Robert Jordan: Wielkie Polowanie

I stanie się, że co ludzie uczynili, zostanie strzaskane, a Cień zalegnie na Wzorze Wieku i Czarny raz jeszcze położy swą dłoń na świecie człowieczym. Kobiety łkać będą, a mężczyźni skamienieją ze zgrozy, gdy ludy ziemi rozpadną się niczym zetlała tkanina. Nikt nie przeciwstawi się, nikt nie wytrwa...

A jednak urodzi się taki, co stanie do walki z Cieniem, zrodzony ponownie, jak to było przedtem i będzie znowuż, bez końca. Smok się odrodzi, a narodzinom jego towarzyszyć będzie płacz i zgrzytanie zębów. We włosiennice i popiół lud swój odzieje, a przyjście jego raz jeszcze sprowadzi pęknięcie świata, rozrywając wszystkie łączące dotąd więzi. Niczym brzask rozszalały oślepi nas i spali, a przecie to właśnie Smok Odrodzony stawi czoło Cieniowi w czas Ostatniej Bitwy, a krew jego przywróci nam Światłość. Lej łzy rzęsiste, o ty, ludu świata. Łkaj, czekając na zbawienie.

Proroctwa Smoka z: Cyklu Karaethon przetłumaczone przez Ellaine Marise’idin Alshninn, Pierwszego Kustosza Biblioteki Dworu Arafel, W Roku Stwórcy 231 Nowej Ery, Trzeciego Wieku.

Człowiek, który kazał nazywać się Bors, w każdym razie w tym miejscu, krzywił się drwiąco, słysząc głuchy szmer, który w sklepionej komnacie brzmiał jak dalekie gęganie gęsi. Drwinę kryła czarna, jedwabna maska, niczym się nie różniąca od masek zakrywających twarze setki innych ludzi zgromadzonych w pomieszczeniu. Sto czarnych masek i sto par oczu, usiłujących wypatrzyć, co kryją pozostałe zasłony.

Komuś, kto nie rozglądałby się nazbyt uważnie, mogło się wydawać, że olbrzymia sala, z jej wysokimi marmurowymi kominkami i złotymi lampami zwisającymi z kopuły sufitu, barwnymi gobelinami i skomplikowanymi mozaikami posadzki, należy do jakiegoś pałacu. Ale tylko komuś, kto nie rozglądałby się nazbyt uważnie. Bo, po pierwsze, przecież chłodem wiało z kominków. Na kłodach grubych jak męskie udo tańczyły wprawdzie płomienie, nie dawały jednak ciepła. Mury skryte za gobelinami, wysokie sklepienie nad lampami, wszystko z nie ociosanego, nieomal czarnego kamienia. Nigdzie żadnych okien i tylko dwoje drzwi po przeciwległych końcach komnaty. Jakby ktoś sobie umyślił, że wszystko ma wyglądać jak w pałacowej sali przyjęć, ale nie chciało mu się zaprzątać głowy niczym więcej jak tylko ogólnym planem i odrobiną szczegółów.

Człowiek, który kazał nazywać się Bors, nie wiedział, gdzie znajdowała się komnata, nie sądził też, by pozostałym to było wiadome. Nie miał ochoty się zastanawiać, gdzie jest. Wystarczało, że go tutaj wezwano. Nad tym też nie miał ochoty się zastanawiać, jednakże na takie wezwania stawiał się nawet on.

Poprawił płaszcz, wdzięczny, że ognie na kominkach nie dają ciepła, inaczej bowiem byłoby mu za gorąco w czarnej wełnianej materii spowijającej go od stóp do głów. Cały jego ubiór miał czarną barwę. Sute fałdy płaszcza kryły przygarbienie, maskujące wzrost, w ich gęstwie trudno się było połapać, co do jego tuszy. Niemniej nie on jeden spośród zgromadzonych owinął swą postać w płachty długości całych piędzi.

W milczeniu obserwował swych towarzyszy. Nieomal całe jego życie zbudowane było na cierpliwości. Zawsze, gdy dostatecznie długo czekał i patrzył, ktoś w końcu popełniał błąd. Większość obecnych tu mężczyzn i kobiet wyznawała być może tę samą filozofię; obserwowali i słuchali w milczeniu tych, którzy musieli mówić. Niektórzy nie potrafili znieść czekania albo milczenia i w ten sposób zdradzali więcej niż powinni.

