Jacek Dukaj - Perfekcyjna niedoskonałość

– Tu jesteś! Uniósł głowę.

Zamknąwszy za sobą drzwi, Angelika oparła się o nie, wyprostowana, kryjąc ręce za plecami. Była w długiej, suto marszczonej sukni z ciemnobłękitnego materiału. Suknia, z lewej rozcięta prawie do biodra, ukazywała udo i łydkę w pończosze jak ciekły dym; Angelika zgięła nogę, błękit otworzył się z głośnym szelestem.

Dziewczyna uśmiechała się przy tym zagadkowo, czarne włosy spadały na twarz, gdy pochylała głowę, na w pół kryjąc za nimi ten uśmiech i ciemne oczy.

Zamoyski nawet nie próbował zgadywać.

– Co?

= Prośba o dwustronne połączenie OVR od stahs An-geliki McPherson, standardowy protokół.

= Jjak…? Zgadzam się, łącz.

= Otworzone.

Skinęła na niego palcem i otoczyły go jęzory czerwonych płomieni, żar przetrawił orientalny kaftan, zapalił włosy, z brody podniósł się suchy swąd, strzeliła pękająca skóra fotela.

Zamoyski podskoczył jak oparzony – jako że istotnie poczuł wszystkie te oparzenia.

– Bo spuszczę na ciebie moje mody!

– Ojoj, nie dasz się pobawić!

Wydęła wargi. Adam skrzywił się kpiąco. Na ile ta nowa Angelika jest szczera w owych gestach dziecinnych, a na ile gra pode mnie?

– Nie mów, że ty na początku też się trochę tym nie upiłeś. To jednak jest narkotyk.

– Ciągnie wzwyż Krzywej, co? – mruknął Zamoyski, z powrotem usiadłszy, strzepując z ubrania OVR-owy popiół i odruchowo sprawdzając dłonią stan swojej brody, jeszcze odrobinę zbyt krótkiej na tym biologicznym pusta-

ku, by idealnie wypełnić obraz Lorda Orientu z szablonu Da_Vinci_VII.

– Ciągnie, oj, ciągnie, żebyś wiedział…

Angelika wyraźnie bawiła się swoim nowym imagem, niczym nową manifestacją: kocie ruchy, biodra rozkołysane, ognistoczerwone paznokcie i uśmiech femme fatale…

Podeszła do Zamoyskiego i usiadła mu na kolanach – bokiem, przerzucając nogi przez poręcz, lewym ramieniem obejmując mężczyznę za szyję. Utonął w jej zapachu,

– Byłam właśnie w Ogrodach Cesarskich. Prawie jakbym oddychała tą przestrzenią.

Tu rzeczywiście wzięła głębszy oddech i Zamoyski zapuścił spojrzenie w jej dekolt. Pokazała mu język.

– A te feniksy…! – Wzdrygnęła się. -Jeszcze mnie skóra swędzi.

– Wiem, że to daje kopa. Ale – czemu właściwie się zdecydowałaś? Judas cię wyklnie, zdradziłaś Pierwszą Tradycję.

– E, nie przesadzaj. Jakoś to przełknie.

– Nie jesteś pełnoletnia, ma prawo cię cofnąć. Założyła nogę na nogę. Szelest pończoch jak szept do

wewnętrznego ucha. Zamoyski studiował architektoniczne łuki jej łydek i ud. Lewa dłoń sama wsunęła się w rozcięcie sukni, powędrowała pod kolano i wyżej, ślizgając się po gładkiej pończosze. Zamoyski miał na podorędziu analizer be-hawioru, który z napięcia mięśni biologicznej manifestacji zbudowałby model frenu jej właścicielki i podpowiedział Adamowi powierzchowne myśli dziewczyny. Nie uruchomił go. Mięśnie uda pod jego dłonią naprężyły się i zaraz rozluźniły. Angelika z obojętną miną poprawiała ramiączko sukni.

– Od kiedy ty się taka dama zrobiłaś?

– Odkąd wybrałam mój szablon estetyczny. – Obróciła na palcu srebrny pierścionek. – A ty niby czemu nagle upodobałeś sobie te chińskie wdzianka?

– Trzeba utrzymać kompatybilność snu z rzeczywistością – mruknął.

– I sen zwycięża, prawda? Chodź, mam ochotę na zachód słońca.

Sięgając ponad jej głową, odłożył książkę na pulpit. Angelika nadal się uśmiechała. Zmarszczył brwi, nakładając maskę podejrzliwości.

McPherson parsknęła śmiechem.

– Chodź, chodź.

