Siergiej Łukianienko: Genom

– Nie mam karty.

– A identyfikator? Choćby dziecięcy?

– Nie mam żadnych dokumentów.

Kolejna zagadka… Alex podszedł do ekranu i przelał część pieniędzy na rachunek hotelu, otwierając dziewczynie kredyt.

– Zamów sobie jakieś ubranie – polecił. – I postaraj się często jeść. Niedużo, ale często.

– Wiem.

Alex skinął głową i nic więcej nie powiedział. Ani o konieczności intensywnego wysiłku fizycznego w pierwszych dniach po metamorfozie, ani o możliwości wystąpienia zawrotów głowy czy utraty świadomości, ani o korzyści z sauny, która była w hotelu.

– Zablokuj za mną drzwi – poprosił.

Rtęciowe Dno skolonizowano dwieście lat temu, chyba z pierwszej stacji hiperkanałowej, zbudowanej na Księżycu w połowie XXI wieku. W sieci informacyjnej można było pewnie otrzymać szczegółowe dane, ale tak naprawdę ta kwestia nieszczególnie interesowała Aleksa. Co za różnica, jaka stacja, macając na oślep w oceanie hiperprzestrzenni, poprowadziła kanał od Ziemi do Rtęciowego Dna?

Tak czy inaczej, planeta nie uniknęła losu pierwszych ziemskich kolonii. Była forpocztą – pośród bezkresnych dżungli zakładano osiedla, tworzono garnizony, budowano fabryki. Na początku ostrożnie, a potem, gdy miejscowa przyroda okazała się bezbronna wobec człowieka – coraz aktywniej. Strumień emigrantów z przeludnionej Ziemi, masowe klonowanie noworodków, ogromny przyrost zaludnienia, dziesięciokrotnie większy od normalnego – krótko mówiąc, zjawiska typowe dla pierwszych kolonii.

Ale kolonii nie udało się zrzucić z siebie jarzma giganta przemysłowego. Zbyt wiele było tu użytecznych kopalin, zbyt dobrze rozwinęła się infrastruktura… Planeta dławiła się odpadami, ale łapczywość i chciwość na razie przeważały. Zdaniem Aleksa powinno to potrwać jeszcze około trzydziestu lat.

Wyszedł z hotelu, unikając spojrzeń wścibskiego portiera, teraz na szczęście innego. Na uliczce obok Hiltona nudziło się w swoich samochodach kilku taksówkarzy.

– Do portu – powiedział Alex, siadając obok kierowcy.

– Kosmoportu? – sprecyzował kierowca natural, mniej więcej czterdziestoletni.

– A co, są jakieś inne?

– Jest port lotniczy… Na północy jest port rzeczny – zaczął wyliczać kierowca, wyjeżdżając z pobocza. – Samych kosmoportów mamy trzy.

– Chodzi mi o centralny kosmoport cywilny.

– Aha. – Kierowca włączył samochód do rzadkiego strumienia pojazdów, przebiegł palcami po sensorach trasomatyzatora i cofnął rękę z kierownicy. Było to trochę lekkomyślne – stary system automatycznego kierowcy nie budził zaufania – lecz Alex nie protestował.

Kilka minut jechali w milczeniu. Ku zaskoczeniu Aleksa samochód jechał równo, zachowując dystans i nie szarpiąc co chwila.

– Z daleka? – przerwał milczenie kierowca.

– Tak. Z Ziemi.

– Byłem tam! – oznajmił kierowca z dumą. – Fajna planeta, no i bądź co bądź praojczyzna… Ale u nas jest lepiej.

– W domu zawsze lepiej – odparł dyplomatycznie Alex. Znał mentalność kolonii. Albo kompleksy i czołobitność, albo zadęcie, duma i wybiórcza ślepota.

– Służyłem w wojsku – oznajmił kierowca. – Cztery lata. Skończyłem jako sierżant. Mieliśmy manewry na Ziemi. Trzy tygodnie.

– Naprawdę?

Aleksa kompletnie nie interesowały ani bohaterskie czyny kierowcy, ograniczające się zapewne do dwóch akcji pacyfikacyjnych, ani okoliczności jego pobytu na Ziemi.

Ale grzeczność kazała podtrzymywać rozmowę.

– Tak! Całe trzy tygodnie. Byliśmy w tej… jak jej tam… Ameryce.

– Północnej czy Południowej?

