John Ringo - Warta na Renie

Rozmowa między nimi przebiegała mniej więcej tak:

Tom (który akurat wtedy mógł coś pić): Wiesz, stary, tak sobie myślałem o Niemcach, o nadciągającej inwazji i odmładzaniu; będą im potrzebni wszyscy wyszkoleni i doświadczeni bojowo żołnierze, których uda im się znaleźć.

John (który akurat wtedy mógł nic nie pić): No, aha.

Tom: Myślałeś kiedyś, skąd by ich brali? Powiedzmy, z Waffen SS?

John: — Fajooowooo. Zróbmy to. Już mi się podoba. Co ważniejsze, Jimowi też się spodoba.

Poszli więc do Jima. Najpierw przycisnęli go do muru. Potem zaczęli go męczyć. On się nie dawał. Oni też nie rezygnowali… i reszta okazała się historią.

Podczas wspólnego pisania rozmawiali całymi godzinami o istocie wojny z Posleenami, zwanej też Wojną Posleeńską. Tom znacznie poszerzył horyzonty Johna, a interaktywne reakcje Johna („Nie, cholera jasna, Tom, nie możemy, kurde, ukrzyżować zielonych”. „A możemy ich powiesić?”. „Och, no dobra”) oczywiście wzbogaciły zarys obmyślonego przez Toma uniwersum. Tom jest podpułkownikiem piechoty (wyszkolonym rangersem, inspektorem generalnym, specem od zadań specjalnych i w ogóle) i wszystkie związane z tym sprawy traktuje bardzo poważnie („Pamiętaj, możesz nie lubić skubanego IG… ale IG cholernie lubi ciebie”). John zaś lubi w swoich rzeziach odrobinę humoru. Może wam się uda ich rozróżnić.

„Warta na Renie” początkowo miała tytuł „Die Wacht am Rhein” i miała być długim opowiadaniem albo krótką powiastką, maksymalnie 45 tysięcy słów. Ale Jim zapragnął całej książki. Umiejscowionej w PosWersum. Postanowili więc stworzyć powieść „Powrót do Bataanu”, która miała wyjść razem z „Die Wacht am Rhein”, i opisać, jak Japończycy bronili Filipin przed Posleenami. (Co, nawiasem mówiąc, może jeszcze zrobią. Czas pokaże.)

Ale historia Hansa, Dietera, Anny i Gudrun… i nawet tego hitlerowskiego bydlaka Kruegera wciąż się rozrastała. Puchła i puchła, aż zajęła cały czas i miejsce poświęcone na obie opowieści. Jak się okazało, Jimowi przypadła do gustu bardziej niż ta druga.

„Ale dlaczego cholerne SS”?, zapyta wrażliwy czytelnik. Po prostu dlatego, że było w uniwersum Johna. Koniec, kropka. „A co z Malmedy”? Wpiszcie w google’a słowa „Biscari”, „Sycylia”, „Peiper”. „A obozy koncentracyjne? Babi Jar? Holocaust?”. Na to jest jedna odpowiedz: „To straszne rzeczy i wszystkich odpowiedzialnych za nie należało powiesić. Ale dlaczego te rzeczy miałyby powstrzymać rozpaczliwie potrzebnych żołnierzy przed udziałem w walce, niezależnie od tego, do jakiej większej organizacji należeli czy jakie symbole nosili?”.

Jest też jeszcze jeden powód. Drogi czytelniku, autorzy chcieli Tobą wstrząsnąć.

W chwili obecnej cywilizacja Zachodu, chociaż wielu jej członków mogłoby się z tym nie zgodzić, prowadzi wojnę światową. Nie, nie są w niej niszczone całe miasta; całych kontynentów nie pocięły też blizny okopów. Ale mimo tego — to wojna światowa. Co więcej, to wojna światowa, która wystawia na próbę rozumienie wolności osobistej, wolności sumienia i rządów prawa, którymi tak się chlubi Zachód. I jeśli Zachód przegra, ludzkość będzie świadkiem unicestwienia wszystkiego, co w zachodniej cywilizacji najlepsze.

Nas nie stać na to, żeby przegrać.

Ale zwycięstwo też będzie miało swoją cenę. Tak samo jak opisana przez Johna inwazja zmieniła ludzkość w coś, co jeden z weteranów Waffen SS Hitlera nazwał domem, tak i nas zmieni nasza wojna. Bo ramię w ramię z cnotami Zachodu idą wady które mogą nas zniszczyć: krótkowzroczny legalizm, przeroś formy nad treścią i niechęć do bezwzględnych i gwałtownych działań, do których musimy być zdolni, jeśli chcemy przetrwać To nie jest wyczerpująca lista. Być może najgorsze jest to, że Zachód wychował na własnej piersi gromadę ohydnych, wstrętnych, zdradzieckich i kłamliwych drani, którzy korzystają z każ dej okazji i robią wszystko, co w ich mocy, by doprowadzić d‹ jego upadku.

Mimo to jeszcze jest nadzieja.

„Przetrwanie znosi programowanie”.

Kanclerz federalny, szef rządu Republiki Federalnej Niemiec.

Niemieckie sity zbrojne w drugiej wojnie światowej; armia, marynarka i siły powietrzne.

Robotnicy imigranci. To prawda, w 1997 roku niemiecki parlament uchwalił zakaz noszenia przez żołnierzy mundurów w miejscach publicznych.

Dwaj przykładni byli oficerowie sił regularnych, którzy wstąpili do Waffen SS i dowodzili dużymi formacjami. Steiner byl również znany z tego, że pozostał bardzo pobożnym rzymskim katolikiem.

Złamane Krzyże, swastyki.

Srebrne podwójne błyskawice SS.

Pogardliwy przydomek Heinricha Himmlera, dowódcy całego SS, w tym Waffen, czyli Zbrojnego SS.

Tir to średni szczebel darhelskiej drabiny korporacyjnej.

Niemieccy chłopcy w dużym stopniu mają wybór: służba w wojsku lub jakiś rodzaj służby zastępczej.

Zabójcy elfów”. Elfami są Darhelowic.

„Najwyższy”. Pułkownik.

Cud Gospodarczy; odbudowa Niemiec po drugiej wojnie światowej.

Szkoła podoficerska Waffen, inaczej zbrojnego SS.

Maszeruj z nami z duchem, maszeruj z nami wraz. To słowa surowo zakazanej „Horst Wessel Lied”

Unieść sztandar, zewrzeć szeregi.

To słowa „Fahnenlied” Baldura von Schirach.

Na wprost, patrz.

Mówi generał porucznik Mühlenkampf.

Kessentai, który zszedł ze Ścieżki Gniewu lub został z niej usunięty za tchórzostwo.

Naprzód, naprzód, dmijcie w jasne trąby.

Uwaga, uwaga, działa przeciwpancerne z kierunku…

Według rozkazu, Dieter.

Dobry Boże w niebiosach!

Chłopcy.

Żona służącego w niemiecku wojsku przyjaciela jednego z autorów, który był kiedyś sekretarzem Ribbentropa, opisuje go jako „mięczaka”.

Gospodarka wojenna.

Plac egzekucji.