J. Ballard - Zatopiony Świat

Kerans zawahał się, a potem wykonał bezceremonialny gest.

– Nie byłoby to takie trudne. – Zorientował się jednak, że Bodkin oczekuje poważnej odpowiedzi, i starał się zebrać myśli. – Cóż, można by po prostu powiedzieć, że wskutek wzrostu poziomu temperatury, wilgotności i promieniowania flora i fauna naszej planety zaczyna przyjmować formy, które występowały na Ziemi, kiedy panowały tu ostatnio takie warunki, czyli mniej więcej w epoce triasu.

– Słusznie – Bodkin zaczął przechadzać się pomiędzy stołami. – W okresie ostatnich trzech lat ty i ja przebadaliśmy około pięciu tysięcy gatunków zwierząt i zaobserwowaliśmy dosłownie dziesiątki tysięcy nowych odmian roślin. Wszystko działo się wedle tego samego wzoru. Niezliczone mutacje całkowicie odmieniały żywe organizmy, by przystosować je do bytowania w nowym środowisku i umożliwić ich przetrwanie. Wszędzie występowała ta ' sama lawina przemian, ciągnąca życie wstecz, w przeszłość, i to tak daleko, że tych kilka organizmów złożonych, którym udało się nie stracić równowagi na zboczu metamorfoz, stanowi teraz wyraźną anomalię. Mam tu na myśli grupkę płazów, ptaki i człowieku. To zastanawiające, że chociaż tak starannie skatalogowaliśmy podróż w przeszłość tylu roślin i zwierząt, zupełnie zlekceważyliśmy najważniejszą istotę na naszej planecie.

Kerans roześmiał się.

– Chętnie się w tym miejscu ukłonię, Alan. Ale co ty sugerujesz? Że Homo sapiens przekształci się wkrótce w kromanionczyka albo człowieka jawajskiego, a w końcu w sinantropusa? To z pewnością mało prawdopodobne. Czy nie byłby to zresztą tylko postawiony na głowie lamarkizm?

– Zgoda, tego nie sugeruję. – Bodkin oparł się o stół, podając kilka orzeszków małej małpce, uwięzionej w przekształconej na klatkę szafce. – Choć, oczywiście, za dwieście czy trzysta milionów lat nasz gatunek może wymrzeć całkowicie, a wtedy ten tu mały kuzynek człowieka zostanie zapewne najwyższą formą życia na Ziemi. Ale procesy biologiczne nigdy nie są całkowicie odwracalne. – Wyciągnął z kieszeni jedwabną chusteczkę i machnął nią przed nosem małpki, która umknęła w kąt, dygocząc ze strachu. – Jeśli nawet mielibyśmy powrócić do dżungli, to i tak będziemy się przebierać przed obiadem.

Podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz przez ochronną siatkę. Nawis pokładu nad nimi przepuszczał tylko wąski pas jaskrawego światła słonecznego. Skąpana w bezbrzeżnym upale laguna spoczywała w bezruchu, jedynie całuny pary pochylały się nad wodą niczym słoniowate widma.

– Ale tak naprawdę myślę o czymś innym. Czy zmienia się tylko krajobraz zewnętrzny? Pomyśl, jak często większość z nas miewa ostatnio poczucie deja vu , poczucie, że wszystko to już kiedyś widzieliśmy, a nawet, że aż za dobrze pamiętamy te bagna i laguny. Jakkolwiek selektywny bywa nasz świadomy umysł, wspomnienia biologiczne bywaj ą nieprzyjemne, związane są bowiem na ogół z zagrożeniem i strachem. A nic nie trwa tak długo, jak strach. Wszędzie w przyrodzie widać dowody na istnienie wrodzonych mechanizmów, wyzwalających siły, które spoczywały w uśpieniu przez tysiące pokoleń, lecz których moc pozostała do dziś nie naruszona. Klasycznym przykładem może tu być pamięć sylwetki sokoła, dziedziczona przez szczury polne. Wystarczy nawet, że pokażesz szczurowi rysunek sokoła przez klatkę, a rzuci się natychmiast do panicznej ucieczki. Jak inaczej wytłumaczyć powszechną wśród nas, acz całkowicie bezpodstawną, niechęć do pająków, choć tylko jeden gatunek tych zwierząt kąsa? Albo równie zdumiewającą, w kontekście ich stosunkowo rzadkiego występowania, nienawiść do węży i gadów? Odpowiedź jest tylko jedna: wszyscy nosimy w sobie uśpioną pamięć czasów, kiedy olbrzymie pająki oznaczały śmierć, a gady stanowiły dominującą formę życia na Ziemi.

