Jacek Dukaj - W Kraju Niewiernych

również te granice. Małżeństwo to przymierze, układ, chwiejny i niepewny, jednakże związany z pewnymi korzyściami; człowiek nie jest samotnikiem, nie przetrwa jako człowiek nie mając do kogo mówić, uśmiechać się, kogo kochać i nienawidzić, uszczęśliwiać i unieszczęśliwiać. Zawiera więc swój układ, mając na względzie potrzeby duszy i ciała: ty będziesz moim partnerem. I w przeważającej części przypadków żal z powodu odejścia tego partnera nie wynika z czystej miłości do niego, ale z prostego, egoistycznego uczucia straty: miałem coś, lecz to utraciłem; Boże, jaki okrutny jest świat. Tak, tak; także miłość jest uczuciem egoistycznym. Lopezowa definicja miłości nie obejmowała jej tutejszej odmiany. Miłość Ohlena była miłością eremity do pszczoły, która nawiedza go w jego pustelni: absolutna, i przez to tak przerażająca. Nieludzka. On kochał i mordercę swej żony.

– Ty wiesz… – major potrząsnął głową. Ohlen spojrzał nań pytająco.

– Co?

– Ho zabił Esslen – powiedział Celiński, od pewnego czasu zachowujący się, jakby właśnie usłyszał wyrok skazujący go na śmierć.

– Tak.

– Sześć minut piętnaście sekund – mruknął przez gadałkę Crueth.

– Opuszczacie nas – stwierdził Ohlen. Dawno już przestali się dziwić jasnowidztwu tuziemców.

– Owszem. Lepiej będzie, jak się odsuniesz. Mogłoby cię przeciąć na pół.

Ohlen tylko się uśmiechnął.

– Coś na nas pruje od wschodu. Janusz, Lopez! Pilnujcie Ho.

– Naprawdę, dobrze ci radzę – kontynuował Crueth. – A przy okazji: spodziewasz się jakichś gości?

– To nasze dzieci, i jeszcze parę osób. Nie bójcie się – rzekł Ohlen, a Praduiga po raz setny zadrżał na myśl, iż ten człowiek może być telepatą – iż jakikolwiek człowiek może być telepatą, potrafiącym odczytać najbardziej tajemne pragnienia i lęki kłębiące się w twojej głowie. To by było po prostu niesprawiedliwe.

– Pozwól nam uciec, pozwól nam uciec, pozwól nam uciec… – szeptał ścianie altanki Celiński. Można by to nazwać modlitwą, gdyby nie fakt, że na tym świecie coś takiego jak modły nie istniało – nie było powodów do ich wznoszenia. Celiński jednakże nie pochodził z tego świata.

Pojazd, który major dostrzegł chwilę wcześniej, ujrzeli teraz wszyscy: wystrzelił zza wschodniej grani gładką świecą, zakręcił, obniżył lot i po łagodnym łuku spłynął przed dworek. Przypominał pozbawiony śmigieł, lekko spłaszczony Sikorsky, i można by go wziąć za helikopter, gdyby nie absolutna cisza, w jakiej się poruszał, i materiał, z którego był zbudowany: drewno. Wyjście zeń musiało się znajdować z drugiej strony: zza pojazdu zaczęli się wyłaniać jacyś ludzie. Z tej odległości Lopez nie był w stanie dokładnie im się przyjrzeć – choć major zapewne potrafił policzyć im włosy na głowach – lecz widział: nie byli zaskoczeni widokiem innych gości.

– Wymarzona okazja do dodatkowej weryfikacji – zauważył Lopez. – Ile nam zostało?

– Pięć minut.

Do Ohlena podbiegło dwóch kilkunastoletnich chłopców, chwilę potem starszy mężczyzna o lekko posiwiałych włosach. Część pozostałych przybyszów weszła do dworku, część rozeszła się po dolinie; nawet Crueth zaprzestał śledzenia ich wzrokiem.

Praduiga wyszedł z altanki, podreptał do grupki skupionej wokół Ohlena i szarpnął za ramię odwróconego doń tyłem siwego.

– Wracaj, kretynie!

– A jeśli to jednak mistyfikacja? Jeśli to wszystko kłamstwo?

– Tylko w jednym przypadku mogliby przewidzieć nasze przybycie i to zorganizować: jeśli to, co mówią, jest prawdą. Dobrze o tym wiesz. Wracaj!

Żelazna logika tego wywodu – który zresztą sam był przeprowadził – przyprawiała Lopeza o ból głowy.

