Jenny Carroll - Najczarniejsza Godzina

– Czy zastałam ojca Dominika? – spytałam w końcu, mając nadzieję, że to jakaś nowicjuszka, która pójdzie po niego, powstrzymując się od komentarzy.

Ale to nie była nowicjuszka, tylko siostra Ernestyna, zastępczyni dyrektora w mojej szkole, która, niestety, rozpoznała mój głos.

– Susannah Simon – powiedziała. – Co ty wyprawiasz, dzwoniąc do ojca Dominika do domu o tej porze? Czy wiesz, która godzina, moja panno? Już prawie dziesiąta!

– Wiem – powiedziałam. – Ale…

– Poza tym ojca Dominika nie ma – ciągnęła siostra Ernestyna. – Jest na rekolekcjach.

– Rekolekcjach? – powtórzyłam, wyobrażając sobie ojca Dominika, jak siedzi przy ognisku w gromadzie innych księży, śpiewając Kumbaya My Lord, w sandałach na nogach.

Potem przypomniałam sobie, że ojciec Dominik wspominał o wyjeździe na rekolekcje dla dyrektorów katolickich szkół średnich. Dał mi nawet tamtejszy numer telefonu, na wypadek jakiejś naglącej sytuacji z duchami, gdybym koniecznie musiała się z nim porozumieć. Odkrycia kolejnego pośrednika nie uznałam jednak za taką sytuację… jakkolwiek ojciec Dominik miałby pewnie inne zdanie. Podziękowałam siostrze Ernestynie, przeprosiłam za kłopot i odłożyłam słuchawkę.

– Co to są rekolekcje? – zainteresował się Jesse.

Wyjaśniłam mu, ale przez cały czas myślałam o tym, jak dotknął mojej twarzy, zastanawiając się, czy zrobił to dlatego, że było mu mnie żal, czy też może mnie lubi (bardziej niż przyjaciółkę – wiem, że lubi mnie jako kumpla).

Ponieważ rzeczy mają się tak, że chociaż nie żyje od stu pięćdziesięciu lat, Jesse jest niesamowicie przystojny – dużo przystojniejszy nawet od Paula Slatera… albo tak mi się wydaje, bo go kocham.

Wszystko jedno. Nawet zęby ma ładne jak na chłopaka, który urodził się przed odkryciem fluoru, białe, równe i mocne. Gdyby w Akademii Misyjnej było paru chłopaków, którzy choć odrobinę przypominaliby Jesse'a, chodzenie do szkoły nie wydawałoby się taką potworną stratą czasu, jaką w gruncie rzeczy jest.

Ale co z tego? To znaczy, z tego, że jest taki przystojny i w ogóle? Jest duchem. A widzę go tylko ja. Nigdy nie mogłabym przedstawić go mamie ani zabrać na bal absolwentów, wyjść za niego czy coś. Nie ma dla nas wspólnej przyszłości.

Muszę o tym pamiętać.

Ale czasami jest mi strasznie, strasznie ciężko. Zwłaszcza kiedy siedzi tu przede mną, śmiejąc się z tego, co mówię i pieszcząc tego głupiego, śmierdzącego kota. Jesse był pierwszą osobą którą poznałam po przeprowadzce do Kalifornii, i to on został moim pierwszym prawdziwym przyjacielem. Był zawsze przy mnie, kiedy go potrzebowałam, czego nie mogę powiedzieć o większości żywych ludzi, których znam. A gdybym miała wybrać jedną osobę jako towarzysza na bezludnej wyspie, nie musiałabym się zastanawiać ani sekundy: oczywiście byłby to Jesse.

O tym właśnie myślałam, wyjaśniając mu, co to są rekolekcje. O tym myślałam, kiedy przeszłam do wyjaśnień na temat wojny w Wietnamie i upadku komunizmu w byłym Związku Radzieckim. O tym myślałam, myjąc zęby i przygotowując się do pójścia spać. O tym myślałam, mówiąc mu dobranoc, wsuwając się pod kołdrę i gasząc światło. O tym myślałam, kiedy sen w końcu zwyciężył i litościwie usunął wszelkie myśli… Ostatnio udaje mi się nie myśleć o Jessie jedynie wtedy, gdy śpię.

Te myśli wróciły jednak z całą mocą, kiedy, zaledwie parę godzin później, obudziłam się gwałtownie, czując, jak czyjaś dłoń zaciska mi usta.

Oraz, och, tak, że ktoś przystawia mi nóż do gardła.

Jako pośredniczka jestem przyzwyczajona do tego, że budzi się mnie w, powiedzmy, niezbyt delikatny sposób.

