Jacek Piekara: Arrivald z Wybrzeża

– Prezent? – zainteresowała się księżniczka, zapominając o senności.

– Tak, pani. – Czarodziej położył na stole dwa niewielkie kamyki. – One zamienią się w to, o czym zawsze marzyłaś.

– Brylantowe kolczyki! – klasnęła w dłonie księżniczka.

– Otóż to – stwierdził z godnością Arivald.

– Poczekaj, zawołam wszystkich! – krzyknęła księżniczka i już wypadła z komnaty wołając: – Magnusie, Hrubelu, Tordzie, Bomborze!

Kiedy zjawili się na rozkaz, księżniczka obwieściła:

– Arivald stworzy dla mnie brylantowe kolczyki. Tylko mają być duże – zastrzegła.

Wszyscy zastygli w podziwie, z szacunkiem wpatrując się w skupioną twarz maga i w jego uniesioną różdżkę.

– Marraris, develtos, sambargo! – krzyknął Arivald, po czym wykonał kilka skomplikowanych ruchów i stuknął różdżką w kamienie. Błysnęło, pod sufit podniósł się dym, a kiedy opadł, obecni ujrzeli siedzącą na stole wielką ropuchę. Wyjątkowo wielką i wyjątkowo paskudną.

– Oj! – pisnęła zaskoczona księżniczka.

Dworzanie na chwilę zamarli, jakby zmienili się w posągi, a wreszcie gruchnęli potężnym śmiechem. Bombor aż się zatoczył i wpadł pod stół. Ropucha uciekła.

Arivald zwiesił głowę i wolno schował różdżkę za pas. Chciał odwrócić się i odejść, kiedy księżniczka rzuciła mu się na szyję i ucałowała w policzek.

– Przecież właśnie takiego cię kochamy – szepnęła.

Spojrzał po twarzach dworzan i uśmiechnął się. Był pewien, że następnym razem nikt nie będzie się bał stuknąć z nim pucharem ani poklepać po ramieniu. Dzieci znów poproszą o czarodziejskie sztuczki. A to przecież było najważniejsze na świecie.

Słońce zachodziło purpurową smugą rozciągniętą tuż nad powierzchnią morza. Krzyk kołujących rybitw wibrował w powietrzu, fale przypływu miarowo łomotały o brzeg, a na horyzoncie, pod samym słońcem, rosły punkciki powracających łodzi. Arivald stał na plaży i gładząc długą siwą brodę czekał na przybycie rybaków. Lubili, kiedy ich witał, kiedy mogli pochwalić się zdobyczą, a i on był zadowolony, przyglądając się tym krzepkim ludziom, radośnie wyrzucającym z sieci na brzeg srebrzyste, trzepoczące się ryby. Ale tego popołudnia nie dane mu było powitać powracających z połowu. Jeszcze nim zobaczył zbliżających się jeźdźców, przeczuł, że nadchodzi ważna chwila. Chwila wyboru i podjęcia decyzji. Czarodzieje często odgadują podobne rzeczy, a Arivald mimo całej swej niewiedzy i ignorancji był przecież czarodziejem. I to czarodziejem obdarzonym wielką, choć niewykorzystaną jeszcze mocą.

Jeźdźców było dwóch. Obaj dosiadali karych, wypielęgnowanych rumaków z bogatą uprzężą, obaj mieli srebrzyste półpancerze i długie miecze. Szkarłatne płaszcze furkotały na wietrze. Nikt nie mógł wyglądać tak wspaniale i godnie oprócz rycerzy z Silmaniony. Nikt inny też nie mógł nosić na płaszczu tego charakterystycznego godła przedstawiającego oko zamknięte w trójkącie.

Wierzchowce zaryły kopytami w piachu, a obaj jeźdźcy jednocześnie zeskoczyli z siodeł i pochylili się w pełnym szacunku ukłonie. Byli zbyt doświadczeni, aby okazać zdziwienie, choć Bogiem a prawdą nie spodziewali się zastać kogoś takiego. Myśleli, że odnajdą bladego, wyniosłego starca o przenikliwym spojrzeniu i lodowatym głosie, a natknęli się na człowieka z rozwichrzoną srebrną czupryną i skołtunioną brodą okalającą ogorzałą twarz. Na człowieka o nosie jak spory kartofel i strzępiastych siwych brwiach, pod którymi błyszczały niebieskie oczy. Gdyby jednak przypatrzyli się uważniej, dostrzegliby, że te oczy nie patrzą wcale na świat z dziecinną naiwnością. Starszy z dwóch przybyszów od razu poczuł sympatię dla maga, który tak odbiegał od jego wyobrażeń.

– Jestem Hogwar Srebrnyliść – rzekł skłaniając głowę – a to mój towarzysz i przyjaciel, Mardil Niemowa. Przybywamy do ciebie, panie, na rozkaz Tajemnego Bractwa z Silmaniony.

