Robert Jordan - De Torens van Middernacht

Maar in plaats van dat er een opening in de lucht verscheen, ontrafelde en verdween de weving. Emarin wendde zich naar de anderen, en het zweet droop van zijn gezicht. ‘Het leek moeilijker dan vroeger om die wevingen te maken,’ zei hij.

‘Waarom werken ze niet?’ vroeg Evin. Het jeugdige gezicht van de jongeman kleurde van woede, alsof het probleem met de Poorten een belediging was.

Androl schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar. De bomen ruisten, bladeren trilden in de wind en veel ervan vielen op de grond. Bruin, alsof het herfst was. Dat maakte hem van streek. Hij had enige tijd akkers bewerkt tijdens zijn omzwervingen, en hij had de instincten verworven van een boer waar het op goed en fout van de natuur aankwam.

‘Probeer jij het nog eens, Androl,’ zei Evin. ‘Jij bent altijd zo goed met Poorten.’

Hij keek naar de andere drie. Canler was ook bij hen; de oudere Andoraanse boer had een diepe frons op zijn gezicht. Al fronste Canler natuurlijk vaak over het een of ander.

Androl deed zijn ogen dicht, sloot alle gevoel buiten en omhelsde de leegte. Daarbinnen straalden saidin, leven en kracht. Hij greep het en dronk het in. Hij opende zijn ogen naar een wereld die levendiger oogde. Konden dode planten er tegelijkertijd ziekelijk en levendig uitzien? Een vreemde combinatie, mogelijk gemaakt door saidin.

Hij concentreerde zich. Poorten maken ging hem zoveel gemakkelijker af dan andere wevingen; hij had nooit begrepen waarom. Hoewel hij nog geen steen kon breken door te geleiden, kon hij een Poort maken die groot genoeg was om er met een wagen doorheen te rijden. Logain had het indrukwekkend genoemd; Taim noemde het onmogelijk.

Deze keer stopte Androl alle Kracht die hij had in zijn weving. Poorten begreep hij. Die waren logisch voor hem. Misschien kwam het door zijn voorliefde voor reizen, voor het ontdekken van nieuwe plekken en nieuwe kunsten.

De wevingen kwamen bijeen. Hij merkte niets van de moeite waar Emarin het over had gehad. Maar toen de bekende streep licht had moeten verschijnen, begon de weving te ontrafelen. Androl probeerde hem vast te houden, naar elkaar toe te trekken. Even leek het erop dat het ging lukken. Toen gleden de draden uit zijn handen en verdampten. Er ontstond geen Poort.

‘De andere wevingen die ik heb geprobeerd, werken allemaal wel,’ zei Evin, die een lichtbol maakte. ‘Allemaal.’

‘Alleen Poorten niet,’ gromde Canler.

‘Het lijkt wel...’ zei Emarin. ‘Het lijkt wel alsof iets ons hier wil vasthouden. In de Zwarte Toren.’

‘Probeer ze eens op andere plekken op het terrein,’ opperde Androl. ‘Maar laat de getrouwen van Taim niet zien wat je doet. Doe maar alsof je de bodem bekijkt, zoals Taim had bevolen.’

De mannen knikten en liepen gedrieën richting het oosten. Androl liet de open plek achter zich. Norlei stond bij de weg en keek om zich heen, op zoek naar hem. De kleine Cairhiense man met zijn forse middel zwaaide en kwam naar hem toe. Androl ontmoette hem halverwege. Norlei had een open, uitnodigende glimlach. Niemand vermoedde ooit dat hij verspiedde, iets waar Androl vaak gebruik van had gemaakt.

‘Heb je Mezar gesproken?’ vroeg Androl.

‘Jazeker,’ antwoordde Norlei. ‘Ik heb een middagmaal met hem gedeeld.’ Norlei wuifde naar Mishraile toen ze hem zagen, toezicht houdend op een groep soldaten die hun wevingen oefenden. De goudharige man wendde zich onverschillig af. ‘En?’ vroeg Androl gespannen.

‘Hij is Mezar niet,’ antwoordde Norlei. ‘O, hij heeft Mezars gezicht, dat wel. Maar het is hem niet. Ik zie het in zijn ogen. Het punt is, wat dat ding ook is, het heeft Mezars herinneringen. Het praat net zoals hij. Maar de glimlach klopt niet. Helemaal niet.’

Androl huiverde. ‘Hij moet het zijn, Norlei.’

‘Nee. Geloof me.’

‘Maar...’