Ściskając w dłoni mosiężną busolę, ciążącą mu w kieszeni, Kerans powiedział:

– Więc boisz się, że podwyższona temperatura i radiacja wywołują takie wspomnienia w naszych umysłach?

– Nie w naszych umysłach, Robercie. To są najstarsze wspomnienia na Ziemi, kody czasu tkwiące we wszystkich dziedziczonych genach i chromosomach., Każdy krok w naszej ewolucji to kamień milowy, w którym wyryte zostały wspomnienia organiczne, począwszy od enzymów kontrolujących oddychanie, aż po budowę splotu ramieniowego i strukturę nerwów, łączących z sobą komórki śródmózgowia. W każdym wypadku mamy do czynienia z zapisem tysięcy rozmaitych decyzji, podejmowanych w obliczu gwałtownego kryzysu fizyko-chemicznego. Tak jak psychoanaliza rekonstruuje pierwotną sytuację traumatyczną, żeby wydobyć na powierzchnię wyparty materiał, tak i my zostaliśmy teraz ciśnięci w archeopsychiczną przeszłość, odkrywając prastare tabu i instynkty uśpione przez całe epoki. Krótki okres trwania pojedynczego żywota jest mylący. Każdy z nas ma tyle lat, ile całe królestwo biologiczne, a nasze układy krążenia wpadają do wielkiego oceanu powszechnej pamięci. Maciczna odyseja rozwijającego się embriona stanowi jakby podsumowanie całej naszej przeszłości ewolucyjnej. Jego centralny układ nerwowy to zakodowana skala czasu, a każda grupa neuronów i każdy kręg kręgosłupa wyznaczają na tej skali symboliczną stację, jednostkę czasu neuronicznego.

– Jeśli posuwasz się w dół naszego systemu nerwowego, od tyłomózgowia przez szpik po rdzeń kręgowy, w istocie posuwasz się w głąb naszej neuronicznej przeszłości. Na przykład połączenie pomiędzy kręgiem piersiowym i lędźwiowym, między punktem T-12 i L-1, to wielka strefa przejściowa pomiędzy skrzelowym oddychaniem ryb a płazami, wyposażonymi w klatki piersiowe i oddychającymi powietrzem, strefa, w której znajdujemy się obecnie na brzegach tej laguny, łącząca erę paleozoiczną i trias.

Bodkin wrócił do biurka i przebiegł dłonią po stojaku na płyty. Słuchając w zamyśleniu cichego, niespiesznego głosu Bodkina, Kerans bawił się mysią. że szereg leżących równolegle czarnych krążków to w rzeczywistości model neurofonicznego kręgosłupa. Przypomniał sobie słabe bębnienie, dobiegające spod igły gramofonu w kabinie Hardmana, i jego dziwne półtony. A może ta koncepcja jest bardziej bliższa prawdy, niż mu się wydaje?

Bodkin ciągnął dalej:

– Jeśli chcesz, możesz to sobie nazwać Psychologią Totalnych Ekwiwalentów albo krótko: neuroniką, i odrzucić ją jako metabiologiczne urojenie. Ja jednak jestem przekonany, że tak jak posuwamy się w przeszłość w czasie geofizycznym, tak wkraczamy również w korytarz owodni, cofając się w rdzeniowym i archeopsychicznym czasie, przypominając sobie podświadomie krajobrazy minionych epok, ich rzeźbę geologiczną i im tylko właściwą florę i faunę, tak nam znajomą, jak podróżnikowi korzystającemu z Wellsowskiego wehikułu czasu. Tyle tylko, że nie jedziemy pociągiem malowniczą trasą krajobrazową, lecz podlegamy całkowitej reorientacji osobowości. Jeżeli pozwolimy się opanować tym pogrzebanym marom przeszłości w miarę ich pojawiania się, to zostaniemy bez ratunku porwani przez falę powodziową. niczym szczątki rozbitego statku. – Bodkin wyjął ze stojaka jedną płytę, a potem wepchnął ją z powrotem w geście niepewności. – Być może ryzykowałem dziś po południu, wystawiając Hardmana na działanie piecyka symulującego słońce i podnosząc temperaturę w kabinie powyżej stu dwudziestu stopni, ale warto było eksperymentować. Od trzech tygodni miewał takie sny, że mało nie zwariował, ale przez kilka ostatnich dni był o wiele mniej niespokojny, tak jakby zaakceptował je i pozwalał się ponieść w przeszłość, nie kontrolując świadomie swego zachowania. Dla jego własnego dobra chcę go utrzymać na jawie tak długo, jak tylko się da. Być może uda mi się to dzięki tym budzikom.