Arivald poczuł się nieco zakłopotany. Zdawał sobie sprawę z niestosowności swojego ubioru. Płaszcz czarodzieja bowiem był utaplany w piasku, na niebieskiej materii wyraźnie odznaczały się plamy wczorajszego wina i dzisiejszej owsianki, a spiczasty kapelusz spłaszczył się i zdeformował, w niczym już nie przypominając czcigodnego nakrycia głowy, jakim był dawno temu.

– Miło mi was powitać, szlachetni panowie – odezwał się pewnym głosem, choć wizyta wzbudziła w nim niepokój.

Stali przez długą chwilę, przyglądając się sobie nawzajem, aż wreszcie Hogwar przerwał milczenie.

– Mamy do przekazania ważne wiadomości. Czy… – zawiesił głos.

Mag kaszlnął.

– Cóż, porozmawiajmy u mnie – rzekł z wahaniem. – Jesteście pewnie głodni i spragnieni, a koniom przyda się łyk świeżej wody i trochę siana.

– Jesteś nadzwyczaj łaskawy, panie – odparł Hogwar – przyjmujemy z radością twoje zaproszenie.

Poszli plażą w stronę Wieży Strażników, pod którą przycupnął mały, dwuizbowy domek Arivalda. Wieża Strażników. Tak, no cóż, bardzo dumnie to brzmiało, lecz naprawdę wieża była wysoką na osiem metrów, mocno nachyloną ku ziemi i potwornie rozchwierutaną budowlą jęczącą i trzeszczącą przy każdym podmuchu wiatru. Nikt nie pamiętał, kto i kiedy postawił na plaży ten dziwny budynek. Nawet najstarsi mieszkańcy Wybrzeża twierdzili, że jest on tu od zawsze. Stojący obok domek Arivalda był zupełnie innego rodzaju. Prosty, lecz solidny. No ale w końcu zbudował go z sosnowych bali sam Arivald, który w czasie swego długiego i bogatego życia otarł się również o zawód cieśli. Czarodziej starał się nie okazywać tego po sobie, lecz nieoczekiwana wizyta bardzo go zaniepokoiła. Tajemne Bractwo z Silmaniony zdawało się zawsze czymś dalekim i mało realnym, a teraz właśnie przypomniało o swym istnieniu, wysyłając tych oto rycerzy. Czego potężni magowie mogą chcieć od skromnego i cichego czarodzieja, który już od sześciu lat z okładem nie wyściubiał nosa poza Wybrzeże? A może domyślili się podstępu, może przejrzeli oszustwa Arivalda i wzywają go, aby ukarać i napiętnować za to, iż samozwańczo zajął się magią, za to że przywłaszczył sobie Księgę Czarów i kryształową kulę? Arivald pełen był jak najgorszych obaw, ale łudził się jeszcze nadzieją, że wszystko da się wyjaśnić, a w razie czego, cóż, pozostawał tylko powrót do dawnego życia. Trzeba będzie zejść z oczu magom z Silmaniony, lecz na razie należało czekać i cierpliwie słuchać, jakie wieści przywożą obcy rycerze. Arivald wpuścił konie do niskiej, ciasnej obórki, gdzie znajdowało się koryto z wodą i żłób z resztkami siana. Stał tam zamyślony osiołek, ale posłusznie ustąpił miejsca wierzchowcom. Rycerze rozsiodłali konie, widząc, że nie ma służby, która zrobiłaby to za nich, po czym wyczyścili im kopyta, przetarli grzbiety i rozczesali grzywy. Po chwili byli już gotowi, aby udać się na poczęstunek do izby, a czarodziej zastanawiał się, czy rycerze lubią owsiankę, bo była to jedyna rzecz, prócz jakichś resztek sera i chleba, którą mógł ich ugościć.

– Czy mogę prosić o jeszcze jedną porcję? – spytał Hogwar, starannie oblizując łyżkę i odkładając pustą miskę.

Mag, który przedtem się bał, że dostojni goście wzgardzą jego skromnym pożywieniem, obecnie przypuszczał, że zapas owsianki, nagotowany na cały tydzień, niedługo się skończy. Chochla zazgrzytała o dno garnka i Arivald z tłumionym westchnieniem podał rycerzowi pełną miskę. Hogwar i Mardil jedli z apetytem nie tylko dlatego, że naprawdę zgłodnieli. Wędrówka przez Góry Iglicowe była dość długa i niełatwa, a w swojej rycerskiej karierze mieli już do czynienia z posiłkami stokroć gorszymi niż Arivaldowa owsianka. Poza tym jak wszyscy ludzie nie znający tajników sztuki czarodziejskiej przypuszczali, że wszystko, co otacza magów, musi być wyjątkowe, specjalne i nieosiągalne dla zwykłego człowieka. Tak więc wspólny posiłek z czarodziejem i raczenie się ugotowanymi przez niego przysmakami były dla nich zdarzeniem niecodziennym. Jako silmaniońscy rycerze służyli czarodziejom i widzieli już wiele, ale mieli przeświadczenie, że potrawy przygotowane ręką maga muszą zawierać w sobie coś z jego mocy. Nawiasem mówiąc, była to prawda, z której Arivald nie zdawał sobie nawet sprawy.