Wśród gości kręciła się służba, szczupła, złotowłosa młodzież, okraszając oferowane wino ukłonem i milczącym uśmiechem. Młodzi mężczyźni i kobiety, ubrani jednako w białe spodnie i obszerne białe koszule. Jednaki też, niezależny od płci, był niepokojący wdzięk ich ruchów. Każde z nich przypominało lustrzane odbicie pozostałych, młodzieńcy nie ustępowali urodą dziewczętom. Wątpił, czy umiałby któreś z nich odróżnić, a wszak miał oko i pamięć do twarzy.

Uśmiechnięta, odziana w biel dziewczyna podsunęła mu tacę zastawioną kryształowymi pucharami. Wziął jeden, nie mając jednak zamiaru pić. Odmowa poczęstunku mogła być poczytana za nieufność — lub coś jeszcze gorszego, a każde uchybienie mogło tutaj skończyć się śmiercią. Jednakże w napoju mogło się coś znajdować. Z pewnością paru spośród jego towarzyszy bez zmrużenia oka patrzyłoby, jak zmniejsza się rzesza pretendentów do władzy, i nie miało znaczenia dla nich, kto reprezentowałby szeregi pechowców.

Bors beznamiętnie zastanawiał się, czy po tym spotkaniu służący zostaną spisani na straty. Służba przecież wszystko słyszy. Gdy usługująca mu dziewczyna wyprostowała ciało schylone w ukłonie, ponad promiennym uśmiechem napotkał jej oczy. Oczy pozbawione wyrazu. Puste oczy. Oczy lalki. Oczy bardziej martwe niż śmierć.

Zadygotał, gdy oddaliła się pełnymi gracji ruchami i mimowolnie przyłożył puchar do ust. Jednak wbrew pozorom, nie przejął się tym, co się stanie z dziewczyną. Teraz chodziło o coś innego — zawsze, gdy już myślał, że wykrył jakąś słabość u tych, którym aktualnie służył, przekonywał się, że go uprzedzono, że ową domniemaną słabość wyeliminowano, z bezlitosną precyzją, która wprawiała go w zdumienie. I niepokój. Naczelną zasadą, którą posiłkował się w życiu, było doszukiwanie się słabości, wszelka bowiem słabość stanowiła szczelinę, w której mógł tropić, węszyć i działać. Jeżeli jednak jego obecni panowie, ci, którym służył w tej chwili, nie mają żadnych słabości...

Marszcząc skryte za maską czoło, przypatrywał się swoim towarzyszom. Przynajmniej tu mógł się dopatrzyć całego mnóstwa słabości. Zdradzało ich zdenerwowanie, nawet tych, którym roztropność nakazywała strzec przynajmniej języka. Sztywność, z jaką obnosił się jeden, niezborne ruchy, z jakimi tamta miętosiła rąbek spódnicy.

Zgodnie z jego rachubami co najmniej jedna czwarta zebranych nie pokwapiła się, by ukryć oblicza za czarnymi maskami. Ich ubiory wiele mówiły. Na przykład kobieta przed złoto-purpurowym gobelinem, rozmawiająca cicho z inną osobą — nie sposób było określić czy to mężczyzna, czy kobieta — ubraną w szary płaszcz z kapturem. Najwyraźniej dlatego wybrała to miejsce, gdyż barwy kobierca dodawały urody jej przyodziewkowi. W dwójnasób głupio przyciągała uwagę swą szkarłatną suknią, z głęboko wyciętym stanikiem, odsłaniającym za dużo ciała, i wysokim krajem spódnicy, spod której wyzierały złote trzewiki; widać było, że pochodzi z Illian i że jest kobietą bogatą, być może nawet szlachetnie urodzoną.

Nie opodal mieszkanki Illian stała inna kobieta, samotna i chwalebnie milcząca, z łabędzią szyją i lśniącą kaskadą czarnych włosów spadającą do pasa. Stała, wsparta plecami o kamienną ścianę, bacznie wszystko obserwując. Żadnego zdenerwowania, jedynie spokój i równowaga. Niby godna wszelkich pochwał, a jednak ta miedziana skóra i kremowa szata z wysokim kołnierzem — zakrywająca wszystko prócz dłoni, a przy tym obcisła i z lekka opalizująca, sugerująca, co kryje, niczego przy tym nie ujawniając — zdradzała wyraźnie najlepszą krew z Arad Doman. I o ile człowiek, który kazał nazywać się Bors, nie chybiał całkowicie swymi domysłami, na szerokiej złotej bransolecie, którą nosiła na lewym nadgarstku, widniały symbole jej Rodu, żadna rodowita mieszkanka Doman nie poskromiłaby swej wyniosłej dumy, nosząc herb innego Rodu. Gorsze niż głupota.

Читать дальше