Laurell Hamilton - Uśmiechnięty Nieboszczyk

– Na co się gapisz?

– Na trupa – odparła półgłosem.

– Gadka-szmatka. – Pokręciłam głową. – Twoje pogróżki nie robią na mnie wrażenia.

– Nie drażnij jej, Anito – John dotknął mego ramienia. – Skoro jest w stanie dokonywać bez przygotowania czegoś takiego, kto wie, na co jeszcze ją stać.

– Ona nic nie zrobi. – Glina miał już dość. – Jeśli pani choćby drgnie, senora, zastrzelę panią.

– Jestem tylko starą kobieta. Grozi pan starej kobiecie?

– Ani słowa więcej.

– Znałem kiedyś wiedźmę – wtrącił drugi mundurowy – która umiała rzucać uroki na ludzi samym tylko głosem.

Dłonie obu gliniarzy w jednej chwili znalazły się niebezpiecznie blisko kabur z bronią. To zabawne, jak magia zmienia czyjś punkt widzenia i sposób postrzegania pewnych osób. Wszystko było w porządku, dopóki sądzili, że Dominga do swoich czarów musi korzystać ze złożonych rytuałów i składać ofiary z ludzi. Ale wystarczy jedna sztuczka i nagle staje się osobą szczególnie niebezpieczną. Ja zawsze uważałam ją za groźną.

Dominga siedziała w milczeniu pod czujnym okiem glin. Jej mały popis trochę mnie zdekoncentrował. Z dołu wciąż nie dobiegały żadne wrzaski. Nic. Cisza.

Czyżby to coś dopadło ich wszystkich? Tak szybko, że nie zdołali oddać ani jednego strzału? Nie. Mimo to poczułam ucisk w dołku i strużka potu ściekła mi po plecach. “Wszystko gra, Dolph?” – pomyślałam.

– Mówiłaś coś? – zapytał John.

– Tylko intensywnie myślałam. – Zaprzeczyłam. Pokiwał głową, jakby to było dla niego oczywiste. Dolph wszedł do pokoju. Nie potrafiłam wyczytać niczego z jego oblicza. Typowy stoik. – No i co? – spytałam.

– Nic – odparł.

– Co to znaczy – nic?

– Wyczyściła tu wszystko dokumentnie. Znaleźliśmy pomieszczenia, o których wspominałaś. Jedne drzwi były wyłamane od środka, ale pokój został wysprzątany i odmalowany. – Uniósł przed siebie jedną wielką dłoń. Była cała biała. – A niech to, farba jest jeszcze świeża.

– To niemożliwe, aby nic tu nie zostało. A co z zabetonowanymi drzwiami?

– Wyglądają jakby ktoś potraktował je młotem pneumatycznym. Teraz to jedynie świeżo odmalowane pokoje. Cuchną wapnem i świeżą farbą. Żadnych trupów, żadnych zombi. Nic.

– Chyba żartujesz. – Patrzyłam na niego.

– Bynajmniej. – Pokręcił głową.

– Kto cię ostrzegł? – Stanęłam przed Dominga.

Tylko na mnie patrzyła, uśmiechając się. Miałam ochotę zetrzeć ten uśmiech z jej twarzy silnym sierpowym. Wystarczyłoby raz przywalić – od razu lepiej bym się poczuła. Byłam o tym przekonana.

– Anito – rzekł Dolph. – Cofnij się.

Może to wyraz gniewu na mojej twarzy, zaciśnięte pięści albo dreszcze przenikające moje ciało. Trzęsłam się z wściekłości i czegoś jeszcze. Jeśli Dominga nie trafi do paki, będzie wolna i znów spróbuje mnie zabić. Tej i każdej kolejnej nocy.

– Nic nie masz, chica . – Uśmiechnęła się, jakby czytała w moich myślach. – Pokazałaś swoje karty, ale okazało się, że to same blotki.

Miała rację.

– Trzymaj się ode mnie z daleka, Domingo.

– Nie zbliżę się do ciebie. To nie będzie konieczne.

– Twoja ostatnia niespodzianka nie wypaliła. Nadal tu jestem.

– Nic nie zrobiłam. Ale jestem pewna, że są gorsze rzeczy niż te, które odwiedziły twoje mieszkanie, chica .

– Cholera, czy nic nie możemy zrobić? – Odwróciłam się do Dolpha.

– Mamy amulet. To wszystko. – Wyraz mojej twarzy musiał coś zdradzić, bo Dolph dotknął mego ramienia. – Co się stało?

– Ona zrobiła coś z amuletem. Zniknął.

Dolph wziął głęboki oddech i odszedł kilka kroków, ale zaraz wrócił.

– Niech to szlag, jak to się stało?