– A co, są dwie? – Kierowca roześmiał się szczerze, przyznając się do swojej niewiedzy. – Było zimno, więc chyba w Północnej. I jeszcze lataliśmy, żeby zapolować na te… pingwiny. Niedaleko, tylko łodzią przez zatoką i proszą bardzo! Tylko niech pan sobie nie myśli, wszystko legalnie, mieliśmy licencję!

– Nie lubię polowania.

– Niesłusznie. Wojna i polowanie to typowo męskie rozrywki. Ale wojna jest niebezpieczna.

Alex z trudem stłumił śmiech. Cóż za heroiczne i męskie podejście!

– Przy okazji… mogę prosić zapłatę od razu? – Kierowca jeszcze raz obrzucił pasażera spojrzeniem i widocznie zwątpił w jego wypłacalność. Śmieszne. Albo niech żąda pieniędzy od razu, albo wytrzyma do końca…

Alex wyjął kartę i aktywował ją. Zerknął na cyfry na liczniku samochodu: całkiem rozsądna cena.

– Dziękuję. – Kierowca nie wyglądał na speszonego. – A co pana tak interesuje w tym kosmoporcie?

– Jestem pilotem.

– To… tego… – Kierowca zaśmiał się niepewnie. – To biorą naturali na pilotów?

– Jestem specem. Nie mam praktycznie żadnych zmian zewnętrznych.

– A w ogóle dużo zmieniają?

– Sporo. Gdybyśmy teraz zderzyli się z jadącą z naprzeciwka ciężarówką – kierowca pospiesznie zerknął na drogę i nawet chwycił kierownicę – to ciebie rozmazałoby na placek. Zbyt silne przeciążenie. A ja bym przeżył i pewnie wyszedł z samochodu o własnych siłach.

– Wesoły z ciebie facet… – Kierowca nie odrywał już rąk od kierownicy. – Ale ubranie masz… nietypowe.

– Tak się złożyło. Ale to nic, przebiorę się.

– I ten twój tatuaż… O, popatrz, jaki mi w woju zrobili!

Alex spojrzał na dłoń kierowcy. Każdy palec ozdabiała sylwetka nagiej dziewczyny. Na małym palcu prezentowała się kokieteryjna nimfetka, na serdecznym – korpulentna Murzynka, na środkowym – długonoga blond modelka, na wskazującym – wijąca się wokół słupa striptizerka, na kciuku – kucająca w dziwnej pozie Azjatka. Na samej dłoni spoczywał dzielny wojak w pancerzu siłowym i nie wiadomo dlaczego w paradnym berecie. Nawet plecy wojaka wyrażały zadumę i nasycenie.

– Nieźle – przyznał Alex.

– Trzeba będzie usunąć – westchnął kierowca. – Pewnie, że to pamiątka, ale córka rośnie i jakoś tak… nieładnie. Spojrzy tacie na rękę, a tam nie palce, tylko cały harem…

– Zwykła żołnierska rzecz – powiedział Alex. – Nie palce, tylko cały harem.

Kierowca rzucił mu czujne spojrzenie, ale twarz pilota pozostała nieprzenikniona.

– Żartujesz sobie? – zapytał w końcu.

– Ależ skąd. Usuń tylko dziewczyny, a żołnierza zostaw. W ten sposób pozostanie pamiątka.

Twarz kierowcy się rozjaśniła.

– Słowo daję, świetny pomysł! A to dopiero! Dlaczego ja na to nie wpadłem?

– Zdarza się.

Samochód przejeżdżał teraz przez okolice szpitala, obok rzadkich słupów pociągu jednoszynowego. Ruch nadal był zdumiewająco niewielki.

– Do przewozu ładunków jest podziemna trasa – odgadł kierowca zdumienie Aleksa. – No i te… kapsuły pasażerskie też tamtędy jeżdżą. Że też się ludziom chce pchać pod ziemię…

Widocznie to była jego bolączka – podziemny transport, który odebrał mu część intratnych kursów. Przez kilka minut kierowca opowiadał Aleksowi historię budowy trasy podziemnej. Z jego słów wynikało, że jest ona potrzebna jedynie skorumpowanym urzędnikom merostwa.

Alex zamknął oczy. Niepotrzebnie dał się wciągnąć w tę rozmowę. Trzeba było zapłacić i się zdrzemnąć. Pół godziny snu to całkiem sporo.

– Też masz sympatyczny tatuaż – skomplementował Biesa kierowca. – Niby nic takiego, a mordka diabełka jak żywa. Wszystko na niej widać: i zmęczenie, i nudę, i… bo ja wiem, pobłażliwość? Jakby olewał to wszystko.

– To niedobrze – mruknął Alex. – Nie zamawiałem takiego.