Ale teraz obudzono mnie jeszcze mniej delikatnie niż zwykle. Zazwyczaj, kiedy ktoś potrzebuje mojej pomocy, robi wszystko, żeby mnie do siebie nie zniechęcić… Teraz akurat taki ktoś wymachiwał nożem.

Kiedy jednak otworzyłam oczy i zobaczyłam, kto nożem wymachuje, uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie w tym wypadku nie chodzi o pomoc. Nie, prawdopodobnie chodzi o to, żeby mnie zabić.

Nie pytajcie, skąd wiedziałam. Bez wątpienia dał o sobie znać mój mediatorski instynkt.

Cóż, ponadto nóż mówił sam za siebie.

– Posłuchaj mnie, ty głupia dziewczyno – syknęła Maria de Silva. A raczej Maria de Silva Diego, jako że w chwili śmierci była małżonką Feliksa Diego, handlarza niewolnikami. Wiem to wszystko z książki, którą Profesor pożyczył z biblioteki, zatytułowanej Moje Monterey – historii hrabstwa Salinas z lat 1800 – 1850. Zawierała nawet portret Marii.

Dlatego właśnie zdawałam sobie sprawę, kto chce mnie zabić.

– Jeśli – syczała Maria – nie skłonisz swojego ojca i brata, żeby zaprzestali kopać w tym miejscu – hm, ojczyma i brata przyrodniego, miałam ochotę sprostować, ale nie mogłam, ze względu na dłoń zakrywającą mi usta – pożałujesz, że się w ogóle urodziłaś. Zrozumiałaś?

Ostro sformułowane jak na dziewczynę w krynolinie. Bo tym właśnie była. Dziewczyną.

Nie była nią, umierając. Kiedy umarła pod koniec wieku – XIX wieku, oczywiście – Maria de Silva Diego miała około siedemdziesięciu lat.

Ale duch, który na mnie siedział, wydawał się mieć tyle samo lat co ja. W jej czarnych fantazyjnie upiętych włosach nie było śladów siwizny. Miała na sobie mnóstwo biżuterii. Z jej długiej szczupłej szyi zwieszał się na złotym łańcuszku wielki rubin – zupełnie jak na Titanicu – a jej palce zdobiły pokaźne pierścienie. Jeden z nich wbijał mi się właśnie w dziąsło.

Tak to jest z duchami – zawsze źle to przedstawiają na filmach. Kiedy się umiera, duch nie przybiera takiej postaci jak ciało w chwili śmierci. Nie widuje się duchów z wylewającymi się flakami albo z uciętą głową w dłoniach, czy coś w tym stylu. W takim wypadku strachliwość Jacka byłaby w pełni usprawiedliwiona.

Ale tak nie jest. Duch wygląda tak, jak wyglądał w najlepszym momencie życia.

Przypuszczam, że dla Marii de Silvy ten okres rozkwitu przypadł na czas, kiedy miała jakieś szesnaście lat.

Hej, to miłe, że mogła wybierać, nieprawdaż? Jessowi nie było dane żyć na tyle długo, żeby mieć w czym wybierać. Dzięki niej.

– Och, nie – powiedziała Maria, a kamienie jej pierścieni szorowały mi po zębach w sposób, który musiałabym określić jako nieprzyjemny. – Nawet o tym nie myśl.

Nie wiem, jak się domyśliła, ale rozważałam znokautowanie jej kolanami. Ostrze noża przyciśnięte do mojej tętnicy szyjnej odwiodło mnie jednak od tego pomysłu.

– Zmusisz ojca, żeby przestał tam kopać, i zniszczysz listy, zrozumiałaś, dziewczynko? – wysyczała Maria. – I nie wspomnisz o nich ani słowem Hektorowi. Czy wyrażam się jasno?

Co miałam zrobić? Trzymała mi nóż na gardle. A w jej zachowaniu nic nie przypominało nawet w przybliżeniu tej Marii de Silvy, która napisała te idiotyczne listy. To dziewczę nie zachwycało się swoim nowym czepkiem. Nie miałam cienia wątpliwości, że umiała posługiwać się nożem, ale także, że użyłaby go, gdyby została sprowokowana.

Skinęłam głową, dając jej znak, że zważywszy na okoliczności, jestem gotowa zastosować się do jej życzeń.

– Dobrze – powiedziała i zabrała ręce z moich ust. Czułam krew.

Siedziała na mnie okrakiem – stąd koronkowa halka na mojej twarzy, która łaskotała mnie w nos – a teraz patrzyła na mnie z góry z wyrazem obrzydzenia na pięknej buzi.

– A ostrzegano mnie, żebym uważała. – Zachichotała szyderczo. – Ze jesteś niebezpieczna. Ale ty nie jesteś niebezpieczna, prawda? Jesteś tylko dziewczyną. Głupią dziewuchą.