Przechyliwszy głowę, uniosła prawą rękę jak do pocałunku. Ujął jej dłoń, a następnie zmuszony był wytrwać w tym geście przez trzy-cztery sekundy, gdy w docelowym infie konflgurowały się ich manifestacje.

Okazało się, że poszła na całość: słońce zachodzące nad oceanem, złota plaża, białe kamienie deptaka, nad nim ciepły wiatr potrząsa pióropuszami palm.

Plaża nie była jeszcze pusta, kilkadziesiąt opalonych nagusów spacerowało wzdłuż granicy fal lub grało w siatkówkę. Dziewczynka z psem przystanęła przy schodach prowadzących na deptak i zagapiła się na Adama i Angelikę – zapewne dostrzegła ich kondensację. Zamoyski puścił do niej oko. Gwizdnęła na psa i pobiegli dalej, dziecko i zwierzę.

Adam przeciągnął się, mrużąc oczy od wielkiego słońca. Morskie powietrze wtargnęło do płuc, odetchnął jeszcze głębiej.

– Kicz, moja panno, kicz.

– Ale malowniczy – zauważyła, pociągając go ku kawiarnianym stolikom. Kolorowe parasole furkotały nad nimi miękko, w rzadkich porywach silniejszego wiatru.

– Niech zgadnę: Hawaje.

– Cóż, akurat tu wypada terminator.

Zamówili koktajle mleczne. Z zachowania kelnerki, jej nagiej nerwowości, szybkich, ukradkowych spojrzeń, sztucznej precyzji mowy, Adam wnioskował, że rozpoznała w nich stahsów.

Gdy odeszła, rozglądnął się po deptaku i plaży. Szukał w zachowaniu plażowiczów oznak napięcia i wzburzenia niedawną wojną z Deformantami, obecną – z Suzerenem, owymi masakrami ludzi z rozprutych Portów… Ale nic. Kurort pocztówkowy.

Jak wiele z informacji o tych meta-fizycznych starciach w ogóle przecieka do kulturowej gleby Cywilizacji HS, na sam dól? Gnosis tego przecież nie cenzuruje, to wszystko pływa w Plateau. Lecz najwyraźniej enstahsów niewiele obchodzi.

Ale trzeba przyznać: żyją sobie luksusowo – w luksusach XXI wieku.

– Jak sądzisz, ilu z nich posiada obywatelstwo Cywilizacji?

– Zapewne nikt. – Angelika wzruszyła ramionami.

– Pamiętasz, co mówiłaś mi wtedy, na polanie, pod Księżycem? O regułach Cywilizacji i feudalizmie?

– Aha.

– Bo dla mnie wygląda to – machnął ręką – na dwudziesty pierwszy wiek, aż do szpiku jego demokratycznych kości.

– Cóż. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent przez większość czasu żyje, jak żyliście w dwudziestym pierwszym, na tym przecież zasadza się nasza Cywilizacja, musimy mieć silne fundamenty kulturowe, pewność normalności. Ale nad tymi dziewięćdziesięcioma dziewięcioma procentami są stahsowie, jest cała hierarchia Cywilizacji, Loże i Cesarz i Gnosis i prawa prohibicyjne. No więc owa struktura polityczna, dzięki której możliwy jest dwudziesty pierwszy wiek – teraz to Angelika objęła szerokim gestem krajobraz – ta struktura jest w swej istocie feudalna.

– Nie można zarazem żyć w demokracji i w feudalizmie. To absurd jakiś jest. Kłócą się ze sobą w każdym szczególe, w języku nawet.

– Doprawdy? Przecież już w twoich czasach feudalizm zaczął się nadbudowywać nad demokracją. Nie rób takiej miny. Wiedzieliście. Im większa władza intelektu – a więc i pieniądza – tym mniejsza władza większości.

– Dobrze cię jezuici zindoktrynowali. A fakty – jakie są? Obejrzał się na plażowiczów. Mecz siatkówki zakończył

się pośród gwizdów i aplauzu. Zwycięzcy zaczęli śpiewać, klaszcząc do rytmu o uda. Przegrani, wyczerpani padli na plażę. Zaraz zaczęły się sprośne docinki, obrzucanie piachem, krzyki i piski dziewcząt. Czarnoskóry chłopczyk chodził i oblewał wszystkich czerwonym sokiem. Od palm wołali go rodzice; nie zwracał na nich uwagi. Plażowicze śmiali się głośno.

– Głupie owieczki hodowane przez światłych pasterzy z wyżyn Krzywej. Jak ładnie się bawią! Jakie szczęśliwe! Jak cudnie opalone! Jak ładnie utuczone! Wstąpimy przed snem, pogłaszczemy po główkach, połaszą się do nóg, poprawią nam samopoczucie – i niech dalej beztrosko baraszkują.