– Proszę mi powiedzieć – zagadnął Praduiga siwego – w którym to roku umarł Jezus Chrystus? Przepraszam,że tak…

Siwy popatrzył pytająco na Ohlena, a kiedy z powrotem przeniósł wzrok na Praduigę, Lopez spostrzegł w nim ten sam matowy błysk, co w spojrzeniu gospodarza. Kocham cię, kimkolwiek jesteś, człowieku.

– Nie… -jęknął Lopez.

– Wracaj!

– Proszę, proszę, proszę, proszę… – recytował tępo Celiński w powietrze.

Praduiga obrócił się i pognał ku altance. W drzwiach zderzył się z Ho; sierżant rzucił się między niego a Cruetha, wywracając Lopeza.

– Ho! – krzyknął major przez gadałkę.

Sierżant nie zareagował. W odległości kilku metrów minął grupkę tubylców i biegł dalej – w kierunku lasu. Uruchomił system mimetyczny: zdawał się być teraz zawirowaniem powietrza, dżinnem przemykającym po zielonych pagórkach rozedrganymi słupami gorąca.

– Ho!

Znów bez odpowiedzi.

Crueth uniósł rękę i sierżant zwalił się martwy na ziemię.

– Och, kurwa, kurwa, kurwa – wyszeptał major. Pokręcił głową, policzył w myślach do dziesięciu i – już zwykłym głosem – warknął: – Bierzemy go. Lopez, Jan… -spojrzał na Celińskiego i zmienił zdanie. – Chodź, Lopez, przeciągniemy go we dwójkę.

Podbiegli do trupa sierżanta. Crueth wyłączył jego system maskujący. Ujęli ciało za ramiona i zaczęli je wlec ku altanie. Gdy mijali siwego, Ohlena i jego dzieci, dobiegło ich rzucone przez kogoś pytanie (w jednym z chińskich dialektów):

– Wybaczycie nam?

Nie odpowiedzieli. Nie podnieśli wzroku.

Ułożyli zwłoki Ho na środku altanki.

– Dwie minuty.

Lopez zauważył, że major jakoś dziwnie mu się przygląda. No tak, pomyślał Praduiga, Calver zbzikował, Ho zbzikował, Janusz też, to na kogo teraz kolej? Kto pozostał? Czekali.

– A jeśli… – zaczął Crueth i urwał. Praduiga nie spytał, o co mu chodziło.

Dzieci Ohlena pobiegły gdzieś na południe, siwy i Ohlen ruszyli spacerkiem ku dworkowi. Nikt nie zwracał uwagi na Stalińczyków.

– Jak to zaopiniujesz? – spytał przez gadałkę major.

– Co?

– Aneksję tej Ziemi. Twoja decyzja będzie przecież… Rozumiesz.

Praduiga zagapił się ciężko przed siebie.

– Tylko sekundy – mruknął major. Wnętrza dłoni wycierał nerwowo o płaszcz, pociły się. – Jak myślisz, co się stało z tamtymi Zwiadowcami? Tymi wszystkimi maszynami? – Słowa; musiał mówić. – Dlaczego On tak to zorganizował? Dlaczego chciał, żebyśmy…

– Aaaaaaaaa!!! – rozwrzeszczał się Celiński. Mignięcie.

Na sekundę przed przerzutem wydało się Praduidze, że dostrzegł wychodzącą z dworku Esslen, zdrową i uśmiechniętą – ale to nie mogła być prawda.

Lustrzana kopuła. W kryształowym świecie jej nieskończoności – tysiące odbić. W nich altanka, trzech mężczyzn i trup.

Celiński stracił przytomność.

– Może Oni walczą ze sobą – szeptał Crueth gdzieś w bok, jakby nie zauważył, że zostali przerzuceni. – Ci Bogowie równoległych wszechświatów…

– Co to znaczy?! – krzyknął w pustkę Lopez. – Dunlong!!

– Nie ma powodu do wrzasków – odezwał się z powietrza głos Dyrektora Piątego Departamentu. – Normalne środki ostrożności. Zaraz to zdejmiemy; cholera wie, co mogliście przywlec ze sobą. I nie zdziwcie się: jest druga kopuła. Ta dolina została u nas kilkanaście lat temu zalana, sztuczne jezioro tu mamy. Musieliśmy zbudować keson na dnie. Ho nie żyje?

– Nie żyje.

– Calver?

– Uciekł. – Lope/ zerknął na Cruetha. – Też nie żyje.

Dunlong umilkł.

Lustrzane tafle rozsunęły się na kilka metrów. To samo rozproszone światło, które oświetlało wnętrze zwierciadlanej śluzy, utrzymywało w głównej komorze kesonu irytujący półmrok. Cienie, cienie, cienie.