John Ringo - Taniec z diabłem

KSIĄŻKA TA DEDYKOWANA JEST:

Thomasowi Bumettowi, lat 38, ojcu trójki dzieci, i wszystkim innym wojownikom Lotu 93. Zginęli, żeby inni mogli żyć.

9 października 2004— Pierwsze lądowanie, 5 kul. Fredericksburg, Afryka Środkowa, Azja Południowo-Wschodnia, Uzbekistan.

28 lipca 2005— Pierwsza fala, 62 kule. Główne miejsca lądowań: wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej, Australia, Indie.

15 sierpnia 2005— Ostatni przekaz radiowy: Dowództwo Obrony Australii, Alice Springs.

12 kwietnia 2006— Druga fala, 45 kul. Główne miejsca lądowań: Chiny, Ameryka Południowa, zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej, Bliski Wschód, Azja Południowo-Wschodnia.

14 maja 2006— Ostatni przekaz radiowy: Chińska Armia Czerwona, Xianging.

28 maja 2006— Ostatni przekaz radiowy: Sojusz Turecki, Dżalalabad.

18 czerwca 2006— Ostatni przekaz radiowy: Dowództwo Połączonych Sił Indochin, Angkor Wat.

19 grudnia 2006— Ostatni przekaz radiowy: Sprzymierzeńcy Księgi, Jerozolima.

23 stycznia 2007— Bitwa o L3: strata supermonitora „Lexington”, Flota Uderzeniowa 4.2.

17 lutego 2007— Bitwa o bazę Titan.

27 marca 2007— Trzecia fala, 73 kule. Miejsca desantu: Europa, Afryka Północna, Indie II, Ameryka Południowa II.

30 kwietnia 2007— Ostatni przekaz radiowy: Islamskie Siły Obronne, Chartum.

5 lipca 2007— Ostatni przekaz radiowy: Indyjskie Siły Obronne, Gudżarrat.

25 sierpnia 2007— Ostatni przekaz radiowy: Siły Bolivara, Paragwaj.

25 września 2007— Pierwsza bitwa o Irmansul. Strata supermonitorów „Enterprise”, „Yamato”, „Halsey”, „Lexington II”, „Kuźniecow”, „Victory”, „Bismarck”. Floty Uderzeniowe 77.1, 4.4, 11.

17 grudnia 2007— Druga bitwa o Ziemię. Strata supermonitorów „Moskwa”, „Honsiu”, „Mao”. Flota Uderzeniowa 7.1, 4.1, 14.

18 grudnia 2007— Czwarta fala, 65 kul. Główne miejsca desantu: Chiny II, wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej II, Europa II, Indie III.

14 marca 2008— Ostatni przekaz radiowy: Siły Unii Europejskiej, Innsbruck.

28 sierpnia 2008— Piąta fala, 64 kule. Główne miejsca desantu: zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej II, wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej III, Rosja, Azja Środkowa, Południowa Afryka, Ameryka Południowa III.

17 września 2008— Ostatni przekaz radiowy: Wielki Sojusz Afrykański, Pietermaritzburg.

12 października 2008— Ostatni przekaz radiowy: Armia Czerwona, Niżny Nowogród.

21 października 2008— Oficjalne uznanie stanu rzeczy: brak zorganizowanych sił polowych poza Północną Ameryką.

14 listopada 2008— Druga bitwa o Irmansul. Strata supermonitorów „Lexington III”, „Yamato II”. Flota Uderzeniowa 14.

1 grudnia 2008— Tajny raport Komisji Senatu: szacowana liczebność populacji ludzkiej na Ziemi: 1.4 miliarda. Szacowana liczebność populacji Posleenów: ponad 12 miliardów.

26 maja 2009— Ostatnia jednostka Posleenów na Irmansul zniszczona.

Nocne niebo nad ruinami Clayton w Georgii rozdarły strugi ognia, kiedy artyleria w sile brygady wystrzeliła szrapnele. Purpurowo-pomarańczowe błyski pocisków z opóźnionym zapłonem ukazywały wypalony szkielet Burger Kinga i umykające stamtąd centaurowate sylwetki posleeńskich najeźdźców.

Obcy z głowami krokodyli rozpierzchli się pod ogniem z dział, a starszy sierżant sztabowy Mosovich wyszczerzył w uśmiechu zęby, słysząc równy jak metronom rytm strzałów drużynowego snajpera. Posleeński batalion, zwany przez obcych oolt’ondar, która to nazwa obejmowała wszystko od batalionu do dywizji, prowadziło trzech Wszechwładców. Dwóch z nich zostało zmiecionych ze swoich antygrawitacyjnych platform dwoma celnie wymierzonymi pociskami, trzeci przyspieszył i szybko zniknął z pola widzenia. Teraz snajper zaczął pracować nad posleeńskimi normalsami.

Reszta piątej drużyny zwiadu dalekiego zasięgu wstrzymała ogień. W przeciwieństwie do snajpera i jego karabinu kaliber .50, pociski smugowe pozostałych żołnierzy na pewno zdradziłyby ich pozycję. A wtedy byłoby niewesoło; nawet pozbawiony dowodzenia batalion półinteligentnych normalsów dałby radę zetrzeć ich z powierzchni ziemi.

Dlatego też żołnierze ograniczyli się do kierowania ogniem artylerii, dopóki wszyscy obcy nie zniknęli z pola widzenia.

— Dobry strzał — powiedział cicho Mueller, patrząc na dziesiątki leżących na drodze trupów wielkości konia. Wielki jasnowłosy sierżant walczył z Posleenami albo szkolił do walki innych, zanim jeszcze reszta świata dowiedziała się o ich istnieniu. Podobnie jak Mosovich, uczestniczył w większości przegranych i kilku wygranych bitwach całej inwazji.

Na początku rozkaz ostrzeliwania wszelkich napotkanych podczas patroli celów nie wydawał się najlepszym pomysłem. Mueller ganiał się już z Posleenami i wiedział, że to żadna przyjemność; obcy byli szybsi i wytrzymalsi niż ludzie.

Na szczęście najeźdźcy nie kontynuowali pościgu poza pewne określone strefy, a oddział dysponował odpowiednią siłą ognia, by móc większość ścigających wystrzelać. Dlatego żołnierze korzystali z każdej okazji, żeby to zrobić. Poza tym, prawdę mówiąc, czerpali pewien rodzaj perwersyjnej przyjemności z dobrego artyleryjskiego ostrzału.

— Długo to trwało — mruknął plutonowy Nichols. Niedawno przeniesiono go z Dziesięciu Tysięcy. Jak wszyscy Spartanie, był twardy jak lufa własnego karabinu snajperskiego, ale musiał jeszcze dużo nauczyć się o działaniu na zewnątrz Muru.

— Działa zawsze się spóźniają — powiedział Mueller, wstając. Tak samo jak snajper, zastępca dowódcy, który zawsze szedł na szpicy, był owinięty w siatkę maskującą. Wiszące paski materiału, mające rozmywać zarys sylwetki i sprawiać, by żołnierz był niewidoczny w zaroślach, czasami bywały uciążliwe. Ale ich użyteczności potężny sierżant nie mógł zanegować.