Robert Jordan - Ścieżka Sztyletów

Zrobiła głęboki wdech.

— Nikomu nie powiem, Aviendha. Pomogę ci tak dalece, jak potrafię. O ile uda mi się wymyślić, jak ci pomóc. — Co wcale nie znaczyło, by miała wiele pomysłów. Aviendha potrafiła nadzwyczaj szybko się zorientować, w jaki sposób powstaje dany splot, o wiele szybciej niż ona sama.

Aviendha tylko przytaknęła i potem niezdarnie wdrapała się na siodło, z niewiele większym wdziękiem niż kobiety Ludu Morza.

— Naprawdę jakiś mężczyzna nam się przyglądał, Elayne, i to nie był żaden sługa. — Spojrzawszy Elayne prosto w oczy, dodała: — Przestraszył mnie. — Nikomu innemu na całym świecie nie przyznałaby się do tego.

— Teraz już nic nam z jego strony nie grozi, kimkolwiek był — uspokoiła ją Elayne, zawracając Lwicę tak, by wyjechać z polany śladem Nynaeve i Lana. Najprawdopodobniej to jednak był jakiś służący, ale w życiu nikomu by takiego stwierdzenia nie rzuciła w twarz, a już na pewno nie Aviendzie. — Jesteśmy bezpieczne i za kilka godzin dotrzemy na farmę Rodziny, użyjemy Czary, a potem świat znowu stanie się taki, jak należy. — No cóż, w pewnym sensie. Słońce zdawało się stać niżej niż na dziedzińcu stajennym, ale ona wiedziała, że to tylko gra wyobraźni. Przynajmniej raz udało im się zyskać sporą przewagę nad Cieniem.

Ukryty za białym ekranem z kutego żelaza Moridin przyglądał się, jak ostatnie konie znikają za bramą, a w ślad za nimi jakaś młoda kobieta i czterech Strażników. Niewykluczone, że zabrali jakiś przedmiot, który mógłby mu się przydać — na przykład jakiś angreal dostrojony do mężczyzny — ale szanse na to były niewielkie. Jeśli zaś chodzi o pozostałe ter’angreale, to wedle wszelkiego prawdopodobieństwa pozabijają się, próbując zrozumieć, do czego służą. Sammael postąpił doprawdy głupio, ryzykując tak wiele, w imię zdobycia zbioru złożonego z niewiadomych artefaktów. Ale przecież Sammael nie był nawet w połowie tak sprytny, jak mu się samemu zdawało. Moridin nigdy nie przerywałby realizacji podstawowych planów, kierując się jakimiś nieokreślonymi nadziejami na zdobycie szczątków dawno minionej cywilizacji. Tutaj przywiodła go tylko próżna ciekawość. Lubił mieć rozeznanie w tym, co innym wydawało się ważne. Ale okazało się to stratą czasu.

Już się odwracał, kiedy kontury bramy znienacka naprężyły się i zadrżały. Zafascynowany, przyglądał jej się, póki otwór w powietrzu zwyczajnie nie... stopniał. Nigdy nie należał do ludzi, którzy folgowali sobie w sprośnych przekleństwach, ale tym razem kilka przewinęło mu się przez myśl. Co ta kobieta zrobiła? Ci barbarzyńscy wieśniacy mieli na podorędziu nazbyt wiele niespodzianek. Sposób na Uzdrowienie rozerwanego połączenia ze Źródłem, nieważne, że niedoskonały. Niemożliwe! A jednak tego dokonali. Pierścienie podporządkowujące Moc jednej woli. Ci Strażnicy i więź zobowiązań, jaka łączyła ich z Aes Sedai. Znał tych ludzi od dawna, ale za każdym razem, gdy myślał, że już go niczym nie zaskoczą, ci prostacy ujawniali jakąś nową umiejętność, robili coś, o czym nikomu z jego Wieku nawet się nie śniło. Rzeczy nieznane u samego szczytu cywilizacji! Co ta dziewczyna zrobiła?

— Wielki Panie?

Moridin raczył ledwie odwrócić głowę od okna.

— Tak, Madic? — Cóż ta dziewczyna zrobiła, a żeby sczezła jej dusza!

Odziany w zielono-białą liberię łysiejący mężczyzna, który wsunął się chyłkiem do niewielkiej izdebki, skłonił się najpierw głęboko, a dopiero potem padł na kolana. Obdarzony pociągłą twarzą Madic, jeden z wyższych rangą służących w pałacu, miał w sobie pompatyczną godność, którą starał się demonstrować nawet teraz. Moridin widywał już ludzi, którzy stali wyżej, a zachowywali się znacznie gorzej.

