar schreden werd gevolgd door een lid van de Koningsgarde, dan gaf Sansa aan hem de voorkeur. Ser Boros was opvliegend, ser Meryn kil, en de vreemde, doodse ogen van ser Mandon verontrustten haar, terwijl ser Preston haar als een onnozel kind behandelde. Arys Eikhart was hoffelijk en sprak op hartelijke toon tegen haar. Hij had zelfs een keer bezwaar gemaakt toen Joffry hem had bevolen haar te slaan. Uiteindelijk had hij haar toch geslagen, maar niet zo hard als ser Meryn of ser Boros gedaan zouden hebben, en hij had tenminste nog weerwoord gegeven. De anderen gehoorzaamden zonder tegenspraak… behalve de Jachthond, maar hem vroeg Joff nooit om haar te straffen. Daar had hij de overige vijf voor. Ser Arys had lichtbruin haar en een niet onaantrekkelijk gezicht. Vandaag zag hij er erg zwierig uit met zijn witzijden mantel, op zijn schouder bevestigd met een gouden blad, en met een eik met een brede kruin in glanzend gouddraad op de voorkant van zijn tuniek geborduurd. ‘Wie zal er vandaag met de eer gaan strijken?’ vroeg Sansa terwijl ze gearmd de trap afdaalden.

‘Ik,’ zei ser Arys met een glimlach. ‘Maar ik vrees dat de triomf weinig zoet zal zijn. Het veld is klein en slecht bezet. Er treden niet meer dan veertig man in het krijt, schildknapen en vrijruiters meegerekend. Er schuilt weinig eer in om onervaren knapen uit het zadel te lichten.’

Het vorige toernooi was anders geweest, peinsde Sansa. Dat was door koning Robert ter ere van haar vader georganiseerd. Uit het ganse rijk waren hooggeboren heren en befaamde kampvechters gekomen om in het strijdperk te treden, en de hele stad was uitgelopen om te kijken. Ze herinnerde zich nog hoe schitterend het was geweest: het veld vol paviljoenen langs de rivier, met voor elke ingang een ridderschild, de lange rijen zijden Vanen, wapperend in de wind, het zonlicht, blinkend op fel staal en vergulde sporen. De dagen waren vervuld geweest van trompetgeschal en hoefgetrappel en de nachten van feestgedruis en gezang. Dat was de meest betoverende periode van haar leven geweest, maar nu leek het een herinnering uit een ander tijdperk. Robert Baratheon was dood en haar vader ook, als verrader onthoofd op de treden van de Grote Sept van Baelor. Nu waren er drie koningen in het land, en aan gene zijde van de Drietand woedde de oorlog, terwijl de stad volstroomde met wanhopige mannen. Geen wonder dat Joffs toernooi achter de dikke stenen muren van de Rode Burcht gehouden moest worden.