– Nich John ci wyjaśni. – Wzruszyłam ramionami. – Ja wciąż nie rozumiem, co tu zaszło. – Nie lubię przyznawać się, że czegoś nie pojmuję. Czuję się przez to niezręcznie. Ale cóż, nie można być specem od wszystkiego. Robiłam, co w mojej mocy, by trzymać się z dala od voodoo. I co mi z tego przyszło? Wpatrywałam się teraz w czarne oczy kapłanki voodoo obmyślającej najlepszy sposób, w jaki mogła się mnie pozbyć. Sądząc po tym, jak się uśmiechała, musiało to być coś naprawdę paskudnego. Cóż, ryzyko zawodowe. Podeszłam do niej. Spojrzałam jej prosto w oczy i uśmiechnęłam się. Jej uśmiech nieco przygasł. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. – Ktoś dał ci cynk i przez dwa dni wyczyściłaś tę budę. – Nachyliłam się do niej, opierając dłonie na podłokietnikach fotela. Nasze twarze dzieliła odległość zaledwie paru centymetrów. – Musiałaś zburzyć swoje mury. Musiałaś unicestwić swoje dzieła. Wszystko, co stworzyłaś. Twoje wewnętrzne sanktuarium, twoje hougun zostało wysprzątane i pobielone. Wszystkie veuve zniknęły. Nie ma już śladu po zwierzęcych ofiarach. Dzięki temu cała ta domena została odarta z mocy, jej potęga słabnie z każdą chwilą. Będziesz musiała zacząć wszystko od nowa, ty suko. Będziesz musiała zaczynać od podstaw. – Spojrzenie tych czarnych oczu przeszyło mnie dreszczem, ale było mi to już obojętne. – Jesteś za stara na zaczynanie wszystkiego od początku. Czy musiałaś zniszczyć wiele swoich zabawek? Wykopać wiele grobów?

– Żartuj sobie, chica , ale pewnej ciemnej nocy przyślę do ciebie to, co zdołałam ocalić.

– Po co zwlekać? Zrób to teraz, w biały dzień. Staw mi czoło, a może się boisz?

Zaśmiała się, to był ciepły, przyjazny dźwięk. Zaskoczyła mnie do tego stopnia, że wyprostowałam się gwałtownie.

– Sądzisz, że jestem, na tyle nieroztropna, by atakować cię w obecności policji? Chyba masz mnie za idiotkę.

– Warto było spróbować – mruknęłam.

– Powinnaś przyłączyć się do mnie i rozwinąć interes z zombi. Razem mogłybyśmy osiągnąć naprawdę wiele. Byłybyśmy bogate.

– Razem mogłybyśmy się co najwyżej pozabijać – odpowiedziałam.

– Skoro tak twierdzisz. Wobec tego niechaj będzie między nami wojna.

– Zawsze była – poprawiłam.

Skinęła głową, uśmiechając się cały czas. Zerbrowski wyszedł z kuchni. Był rozpromieniony. Miał w zanadrzu coś przyjemnego. Dobrą wiadomość.

– Pani wnuk zaczął sypać.

Wszyscy w pokoju spojrzeli na niego.

– Co konkretnie powiedział? – zapytał Dolph.

– Wygadał się o ludzkiej ofierze. O tym, że miał odebrać Peterowi Burke’owi gris-gris, po zabiciu go na rozkaz swojej babki, ale ktoś akurat nadbiegł, jacyś zwolennicy joggingu i spanikował. Tak bardzo się jej boi – tu wskazał na Domingę – że chce, aby trafiła za kratki. Obawia się, co mogłaby z nim zrobić za to, że zapomniał o amulecie.

Tyle że nie mieliśmy już tego amuletu. Pozostawało nam jedynie nagranie wideo i zeznanie Antonia. Dzień zapowiadał się ciekawie.

Odwróciłam się do Domingi Salvador. Wydawała się wysoka, dumna i przerażająca. W jej czarnych oczach jarzyło się dziwne światło. Gdy stałam tak blisko, czułam bijącą z niej moc, ale był na to sposób. Usmażą ją na krześle elektrycznym, a potem spalą ciało i rozsypią popioły na rozstajach dróg.

– Już po tobie – wycedziłam. Splunęła na mnie. Plwocina wylądowała na mojej dłoni, paląc jak kwas. – Cholera!

– Zrób to jeszcze raz, a rozwalimy cię na miejscu i zaoszczędzimy w ten sposób pieniędzy podatników – rzekł Dolph.

Wydobył broń.

Ruszyłam na poszukiwanie łazienki, aby zmyć ślinę z dłoni. W miejscu, w które trafiła, pojawił się pokaźny bąbel. Oparzenie drugiego stopnia. Za sprawą zwykłego splunięcia. Boże święty!