— Wielki Panie, dowiedziałem się, co Aes Sedai przyniosły dziś rano do pałacu. Powiadają, że znalazły wielki skarb z czasów starożytnych, złoto, klejnoty i prakamień, artefakty z Shioty, Eharon i nawet z Wieku Legend. Powiadają, że to przedmioty, dzięki którym one mogą używać Jedynej Mocy. Ponoć jeden z nich kontroluje pogodę. Nikt nie wie, dokąd się wybierają, Wielki Panie. Pałac aż tętni od plotek, ale każde dziesięć języków wymienia tyleż samo miejsc ich przeznaczenia.

Gdy tylko Madic rozpoczął swoją przemowę, Moridin powrócił do obserwacji dziedzińca. Niedorzeczne opowieści o złocie i cuendillarze w ogóle go nie interesowały. Nie istniało nic, co mogłoby zmusić bramę, by zachowała się w taki sposób. Chyba że... Czyżby naprawdę rozplątała sieć? Śmierci żadną miarą się nie lękał. Na chłodno rozważał możliwość, że znalazł się w zasięgu miejsca, w którym odplątywano sieć. Gdzie skutecznie zdekonstruowano sieć. Kolejna niemożliwość, a jednak ci z tego Wieku, ot, tak sobie...

Nagle jego uwagę przyciągnęło coś, co właśnie powiedział Madic.

— Pogoda, powiadasz, Madic? — Cienie pałacowych iglic ledwie zaczęły się wydłużać, ale na niebie nie było ani jednej chmury, która przyniosłaby ulgę piekącemu się na słońcu miastu.

— Tak, Wielki Panie. Ten przedmiot nazywa się Czara Wiatrów.

Ta nazwa nic mu nie mówiła. Zaraz, zaraz... ter’angreal do kontrolowania pogody... W jego własnym Wieku pogodę pieczołowicie regulowano właśnie za pomocą ter’angreali. Jedną z zaskakujących cech, wyróżniających ten Wiek — aczkolwiek jedną z pośledniejszych, jak się zdawało — była obecność w nim ludzi zdolnych manipulować pogodą w zakresie, którego ongiś wymagałoby użycia jednego z tych ter’angreali. Wedle tego, co pamiętał, w jego rodzimych czasach nie istniało urządzenie, które dałoby radę samo oddziałać choćby na większą część jednego kontynentu. Ale nie potrafił sobie wyobrazić, czegóż te kobiety mogły dokonać za jego pomocą? A jeśli utworzą krąg?

Nie zastanawiając się, objął Jedyną Moc, w oczach zawirowały mu czarne saa. Zacisnął palce na żelaznej kracie w oknie — metal stęknął i skręcił się, nie od siły jego uścisku, ale od wici Jedynej Mocy zaczerpniętych od samego Wielkiego Władcy, wici, które oplotły kratę, podporządkowując się gniewnemu uściskowi dłoni. Wielki Władca nie będzie zadowolony. Wyswobodził się ze swego więzienia na tyle, by jego dotyk był w stanie zlikwidować pory roku. Niecierpliwił się, chciał bowiem jeszcze raz poczuć w swych dłoniach świat, bo chciał roztrzaskać spowijającą go pustkę. Nie będzie zadowolony. Moridina ogarnęła wściekłość, w uszach załomotała mu krew. Jeszcze przed chwilą zupełnie go nie obchodziło, dokąd udają się te kobiety, ale teraz... To było gdzieś daleko stąd. ludzie uciekający daleko i tak szybko, jak tylko mogli. Gdzieś, gdzie mogli poczuć się bezpieczni. Nie było sensu posyłać Madica, by się rozpytał, nie warto nikogo przyciskać do muru; nie byłyby tak głupie, by zostawiać żywych, którzy znalicel ich podróży. Na pewno nie było to Tar Valon. A więc może do al’Thora? Do bandy zbuntowanych Aes Sedai? W każdym z tych trzech miejsc miał swoich informatorów, nadto tamci nie wiedzieli, że służą właśnie jemu. Zanim nastąpi koniec, będą służyli mu wszyscy. Nie dopuści, by jakiś przypadkowy zbieg okoliczności zniszczył jego plany.

Nagle usłyszał coś jeszcze prócz dudnienia werbli swojej furii. Odgłos bulgotania. Obejrzał się z zaciekawieniem na Madica i natychmiast odsunął się od kałuży, która rozlewała się na posadzce. Na to wychodziło, że w swoim gniewie ścisnął Prawdziwą Mocą nie tylko wykuty z żelaza ekran. Niesamowite, że z ludzkiego ciała można było wycisnąć aż tyle krwi.