‘Het is gewoon niet zo,’ benadrukte de kloeke man. Androl haalde diep adem. Toen Mezar een paar dagen geleden terugkeerde – zeggend dat Logain het goed maakte en dat alles snel zou zijn opgelost met Taim – was Androl gaan hopen dat er een uitweg uit deze puinhoop was. Maar er was iets vreemds aan de man geweest. Verder had de M’Hael met veel vertoon Mezar aanvaard als volle Asha’man; de Draak had hem verheven. En nu ging Mezar – ooit zo trouw aan Logain – alleen nog maar om met Coteren en Taims andere lakeien.

‘Dit begint erg te worden, Androl,’ zei Norlei zachtjes, glimlachend en wuivend naar een andere groep mannen die met oefeningen bezig was. ‘Volgens mij wordt het tijd dat we hier weggaan, of dat nou tegen het bevel in gaat of niet.’

‘We komen nooit langs die wachtposten,’ zei Androl. ‘Taim laat de Aes Sedai niet eens vertrekken; je hebt gehoord hoe die mollige laatst tekeerging bij de poort. Taim verdubbelt de wacht ’s nachts, en Poorten werken niet.’

‘Nou, we moeten toch iets doen? Ik bedoel... stel dat ze Logain hebben? Wat dan?’

‘Ik...’ Ik weet het niet, dacht hij wanhopig. ‘Ga met de andere getrouwen van Logain praten. Ik zorg dat we verhuizen naar een gezamenlijke barak. Zij en hun gezinnen. We zeggen wel tegen de M’Hael dat we hem meer ruimte willen geven voor zijn nieuwe rekruten. Dan zetten we ’s nachts zelf iemand op wacht.’

‘Dat zal wel opvallen.’

‘De splitsing valt al op,’ zei Androl. ‘Doe het.’

‘Wat je wilt. Maar wat ga jij doen?’

Androl haalde diep adem. ‘Ik ga bondgenoten voor ons zoeken.’ Norlei vertrok naar links, maar Androl liep verder over het pad door het dorp. Het leek wel alsof tegenwoordig steeds minder mensen hem met eerbied behandelden. Ofwel ze waren er te bang voor, of ze hadden zich aangesloten bij Taim.

Overal stonden bendes mannen met zwarte jassen met over elkaar geslagen armen naar hem te kijken. Androl verkilde onwillekeurig. Onderweg zag hij Mezar – grijzend bij de slapen, een koperkleurige Domaanse huid – bij een groep lakeien staan. De man glimlachte naar hem. Mezar was nooit iemand geweest die snel lachte. Androl knikte naar hem en keek hem in de ogen.

En hij zag wat Norlei had gezien. Er was iets heel erg mis, iets wat niet helemaal leefde in die ogen. Dit leek geen man, maar een bespotting van een man. Een schaduw in een menselijke huid. Het Licht sta ons allen bij, dacht Androl, die zich langs haastte. Hij liep naar de zuidkant van het dorp, naar een groep hutjes met wit uitgeslagen houten wanden en rieten daken die nodig vervangen moesten worden.

Buiten aarzelde Androl. Waar was hij mee bezig? Hier verbleven de vrouwen van de Rode Ajah. Ze zeiden dat ze waren gekomen om Asha’man te binden, maar tot nog toe hadden ze dat niet gedaan. Het was overduidelijk een of andere list. Misschien waren ze hier om te proberen het hele stel te stillen.

Maar als dat zo was, dan kon hij er in ieder geval op rekenen dat ze niet aan Taims kant stonden. Als je in de muil van een leeuwvis staarde, dan leek het schip van een piraat ineens niet meer zo erg. Androl had dat gezegde eens gehoord toen hij op een vissersboot werkte, in het zuiden.

Met een diepe zucht klopte hij aan. De mollige Rode zuster deed open. Ze had het leeftijdloze gezicht van een Aes Sedai; niet jong, maar ook niet oud. Ze bekeek hem van top tot teen. ik hoor dat u uit de Zwarte Toren weg wilt,’ begon Androl, hopend dat dit verstandig was.

‘Is je M’Hael van gedachten veranderd?’ vroeg ze hoopvol. Ze glimlachte warempel. Een zeldzaam iets bij de Aes Sedai.

‘Nee,’ zei Androl, ‘voor zover ik weet, verbiedt hij jullie nog altijd te vertrekken.’

Ze fronste haar voorhoofd. ‘Wat...’

Androl dempte zijn stem. ‘U bent niet de enige die hier graag weg wil, Aes Sedai.’

Ze keek hem aan en haar gezicht werd volkomen kalm. Ze vertrouwt me niet, dacht hij. Vreemd, hoe het gebrek aan gevoel in een gezicht toch zoveel kon overbrengen.